ننگ آمدن

ننگ آمدن . [ ن َ م َ دَ ] (مص مرکب ) عار داشتن . شرم داشتن :
بدو گفت رستم به یک ترک جنگ
همانا نسازد که آیَدْش ننگ .

فردوسی .

با چنین کم دشمنان کی خواجه آغازد به جنگ
اژدها را حرب ننگ آید که با حربا کند.

منوچهری .

- ننگ آمدن کسی را از چیزی ؛ از آن عار داشتن . ننگ داشتن . دون شأن خود دانستن :
تو چون یافتی ننگریدی به گنج
که ننگ آمدت زین سرای سپنج .

فردوسی .

ز مردان از این پیش ننگ آمدت
زبون بود مرد ار به جنگ آمدت .

اسدی .

زنان و مخنثان را برگمارندتا از معشوق او حکایتهای زشت ناپسندیده که مردم را از آن ننگ آید و نفرت آرد، می گویند. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ).
ننگ آید عشق را از نور عقل
بد بود پیری در ایام صِبا.

مولوی .

ز علمش ملال آید از وعظ ننگ
شقایق ز باران نروید ز سنگ .

سعدی .

که ننگ آیدش رفتن از پیش تیر
برادر به چنگال دشمن اسیر.

سعدی .