ملاحت

ملاحت . ۞ [ م َ ح َ ] (ع اِمص ) نمکینی . (غیاث ). مأخوذاز تازی ، زیبایی و دلربا بودن و خوب صورتی و لطافت ونیکویی و زیبایی دهان و چشم و ابرو. (ناظم الاطباء).بانمکی . نمک داری . حسن . خوبی . شیرینی . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). ملاحة. رجوع به ملاحة شود :
همه زیب و لطفی و حسن و ملاحت
سرشت تو از جان پاک است گویی .

عثمان مختاری (دیوان چ همایی ص 522).

در آفرین تو ماند به روی حورالعین
قصیده های چو آب من از ملاحت و آب .

امیرمعزی .

خط تو که چون مشک شد از خامه ٔ حسن
طغرای ملاحت است و سرنامه ٔ حسن .

عمعق (دیوان چ نفیسی ص 204).

نگار من همه حسن و ملاحت است و جمال
همه ملاحت و حسن و جمال او به کمال .

سوزنی .

تا ملاحت را به حسن آمیخته
هر که این می بیند آن می خواندش .

خاقانی .

لطافت معنی در سیاهی خط دبیران است ، معنی ملاحت در خط سیاه رومیان سپیدروی . (منشآت خاقانی چ دانشگاه ص 210). خوبرویی که ملاحت ندارد و شجاعی که با خصم نیاویزد... به هیچ کار نیاید. (مرزبان نامه چ قزوینی ص 28).
فصاحت می فروشی بی ملاحت
ملاحت باید اول پس فصاحت .

(بلبل نامه ٔ منسوب به عطار).

ملاحتهای هر چهره از آن دریاست یک قطره
به قطره سیر کی گردد کسی کش هست استسقا.

مولوی (کلیات شمس چ امیرکبیر ص 2).

گر ناز کنی خامی ور ناز کشی رامی
وز نازکشی یابی آن حسن و ملاحت را.

مولوی (ایضاً ص 13).

هرگه که گویم این دل ریشم درست شد
بروی پراکند نمکی از ملاحتش .

سعدی .

خرم شد از ملاحت تو عهد دلبری
فرخ شد از لطافت تو روزگار حسن .

حافظ.

حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت
آری به اتفاق جهان می توان گرفت .

حافظ.

- باملاحت ؛ نمکین . بانمک :
شعر او چون طبع او هم بی تکلف هم بدیع
طبع او چون شعر او هم باملاحت هم حسن .

منوچهری .

چون یوسف خوب روی و چون موسی نیکوخوی و چون عیسی باصباحت و چون محمد باملاحت . (تاریخ غازان ص 6). || نوعی از لون آدمی که مایل به سیاهی باشد چون در این قسم رنگ یک گونه تابشی و لمعان می باشد که طبیعت ادراک خوبی و کیفیت آن رامطبوع و مرغوب می دانند لهذا به لحاظ مرغوبیت آن را به نمکینی صفت کردند. (غیاث ) (آنندراج ذیل ملاحة). || بی نهایتی کمال الهی که هیچکس به نهایت اونرسد. (فرهنگ اصطلاحات عرفانی سجادی ).