یهودیت

یهودیت (به عبری: יהדות، Yahedut) یکی از قدیمی‌ترین ادیان بشر است که به اعتقاد پیروانش توسط ابراهیم از طرف خداوند آورده شده‌است. پیروان آن عموماً فرزندان قوم بنی اسرائیل هستند.[۱] این دین نخستین دین ابراهیمی و نیز توسط بسیاری، نخستین دین یکتاپرست به شمار می‌رود.[۲][۳] همچنین یهودیت کانون بیشتر متون و سنت‌های ادیان ابراهیمی می‌باشد و تاریخ، اصول و اخلاق آن بر ادیان مسیحیت، اسلام، و بسیاری از مذاهب دیگر تاثیر به‌سزایی گذاشته‌است. بر طبق قوانین یهودیت، چه نو کیشان و چه افرادی که یهود متولد شده اند،یهودی خطاب می‌شوند.

دین یهودیت دارای تاریخ پیوسته‌ای بیش از ۳۳ قرن می‌باشد. یِهود (יְהוּדָה)، واژه‌ای عبری است، به معنای ستوده و صفتی اکتسابیست که به ساکن یهودیه، قسمتی از سرزمین اسراییل که سبط یهودا بر آن زندگی می‌کردند، داده می‌شود، ولی همچنین برخی معتقدند در گذشته همه بنی اسرائیل را نیز به این نام خوانده‌اند.[۴] در ایران از عنوان «جهود» و «کلیمی» یعنی پیرو موسی کلیم الله نیز برای نامیدن یهودیان استفاده می‌شود. پیروان یهودیت در بسیاری از کشورهای جهان ساکن هستند. جمعیت یهودیان جهان ۱۴ میلیون نفر، معادل۰٫۲۲٪ جمعیت جهان می‌باشد.[۵] ولی بعضی آمارها پیروان یهودیت را تا ۲۵ میلیون تخمین می‌زنند[۶]، حدود۵٫۴ میلیون نفر ساکن اسرائیل و۶٬۴۴۴٬۰۰۰ ساکن ایالات متحده آمریکا و مابقی در اروپا، اقیانوسیه، قاره آمریکا و آفریقا ساکنند. بسیاری از قوانین مدنی و اصول و اخلاق اندیشه‌های سکولار غرب از جنبه‌ها و دیدگاه‌های یهودیت که مبنای مسیحیت بوده‌است منشا می‌گیرند. یهودیان بیش از ۲۷۰۰ سال در ایران زیسته‌اند و اکنون حدود ۲۵٬۰۰۰ نفر از آنان، ساکن ایران هستند.[۷]

محتویات [نمایش]
اعتقادات [ویرایش]

بخش از مجموعه

یهودیت
رده:یهودیت
یهود · یهودیت · اسباط
ارتودوکس · محافظه‌کار · اصلاح‌طلب
هریدی · حسیدی · ارتودوکس مدرن
فلسفه یهودی
اصول دین · منیان · کابالا
قوانین نوح · خدا · آخرت · مسیح در یهودیت
قوم برگزیده · هولوکاست · هلاخا · کشتروت· ده فرمان
صنیوت · صدکه · اخلاق · جنبش مسار
متون دینی
تورات · تنخ · تلمود · میدراش · توسفتا
آثار حاخامی · هاگادا · میشنا· باریتا
تور · شولحان عاروخ ·
حماش · سیدور · زوهار ·
شهرهای مقدس
اورشلیم · صفد · حبرون · تیبریاس
شخصیت‌های مهم
ابراهیم · اسحق · یعقوب
ساره · ربه‌کا · راحیل · لیه
موسی · دبوره · روت · داوود · سلیمان
الیاس · هیلل · شمای · یهودا هناسی
سعادیا گائون · راشی · اسحاق الفاسی · ابن عزرا · توسفتانویسان
یوسف آلبو · یوسف قارو · آشر بن یهیئل
بعل شم طوو · موسی بن میمون · فیلون اسکندرانی
اوادیا یوسف · موشه بن نحمان · موشه فینشتاین · العازر شاخ
زندگی یهودی
بریت · بنای مصفه · ازدواج
نیدا· عزاداری
نقش‌های مذهبی
حاخام · ربی
کاهن یهودی ·
بیت دین · روش یشیوا
ساختمان‌های مذهبی
کنیسه · میکفا · هیکل سلیمان / خیمه‌گاه
مقالات مذهبی
شبات · تفیلین · زنان · سفر تورات· بدکن· قربانی
ختنه · ستاره داوود · منوره · شوفار
اربعمینیم · کیتل · کرتل · ید
نماز
نماز · شما · آمیدا ·
قدیش ·هولده
یهودیت و دیگر ادیان
مسیحیت · اسلام ·
ادیان ابراهیمی · تکثرگرایی
مورمونیسم · "یهودی مسیحی" · دیگران
مطالب وابسته
انتقاد از یهودیت · یهودستیزی
یهوددوستی · یشیوا· صهیونیسم· یهودیان آمریکا·
فهرست دانشمندان و فیلسوفان یهودی
ن • ب • و
موسی بن میمون یک معلم معروف یهودی در قرن دوازدهم میلادی بود که فهرست اعتقادات سیزده گانهٔ یهودیان را چنین تنظیم کرد:

خدا همه چیز را خلق نمود و هم چنان همه چیز را اداره می‌کند.
تنها یک خدا وجود دارد که در همه چیز کامل است.
خدا بدن ندارد و شبیه هیچ چیزی در این دنیا نیست.
خدا همیشه بوده و همیشه خواهد بود.
انسان‌ها باید تنها برای خدا عبادت کنند.
کلام تمام انبیای بنی اسراییل درست است.
پیش گویی‌های موسی درست است و او بالاترین پیامبری است که بوده و خواهد بود.
خدا تورات را به موسی داد.
تورات تغییر نخواهد کرد و تورات دیگری هم نخواهد آمد.
خدا افکار و اعمال همه را می‌داند.
خدا مطیعین دستوراتش را پاداش و مخالفینش را عذاب خواهد داد.
ماشیح خواهد آمد.
خدا مردگان را به زندگی بر خواهد گرداند.
میتزووت [ویرایش]
میتزووت یا دستورات، اعمال مطرح در مذهب یهودیت را میتزووت می‌گویند. میتزوا دستوری است که خدا به مردم می‌دهد. برخی میتزوا را به عمل صالح یا نیکوکاری ترجمه می‌کنند. ششصد و سیزده میتزووت برای یهودیان لازم است که انجام دهند. برخی در زندگی روزمره داخل هستند و برخی در مواقع خاص صورت می‌گیرند. بسیاری از این دستورها را الان نمی‌توان اجرا نمود چرا که معبد مقدس اورشلیم تخریب شده‌است.

دستورات [ویرایش]

لحن این مقاله برای دانشنامهٔ ویکی‌پدیا نامناسب است.
لطفا کلمات ستایش‌گونه و غیر ادبی و عبارات غیردانشنامه‌ای موجود در این مقاله را بزدایید.
برای راهنمایی بیشتر صفحهٔ راهنمایی برای نوشتن مقاله‌های بهتر را ببینید.

شاید در بحث همین صفحه توضیحی دراین‌باره نوشته شده باشد.
یهودیان معتقدند موسی ده فرمان و تورات را از کوه سینا با خود پایین آورد. و به جز پنج کتاب (سفر) موجود، تورا محتوای دیگری هم دارد که آن را میشنا یا تورای شفاهی هم می‌نامند که در آن توضیح می‌دهد، چگونه می‌توان قوانین پنج سفر را انجام داد. تفسیری که بر این میشنا نوشته شده‌است گمارا نام دارد و با هم این دو کتاب را تلمود می‌نامند.

یهودیان سنتی معتقدند خداوند تورای مکتوب و شفاهی را به موسی داد و او آن‌ها را با رعایت امانت به یهودیان رسانید و آن چه که امروز در دست ماست هم دقیقا همان است و باید همه دستورات آن هر روز هم صورت بگیرد.

یهودیان لیبرال می‌گویند تورا الهام خداوند است اما انسان‌ها آنرا نوشته‌اند و دستورات اخلاقی آن همیشه لازم الاجرا هستند، بر خلاف بسیاری دستورات آیینی که امروز لازم نیست صورت بگیرد.

در یهودیت به بحث گذاشتن فرمانها وتحقیق درباره چگونگی اجرای انها حرکتی مثبت تلقی می‌شود. تلمود پر است از قصه‌های رای‌هایی که در این موارد با هم بحث می‌کردند. لطیفه‌ای در این باب است که می‌گوید «دو یهودی، سه نظر». برخی از این نظرات را همه پذیرفته‌اند اما برخی دیگر هنوز تحت بحث هستند.

امروزه یهودیت رهبر واحدی ندارد که تصمیم بگیرد چگونه فرمان را اجرا کنیم یا به چه چیز اعتقاد بورزیم. گرچه یهودیان اعتقادات به نظرات مختلف دارند، اما هنوز پیروان آن معتقد به یک دین هستند.

ده فرمان را همه یهودیان در پای کوه سینا شنیدند. این خاصیت ده فرمان است اما یهودیان اتفاق نظر دارند که تمام ششصد و سیزده دستور تورا به یک اندازه اهمیت دارند.

ده فرمان [ویرایش]
ده فرمان این‌ها هستند:

به خدا اعتقاد داشته باشید
جز او کسی یا چیزی را نپرستید تصویری یا مجسمه‌ای را به عنوان خدا نسازید به آن ارادت نورزید و آن را تعظیم نکنید
نام خدا را بیهوده نبرید
شبات نگه دارد یعنی در روز هفتم استراحت کنید
به والدین خود احترام بگذارید
قتل نکنید
زنا نکنید
دزدی نکنید
شهادت دروغ ندهید
به مال دیگری حسد نورزید
قوانین هفتگانه نوح [ویرایش]
هفت فرمان اخلاقی است که بر اساس تلمود و توسفتا، از سوی خدا به نوح داده شد و تمام آدمیان باید از این دستورها اطاعت کنند؛ اگر هم غیریهودیان به این هفت فرمان پایبند باشند و آنها را رعایت کنند، به رستگاری می‌رسند.

ممنوعیت بت پرستی: بت نپرستید
ممنوعیت قتل: خون کسی را به ناحق بر زمین مریزید، خودکشی نکنید و فرزندان خود را نکشید و قربانی نکنید.
ممنوعیت زنا: زنا مکنید.
ممنوعیت قسم ناروا: سوگند ناروا نخورید و تهمت نزنید.
گوشت حیوان زنده و خون را نخورید.
عدل و داوری را برپا سازید.
تشکیل دادگاه شرعی. برای نظارت بر انجام شش فرمان مورد اشاره.
کتاب‌های مذهبی [ویرایش]

۱.تنخ شامل ۳۹ کتاب است که در دوره‌ای بیش از هزار سال به رشته تحریر در آمده‌اند. یهودیان و حتی مسیحیان برای کتاب مقدس، تقدس والائی قائلند و آن را الهام خداوند بر نویسندگان کتاب مقدس می‌دانند و بر این باورند که کتاب مقدس دو مؤلف دارد یکی خدا و دیگری بشر و بین ایندو عنصر خدایی و بشری جدایی وجود ندارد. تنخ خود به ۳ بخش تقسیم می‌شود:


طومار تورا مقدس که به منظور تشریفات مذهبی در یک کنیسه گشوده شده‌است.
تورا
نوییم
کتوویم
۲.تلمود تفاسیر تورا


سری تلمود بابلی
۱. تلمود بابلی
۲.تلمود اورشلیم
میشنا
گمارا
توسفتا
۳.میدراش
۴.آثارهالاخایی
۱.تور
۲.میشنه تورا
۳.شولحان عاروخ
۴.رسالات سوال و جواب
۵.توسفتا
۶.پیوت کتاب شعرهای مذهبی
۷.زوهار
۸.سیدور کتاب نماز و ادعیه
فلسفه یهود [ویرایش]

نوشتار اصلی: فلسفه یهودی
فلسفه یهودی از تبیین بنی‌اسرائیل از سرچشمه جهان هستی و صفات ذاتی و فاعلی خدا به گونه‌ای فلسفی نشأت می‌گیرد. از این‌رو، کتاب مقدس عبری که تنخ نامیده می‌شود؛ منبع بنیادینی‌است که فلسفه یهودی بر اساس آن استوار می‌گردد. خاخام‌ها در دوره تنائیم، که در فاصله قرن اول قبل از میلاد تا قرن دوم بعد از میلاد است، و خاخام‌های دوره امورائیم که، بین قرون دوم و ششم میلادی‌است، چنین بینشی را نسبت به خدا و ارتباط آن با کیهان به روشی مشابه ادامه دادند. این اندیشه‌ها موضوعاتی چون وحدت، علم مطلق، قدرت مطلق، خیرخواهی خدا، اسرائیل و رسالتی که در قبال امت‌ها دارد، مفهوم ماشیح و نجات، هدف و قلمرو شریعت و هلاخا را دربر می‌گیرد. علاوه بر تلمود، در میشنا و میدراش نیز توجه دانشمندان به بحث‌های الهیاتی و فلسفی در چهارچوب تفکر یهودی معطوف شد. علاوه بر این، کابالا و متون عرفانی یهودیت نیز مشتمل بر پژوهش‌های نظری پیچیده‌ای درباره سیر آفرینش و ذات خداوندی‌است.

