مشک رنگ

مشک رنگ . [ م ُ / م ِ رَ ] (ص مرکب ) سیاه و به رنگ مشک . (ناظم الاطباء) :
بیامد شب و چادر مشک رنگ
بپوشید تا کس نیاید به جنگ .

فردوسی (شاهنامه چ بروخیم ص 1323).

چو خورشید برزد ز خرچنگ چنگ
بدرّید پیراهن مشک رنگ .

فردوسی (شاهنامه ایضاً ص 918).

چو پیدا شد آن چادر مشک رنگ
ستاره بر او همچو پشت پلنگ ۞ .

فردوسی .

شبی مشک رنگ و دراز و مجاور
چو زلفین و میعاد هجران دلبر.

ناصرخسرو (دیوان چ تقوی ص 149).

زآن زلف مشک رنگ نسیمی به ما فرست
یک موی سربه مهر به دست صبا فرست .

خاقانی (دیوان چ سجادی ص 559).

سوخت شب مشک رنگ زآتش خورشید و برد
نکهت باد سحر قیمت عود قمار.

خاقانی .

دشمن توست این صدف مشک رنگ
دیده پر از گوهر و دل پرنهنگ .

نظامی .

|| از اسمای معشوق است . (آنندراج ).