ملایک

ملایک . [ م َ ی ِ ] (ع اِ) ج ِ مَلَک و مَلْأک . فرشتگان . ملائک :
به دشتی رسیدم بمانند دریا
که کس جز ملایک ندیدیش معبر.

عمعق (دیوان چ نفیسی ص 146).

چون به شاهین قضا انصاف سنجی گاه حکم
جبرئیل از سدره گوید با ملایک در ملا.

سنائی (دیوان چ مصفا ص 3).

ای شیاطین را ز توشکر و ملایک را گله
دوستان را کوه انده دشمنان را یار غار.

قوامی رازی (از تاریخ ادبیات صفا).

لشکرت را آیت «نصرمن اﷲ» رایت است
رایتت را از ملوک و از ملایک لشکر است .

انوری .

وز ملایک نعره ها برخاست کآنک بر زمین
شاه ، بند «باقلانی » بست ما بند قبا.

خاقانی (دیوان چ سجادی ص 21).

ستر کواکب قدمش می درید
سفت ملایک علمش می کشید.

نظامی .

گهی برج کواکب می بریدم
گهی سترملایک می دریدم .

نظامی .

از ملایک بوده شیطانی شوی
ز اهرمن گردی و هامانی شوی .

عطار (مصیبت نامه چ نورانی وصال ص 11).

ملک را سلطان و مالک آمد او
مرد مسجود و ملایک آمد او.

عطار(ایضاً ص 13).

شیاطین را نشیبش بگسلد پی
ملایک را نهیبش بفگند پر.

مجد همگر.

نگویم دد و دام و مور و سمک
که فوج ملایک بر اوج فلک .

سعدی (بوستان ).

چون برترین مقام ملایک بر آسمان
چندین به دست دیو زبونی چرا کنیم .

سعدی .

آفتاب است آن پری رخ یا ملایک یا بشر
قامت است آن یا قیامت یا الف یا نیشکر.

سعدی .

سعدیا عشق نیامیزد و شهوت با هم
پیش تسبیح ملایک نرود هیچ رجیم .

سعدی .

با ملایک پس ازآن صومعه قدسی را
گرد برگشتم و نیکو نظری کردم و رفت .

ابن یمین .

دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند.

حافظ.

و رجوع به ملائک شود.