کابالا [ویرایش]
کابالا نامی است که بر تصوف یهودی اطلاق می‌شود و تلفظ اروپایی قبّالاه عبری است به معنی قدیمی و کهن. این واژه به شکل قباله برای فارسی زبانان و عرب‌ها است. بیشتر یهودیان ارتودوکس به آئین کابالا (کابالیسم) اعتقاد دارند. بر اعتقاد هواداران و معتقدین به آئین کابالا، فهمیدن و درک رموز مخفی درآئین کابالا، باعث می‌شود تا انسان بصورت روحانی‌واری به خدا نزدیکتر شود و بدین ترتیب بشریت، قدرت والایی از رموز مخفی خدا که برای دیگر انسانها پوشیده‌است، را پی می‌برد.مهمترین منابع و کتب کابالیستی که به عنوان ستون فقرات و پایه اصلی «آئین کابالا» درآمدند، شامل مجموعه کتب عبری زوهار (به معنای «کتاب روشنایی») و هیچالوت (به معنای «کاخ‌ها») می‌شوند که به قرن اول میلادی بازمیگردند. نهایتا در قرن سیزدهم میلادی کتاب زوهار نوشته شد که تفکر و شکل کنونی «آئین کابالا» را تشکیل داد.

ماشیح [ویرایش]
ماشیح یا مسیح کسی است که به اعتقاد یهودیان ظهور خواهد کرد و نجات دهنده آنها خواهد بود.

آخرت و زندگی بعد از مرگ [ویرایش]
در نخستین نوشته‌های تنخ یهودی، سخنی از زندگی پس از مرگ، کیفر و پاداش، بهشت و جهنم نمی‌رود. اعتقاد بر این بود که مردگان به سرزمین مردگان که شئول نامیده می‌شد، می‌روند. مرگ زودرس، کیفر خدایی دانسته می‌شد که بدکاران و کافران به آن دچار می‌شوند [۸] و زندگی طولانی بالاترین خوش‌بختی دانسته می‌شد.[۹]؛ زندگی پس از مرگ نامشخص تلقی می‌گردید.[۱۰] ظاهراً به این دلیل که مردم همسایه اسرائیل، به زندگی پس از مرگ به شیوه زندگی در قبر باور داشتند؛ اسرائیلیان از آن‌ها دوری می‌جستند. بنی‌اسرائیل، از دفن کردن اشیاء در گورها پرهیز می‌کردند؛ زیرا انسان را از خاک می‌دانستند که به خاک بازمی‌گردد.[۱۱] در دوره‌های بعدی، باور به آخرت در بین یهودیان به وجود آمد. در کتاب حکمت آمده‌است:

آری، خداوند به راستی انسان را نابودناشدنی آفریده‌است؛ چنان‌چه خود نابودناشدنی‌است.[۱۲]

در تلمود آمده‌است:

اگر کسی برانگیخته شدن مردگان را نفی کند، در روز رستاخیز بهره‌ای نخواهد برد.[۱۳]

هلاخا [ویرایش]
هلاخا (به عبری: הלכה)، به مجموعه قوانین شریعت یهود گفته می‌شود، قوانینی که از تنخ، تلمود و حاخام‌ها و همچین آداب و رسوم یهودیان ناشی می‌گردد.

صدکه [ویرایش]


کیسه نیکوکاری
این بخش از این نوشتار خُرد است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
صنیوت [ویرایش]
نوشتار اصلی: صنیوت
در تلمود بابلی، ربّی العازر بن صدوق شرحی بر آیهٔ صنیوت از کتاب میکاه نوشت و آن را با مفهوم عفت همراه کرد.(رساله سُکّه ۴۹:۳) شرایع یهودیت در واقع مردان و زنان یهودی را به پوشانیدن بدنشان امر کرده است؛ بر اساس هلاخا بر زنان واجب است که موی سر را بپوشانند[۱۴]؛ بر مردان نیز جایز نبود که سرناپوشیده چهار ذراع راه بروند یا تورات را تلاوت کنند.[۱۵] هر چند پوشش سر مردان بیشتر نمادی از تقوای الهی تلّقی می‌شد و از قوانین صنیوت دانسته نمی‌شد. بر اساس تورات، شنیدن صدای آواز زنان عروه یا برهنگی دانسته می‌شود.[۱۶] اگر زنی صدایش به قدری بلند بود که وقتی در خانه‌اش سخن می‌گفت، همسایگان قادر به شنیدن صدایش بودند، مرد حق داشت بدون پرداخت مهریه او را طلاق دهد.[۱۷] بر اساس قانون نگیا، تماس و دست دادن زن و مردی که وابستگی خانوادگی نزدیک ندارند، جایز نیست. بر اساس قانون ایحود، زن و مرد بیگانه از خلوت کردن با هم منع شده‌اند. در کنیسه‌های یهودی، زنان و مردان به وسیلهٔ پرده‌ای به نام مهیتزا از هم جدا می‌شوند. فتاوای یهودی همچنین اختلاط زنان و مردان در رقصیدن را جایز نمی‌دانند. بر اساس شولحان عاروخ، پوشیدن لباس جنس مخالف و نیز پوشیدن لباس کفّار ممنوع می‌باشد.[۱۸]

قوم یهود [ویرایش]


یک اشکنازی در کنار یک یهود ایرانی
این بخش از این نوشتار خُرد است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
ملاک یهودی‌بودن [ویرایش]
یهودیت ارتودکس معتقد است، شخصی که از مادر یهودی به دنیا آمده، ولو به دین دیگر بگراید، باز هم یهودی است.[۱۹] به صورت تاریخی، یهودی که مدعی الحاد است، ممکن است عنوان حِرِم(به عبری: חרם) به خود بگیرد، اما اعلام الحاد او موجب از دست دادن عنوان یهودیت از وی نمی‌شود.[۲۰] برای نمونه مورد باروخ اسپینوزا را ببینید.

بر اساس باورهای یهودیان همچنین آنوسیان (یعنی کسانی که به‌رغم میل خود به دین دیگری گرویده‌اند) و فرزندان دختری آنان، یهودی حساب می‌شوند.

در یهودیت، عنوان خاصی برای کسانی که یهودی هستند، ولی شریعت یهود را رعایت نمی‌کنند وجود دارد که آنها را مِشومدیم (به عبری: משומדים) می‌نامند، در بین علمای یهود در مورد نحوه رفتار با آنان، بر اساس قانون شریعت، بحث زیادی وجود دارد، اما در مورد یهودیت آنان اختلاف نظری وجود ندارد.[۲۰]

کسی که ایمان خود به یهودیت را از دست می‌دهد، همواره می‌تواند به این آیین باز گردد. و در این حالت هیچ احتیاج به مراسمی رسمی یا خاص نیست.

همچنین تعاریف دیگری بر اساس تست دی‌ان‌ای و تشخیص کروموزوم وای هارون(Y-chromosomal Aaron)، وجود دارد.[نیازمند منبع]

گرویدن به یهودیت [ویرایش]
این بخش از این نوشتار خُرد است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
گرویدن به این دین با انجام مناسک مذهبی امکان پذیر است. در اکثر کشورهای اسلامی این گرایش جرم محسوب می شود.[نیازمند منبع]

آنوسیم [ویرایش]
نوشتار اصلی: آنوسی
آنوسیم (به عبری: אנוסים)، در عبری جمع «آنوس» و به معنی «مجبور شدگان» است. در آیین یهودی، کلمه‌ای حقوقی است که به یهودیانی که مجبور به ترک غیر اختیاری آئین یهودیت شده‌اند ولی همهٔ تلاش خود را می‌کنند تا در شرایط اجبار به آیین یهودی خود پایبند باشند، اطلاق می‌شود.[۲۱]

تقسیمات نژادی [ویرایش]
نژاد یهود خود به چند دسته تقسیم می‌شود که از نظر ظاهری، رنگ، فرهنگ و موقعیت مکانی تفاوت دارند.تفاوت در سنت‌ها و آداب و رسوم هر یک متفاوت است.[نیازمند منبع]

اشکنازی:یهودیان اروپایی که جمعیت بیشتری دارند وسنت مورد خاص خود را دارند.[نیازمند منبع]
میزراهییهودیان که ساکن خاورمیانه هستند
سفارادییهودیان ساکن حوضه دریای مدیترانه در اروپا و مراکش هستند
بتا اسراییل یا یهودیان اتیوپی که سیاه پوستند.
بنه روما: این گروه هم سنت و روش خاص خود را دارند.و در ایتالیا سرچشمه می‌گیرند.
زبان‌ها [ویرایش]
عبری
ییدیش
یهودی-عربی
یهودی آرامی
گویش بخارائی
یهودی-تاتی
لادینو
یهودی-پارسی
الفبای عبری [ویرایش]
نوشتار اصلی: الفبای عبری
حروف الفبای عِبری در نوشتن خط عبری و نیز برخی نشانه‌های علمی و ریاضی بکار می‌رود.

تشریفات مذهبی [ویرایش]

لباس‌های مذهبی [ویرایش]
لباس مردان:در کنیساها و جوامع مذهبی کلاهی بنامکیپا، که از جنس مخمل یا ساتن یا کاموایی است، بسر گذاشته می‌شود و لباسی سفید و شلواری سیاه میپوشند و برای خواندن نماز شالی بنام تالیت و تفیلین(دو نوار سیاه رنگ که دارای جعبه‌ای از آیات تورا می‌باشد که یکی بدست و دیگری به روی پیشانی بسته می‌شود)میبندند.بعضا رسم است که شال باریکی بنام آتاراه روی تالیت می‌اندازند. همچنین بندی بنام ضیضیت از روی شلوار آویزان می‌گردد.

این بخش از این نوشتار خُرد است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
نمازها [ویرایش]
یهودیان معمولاً در هر روز سه نماز (یهودیت) می‌خوانند و در روز شبات و سایر روزهای مقدس فرقه‌های ارتدکس و محافظه کار یک نماز اضافی هم به نام موساف خوانده می‌شود. نماز پنجمی هم به نام نئیلا وجود دارد که اکنون تنها در یوم کیپور دهمین روز از ماه تیشری که اوایل پاییز است خوانده می‌شود.می توان نماز را فرادی یا به جماعت یا به همراه منیان خواند. مثل نماز اسلامی در یهودیت هم نماز جماعت ارجح است و بخش‌هایی هم دارد که جز در جماعت اجرا نمی‌شود. اکثر مراسم آیینی در یهودیت با ملودی سنتی به نام نیگون به حالت آوازی قرائت می‌شود. در هر کنیسه، سکویی کم ارتفاع وجود دارد که حزان بر فراز آن این مناجات را رهبری می‌کند.

اعیاد مذهبی [ویرایش]
برگزار کردن اعیاد در یهودیت ریشه مرکزی ارتباط بشر با خدا و جهان می‌باشد.اعیاد مذهبی که بیشتر نشانهٔ رویدادهای مذهبی نظیر خروج از مصر و نزول تورا و یا ارتباط با طبیعت دارند، این اعیاد شامل:

پسح یا فصح هم نماد آزادی است و هم شکل‌گیری قوم یهود.
عید شاووت یا عید هفته‌ها
روش هشانا: عیدی است که نمود شروع سال یهودی است.
یوم کیپور: روز آمرزش نیز شناخته می‌شود.
عید سوکوت: دو هفته پس از روش هشانا و پنج روز پس از یوم کیپور آغاز می‌شود و هفت روز ادامه دارد. باورمندان یهودی در این مدت، به برپایی سوکا می‌پردازند.
حنوکا


پوریم
سیمحات تورا
تو بیشوات
آسارا بتوت
تیشا ب آو
علاوه بر اعیاد قید شده، اعیاد زیر نیز توسط بسیاری از یهودیان، بخصوص در اسرائیل برگزار می شوند.

روز هولوکاست
سالروز استقلال اسرائیل
‍یوم یروشالاییم یا روز اورشلیم: روز یک‌پارچه‌شدن شهر اورشلیم در پی پیروزی اسرائیل در جنگ شش روزه.
شبات [ویرایش]
(در عبری שבת به معنی شنبه) در دین یهودیت به روز تعطیل هفتگی (شنبه) می‌گویند. که در بصورت نمادین به معنای هفتمین روز خلقت است یکی از ده فرمان حفظ شبات است که با غروب جمعه آغاز می‌شود و با غروب شنبه به پایان می‌رسد.شبات روز استراحت برای تشکر از خداوند برای خلق زمین است.

کشروت [ویرایش]


نحوه کشتار حیوانات در یهودیت. گردن حیوان با یک ضربه چاقو بریده می‌شود و صبر می‌کنند تا تمام خون حیوان از بدن او خارج شود.
قوانین یهودیان برای غذاها یهودیانی که قانون کشروت را رعایت می‌کنند غذاهای خاصی میل می‌کنند که با ترتیب خاصی تهیه شده باشد. غذایی که یک یهودی می‌تواند بخورد کوشر نامیده می‌شود. یهودیان سنتی در این مورد بسیار با توجه هستند. نمی‌توان در رستوران‌های غیر کوشر و یا در منزل کسی که کشروت را رعایت نمی‌کند غذا خورد. گاهی رعایت این اصل دیدار دوستان یا انجام کار را دشوار می‌کند. اما باید بدانیم این هم بخشی از مذهب یهودیت است.

