ناخوش آواز. [ خوَش ْ
/ خُش ْ ] (ص مرکب ) آنکه آواز وی مطبوع نباشد. (ناظم الاطباء). بدصدا. بدآواز. که صوتی منکر و گوش خراش دارد. که آوازش دلنشین و دلپذیر نیست . که خوش آواز نیست
: اگر مهمان تست این ناخوش آواز
مرا فریاد رس زین میهمانت .
ناصرخسرو.
خدای این حافظان ناخوش آواز
بیامرزاد اگر ساکن بخوانند.
سعدی .
ناخوش آواز اگر دراز کشد
نه خداوند، خلق از او خشنود.
سعدی .
ناخوش آوازی ببانگ بلند قرآن میخواند. (گلستان ).