میوه خوردن

میوه خوردن . [ می وَ / وِ خوَرْ / خُرْ دَ ] (مص مرکب ) تفکه [ ت َ ف َ ک ک ُ ه ْ ] . (منتهی الارب ). خوردن میوه . از ثمر درختی خوردن :
چون ز بیخش برآورد نادان
میوه یک بار بیش نتوان خورد.

سعدی .

و رجوع به میوه و میوه خوار شود. || کنایه است از سود بردن . بهره بردن . برخوردار شدن . بهرمند شدن :
من میوه ٔ دین همی خورم شو
چون گاو تو خار و خس همی خور.

ناصرخسرو.

- امثال :
وقت پیری آمد آن سیب زنخدانم به دست
میوه ام داد آسمان وقتی که دندان را گرفت .

؟ (از امثال و حکم دهخدا).