یهودیان می‌توانند همه نوع میوه یا سبزی را اگر خوب شسته شود و مطمئن شوند حشره‌ای در میان آن نیست میل کنند.
یهودیان می‌توانند هر ماهی باله و فلس داری را بخورند. از جمله قزل آلا و ماهی تون اما خرچنگ صدف و میگو برایشان حرام است.
یهودیان می‌توانند گوشت هر حیوان نشخوارکنندهٔ سم شکافته‌ای را میل کنند از جمله گاو گوسفند بز و آهو
گوشت پرندگانی که در تورا برای خوراک مردم ناپاک خوانده شده غیرقابل مصرف است اما مرغ اردک و بوقلمون حلال است.
غذایی که کسی می‌پزد یا در بسته بندی عرضه می‌شود باید به نظر و تایید متخصص کشروت یا ماشگیاخ برسد.
گوشت حیوان غیرنشخوار کننده یا غیر سم شکافته حرام است. مثلا خوک سم شکافته‌است اما نشخوار نمی‌کند. فیل نه سم شکافته‌است نه نشخوار می‌کند. هر دو تریف هستند.
خزندگان، دوزیستان و جوندگان تریف هستند
هیچ حیوان دریایی که فلس و باله نداشته باشد کوشر نیست مثل کوسه، مارماهی، خرچنگ و میگو
پرندگان گوشت خوار نام برده در تورا برای خوردن مناسب نیستند.
حیوان را باید با حرکت سریع یک چاقوی بسیار تیز ذبح کرد تا سریع بمیرد
تمام خون آن باید خارج شود سپس میل شود
غذای کوشر باید در آشپزخانه‌ای تهیه شود که برای غذای کوشر آماده شده‌است. اگر غذای غیر کوشر در آن پخته شده باشد باید اول به طریق خاصی تمیز شود.
نقاط مهم حیات یک یهودی [ویرایش]
نقاط مهم حیات یک یهودی

تولد
بریت میلا: که در هشت روزگی نوزاد پسر ختنه صورت گرفته و کودک نام گذاری می‌شود.
پیدیون هابن رسمی است که یک پدر انجام می‌دهد تا برای نخست زادهٔ مذکر زنش از معبد نجات بطلبد. بط لاویان و کاهنان این رسم را اجرا نمی‌کنند.
بت میتزوا: در دوازده سالگی یک دختر برگزار می‌شود و پس از آن او یک زن تلقی می‌شود
برمیتزوا: همان مراسم در سیزده سالگی یک پسر است که توراخوانی و دعاهای خاصی هم دارد
ازدواج
تواد اطفال
مرگ
اشیاء مذهبی [ویرایش]
منوره:
شوفار:


کنیسا و ساختمان‌های مذهبی [ویرایش]

هیکل سلیمان [ویرایش]
نوشتار اصلی: هیکل سلیمان
هیکل سلیمان یا هیکل مقدس (به عبری: בית המקדש הראשון تلفظ: بیت همیقداش) اولین معبد باستانی یهود در اورشلیم است که اکنون ویران شده‌است. در کتاب مقدس عنوان هیکل برای این بنا به کار رفته‌است. بر باور یهودیان، معبد به دستور خدا و توسط سلیمان ساخته شد.

سنهدرین [ویرایش]
نوشتار اصلی: سنهدرین
سنهدرین(عبری:סנהדרין به معنی «با هم نشستن» یا «انجمن») دادگاه و شورای عالی یهودیان در زمان گذشته بود که از بیست و سه داور از شهرهای اسرائیل، تشکیل می‌شد. اعضای سنهدرین، ۷۱ تن بودند. سنهدرین بزرگ، در اورشلیم، واقع بود. دادگاه در همه روزها، جز در روزهای عید و روز سبت، برقرار بود. رئیس سنهدرین ناسی و رئیس عدالت آن او بیت دین نامیده می‌شد. سنهدرین، در زمان تئودوسیوس دوم منحل شد و عنوان ناسی نیز ممنوع گشت. در زمان عمر بن خطاب، تلاشهایی برای احیای سنهدرین در اورشلیم صورت گرفت؛ اما موفقیت آمیز نبود.

کنیسا [ویرایش]
کنیسا. یا کنشت به نیایشگاه و محل اجتماعات دینی یهودیان گفته می‌شود.


سوکاه [ویرایش]
سوکا (به عبری: סוכה) سایبانی است که با آغاز عید سوکوت، یهودیان در کنار خانه یا بالکن آپارتمان خود برپا می‌کنند و سقف آن را با شاخه‌های بزرگ نخل یا درختان دیگر می‌پوشانند. بر طبق فرامین مذهبی، دیوارهای سایبان می‌بایست از پارچه، برزنت و یا چوب ساخته شود.

یهودیان باورمند، در هفت روز عید سوکوت غذای روزانه خود را در سوکا صرف می‌کنند و مردان شب را به تنهایی در داخل آن به روز می‌رسانند. در ایام عید سوکوت، یهودیان به دید و بازدید از یکدیگر می‌روند و در سوکا از یکدیگر پذیرائی می‌کنند.[۲۲]

زیارتگاه‌ها [ویرایش]
دیوار نُدبه (در عبری: הכותל המערבי، تلفظ: کوتِل همعرابی (به معنای دیوار غربی)[۲۳]، تلفظ عامیانه عبری: کُتِل) مقدس‌ترین مکان مذهبی یهودیان است که بر روی تپه «موریا» در شهر اورشلیم، در کشور فلسطین قرار دارد. بر باور یهودیان دیوار ندبه از آخرین باقی‌مانده‌های هیکل سلیمان و دومین پرستش‌گاه اورشلیم و مرکز دعا و منبع الهام برای یهودیان در فلسطین و سراسر جهان می‌باشد.


نمای دیوار ندبه در شهر اورشلیم
غار پدران:در [ اورشلیم مکانی که آدم، حوا، ابراهیم، اسحق، لیاه، یعقوب، ساره و ربکا در آن بخاک سپارده شده‌اند.
آرامگاه مادران:در طبریه آرامگاه میریام, صفورا, یوکابدو الیشوا می‌باشد.
آرامگاه استر و مردخای در همدان
آرامگاه راحل در نزدیکی بیت لحم
آرامگاه داود در اورشلیم
آرامگاه دانیال در شوش
آرامگاه حبقوق در تویسرکان
شهرهای مقدس [ویرایش]
اورشلیم
حبرون
صفاد
طبریه
نقش‌های مذهبی [ویرایش]

روحانیون [ویرایش]
کوهنیم:رهبران مذهبی از نسل هارون که رهبری قوم را در گذشته بر عهده داشتند.
ربای یا خاخام یا راو:که مسئول امور مذهبی می‌باشد.
هزان:قاری ادعیه
دایان
گبای:متصدی امور روزمره، خادم
تقسیمات مذهبی [ویرایش]

از ازل یهودیان با هم هم عقیده بودند تا دویست سال قبل گروهی یهودی در آلمان تصمیم گرفتند مدرن تر و شبیه به سایر آلمانی‌ها شوند و برخی باورها را کنار بگذارند به این یهودیان رفورمیست یا اصلاح طلب می‌گویند.

به جز سه گروه محافظه کار اصلاح طلب و ارتدوکس گروه‌هایی با تعداد کمتری هم وجود دارند مثل قرائون. هر گروهی بر اساس فهم خودش از یهودیت اعمال خودش را دارد. برخی از یهودیان بسیاری قواینن را کنار گذاشته‌اند. مثلا اصلاح طلبان یا لیبرال‌ها کشروت یا شبات را رعایت نمی‌کنند و به جای ان جنبه‌های اخلاقی یهودیت را مد نظر قرار می‌دهند. یهودیان که دیدند با این اوضاع سنن یهودی از دست می‌رود برای حفظ سنن پس از لیبرال‌ها بر علیه آنان محافظه کاران را به وجود آوردند. ارتدوکس‌ها این هر دو ار مردود می‌شمرند و تغییراتی ار که آن‌ها به وجود آورده‌اند از حیز اعتبار ساقط می‌دانند.


یکی از بزرگترین راوهای ارتدکس
۱.ارتدوکس یا سنتی
حاردی یا افراطی
ناتوری کارتا(یهودیان ضد صهیونیست)
حسدی جنبش خسدیسم خود دارای ریزگروه‌های مختلفی می‌باشد.
خبد لوباویچ
ساتمار
بلز
مدرن ارتدکس
2.اصلاح طلب(یهود)
۳.محافظه کار(یهود)
۴.قراییم
یهودیان اسرائیل خود را اصلاح طلب یا ارتدوکس یا محافظه کار نمی‌دانند، بلکه خود را حاردی -بسیار مذهبی- داتی -دینی- ماسوراتی -سنتی- یا خیلونی -سکولار- می‌دانند.

فرقه‌های غیر ربانی [ویرایش]
یهودیت اومانیستHumanistic Judaism
جنبش نوسامان گراییReconstructionist Judaism
غیر سنتیAlternative Judaism
تجدیدگراJewish Renewal
علوم یهودJewish Science
تقسیمات تاریخی [ویرایش]
صدوقیان
فریسیان
اسنیان
ابیونیان
فرقه‌های خارجی [ویرایش]
یهود-بودایی
سامریان
یهودیت مسیحایی
نئو پاگان یهودی
تاریخ یهودیت [ویرایش]

پیدایش یهودیت [ویرایش]


منوره هفت شاخهٔ پرستش‌گاه اورشلیم را تیتوس، امپراتور روم پس از ویران کردن دومین معبد یهود به شهر روم برد.
این دین با ادعای پیامبری موسی از طرف یهوه آغاز شده و به نام‌های چون: دین عبری، دین بنی‌اسرائیل، دین کلیمی و دین یهودی آشنا است. رابرت هیوم در کتاب ادیان زنده جهان می‌گوید «این واژه نخستین بار در حدود یکصد سال پیش از میلاد مسیح در ادبیات یونانی- یهودی به کار رفته‌است و واژه دیگری که تمام تاریخ این دین را در بر بگیرد، وجود ندارد.»

به اعتقاد یهودیان، موسی از طرف یهوه مامور دو هدف بود، نخست دعوت بنی‌اسرائیل به عبادت خدای یکتا یا یهوه و دوم آزادی قوم بنی‌اسرائیل از اسارت فرعون مصر بود.

بعد از موسی، یوشع رهبری بنی‌اسرائیل را برعهده گرفت و بعد از یوشع، پیامبران زیادی با آوردن کتاب مقدس، هدایت قوم بنی‌اسرائیل را عهده‌دار شدند. یهودیان، عهد قدیم را محصول تعالیم انبیا، خود می‌دانند، تعالیمی که از موسی (حدود ۱۲۵۰سال قبلا از میلاد) شروع و به ملاکی (حدود ۱۶۰ قبل از میلاد) ختم می‌شود.

از عهد قدیم دو نسخه مهم قدیمی موجود و در دسترس است: یکی به زبان اصلی، یعنی عبری و دیگری به زبان یونانی که به ترجمه سبعینیه (با هفتادتنان) معروف است. قدیمی‌ترین نام عبری کتاب مقدس هاسفریم به معنای الکتب می‌باشد.



یهودیان ایران [ویرایش]

نوشتار اصلی: یهودیان ایران
پیشینه حضور یهودیان در ایران به ۲۷۰۰ سال پیش بازمی‌گردد. آنها پس از ویرانی معبدشان توسط بخت النصر فرمانروای قوم آشور، به مناطقی در جنوب عراق فعلی و ایران که زیر سلطه آشوریان درآمده بود کوچانده شدند.از اماکن مذهبی مقدس نزد یهودیان در ایران می توان به آرامگاه استر و مُردخای و مزار حجی پیامبر در همدان و پیغمبریه در قزوین و ارامگاه دانیال نبی در شوش وقبرستانی به نام گیلیارد در دماوندو بسیاری دیگر اشاره کرد.ایران پس از اسرائیل دارای بیشترین جمعیت یهودی در خاورمیانه است.



