نامهربان . [ م ِهَْ رْ
/ م ِ رِ ] (ص مرکب ) بی محبت . جفاکار. (ناظم الاطباء). بی رحم . سنگدل . که مهربان و بامحبت نیست . مقابل مهربان
: زلفت به جادوئی ببرد هر کجا دلی است
وآنگه به چشم و ابروی نامهربان دهد.
ظهیرفاریابی .
با او بگو که ای مه نامهربان من
بازآ که عاشقان تو مردند از انتظار.
حافظ.
ترک سر در هجر آن نامهربان خواهیم کرد
تاب درد سر نداریم آنچنان خواهیم کرد.
مشفقی .
مرا گر ترس جان خود نبودی نام آن مه را
بت نامهربان و ظالم بی باک میکردم .
مشفقی .
بگویم راست ؟ پر نامهربانی
برنجی شیوه ٔ یاری ندانی .
وحشی .
بگو کای ماه بی مهر جفاکار
بت نامهربان شوخ دلاَّزار.
وحشی .
چو بیخود آید از جانی فغانی
شود نامهربانی مهربانی .
وصال .
مپندار این چنین نامهربانم
که رسم مهربانی را ندانم .
وصال .