منزلگه

منزلگه . [ م َ زِ گ َه ْ ] (اِ مرکب ) ۞ جایی که مسافران و کاروانیان فرودآیند. جایی که رهروان بار و بنه افکنند آسایش را :
در آن بیابان منزلگهی عجایب بود
که گر بگویم کس را نیاید آن باور.

فرخی .

یاد باد آن شب که یارم دل ز منزل برگرفت
بار در بست و ره منزلگه دیگر گرفت .

امیر معزی (دیوان چ اقبال ص 76).

- منزلگه دارالغرور ؛ کنایه از دنیاست :
الرحیل ای خفتگان کاینک صدای نفخ صور
رخت بربندید از این منزلگه دارالغرور.

جمال الدین اصفهانی .

- منزلگه کم بیشها ؛ کنایه از دنیاست :
چو زین منزلگه کم بیشها بیرون شود ز آن پس
نیابد راه سوی او زیادتها و نقصانها.

ناصرخسرو.

|| اقامتگاه . محل اقامت . جایگاه . مکان :
مهین عالم آن را نهد فیلسوف
که منزلگه انبیا و اصفیاست .

ناصرخسرو.

جز در دل خاک تیره منزلگه نیست
افسوس که این فسانه هم کوته نیست .

منسوب به خیام .

از خون جگر سیل و ز دل پاره در او خاک
منزلگهش از آتش سوزان دمان بود.

سنائی (دیوان چ مصفا ص 424).

منزلگه خورشید است بی نور رخش تیره
دولتکده ٔ چرخ است از قدر و قدش مرکب .

سنائی (ایضاً ص 39).

به منزلگه خویش گشتند باز
به رزم دگرروزه کردند ساز.

نظامی .

شب تیره و ابر هائل چو دود
به منزلگه حاتم آمد فرود.

سعدی (بوستان ).

هر که دانست که منزلگه معشوق کجاست
مدعی باشد اگر بر سرپیکان نرود.

سعدی .

کس ندانست که منزلگه معشوق کجاست
این قدر هست که بانگ جرسی می آید.

حافظ.

ساروان رخت به دروازه مبر کآن سر کو
شاهراهی است که منزلگه دلدار من است .

حافظ.

واعظ شحنه شناس این عظمت گو مفروش
زآنکه منزلگه سلطان دل مسکین من است .

حافظ.

|| منبع. منشاء. مرکز. مبداء. مقر :
بازیگه شمس و قمر و ببر و هزبر است
منزلگه جود و کرم وحلم و وقار است .

منوچهری .

ای قصر دل افروز که منزلگه انسی
یارب مکناد آفت ایام خرابت .

حافظ.

رجوع به منزلگاه شود.