نگارخانه [ویرایش]
























جستارهای وابسته [ویرایش]

تورات
تنخ
ستاره داوود
شوفار
سرزمین اسرائیل
دیوار ندبه
روش هشانا
سوکوت
پسح
یهودیان آمریکا
پانویس [ویرایش]

↑ According to the فرهنگ واژگان زبان انگلیسی آمریکن هریتیج, Fourth Edition (۲۰۰۰): «It is widely recognized that the attributive use of the noun Jew, in phrases such as Jew lawyer or Jew ethics, is both vulgar and highly offensive. In such contexts Jewish is the only acceptable possibility. Some people, however, have become so wary of this construction that they have extended the stigma to any use of Jew as a noun, a practice that carries risks of its own. In a sentence such as There are now several Jews on the council, which is unobjectionable, the substitution of a circumlocution like Jewish people or persons of Jewish background may in itself cause offense for seeming to imply that Jew has a negative connotation when used as a noun. ", فرهنگ واژگان زبان انگلیسی آمریکن هریتیج, Fourth Edition (۲۰۰۰).
↑ Sacred Worlds: An Introduction to Geography and Religion. Chris C. Park. Routledge, 1994. ISBN 0-415-09012-1 pp.104
↑ Barron's How to Prepare for the AP World History Advanced Placement Exam: World History. John McCannon. Barron's Educational Series, 2006 ISBN 0-7641-3271-7, 9780764132711 pp.79
↑ Grintz, ‎Yehoshua M.. “Jew”. In Encyclopaedia Judaica. vol. Vol.11. editor: Fred Skolnik. second edition ed. Farmington Hills, Mich.: Thomson Gale, 2007. 253. ISBN 0-02-865928-2.
↑ http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_religious_populations
↑ Compilation of many sources at adherents.com
↑ Jews of Iran
↑ مزامیر ۷۳:۱۸
↑ خروج ۲۰:۱۲
↑ مزامیر ۳۹:۵؛ ۹۰:۱۰
↑ پیدایش ۳:۱۹؛ ۶:۳؛ ۴:۴۰؛ ۱۱:۹؛۵:۱۶
↑ حکمت ۲۳:۲
↑ سنهدرین ۹۰:۲
↑ شولحان عاروخ ۱۴:۴۴:۲
↑ شولحان عاروخ ۳:۴۶:۲
↑ نشیدالأنشاد ۲:۱۴؛ شولحان عاروخ ۳۱:۲۱:۲
↑ تاریخ تمدن ج۱۲ ص ۳۰
↑ شولحان عاروخ ۳۷:۱۱:۲
↑ Katz, L. Who is a Jew?, about.com:Judaism - accessed October 22, 2009
↑ ۲۰٫۰ ۲۰٫۱ Lichtenstein, ‎Aharon. Leaves of Faith: Selected Essays of Rabbi Aharon Lichtenstein. KTAV Publishing House, Inc., March ‎2004. ISBN 0-88125-668-4. Retrieved on 2008-07-17.
↑ Talmud, Abodá Zará 54a
↑ جشنواره‌ها و برنامه‌های فرهنگی-تفریحی عید سوکوت در اسرائیل, وزارت امور خارجه اسرائیل
↑ شهر ادیان (وزارت امور خارجه اسرائیل)
منابع [ویرایش]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ یهودیت موجود است.
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به یهودیت در ویکی‌گفتاورد موجود است.
دین یهودی، مسیحی و مسلمانی، پیترز فرانسیس، ت: حسین توفیقی، ستاد بررسی‌های دین‌ها و آیین‌ها قم، ایران ۱۳۸۴
پرستش در دین ابراهیمی، عباس اشرفی، انتشارات امیرکبیر، ۱۳۸۴
نگرش سوم، وبسایت فرهنگی، اجتماعی و تحلیلی جامعه کلیمیان ایران
رده‌های صفحه: یهودیت

قس


هودیان، بنی‏ اسرائیل یا کلیمیان، پیروان دین یهود و شریعت ابلاغ شده (تورات) از خداوند به حضرت موسی کلیم‏الله (در حدود 3300 سال پیش) هستند. تشکیل قومی به نام بنی ‏اسرائیل به پیش از حضرت موسی کلیم‏الله و به یام حضرت ابراهیم (ع) (حدود 3750 سال پیش) باز می‏گردد. یکی از فرزندان حضرت ابراهیم، حضرت اسحاق و پسر وی حضرت یعقوب(ع) یا اسرائیل می‏باشد که دوازده پسران او اسباط بنی‏ اسرائیل را تشکیل می‏دهند که بعد از مهاجرت آن حضرت با خانواده‏شان به مصر، دوران زندگی بنی‏اسرائیل در مصر شروع می‏گردد که در آن جا به بردگی و بیگاری گرفته می‏شوند. با ظهور حضرت موسی کلیم‏الله بنی ‏اسرائیل با بسیاری از امت‏هی مظلوم دیگر از مصر، نجات می‏یابند. پیروان حضرت موسی کلیم‏الله ، پنجاه روز پس از خروج از مصر، در کنار کوه سینا تجمع کرده و ده فرمان اصلی تورات را از جانب خداوند دریافت کردند که از این تاریخ دین یهود و یهودیت شکل گرفت. بدین شکل دین یهود با قوم یهود اشتراکاتی دارد ولی کاملا برهم قابل انطباق نیستند. قوم یهود پس از خروج از مصر یهودیت را پذیرفتند ولی همه یهودیان از بنی‏اسرائیل نمی‎‏باشند. پس از درگذشت حضرت موسی کلیم‏الله ، جانشین یشان حضرت یوشع (ع)، یهودیان را به سرزمین مقدس (1272 ق.م) وارد کرد. که در آن جا به زندگی و تشکیل حکومت و ساخت معبد بیت‏المقدس در دوران حضرت سلیمان (ع) پرداختند. یهودیان پس از حدود 850 سال سکونت در آن سرزمین به دنبال شکست حکومت یهود توسط نبوکد نصر پادشاه بابل به اسارت برده شدند و پس از حدود 70 سال با حکم کوروش پادشاه ایران اجازه بازگشت به سرزمین خود و بنی مجدد معبد بیت‏ المقدس را پیدا می‏کنند. معبد دوم پس از حدود 420 سال (68-70 میلادی) توسط رومیان ویران گردید و یهودیان در سراسر دنیا پراکنده شدند.

یهودیت اولین دین توحیدی از ادیان ابراهیمی می‏باشد و براساس وحی و الهام الهی بر حضرت موسی کلیم‏الله استوار است. بنابرین دینی مبتنی بر وحی و «نمونه اعلی دین آفریده خداوند» است. یهودیت بر این اصل یمانی تأکید می‏کند که خداوند با پیامبران یشان سخن می‏گوید و نشانه‏هی راهی را که هر فرد بید بپیمید، به یشان می‎‏نمیاند.

مهمترین سند و پیامی که خداوند به وسیله حضرت موسی کلیم‏ الله به بنی‏ اسرائیل ابلاغ کرد ده فرمان الهی به شرح ذیل است:
1- من خداوند خالق تو هستم که تو را از اسارت و بندگی مصر آزاد ساختم.
2- تو را معبود دیگری جز من نباشد. هیچ تصویری از آنچه در آسمان و یا بر روی زمین و یا در آب است، نساز و آنها را پرستش ننما....
3- نام خدای خالقت را بیهوده بر زبان نیاور (از آن سوءاستفاده نکن)....
4- روز شنبه را به یاد داشته باش تا آن را مقدس بداری....
5- پدر و مادرت را احترام بگذار....
6- قتل نکن.
7- زنا نکن.
8- دزدی نکن.
9- در مورد همنوعت شهادت دروغ نده.
10- چشم طمع به مال و ناموس دیگران نداشته باش ...
بر این اساس، دین تنها مجموعه‏ی از اندرزها و نصیح اخلاقی و مسائل مربوط به زندگی شخصی و خصوصی نیست بلکه دین مجموعه‏ی از قوانین حیات و برنامه فراگیری است که تمامی زندگی انسان‏ها مخصوصا زندگی اجتماعی را نیز دربرمی‏گیرد.
دین یهود سه رکن و محور اصلی دارد: 1- خداوند(خالق جهان هستی)، 2- میثاق (قبول توحید و عهد و پیمان با خدا و رعیت فرامین او) 3- تورات (که فلسفه یهود وشریعت و فرامین خداوند در آن آورده شده است). دین یهود، دینی توحیدی و بر این باور است که دین‏داری شامل هیچ چیز نیست مگر رعیت عهد (میثاق) با خداوند و پیروی از دستورات و قوانین او که مجموعه آن در کتب مقدس آورده شده است.

