ناسزا بودن . [ س َ دَ ] (مص مرکب ) سزا نبودن . سزاوار نبودن . ناروا بودن . روا نبودن . جایز نبودن
: به دادار گفت ای جهاندار راست
پرستش به جز مر ترا ناسزاست .
فردوسی .
به ایرانیان گفت این ناسزاست
بزرگی و تاج ازدر پادشاست .
فردوسی .
فانی به جان نئی به تنی ای حکیم تو
جان را فنا به عقل محال است و ناسزا.
ناصرخسرو.
|| عدم لیاقت . لایق نبودن . درخور و سزاوار نبودن
: کنون تاج را درخور کار کیست
چو من ناسزایم سزاوار کیست .
فردوسی .