میوه دار

میوه دار. [ می وَ / وِ ] (اِ مرکب ) (میوه + دار، درخت ) درخت میوه . دار میوه . درخت که بر دهد :
اگر زندگانی بود دیرباز
بدین دیرخرم بمانم دراز
یکی میوه داری ۞ بماند ز من
که ماند همی بار او بر چمن .

فردوسی .

بر او بر ز هر گونه ای میوه دار
فراوان گیا بود بر کوهسار.

فردوسی .

ز زیتون و از گوز و از میوه دار
که هر مهرگان شاخ بودی به بار.

فردوسی .

گر آهنگ بر میوه داری کنند
وگر ناپسندیده کاری کنند.

فردوسی .

بستد عِمامه های خز سبز ضیمران ۞
بشکست حقه های زر ودر میوه دار.

منوچهری .

تن ما چو میوه ست و او میوه دار
بچینند یک روز میوه ز دار.

اسدی .

چو دود است بی هیچ خیر آتش او
چو بید است بی هیچ برمیوه دارش .

ناصرخسرو.

درختان میوه دارو نهال و آبهای روان در عمارت و باغها او آورد. (نوروزنامه ).
میوه دارم که به دی مه شکفد
که نه برگی نه بری خواهم داشت .

خاقانی .

اگر اسبی چرد درکشتزاری
وگر غصبی رود بر میوه داری .

نظامی .

میوه دارانش از برومندی
کرده با خاک سجده پیوندی .

نظامی .

سروو شمشادها همه خس و خار
میوها مور و میوه داران مار.

نظامی .

چو دور افتد از میوه خور میوه دار
چه خرما بودنخل بن را چه خار.

نظامی .

هان مخسب ای کاهل بی اعتبار
جز به زیر آن درخت میوه دار.

مولوی .

بسیار دیده ایم درختان میوه دار
زین به ندیده ایم که در بوستان تست .

سعدی .

بسی پای دار ای درخت هنر
که هم میوه داری و هم سایه ور.

سعدی (بوستان ).

اشجار میوه دار و غیر میوه دار از گل و سرو و بید و چنار. (ترجمه ٔ محاسن اصفهان ص 36).