کتب مقدس یهود (تَنَخ) که معمولا به نام «عهد عتیق» شناخته می‏شوند از سه بخش تشکیل شده است:
الف – تورات
تورات کتاب آسمانی براساس نبوت حضرت موسی کلیم‏الله به معنی شریعت، یا قانون که اساس اعتقادات و فلسفه و شریعت دین یهود می‏باشد که متشکل از 5 کتاب یا «سِفر» است:
1- پیدیش 2- خروج 3- لاویان 4- اعداد 5- تثنیه
تورات با آفرینش جهان آغاز می‏شود و با مرگ حضرت موسی کلیم‏الله پیان می‏‎یابد همه دستورها و فرمان‏هیی که یک یهودی موظف به اجری آنهاست (613 فرمان)، از فرامین مندرج در تورات نشأت گرفته‏اند.
ب - نِویئیم (انبیا)
دومین بخش از تنخ و متشکل از نبوت پیامبرانی است که پس از درگذشت حضرت
موسی کلیم‏الله تا اویل آبادی معبد دوم بیت‏المقدس در مدتی نزدیک به هزار سال به هدیت و ارشاد مردم بر اساس دستورات تورات پرداختند. انبیی یهود 55 نفره بوده که 48 نفر آنها مرد و 7 نفر زن هستند (طبق تفاسیر، انبیی یهود بسیار زیاد بوده‏اند ولی این 55 تن، انبییی هستند که نبوت آنها نه تنه برای مردم دوره خود بلکه برای سیر نسل‏ها نیز مفید و ضروری بوده است). کتب انبیاء در مجموعه عهد عتیق عبارتند از : یوشَع ، داوران، سموئیل، پادشاهان، یشَعیا (اِشَعْیا)، ییرمِیا (اِرمیا)، حزقیال، هٌوشَع، یوئِل، عامُوس، عوُوَدیا، یونا (یونس) میخا، ناحوم، حَبَقوق، صِفنیا، حَگَی، زِخَرْیا (زکریا) و مَلآخی(ملاکی).
ج – کتوبیم (مکتوبات)
به سومین بخش تنخ گفته می‏شود که شامل:
مزامیر (زبور) حضرت داوود (ع)، امثال سلیمان، جامعه ، سرود سرودها، کتاب یوب، روت، مراثی ارمیا، کتاب استر، دانیال، عِزْرا، نِحِمْیا، تواریخ یام.
سیزده اصول یمان یهودی که براساس اصول مندرج در تورات مقدس به وسیله موسی‏ابن‏میمون «هارامبام» در قرن دوازده میلادی استخراج و تنظیم شده است عبارتند از:
1- خداوند متبارک در همه جا موجود (حاضر) و ناظر است.
2- او واحد و یکتاست.
3- او جسم ندارد و شباهتی هم به جسم ندارد.
4- او مقدم بر هر موجود قدیمی در جهان است.
5- عبادت موجودی به غیر از او جیز نیست.
6- او از نیت و افکار انسان‏ها آگاه است.
7- نبوت حضرت موسی کلیم‏الله سرور ما، حقیقت دارد.
8- حضرت موسی کلیم‏الله به لحاظ نبوت از دیگر انبیی بنی‏اسرائیل برتر است.
9- تورات مقدس از آسمان (از جانب خداوند) وحی شده است.
10- تورات در هیچ زمانی تغییر نیافته و نخواهد یافت.
11- خداوند، شریران را مجازات خواهد کرد و پاداش و اجر نیکوکاران را خواهد پرداخت.
12- ماشیح پادشاه (منجی جهان) خواهد آمد.
13- مردگان در ینده زنده خواهند شد.
از زمان نزول تورات به حضرت موسی کلیم‏الله همراه با فرامین مختلف بیان شده در متن تورات، نحوه اجری آن دستورات و سنت‏ها، به صورت شفاهی به بنی‏اسرائیل توسط آن حضرت آموزش داده شد که «تورات شفاهی یا هَلاخا» نام گرفت. زیرا در بسیاری از موارد، خداوند در تورات – کتبی – دستوری می‏دهد، اما نحوه انجام دادن آن را به طور صریح بیان نمی‏کند. نحوه صحیح اجری دستورات خداوند را حضرت موسی کلیم‏الله طی چهل سال به بنی‏اسرائیل آموزش داد که این آموزه‏ها به صورت شفاهی، سینه به سینه از استاد به شاگرد یا از پدر به فرزند منتقل می‏گردید ت این که پس از ویرانی معبد دوم بیت‏المقدس و پراکندگی یهودیان و سختی در این گونه نحوه آموزش در حدود 1800 سال پیش توسط دانشمند بزرگ یهودی «ربی یهودا هناسی» با همکاری بسیاری از علمی زمانه این مجموعه در شش جلد شامل 63 رساله بنام «میشنا» جمع‏آوری گردید.
میشنا طوری تنظیم نشده بود که بتواند به تمام پرسشهی عامه مردم دربارة قوانین دین یهود پاسخ قطعی بدهد، بلکه ‎بری آن تدوین شد تا کمکی جهت دانشمندان یهود به هنگام تصمیمگیری و صدور فتوا درباره یک مسأله دینی باشد.
میشنا، قوانین و نتیجة بحث‏هی دانشمندان را به صورت کوتاه، مختصر، مفید و بدون ذکر استدلال و اثبات آنها بیان میکند. بنابرین به زودی پس از تدوین میشنا، گردآوری تفسیرهیی که حاوی توضیح مطالب میشنا و اثبات قوانین آن با استفاده از آموزه‏هی تورات کتبی در دانشگاه‏هی دینی آن زمان شروع شد و سرانجام، کتابی به نام «گِمارا» (مکمل) در دسترس دانشپژوهان قرار گرفت. مؤلفان گمارا را « ِامُورا» (توضیح دهنده یا مفسر) میگویند.
به مجموعه میشنا و گمارا، «تلمود» گفته میشود که به معنی آموزش و تعلیم است. دو تلمود وجود دارد:
1 - تلمود یروشَلْمی که در مدتی کمتر از 100 سال پس از تدوین میشنا در بیتالمقدس (اورشلیم) تدوین شد.
2- تلمود بابِلی‎‎ که نزدیک دو قرن پس از تلمود یروشلمی و در حدود 1500 سال پیش
در37 جلد در منطقه بابِل (بین‏النهرین که در آن زمان مرکز فلسفه و تفکر یهودی بود و مراکز دینی و حتی دانشگاه‏هی مذهبی یهود در آن جا فعال بودند) و ایران گردآوری و تألیف شد. تلمود بابلی مُفصلتر و در بحث‏ها، غنیتر از تلمود یروشلمیاست، بنابرین بیشتر مورد مطالعه قرار میگیرد.
با تألیف تلمود، مطالب تورات شفاهی که از زمان حضرت موسی کلیم‏الله ، پیامبران و رهبران مذهبی یهود، آن را از نسلی به نسل دیگر منتقل کرده بودند، تدوین گشت و احتمال نابودی و فراموش شدن آنها از میان رفت.
چنان که در تورات (سفر تثنیه 17: 8-13) نوشته شده پس از پیامبر، مرجع حل اختلاف برای امور دینی، مجمع علمی شرع می‏باشد. که با استناد به اصول راه‏هی تفسیر تورات و استفاده از عقل انسانی در محدوده فرامین الهی می‏توانند به پاسخگویی به پرسش‏ها بپردازند. براساس تورات و سنتی که از حضرت موسی کلیم‏الله به ما رسیده اصول و شیوه‏هی خاصی برای تفسیر تورات وجود دارد که معروفترین آنها در دسته‏بندی‏هی مختلفی در 13 روش یا 32 اصل در تلمود گنجانده شده‏اند. واضح است که هر فرد براساس دیدگاه خود می‎‏تواند برداشت یا تفسیری از کتاب مقدس داشته باشد که با اصول شرع همخوانی داشته یا نداشته باشد و تنها تفسیری پذیرفتنی است که از اصول و مبنی توراتی تخطی نکرده باشد.
خدا
در تورات وجود خدا بدیهی و مسلم انگاشته شده است. تورات ب این یه آغاز می‏شود: «در ابتدا خدا، آسمان‏ها و زمین را آفرید»، نیز در فرمان نخست ده فرمان چنین آمده است: «من خداوند، خدای تو هستم که تو را از اسارت و بندگی مصر آزاد کردم» (خروج 20:2).
خدای تورات، خدای یگانه است. در این کتاب بیش از هر چیز بر یگانگی خدا تاکید شده است. «ی بنی‏اسرائیل گوش کنید : تنها خدایی که وجود دارد، خداوند ماست، شما بید او را با تمامی دل و جان و توانیی خود دوست بدارید». (تثنیه 6 : 4 و 5 )
برطبق دین یهود، خدا متشخص است، نه به آن معنا که مانند انسان‏هی معمولی شخصیت دارد، بلکه به این معنا که او داری آگاهی و اراده است به گونه‏ی که هر چیزی برطبق خواست و اراده او انجام می‏گیرد. او با مردم سخن می‏گوید و به دعاهیشان پاسخ می‏دهد. درک مفهوم خداوند به عنوان پروردگار عالم با مفهوم قدرت و کمال مطلق آمیخته است.
خداوند در یهود داری صفات بسیاری است که بیش از همه خدایی آکنده از صفات اخلاقی همچون عدالت، رحمت، بخشندگی و بالاتر از همه تقدس است. خداوند، خالق و فرمانروی عالم است. آنچه وجود دارد مخلوق او و هر آنچه رخ می‏دهد معلول خواست و اراده اوست. او جاودانه است و آغاز و انجامی ندارد. قدرت‏هی او نامحدود است، اما به اراده خود، آنها را محدود می‏سازد و به انسان‏ها آزادی و اختیار اعطا می‏کند. او متعال و همه جا حاضر است. تعالی او به دو معنا مورد تأکید قرار می‏گیرد. به معنی این که وجود و هستی او فقط محدود به این عالم نیست و نیز به این معنا که وجود او غیرقابل ادراک و برای فهم بشری ناشناخته و اسرارآمیز است. ذات و افعال او فراتر از ادراک و شناخت آدمی است.
خداوند بندگان خود را دوست دارد و گناهانشان را می‏آمرزد، او با بردباری در انتظار اصلاح همه مردم جهان و قوم خود است. محبت خداوند به مردمش و علاقه او به اصلاح و رستگاری آنان از این حقیقت روشن می‏شود که او راه نجات یعنی تورات را به بنی‏اسرائیل تعلیم داده است. اگر چه خداوند بردبار و بخشنده است اما در نهیت به بندگان خود پاداش و جزا می‏دهد. او همزمان خدای محبت و خدای جزادهنده است. رحمت و عدالت هر دو به او نسبت داده می‏شود و از این رو، در یهودیت در یک زمان او هم پدر و هم پادشاه (نشانه‏هی محبت و قدرت) خوانده می‏شود.
انسان :
انسان وجودی جسمانی و روحانی در طبیعت و اعجاز بزرگ آفرینش است. خلق انسان در آخرین روز آفرینش دلیل بر اهمیت و شأن و مقام اوست. از این رو، انسان در دین یهود از قدر و ارزش مخصوصی برخوردار است. خداوند از انسان می‏خواهد در تحقق هدف او که استقرار نهیی خیر بر روی زمین است با او شریک باشد. بدین منظور، وظیفه اساسی آدمی تقلید و پیروی از خداوند است. خداوند ذاتاً مقدس است بنابرین انسان نیز بید مقدس باشد پس وظیفه هر یهودی رعیت اصول تورات است که از طرف خداوند فرستاده شده است. زندگی توأم با رفتار درست که به رعیت قانون اخلاقی مقرر شده از سوی خداوند اختصاص یافته و خیرخواهی شفقت‏آمیز نسبت به همنوعان خود مهمترین خواسته‏هی دین است.
خداوند قادر مطلق است، اما با محدود کردن قدرتش به اراده خود به انسان آزادی اراده داده است بنابرین انسان نسبت به اعمال خویش و جامعه‏ی که در آن زندگی می‏کند، مسئول است و در قبال گناهانش مقصر می‏باشد. خداوند، داور اعمال اوست. چون خداوند بخشنده است انسان ر برای گناهی که انجام داده به سرعت مجازات نمی‏کند او منتظر می‏ماند تا ببیند یا انسان به راه راست باز می‏گردد یا نه؟ از این رو، اگر گناه به عادت تبدیل شود خداوند او را کیفر می‏دهد. اما با توبه خالصانه، خطاهی انسان مورد بخشیش قرار می‏گیرد.
ارتباط خداوند با انسان در یهودیت، بسیار پرهیزکارانه است. این ارتباط براساس حس مشارکت و همکاری قرار دارد و همیشه آکنده از عشق و بخشیش است. انسان شریک فعال خداوند در حاکمیت یافتن اخلاق بر جهان است.
انسان به واسطه خلقت اساساً روحانی خود می‏تواند با توسل به خداوند به ابدیت دست یابد. آدمی می‏تواند با اعمال نیک و صالح خود به ابدیت برسد. از دیدگاه دین یهود، هدف خداوند از آفرینشِ روح انسانی آن بوده است که آفریده‏اش را از خوبی‏هی خود بهره‏مند سازد، اما اگر روح انسانی بدون زندگی جسمانی و هیچ تلاش و زحمتی از ابتدا به طور مستقیم در معرض فیض و خوبی‏هی بی‏پیان پروردگار در جهان آخرت قرار می‏‏گرفت دچار شرم و خجلت ناشی از عدم بروز شیستگی پاداش می‏شد و نمی‏توانست به طور کامل از نور و رحمت الهی بهره‏مند شود. لذا می‏بیست که آن روح در لباس مادی جسم و تن آدمی به این جهان وارد شود و مدت زمانی را در آزمیش‏هی گوناگون و گاه سخت و دشوار بگذارند تا با کوشش و تلاش، وفاداری خود را به خداوند و دستورات او نشان دهد و پس از آن با فرا رسیدن مرگ جسمانی و در صورت موفقیت از آزمون‏هی متفاوت زندگی بتواند با افتخار بر سر سفره فیض الهی بنشیند و با لذت کامل و بدون خجلت از آن بهره‏مند شود.
یهودیت معتقد به روز قیامت و جهان آخرت است. چنان که در اصول سیزده‏گانه یهود اشاره شد، روزی مردگان زنده خواهند شد و براساس اعال و رفتارشان مورد قضاوت الهی قرار می‏گیرند. گروهی مستوجب کیفر و گروهی دیگر مستوجب پاداش در جهان آخرت خواهند بود. در زندگی نهیی که درستکاران به آن دست می‏یابند، نه جسم انسانی وجود دارد و نه هیچ کارکرد جسمانی. موجودات انسانی در آن جا به صورت‏هی روحانی محض در صلح و آرامش و آسودگی کامل به سر می‏برند. درباره این زندگی گفته می‏شود که «در آن جا نه خوردنی وجود دارد و نه آشامیدنی و نه تولید مثل، نه خرید و فروش و نه حسادت و تنفری و نه رقابتی، بلکه انسان‏هی صالح و درستکار با تاج‏هیی که ناشی از اعمال و رفتار نیک بر سر دارند، از فروغ و درخشش نور الهی لذت می‏برند».
***
مسئله رابطه عقل و وحی یکی از عمیق‏ترین مباحث فکری تاریخ بشر است. از ابتدی تدوین تورات تاکنون، جدال بر سر تقدم و تأخر عقل یا وحی مطرح بوده اما روال این جدال بدین سیاق بوده که در دوران اولیه عهد عتیق، وحی به عنوان یگانه منبع تفسیر زندگی قلمداد می‏شد و تلاش‏هی اندکی برای فهم عقلانی وحی صورت می‏پذیرفت. چنین تلاشی در دوران قرون وسطی ارجی شیان یافت. این عقل‏اندیشی در دوران پس از قرون وسطی شکوفیی یافت. یهودیان دوران متقدم وحی الهی را عامل اصلی زندگی بشری می‏دانستند و معتقد بودند که در سراسر کتاب مقدس، خداوند تمام برنامه‏ها و نیات خود را از طریق کلمات و حوادث بیان نموده است.
از دیدگاه تلمود، در همان دوران اقتدار وحی نیز، تورات با عقل شناخته می‏شود عقل مطلقی که پ از خلقت وجود داشته و نشانه اراده خداوند برای خلق جهان بوده است. فیلون (قرن اول میلادی) اولین متفکر بانفوذی بود که سعی در یجاد توافق بین وحی و عقل داشت. از دیدگاه مذهبیون یهود چنان که ابن‏میمون متفکر و فیلسوف قرن 12 میلادی بیان می‏دارد عقل محدود است البته منظور از محدودیت عقل این نیست که باب نظر مسدود است و عقل حجیت ندارد زیرا عقل نسبت به آن چه در حوزه ادراک آدمی است همواره حجت است.
موعود :
اندیشه نجات‏بخشی و انتظار برای موعودی که خواهد آمد و نظامی منطبق با قوانین الهی و آسمانی برقرار خواهد کرد یکی از مهمترین بخش‏هی اعتقادی و مشترک در ادیان مختلف است.
انتظار جوهره اصلی یهودیت و موجب پوییی انسان در همه زمان‏هاست. انسان درجهانی که خداوند آن را در نهیت کمال خلق کرده، روبه ینده‏ی دارد که ظهور منجی موعود در آن، نشانه برقراری عدالت الهی است. در دین یهود، نجات‏بخش نهیی، ماشیح به معنی «مسح و تدهین شده» نام دارد و به تصریح متون دینی یهود از خاندان داود پیامبر است. یکی از پیه‏هی اساسی و اصول مهم یین یهود، یمان به ظهور ماشیح و دوره نجات است طبق نظر هارامبام (موسی‏ابن‏میمون)، هر فرد یهودی که به ماشیح اعتقاد نداشته باشد یا چشم به راه آمدن او نباشد، منکر سخنان حضرت موسی کلیم‏الله و دیگر انبیاء بنی‏اسرائیل است زیرا موضوع ماشیح به کرات در متون مقدس عنوان گشته است و در مقاطعی که آزار، شکنجه، رنج و مشقت یهودیان توسط مشرکین به علت اعتقادات مذهبی و توحیدی آنها به اوج خود رسیده، یمان به ماشیح و نجات بوده که جرقه‏هی امید را در درون آنها زنده نگاه داشته و باعث شده تا یهودیان بدترین و هولناک‏ترین مصیبت‏هی تاریخ را تحمل کنند و به انتظار روز قضاوت الهی باشند. روزی که حق بر ناحق پیروز شده و صلح و صفا، برادری و صمیمیت برجهان حاکم شود و «تمامی زمین از دانش الهی مملو گردد» و «تمامی انسان‏ها نام خدا را خوانده و او را یکسان عبادت خواهند کرد».
بخشی از وقیع عصر نجات نهیی (ظهور ماشیح) عبارتند از:
1- احیی سنت‏هی اولیه عبادت یهود شامل آبادی بیت‏ المقدس و تقدیم قربانی‏ها.
2- پیان بدی و گناه.
3- درک الهیت و آگاهی واقعی از وجود خداوند توسط همه انسان‏ها.
4- پرستش و ستیش جهانی خداوند: در آن روز خداوند یکتا و نامش یگانه خواهد بود.
5- همزیستی مسالمت‏آمیز و صلح جهانی.
6- برکت و سعادت و پیان بیماری‏ها و حوادث ناگوار.
7- وقوع معجزاتی عظیم‏تر از معجزات زمان خروج بنی‏اسرائیل از مصر.
8- و نهیتاً رستاخیز مردگان.
شخصیت ماشیح:
در اعتقاد یهود ماشیح انسانی خاکی از اولاد بشر که به گونه‏ عادی متولد شده است. اصل و نسب او به حضرات داود و سلیمان (ع) می‏رسد. صداقت و پارسیی او از بدو تولد به بعد، مدام در حال افزیش بوده و به سبب فضیلت و اعمال شیسته خود به عالی‏ترین و والاترین درجات تکامل روحانی دست خواهد یافت.
امکان آمدن ماشیح در هر دوره وجود دارد. در هر دوره فرزندی از خاندان یهودا (یکی از فرزندان حضرت یعقوب (ع)) به دنیا می‏ید که برای مقام ماشیح، برازنده است. روزی که زمان نجات فرا رسد، روح مخصوص و از قبل آماده ماشیح، به آن فرد صدیق اهدا خواهد شد.
در مورد صفات او، یشعیی نبی می‏فرمید: «روح خداوند بر او خواهد آمد، روح و عقل و فهم، روح تدبیر و توانیی، روح دانش و ترس الهی. و او با ترس الهی الهام می‏گیرد با دید چشمانش قضاوت نخواهد کرد و با شنیده گوشهیش فتوا نخواهد داد. تهیدستان را با عدالت داوری کرده و برای افتادگان زمین با تساوی حقوق تصمیم خواهد گرفت و (ظالمان) زمین را با عصی (سخن) دهان خود می‏کوبد و شریران را با نفس لب‏هی خود از بین خواهد برد».
عوامل تسریع ظهور ماشیح عبارتند از : توبه و بازگشت به سوی فرامین خداوند، مطالعه و آموزش تورات و علوم دینی، نگهداری مراسم روز مقدس شنبه، صدقه دادن و برقراری اتحاد و دوستی بین افراد جامعه.
حضرت یعقوب (ع) به فرزندان خود می‏گوید: گرچه معلوم نیست که روز نهیی قضاوت الهی چه موقع خواهد بود ولی من به شما می‎‏گویم که هر گاه شما گردهم آمده و با هم متحد و یکدل شوید، نجات خواهید یافت.
منابع :
1- کدرانات تیواری، دین‏شناسی تطبیقی، ترجمه مرضیه(لوئیز) شنکیی، تهران سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‏ها (سمت) 1381.
2- مقاله ایرانیان یهودی، کمیته فرهنگی انجمن کلیمیان تهران.
3- کتب فرهنگ و بینش یهود سال اول و دوم و سوم متوسطه، انجمن کلیمیان تهران، چاپ سوم 1381.
4- عبدالرحیم سلیمانی اردستانی، یهودیت، انجمن معارف اسلامی یران، 1382.
5- راهبرد، نشریه مرکز تحقیقات استراتژیک شماره 29 پییز 1382.
6- ماهنامه افق بینا، ارگان انجمن کلیمیان تهران، سال اول شماره 4 و 5.
7- ماهنامه اطلاع‏رسانی اخبار ادیان، سال دوم شماره 7.


