معنوی

با درود،

به گمان من واژه‌ی معنوی از ریشه‌ی همان مینَویِ پارسی است. این واژه از بُنِ مینو است که به چَم و آرِشِ گیهانِ بالایی، آسمانی یا پردیس، و گیهانیست که به گفته‌ای روان آدمی پس از مرگ بدانجا می‌رود. بِنابراین واژه‌ی معنوی تازی‌گشته‌ی همان مینَویست از بُنِ مینو که به همین چیدمان به ریخت معنی یا معنا دگرگون شده‌است. باید در یاد داشته‌باشیم که بسیاری واژگان همانگونه که از دیگر زبان‌ها به پارسی درون شده‌اند، از پارسی به آنان نیز؛ زبان تازی هم بسیار واژگان از زبان ما وام گرفته، مانند واژه‌ی فردوس که از پارسیِ پردیس است و از برای آلودگی فراوان زبان و فرهنگ ما به عربی، این واژگان به همراه دیگر واژه‌های تازی به خود ما برگردانده شده‌اند. به هر روی زنده‌یاد دهخدا و دیگر زبانشناسان که در کار گردآوری واژه‌نامه یا فرهنگ واژگان پارسی بوده و هستند، دلبستگی و گرایشی به ریشه‌شناسی و پالایش زبان این سرزمین آنگونه که باید و شاید نشان نداده و نمی‌دهند؛ بااینهمه این بدان آرِش نمی‌باشد که زبان پارسی باید همگی از وام‌گرفته‌های دیگر زبان‌ها پاک شود. پدیده‌ی پیچیده‌ی زبان، پایه‌ی برجسته‌ای‌ در هر فرهنگ بشِمار‌می‌آید؛ چه‌بسا این وام‌گیری باید اندازه و چند و چونی روشن پیدا کند که این شایسته‌ی هر فرهنگ خودپایه و آزاد می‌باشد.