نرم گوی . [ ن َ ] (نف مرکب ) نرم گو. نرم زبان . نرم گفتار. باادب
: درشتی ز کس نشنود نرم گوی
سخن تا توانی به آزرم گوی .
فردوسی .
چو کافور موی و چو گلبرگ روی
دل آزرم جوی و زبان نرم گوی .
فردوسی .
پس آنگاه با هندوی نرم گوی
به سوگند و پیمان شد آزرم جوی .
نظامی .