میگسار. [ م َ
/ م ِ گ ُ ] (نف مرکب ) شرابخوار. (ناظم الاطباء). شراب آلوده یعنی مست مدام . (از شعوری ج
2 ورق
349). شرابخوار چه گساردن به معنی خوردن شراب باشد لاغیر. (برهان ) (آنندراج ). باده خوار. می خوار. می خواره . که شراب نوشد. (یادداشت مؤلف )
: که ایشان همه میگسارند و مست
شب و روز باشند با می به دست .
فردوسی .
نخواهم جز از نامه ٔ هفت خوان
بر این میگساران تو لختی بخوان .
فردوسی .
تو ای میگسار از می زابلی
بپیمای تا سر یکی بلبلی .
فردوسی .
فرخنده باد عیدش و تا جاودان مباد
بی جام می به مجلس او میگسار او.
فرخی .
می و نقل و سماع و یاری چند
میگساری وغمگساری چند.
نظامی .
از آن ساعت که جام می به دست او مشرف شد
زمانه ساغر شادی بیاد میگساران زد.
حافظ.
زهره ساز خوش نمی سازد مگر عودش بسوخت .
کس ندارد ذوق مستی میگساران را چه شد.
حافظ.
|| ساقی . (یادداشت مؤلف ). ساقیه
: چو خوان و می آراستی میگسار
فرستاده را خواستی شهریار.
فردوسی .
بیاورد جامی دگر میگسار
چو از خوب رخ بستد آن شهریار.
فردوسی .
همان جام را کودک میگسار
بیاورد پرباده ٔ شاهوار.
فردوسی .
می گسار آن کس کز ایشان دوست تر
می ز دست دوست خوشتر بی گمان .
فرخی .
ای پسر میگسار نوش لب و نوش گوی
فتنه به چشم و به خشم فتنه به روی و به موی .
منوچهری .
بابل کنی به راتبه ٔ مطربان خویش
خلخ کنی وثاق غلامان میگسار.
منوچهری .
که گر رای می داری و میگسار
همت می بود هم بت مشکسار.
اسدی (گرشاسب نامه ص 19).
چو از می گران شد سر باده خوار
سته گشت رامشگر و میگسار.
اسدی (گرشاسب نامه ص 204).
همه بودشان رامش و میگسار
می ونقل و بازی و بوس و کنار.
اسدی (گرشاسب نامه ص 167).
ز می گساری مه پیکری که گوئی هست
بدیعصورت آن می گسار از آتش و آب .
مسعودسعد.
می خورد باید وز لب می گسار نقل
زیرا که نقل به ز لب می گسار نیست .
مسعودسعد.
ای دل بشارتی دهمت محتسب نماند
وز می جهان پر است و بت میگسار هم .
حافظ.
طامات و شطح در ره آهنگ چنگ نِه
تسبیح و طیلسان به می و میگسار بخش .
حافظ.