معطی

معطی . [ م ُ ] (ع ص ) عطاکننده . (غیاث ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). بخشنده . دهنده . دهشکار. باذل . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
آن معطیی که روز و شب از بهر نام نیک
در پوزش مروت و در دادن عطاست .

فرخی .

معطی مالش بدان دهد که نجوید
و آنکه بجوید ازوست مال مبلد.
منوچهری (دیوان چ دبیرسیاقی چ 1 ص 16).
میر عمید معطی اهل هنر عمر
کز یک عطای اوست توانگر هزار ونگ .

سوزنی (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).

همه خوشی و ناز بتوان کرد
چون نکو بود شعر و معطی مرد.

سنائی (مثنویها چ مدرس رضوی ص 233).

منهی رازها بیان تو باد
معطی آزها بنان تو باد.

سنائی (مثنویها ایضاً ص 233).

معطی نیکوکار را به دعای سایل حاجب نیست . (منشآت خاقانی چ محمد روشن ص 341).
اصل بد با تو چون شود معطی
آن نخواندی که اصل لایخطی .

نظامی .

معطی نشود مردم ممسک به تعاطی
احور نشود دیده ٔ ازرق به تکحل .

رافعی (از المعجم چ مدرس رضوی ص 309).

مه همه کف است معطی نورپاش
ماه را گر کف نباشد گو مباش .

مولوی .

- معطی الانوار ؛ مراد ذات حق تعالی است در مرتبت اول و عقول طولیه اند در مراتب بعد.(فرهنگ علوم عقلی جعفر سجادی ).
- امثال :
فاقد شی ٔ معطی شی ٔ نتواند بود . نظیرِ:
ذات نایافته از هستی بخش
کی تواند که شود هستی بخش .

(امثال و حکم ج 2 ص 1132).