قس عربی

الیهودیة أقدم الدیانات الإبراهیمیة حیث تعود بحسب التقلید الیهودی إلى موسى فی مصر أثناء وجود بنی إسرائیل العبرانیین فیها ویقدر عدد معتنقیها بین 13.2 إلى 15.4 ملیون یهودی[2] رغم أن تعداد الیهود فی حد ذاته یعتبر قضیة خلافیة حول قضیة "من هو الیهودی؟". الکتاب المقدس الذی أنزل على موسى فی عقیدة الیهود هو التوراة. لکن أحکام وشرائع التوراة تشرحها الشریعة الشفویة وهی الشرح الحاخامی لنصوص التوراة والذی قد سجل لاحقا فی التلمود.
محتویات [اعرض]
[عدل]الحقل الدلالی والأصل اللغوی

الیهودیة من المصطلحات التی تسبب اختلافا فی دلالتها. یشیر الیهود إلى عقیدتهم باسم التوراة (أی القانون، أو الشریعة). ظهر المصطلح للمرة الأولى فی العصر الهیلینی تمییزا بین عقائد وممارسات الیهود، والعبادات الموجودة فی الشرق الأدنى.
وأول من أشار إلى عقیدة الیهود بالیهودیة هو المؤرخ الیهودی المتأغرق یوسیفوس فلافیوس، وذلک بالمقارنة مع "الهیلینیة": عقیدة أهل مقاطعة یهودا مقابل عقیدة سکان مقاطعة هیلاس. فالمصطلحان بدءا اسمین جغرافیین قبل أن یشیرا إلى النسقین العقائدیین.
وقیل التهود فی اللغة التی کان یتحدثها موسی بمعنى العودة أو التوبة کما جاء فی القرآن (إِنَّا هُدْنَا إِلَیْکَ)[سورة الأعراف:156] أی تبنا إلیک وعدنا.
یرى الدارسون أن "الیهودیة" کمصطلح لا یشیر إلى النسق الدینی للعبرانیین قبل تدوین العهد القدیم أثناء الهجرة الأولى إلى بابل 578 ق.م.، أی بعد موسى بمئات السنین، واستمر التدوین حتى القرن الثانی قبل المیلاد، فی وقت أصبحت فیه العبریة لغة میتة لا تستخدم إلا فی الطقوس الدینیة، بینما أصبحت الآرامیة لغة الیهود. لذا، قد یکون من الأفضل الحدیث عن "عبادة یسرائیل" فی المرحلة السدیمیة التی تسبق بناء الهیکل وتأسیس المملکة العبرانیة المتحدة عام 1020 ق.م.، وعن "العبادة القربانیة المرکزیة" بعد تأسیس الهیکل وحتى هدمه عام 70 میلادیة، والیهودیة بشکل عام لما بعد ذلک.
[عدل]المفاهیم والعقائد الیهودیة

[عدل]الإله
الیهودیة هی أقدم دیانة توحیدیة بین الدیانات الإبراهیمیة الثلاث الکبرى. والله فی الیهودیة واحد أحد، ومفهوم الإله فی الیهودیة هو ذلک المستمد من الأسفار الأولى فی التوراة، فالله هو فرد صمد قادر رحیم عادل خلق الناس لتعدل وترحم بعضها بعضا، وجمیع الناس تستحق أن تعامل باحترام وکرامة.
[عدل]شعب الرسالة
طالع أیضًا :شعب الله المختار

الشعب الیهودی هو الشعب الذی یعتقد أنه یخدم ربه بالصلاة ومراعاة الوصایا التوراتیة کما یعتقد أنه هو الشعب الحامل للرسالة. تؤمن الیهودیة بالافتداء والخلاص والنجاة لکنها تختلف عن العدید من الدیانات الأخرى فی أن السبیل إلى الخلاص والنجاة فی الحیاة الأخرى لا یکون بالعقیدة وإنما بالأفعال, أی أن الأفعال الصالحة هی التی تمکن البشر من النجاة ولیس العقیدة التی یتبعونها ویدخل فی موضوع شعب الرسالة أو الشعب المختار بعض الاعتقادات الحلولیة.
]Be−x-old:Юдаізм###%%%&&&
تصنیفان: یهودیةدین

قس عبری


יהדות היא דת, תרבות ולאום של קבוצה אתנית, שהמשתייכים אליה נקראים בשם יהודים.
כדת היהדות היא הראשונה מבין שלוש הדתות המונותאיסטיות המערביות. זוהי הדת שעל בסיסה צמחה הנצרות, והדת שהייתה המשפיעה ביותר על היווצרות האסלאם, שלא כמותם, היא אינה דת מיסיונרית. היהדות היא דת הלכה (אורתופרקטית), המבוססת על מערכת של מצוות מעשיות, שמקורותיה בכתבי הקודש היהודיים: התורה שבכתב (התנ"ך), ובקרב היהדות הרבנית היא מתבססת אף על התורה שבעל פה (הכוללת את המשנה והתלמוד שהועלו על הכתב במאות 4-6 לספירה, ואת החיבורים ההלכתיים כדוגמת משנה תורה לרמב"ם והשולחן ערוך שחוברו באלף האחרון).
כתרבות, היהדות כוללת כמה שפות ייחודיות, שבכל אחת מהן נוצרה ספרות ענפה, פילוסופיה יהודית מקיפה שלעתים הושפעה מחיבורים פילוסופיים כלליים ויצרה סינתזה ביניהם לבין היהדות, וכן מערכת של מנהגים ומוסכמות חברתיות שלהם שותפים גם יהודים חילונים שמקיימים את ההלכה היהודית למחצה.
כלאום, היהדות משמשת מוקד הזדהות לאומית לקבוצה של כמה מיליוני בני אדם ברחבי העולם. הזהות היהודית הלאומית, והזיקה רבת השנים לארץ ישראל עמדה במאה ה-20 כבסיס להקמת מדינת ישראל.
כקבוצה אתנית מונים היהודים כ-15 מיליון בני אדם, המפוזרים בארצות שונות בעולם, ובעיקר בישראל, בארצות הברית ובאירופה. בין המשתייכים לקבוצה האתנית ניתן למצוא מאפיינים תרבותיים משותפים ותחושת סולידריות.
תוכן עניינים [הצגה]
[עריכה]מקור השם

פרק זה לוקה בחסר. אנא תרמו לוויקיפדיה והשלימו אותו. ייתכן שתמצאו פירוט בדף השיחה. סיבה: להרחיב על האטימולוגיה והתפתחות השימוש בה.
כבר במקרא מצוי המונח "יהודית" כציון לשפתם של תושבי ירושלים אשר בממלכת יהודה,‏[1] והדמונים (demonym) "יהודי" כציון לאדם שהשתייך לעם שמוצאו מממלכת יהודה.‏[2] כמו כן, בספרות חז"ל נמצא ביטוי הקדום במקורו: "דת יהודים",‏[3] אשר מובנו מיוחד רק להיבט של חוקי הדת היהודית.‏[4] ואולם המונח "יהדות" במובנו הרחב, כמתאר את מכלול עולמו והווייתו של האדם היהודי, נעשה נפוץ רק בעת החדשה.‏[5] מונח זה מופיע לראשונה בשפה היוונית (‎᾿Ιουδαϊσμός; "יודאיסמוס") בספרות היהודית ההלניסטית, בספר מקבים ב,‏[6]‏[5] (כמו גם המונח "הלניסטים" ככינוי ליהודים המאמצים זהות יוונית המופיע אף הוא לראשונה בחיבור זה).‏[7] המונח מופיע לאחר מכן גם בספר מקבים ד,‏[8] בברית החדשה‏[9] ובכתובות אפיגראפיות.‏[10] המונח אינו מצוי בדברי חז"ל, והוא נדיר מאוד בספרות התורנית שלפני העת החדשה.‏[5]‏[11]
השם "יהדות" נגזר משמה של ממלכת יהודה (שעל פי אטימולוגיה מקראית נקראת על שם שבט יהודה, הנקרא על שם אביו הקדמון, יהודה בן יעקב), וממנו נגזר גם שמם של תושביה – יהודים – והניב המדובר בה – "יהודית". (למעשה, ממלכת ישראל חלקה דת ופולחן בדומה לממלכת יהודה, והמקרא רואה בה כשבטים אחים לשבטי ממלכת יהודה, אולם היא חרבה על ידי האימפריה האשורית ותושביה הוגלו או הוטמעו בממלכה השכנה, ממלכת יהודה.)
[עריכה]יסוד היהדות


לערכים, אישים, מושגים והמלצות, ראו פורטל היהדות.


ערך מורחב – תולדות עם ישראל
על פי התנ"ך, יסוד היהדות טמון במהפכתו של אברהם המונותאיסט (1811 לפנה"ס), אשר עלה לארץ ישראל מאור כשדים בעקבות ציווי אלוהי, שהבטיח הקמת עם סגולה מזרעו, אשר יירש את ארץ ישראל - "ואעשך לגוי גדול". אברהם הוא גם הראשון שנצטווה לקיים ברית מילה, שהפכה למצווה מרכזית שנהוגה עד היום בעם היהודי.
לאחר שצאצאיו, בנו יצחק ונכדו יעקב, ו-70 בני משפחתו, ירדו מחברון אשר בארץ ישראל למצרים והפכו להיות עבדים, הם יצאו ממצרים בהנהגתו של משה רבנו באותות ובמופתים, ובמעמד מתן התורה בהר סיני, ניתנו חוקי התורה מפי אלוהים למשה הנביא, לעיני כל עם ישראל. לאחר מכן, עם ישראל נדד ארבעים שנה במדבר ואז כבש את (ארץ כנען) והתנחל בה.
על פי המסופר במקרא, לאחר כיבוש הארץ הוקמה בה ממלכת ישראל המאוחדת ושלמה המלך הקים בירושלים את בית המקדש הראשון, שהיה למרכז הפולחן היהודי. לאחר מותו של שלמה, התפצלה הממלכה לממלכת יהודה וממלכת ישראל, בשנת 586 לפנה"ס (ולמסורת היהודית בשנת ג'של"ח (422 לפנה"ס)), נחרב בית המקדש הראשון ושבטי ממלכת יהודה הוגלו לבבל. הם שבו לארץ ישראל בעקבות הצהרת כורש, מייסד האימפריה הפרסית, והקימו את בית המקדש השני. ממלכת ישראל נחרבה בשנת 722 לפנה"ס בידי האימפריה האשורית. משלב זה, החלו בני עם ישראל להקרא בשם יהודים, על שם בני שבט יהודה שהיוו רוב באוכלוסיית הממלכה.
גלות שנייה וממושכת, שנמשכה עד המאה ה-20, החלה לאחר כיבוש ארץ ישראל בידי האימפריה הרומית. במסורת היהודית מתוארכת תחילת הגלות לזמן חורבן בית המקדש השני בשנת 70, אם כי כבר קודם לכן שועבדו היהודים לנציבי רומא, ואף שהאסון הגדול פקד את היישוב היהודי בארץ רק שישים שנה לאחר החורבן, בעקבות מרד בר כוכבא. לאחר מכן התפזרו היהודים בארבע היבשות בכל קצוות תבל, והמשיכו לשמור על קשר באמצעות אגרות ושליחים אשר תיעדו והעלו את רישומיהם על הכתב.
בעת החדשה, תנועת הציונות הקימה מדינה יהודית בארץ ישראל.
[עריכה]מאפיינים עיקריים

[עריכה]ספרי הקודש


ספר תורה כתוב על קלף, הספר המקודש ביותר ביהדות.

