می پرست

می پرست . [ م َ / م ِ پ َ رَ ] (نف مرکب ) کنایه از دایم الخمر است یعنی شخصی که پیوسته شراب خورد. (برهان ). دایم الخمر و آن که پیوسته شراب خورد. (ناظم الاطباء). کنایه از دایم الخمر است . (انجمن آرا) (آنندراج ). دوستدار باده . می باره . حریص باده خواری . دوستدار می گساری . باده پرست . می گسار. دایم الخمر. میخواره که پیوسته خوردن می پیشه دارد.(از یادداشت مؤلف ). مدام در کار مدام :
چو یک هفته زین گونه با می بدست
ببودند شادان دل و می پرست .

فردوسی .

نشاط ابروی می پرستان گشاد
ز نیروی می روی مستان گشاد.

نظامی .

ساقی به کجا که می پرستم
تا ساغر می دهد به دستم .

نظامی .

باده ناخورده مست آمده ایم
عاشق و می پرست آمده ایم .

عطار.

شبی در خرقه رندآسا گذر کردم به میخانه
ز عشرت می پرستان را منور گشت کاشانه .

سعدی .

در دماغ می پرستان بازکش
آتش سودا به آب چشم جام .

سعدی .

جود نیک است و جود مستان بد
هوشیاری ز می پرستان بد.

اوحدی .

از فریب نرگس مخمور و لعل می پرست
حافظ خلوت نشین را در شراب انداختی .

حافظ.

شرمش از چشم می پرستان باد
نرگس مست اگر برویدباز.

حافظ.

- می پرست شدن یا گشتن ؛ به میخوارگی پرداختن . سخت مشغول باده گساری گشتن :
بخوردند چیزی و مستان شدند
پرستندگان می پرستان شدند.

فردوسی .

و آن زمانی که می پرست شود
او خورد می عدوش مست شود.

نظامی .

- می پرست کردن ؛ به باده گساری داشتن . شرابخوار و باده گسار کردن :
کردار اهل صومعه ام کرد می پرست
این دود بین که نامه ٔ من شد سیاه ازو.

حافظ.

|| ساقی . آن که در بزم جام شراب پیش کسان بگرداند.می گسار :
ببود آن شب تیره با می بدست
همان لنبک آبکش می پرست .

فردوسی .

وز آنجا بیامد به جای نشست
یکی جام می خواست از می پرست .

فردوسی .

که من دوش پیش شهنشاه مست
چراگشتم و دخترم می پرست .

فردوسی .