نظام الدین . [ ن ِ مُدْ دی ] (اِخ ) عبدالحی بن عبدالوهاب بن علی حسینی .
۞ از فضلا و فقیهان و ادبای قرن دهم و معاصر شاه اسماعیل و شاه طهماسب صفوی است ، وی اصلاً جرجانی است ، عهد جوانی را در استراباد گذراند و به سال
۞ به هرات مهاجرت کرد و منظور شاه سلطان حسین بایقرا شد سپس در مدرسه ٔ گوهرشادآغا مدرس گشت و در عهد سلطنت شاه اسماعیل صفوی به اوج شهرت و عزت رسید و منصب قضای بلاد خراسان بدو مفوض گشت ، و دراواخر عمر به کرمان آمد و در همین جا بعد از سال
959هَ . ق . درگذشت . از تألیفات اوست : ترجمه ٔ الفیه ٔ شهید اول ، حاشیه ٔ شرح شمسیه ، حاشیه ٔ شرح هدایه ، الخطب ، المعضلات در مسائل حکمی و فقهی . این بیت او راست :
به دور روی توام بت پرست می گویند
چه گویم ای بت من هرچه هست می گویند.
(از ریحانة الادب ج
4 ص
210) (مجالس النفائس ص
141) (صبح گلشن ص
530). نیز رجوع به روضات الجنات ص
351 و الذریعه ج
4 ص
81 و حبیب السیرجزو
4 ج
3 ص
116 و نظام الدین هروی شود.