ערך מורחב – ספרות תורנית
ליהדות מספר ספרי קודש הנחשבים כבסיס לדת היהודית ולתרבותה:
התנ"ך - קובץ הכולל 24 ספרים, ששמו מייצג בראשי תיבות את שלושת חלקיו: תורה, נביאים וכתובים. הוא כולל טקסטים רבים הכתובים ברובם בעברית ומקצתם בארמית. התנ"ך מתאר את תולדות העולם מעת בריאתו, ומתמקד בתולדות עם ישראל עד לתחילת תקופת בית שני. כמו כן הוא כולל קובצי חוקים ומצוות, דברי מוסר, פתגמים ועוד. התנ"ך הוא הקנון המוסכם על כל זרמי היהדות. הקראים למשל לא מכירים במשנה, בתלמוד בשולחן ערוך ובחיבורים שנכתבו אחריהם.
התורה נחשבת לחלק המקודש ביותר בתנ"ך. על פי המסורת היהודית חמשת חומשי התורה נכתבו מפי האלוהים על ידי משה, ונביאים וכתובים נכתבו באמצעות נבואה על ידי בני אדם שונים בתקופות היסטוריות שונות.[12]
המשנה - קובץ של ההלכות החוקים והמצוות. הכוללת פרשנות למקרא על פי המסורת היהודית של המאות ה-1 וה-2 לספירה, עד ימות רבי יהודה הנשיא. היא נכתבה בארץ ישראל, בעברית בניב שונה מזה שמוכר מן התנ"ך, המכונה לשון חכמים או "עברית משנאית".
התלמוד - כולל פרשנות למשנה ולתנ"ך ודברי הלכה ואגדה נוספים. הוא נחלק לשני קבצים - התלמוד הבבלי שנערך בקהילה היהודית בבבל, והתלמוד הירושלמי שנערך בגליל, בקהילה היהודית בארץ ישראל. שני התלמודים מבוססים על חומר פרשני והלכתי שהצטבר במשך התקופה בקהילה שבה נערך כל אחד מהם. שני הקבצים כתובים ברובם בשפה הארמית, כל אחד מהקבצים בדיאלקט ארמי מקומי. רוב הלימוד בישיבות נסוב סביב התלמוד (בעיקר התלמוד הבבלי) והמשנה, ובעקבות דיוניו, נכתבו בהמשך ספרי הלכה רבי השפעה, ובראשם השולחן ערוך.
השולחן ערוך - ספר הלכה המסכם את כל קובצי הפרשנות והספרים הרבים אשר נכתבו על התלמוד.
ספרים בולטים נוספים: • ספר הזוהר • משנה תורה לרמב"ם • ספרי הקבלה.
[עריכה]סמלים


מגן דוד ומנורה, שני סמלי היהדות משולבים זה בזה במצבת זיכרון לבית כנסת בגרמניה.
יהודים מזהים את עצמם באמצעות שני סמלים, שהם כיום גם סמליה של מדינת ישראל - מגן דוד ומנורת שבעת הקנים. המנורה מתוארת בתנ"ך כמנורה שעמדה תחילה במשכן ולאחר מכן בבית המקדש. היא מופיעה כסמל יהודי כבר בתקופות קדומות. תבליט בדמות המנורה מופיע על שער טיטוס המתאר את החרמת כלי בית המקדש לאחר חורבנו והבאתם לרומא. כמו כן התגלה בבית הכנסת עתיק ביריחו על רצפת הפסיפס ציור מנורה ועליה הכיתוב "שלום על ישראל".
"מגן דוד" הוא הקסגרמה - שרטוט של כוכב בעל שישה קודקודים, שנראה כשני משולשים שאחד מהם מונח במהופך על האחר. זהו סמל עתיק ששימש בעבר עמים שונים, אולם בעת החדשה הוא הפך לסמל המזוהה עם היהודים. על-פי מסורות מסוימות, זה היה סמלו של דוד המלך.
[עריכה]שבת, חגים ומועדים

ערכים מורחבים – שבת, חגי ישראל ומועדיו
הלוח העברי הוא לוח השנה המשמש את היהדות הוא לוח משולב ירח-שמש: חודשיו מבוססים על חודשי הירח, אך הוא הותאם לשנת השמש על ידי הוספת חודש נוסף אחת למספר שנים, כדי שהחגים יצאו תמיד באותה תקופה של השנה. הלוח נקבע על ידי חכמי ישראל במאה הראשונה לספירה.
היום המקודש בשבוע הוא השבת, היום השביעי בשבוע, שבו מצווים לשבות ולנוח ממלאכה, ואותה מציינים בתפילות מיוחדות, ארוחות חגיגיות, וטקסי הדלקת נרות שבת בערב שבת, קידוש והבדלה.
מועדי ישראל נחלקים למועדים מקראיים ומועדי חז"ל. מועדים מקראיים: ראש השנה (יומיים), יום הכיפורים, שלוש הרגלים: פסח (7 ימים), שבועות (יום אחד), סוכות (7 ימים) ושמיני עצרת (שמחת תורה) (יום אחד). מועדי חז"ל: פורים (יום אחד) וחנוכה (8 ימים), וכן חמש התעניות: תשעה באב, שבעה עשר בתמוז, עשרה בטבת, תענית אסתר וצום גדליה. ישנם ימים טובים נוספים, ובכללם כל ראש חודש עברי, ט"ו בשבט וט"ו באב.


יהודים מתפללים בכותל המערבי, שריד בית המקדש, ראשית המאה ה-20
לאחר כינון מדינת ישראל נוספו לרשימת המועדים גם יום העצמאות, יום הזיכרון לחללי מערכות ישראל, יום הזיכרון לשואה ולגבורה ויום ירושלים, אף שהם אינם נתפסים כבעלי משמעות דתית בעיני חלק מהיהדות האורתודוקסית בישראל ובתפוצות.
[עריכה]ארץ ישראל
המקום המקודש ליהדות הוא ארץ ישראל, שנקראת במסורת היהודית גם בשמות "ארץ הקודש", "ארץ החיים" ובתארים חיוביים נוספים. בהלכה קיימת מצוות יישוב ארץ ישראל, ועל פי חלק מפוסקי ההלכה יש אף להימנע מיציאה לחו"ל למטרות שאינן הכרחיות. לגבי שאלת הקמת המדינה היהודית בימינו, נחלקו הפוסקים בין אלה הרואים בהקמתה מצווה, לבין המתנגדים לציונות, בין היתר מטעמים של איסור של "קירוב הקץ" ו"שלוש השבועות".
גם בארץ ישראל עצמה יש מדרגות בקדושה, כאשר העיר המקודשת ביותר ליהדות היא ירושלים, שבה שכן בית המקדש. הר הבית, שעליו שכן המקדש, הוא האתר המקודש ביותר ליהדות בארץ ובעולם כולו, ובשל קדושתו פוסקים רבים אוסרים לעלות אליו בימינו אלה. אף בתוך הר הבית יש דרגות בקדושה- הנקודה המקודשת ביותר היא קודש הקודשים. ערים קדושות נוספות הן חברון - שבמערת המכפלה שבה קבורים לפי המסורת האבות והאמהות, וכן טבריה וצפת, שבהן התרכז רוב היישוב לאחר הגלות.
[עריכה]האמונה היהודית

[עריכה]עיקרי האמונה

ערך מורחב – עיקרי האמונה היהודית
יש הרואים ביהדות דת הלכתית ומשפטית בלבד, ובעת החדשה קמו הוגים ששללו את קיומם של 'עיקרי אמונה' ביהדות. עם זאת, מקובל לייחס ליהדות כמה וכמה יסודות אמונה. מפורסמת ביותר היא רשימתו של הרמב"ם הכוללת שלושה עשר עיקרים, ובראשם האמונה באל אחד, האמונה בהיותו מופשט ולא גשמי, האמונה בנבואה והאמונה בעליונותה הנבואית של תורת משה. בין העיקרים הנוספים נמצאות האמונות בתחיית המתים, בעולם הבא ובמשיח.
אחד הביטויים המזוהים ביותר עם האמונה היהודית, ביטוי שהוא פסוק בתורה, הוא "שמע ישראל, ה' אלוהינו, ה' אחד" (ספר דברים, ו',ד'). יהודים השתמשו במשפט זה כביטוי לאמונה המונותיאיסטית, כאמצעי לזיהוי בפני יהודים אחרים, והשמיעו אותו כאות לדבקותם ביהדות, ואף בעת מוות על קידוש השם. אף על-פי-כן לא מקובל לראות במשפט הזה דוֹגמה כמו הקרדו בנצרות או השהאדה באסלאם. למשל, אין די בהצהרת המשפט הזה כדי להתגייר.
[עריכה]בריאת העולם

ערך מורחב – בריאת העולם (יהדות)
על פי ספר בראשית נברא העולם בשישה ימים (אם כי המילה "יום" לא מתייחסת כאן בהכרח ליממה; ראו עוד בערך תורה ומדע). בנוסף להם מתואר יום שביעי שבו שבת האל ממלאכתו. מניין השנים בלוח העברי הוא לבריאת העולם (שנה קודם בריאת אדם הראשון), על-פי חשבון המופיע בספר סדר עולם (ספר שנזכר בתלמוד ומיוחס לרבי יוסי בן חלפתא). השנים נמנות בספרות עבריות, ולפיכך שנת התשע"ב היא השנה ה-5,772 לבריאת העולם, על-פי החשבון הנ"ל.
לפי המתואר בספר בראשית, נברא האדם אחרון ביום השישי, ככתר הבריאה במושלמותו ובתבונתו (בצלם אלהים) ולאחר בריאתו היה יום השביעי יום מנוחה (יום השבת). לאחר חטא עץ הדעת גורש האדם מגן עדן, וכך התחילה שושלת האדם.
על פי חלק מחכמי ופרשני היהדות, כגון הרמב"ם וכל חכמי הקבלה, סיפור הבריאה וגן העדן הנו משל אלגורי-סימבולי הנכלל בסוד "מעשה בראשית", ואין להבינו כפשוטו.
[עריכה]ההלכה היהודית



בית הכנסת הספרדי והפורטוגזי באמסטרדם

ערך מורחב – הלכה
התורה שבכתב המורכבת מחמשת חומשי תורה, חמשת הספרים הראשונים של התנ"ך, והתורה שבעל פה - המשנה והתלמוד, כוללות את ההוראות ההלכתיות של היהדות הרבנית, המצוות. עיקר ספרות הקודש היהודית היא דיון ופירוש של המצוות. אחרי חתימת התלמוד נכתבו ספרי הלכה הכוללים הלכות ומנהגים בלבד (שלא כמו התלמוד עצמו הכולל גם " אגדתות" - דהיינו סיפורים ועוד דברים שאינם נוגעים להלכה) כמו "ספר הלכות גדולות" שנכתב בתקופת הגאונים, הרי"ף שנחשב לראשון הראשונים ובעקבותיו הרמב"ם, הרא"ש ואחריו בנו ר' יעקב "בעל הטורים" שדעותיהם כולם מסתמכות על דברי התלמוד ומחלוקותיהם נוצרו עקב פירושים שונים בו.
בהיעדר מלך או נביא (על פי המסורת, הנבואה פסקה בימי בית שני), המנהיג הדתי הוא הרב, האחראי על ניהול הקהילה, על הנהגתה הרוחנית ועל פסיקת הלכה. קיים גם משפט דתי, בנושאי אישות, גיור וממונות. בזמן קיום הסנהדרין הייתה לו סמכות חוקית גם בנושאי פלילים.
ביהדות יש תרי"ג (613) מצוות, המחולקות לרמ"ח (248) מצוות "עשה" ושס"ה (365) מצוות "לא-תעשה". בימי הביניים נעשו ניסיונות לחלוקה של המצוות. ישנה חלוקה רוחבית נוספת, בין מצוות שבין אדם לחברו ומצוות שבין אדם למקום.
[עריכה]תפילה ובית הכנסת

ערכים מורחבים – תפילה (יהדות), בית כנסת
בית התפילה היהודי נקרא בית כנסת ונהוג להתכנס בו בזמן שלושת התפילות היומיומיות (שחרית, מנחה ומעריב), בשבתות ובחגים. לעתים הוא מכונה בשם "בית מקדש מעט", על שם בית המקדש שעד חורבנו היווה מרכז רוחני לעם ישראל.
[עריכה]גיור

ערך מורחב – גיור
על אף שהיהדות אינה דת מיסיונרית, אנשים שאינם יהודים יכולים להצטרף אליה לאחר שעברו תהליך של גיור, ולאחר שהצהירו כי הם מוכנים לקבל על עצמם את עול המצוות וכי רצונם להצטרף לאומה היהודית.
היהדות רואה גם במי שאיננו יהודי בעל תפקיד רוחני בעולם, ובעקבות כך מוטלת על כל מי שאיננו יהודי החובה לקיים שבע מצוות המכונות "שבע מצוות בני נח" (בהן האיסור לעבוד עבודה זרה וכן מצוות שונות ש"בין אדם לחברו").
היהדות רואה במאמיניה לאום ולא רק דת, כפי שמדגישה התורה את המטרה "ואתם תהיו לי ממלכת כהנים וגוי קדוש" (שמות י"ט ו), אך היא איננה גזענית, מכיוון שכל אדם מכל מוצא יכול להתקבל אליה וכן השונות בין היהודי לגוי היא רוחנית ולא גנטית-גזעית. היסוד לדיני הגיור נמצא במגילת רות בו מתואר המעבר הכפול שעושה רות באומרה לנעמי: "עמך עמי ואלהיך אלהי".
[עריכה]זרמים ביהדות

במהלך השנים התפצלה היהדות למספר זרמים בעלי השקפת עולם ודרך חיים שונה. עם זאת, היהדות הרבנית היא הזרם העיקרי של היהדות בזמננו והיא כוללת כיום כמעט את כל בני העם היהודי.
היהדות הרבנית היא המשכיותם של הפרושים של ימי בית שני. הפרושים האמינו כי יחד עם התורה שבכתב נתן אלוהים למשה במעמד הר סיני גם את המסורות והפרשנות לה, הידוע כתורה שבעל פה. מול הפרושים עמדו בתקופת בית שני הצדוקים והאיסיים, ובתקופה מאוחרת יותר הקראים, הדוגלים אך ורק בתורה שבכתב.
בסוף המאה ה-18, במערב אירופה החלה רפורמה ביהדות בתגובה להשכלה ולאמנציפציה. השקפת העולם הרפורמית טוענת שעל היהדות להתאים עצמה להתפתחויות בזמן המודרני, על ערכיו האינטלקטואליים והאסתטיים.
בעת החדשה, בהשפעת רעיונות ההשכלה ותהליכי החילון העולמיים, רבים מהיהודים הפסיקו להקפיד על קיום מצוות הדת היהודית. אלו מכונים כיום בשם יהודים חילונים, ולמעשה הם מהווים רוב בעם היהודי. בנוסף, ישנם יהודים רבים, שמקיימים חלק מהמצוות, בעיקר כחלק משמירה על מסורת משפחתית ודתית. אלו מכונים בשם מסורתיים.
בעת החדשה התפצלה היהדות הרבנית-דתית עצמה למספר זרמים, העיקריים שבהם הם:
היהדות האורתודוקסית, הזרם הגדול ביותר בקרב היהודים הדתיים בישראל, אך לא ברחבי העולם. היהדות האורתודוקסית דוגלת בשמירה קפדנית על כללי ההלכה היהודית, כפי שהתפתחה עד לזמן המודרני. האורתודוקסיה עצמה מחולקת לזרמים שונים, שעל אף המשותף ביניהם בראייתם את ההלכה כמרכז אורח החיים היהודי, חלוקים ביניהם בהשקפת העולם, למשל ביחס למודרנה ולמדינת ישראל. עם הזרמים הבולטים נמנים החרדים (שמחולקים לחסידים, לליטאים ולחרדים ספרדים) , והדתיים לאומיים, שגם ביניהם ניתן למנות פלגי משנה כגון החרדים לאומיים ובני האורתודוקסיה המודרנית.
היהדות הרפורמית, זרם ברפורמה שהתפתח בסוף המאה ה-18 בין הרפורמיסטים הגרמנים. הרפורמים מאמינים שעצמאותו של הפרט חשובה יותר מהמסורת וההלכה היהודית ההיסטורית, ולכן הפרט זכאי לבחור איזה מצוות לקבל כמחייבות אותו, אם בכלל.
היהדות הקונסרבטיבית, זרם ברפורמה שקם בגרמניה בראשית המאה ה-19. הקונסרבטיבים סברו כי על ההלכה להיות גמישה ומותאמת לדרישות הזמן, אך התנגדו לסטיות קיצוניות מעיקרי ההלכה ולהתרחקות מן המסורת, כפי שהם ראו בתנועה הרפורמית.
ראו גם רשימה של זרמים ביהדות.
[עריכה]היסטוריה של העם היהודי


ערך מורחב – תולדות עם ישראל
[עריכה]תקופות בתולדות היהדות
תקופת האבות אברהם אבינו מתיישב בבאר שבע. יעקב אבינו יורד עם בניו משכם למצרים. - התקופה "הישראלית" שמהווה יסוד היסטורי ליהדות שבאה בעקבותיה.
תקופת יציאת מצרים 210 שנה, ודור המדבר 40 שנה. [מתן תורה, ברית מילה, וגיבוש היהדות]
תקופות השופטים וממלכת ישראל המאוחדת.
תקופת בית ראשון - פעולת הנביאים וכתיבת התנ"ך.
תקופת גלות בבל - תקופת הגלות, 70 שנה. נס פורים שבסיומו עלו כמחצית העם בחזרה אל הארץ ובנו את בית המקדש השני, באישור כורש.
תקופת בית שני - חתימת התנ"ך, חורבן הבית והמרד הגדול.
תקופת התנאים, האמוראים והגאונים - כתיבת היצירות הבסיסיות של התורה שבעל פה: המשנה והתלמוד, ובתקופת הגאונים ספרות השו"ת. מרכז היהדות בבבל.
עם ישראל בימי הביניים - פריחה תחת חסות ערבית, הפרשנים הגדולים, תור הזהב של יהדות ספרד, פריחת הפילוסופיה היהודית. גירוש ספרד. נמשכה עד המאה ה-15.
היהדות בעת החדשה - תנועת החסידות, תנועת ההשכלה, הרפורמה. נמשכה עד המאה ה-20.
היהדות במאה ה-20 - הציונות, הצהרת בלפור, השואה, מדינת ישראל.
[עריכה]אירועים מרכזיים
יציאת מצרים • מעמד הר סיני
בניית בית המקדש הראשון • חורבן בית ראשון • הצהרת כורש • עליית עזרא ונחמיה • חורבן בית המקדש השני
המרד הגדול • גירוש ספרד • השואה • תקומת מדינת ישראל
[עריכה]לקריאה נוספת

עיינו גם בפורטל


פורטל היהדות הוא שער לכל הנושאים הקשורים בדת היהודית והעם היהודי. הפורטל מציג את תחומי הדת בהם מצוות והלכות, ארון הספרים היהודי, חגים וזרמים יחד עם אישים חשובים בתולדות העם היהודי.



ספר: יהדות
אוסף של ערכים בנושא הזמינים להורדה כקובץ אחד.
ארתור א' כהן ופול מנדס-פלור (עורכים), לקסיקון התרבות היהודית בזמננו, הוצאת עם עובד, 1993.
[עריכה]ראו גם

פילוסופיה יהודית
יהדות אתאיסטית
[עריכה]קישורים חיצוניים

מיזמי קרן ויקימדיה
ערך מילוני בוויקימילון: יהדות
ציטוטים בוויקיציטוט: יהדות
תמונות ומדיה בוויקישיתוף: יהדות
אנציקלופדיה יהודית
[עריכה]הערות שוליים

^ מלכים ב, י"ח, כו, י"ח, כח; ישעיהו ל"ו, יא, ל"ו, יג; נחמיה י"ג, כד; דברי הימים ב, ל"ח, יב.
^ ירמיהו נ"ב, כח; זכריה ח', יג; דניאל ג', יב; מגילת אסתר ב', ה, ג', ד, ד', ז; ה', יג, ו', י, ח', א, ח', ז, ח', יג, ט', טו, ט', יח, ט', כט, ט', לא, י', ג.
^ בנוסחאות מאוחרים: דת יהודית. משנה, מסכת כתובות, פרק ז, משנה ו. וראו מנחם קיסטר, " 'כדת משה ויהודאי': תולדותיה של נוסחה משפטית דתית", ד' בויארין ואחרים (עורכים), עטרה לחיים - מחקרים בספרות התלמודית והרבנית לכבוד פרופסור חיים זלמן דימיטרובסקי, ירושלים תש"ס, עמ' 208-202
^ יהושע עמיר, "המונח ‎᾿Ιουδαϊσμός (להבנתה העצמית של היהדות ההלניסטית)", בתוך: 'דברי הקונגרס העולמי החמישי למדעי היהדות, כרך ג' (עורך: אביגדור שנאן), הוצאת האיגוד העולמי למדעי היהדות, ירושלים: 1972, עמ' 266.
^ 5.0 5.1 5.2 ישעיהו ליבוביץ (י.ל.), "יהדות", האנציקלופדיה העברית (כרך יט, עמ' 159-160), חברה להוצאת אנציקלופדיות, תשכ"ח.
^
"[...] ואת הנשארים ביהדות [...]" (ח', א)
"[...] הביא הוכחה ליהדותו, ועל היהדות מסר את גופו ואת נפשו בכל עוז [...]" (י"ד, לח)
"[...] הנלחמים בקנאה ובגבורה למען היהדות [...]" (ב', כא)
^ יהושע עמיר, "המונח ‎᾿Ιουδαϊσμός (להבנתה העצמית של היהדות ההלניסטית)", עמ' 266; דניאל שוורץ (מתרגם), ספר מקבים ב, הוצאת יד יצחק בן צבי, 2004, בפירושו לפרק ד', יג (עמ' 124).
^ "[...] ולבגוד בזה ביהדות [...]" (ספר מקבים ד, ד', כו).
^ "[...] כי הלא שמעתם את דרכי ביהדות לפנים [...] ועשיתי חיל ביהדות יותר מרב בני גילי" (הברית החדשה, איגרת אל הגלטים, א,יג-יד).
^
בכתובת הקדשה לבית כנסת בעיר סטוֹבּוֹי, מקדוניה (יוגוסלביה כיום), ככל הנראה, מן המאה ה-3 לספירה. מעיד המנדב כי: "התנהל בכל חיי ציבור שלו כפי היהדות". (ZNW 32; 1933, pp. 93-94)
בכתובת שעל גבי מצבה בבית הקברות בפורטו, איטליה, מתפארת אישה "שחיתה שלושים וארבע שנים עם בן זוגה חיים נאים ביהדות". (Frey, I, 537)
^ להרחבה ולמקורות עליהם מבוססת הפסקה, ראו:
יהושע עמיר, "המונח ‎᾿Ιουδαϊσμός (להבנתה העצמית של היהדות ההלניסטית)", בתוך: 'דברי הקונגרס העולמי החמישי למדעי היהדות (ירושלים תשכ"ט 1969), כרך ג' (עורך: אביגדור שנאן), הוצאת האיגוד העולמי למדעי היהדות, ירושלים: 1972, עמ' 263–268.
Hengel, Martin, "Die Synagogeninschrift von Stobi", Zeitschrift für die Neutestamentliche Wissenschaft und die Kunde der Älteren Kirche (ZNW), Volume 57 (1966), (p. 178). ISSN (Online) 1613-009X, ISSN (Print) 0044-2615
^ בתלמוד הבבלי (בבא בתרא יב, א - יג, א) מובאת ברייתא המפרטת את מחבריהם של הספרים, ובין השאר נאמר בו שמשה כתב את התורה, דעה המופיעה בעקביות בספרות חז"ל. ואולם, בגלל הקושי להניח שמשה כתב את שמונת הפסוקים האחרונים שבספר דברים, המתארים את מותו שלו, כבר בתלמוד הבבלי מצויה הדעה שיהושע בן נון השלים פסוקים אלה על פיו.
קטגוריות: ויקיפדיה: ערכים הדורשים השלמהיהדותדתות מונותאיסטיות
משובים קודמיםמשוב על הערך


قس انگلیسی
Judaism (from the Latin Iudaismus, derived from the Greek Ioudaïsmos, and ultimately from the Hebrew יהודה, Yehudah, "Judah";[1][2] in Hebrew: יַהֲדוּת, Yahadut, the distinctive characteristics of the Judean ethnos[3]) is the religion, philosophy, and way of life of the Jewish people.[4] A monotheistic religion originating in the Hebrew Bible (also known as the Tanakh) and explored in later texts such as the Talmud, Judaism is considered by religious Jews to be the expression of the covenantal relationship God developed with the Children of Israel.[5] Rabbinic Judaism holds that God revealed his laws and commandments to Moses on Mount Sinai in the form of both the Written and Oral Torah.[6] This assertion was historically challenged by the Karaites, a movement that flourished in the medieval period, which retains several thousand followers today and maintains that only the Written Torah was revealed.[7] In modern times, liberal movements such as Humanistic Judaism may be nontheistic.[8]
Judaism claims a historical continuity spanning more than 3,000 years. It is one of the oldest monotheistic religions,[9] and the oldest to survive into the present day.[10] The Hebrews / Israelites were already referred to as "Jews" in later books of the Tanakh such as the Book of Esther, with the term Jews replacing the title "Children of Israel".[11] Judaism's texts, traditions and values strongly influenced later Abrahamic religions, including Christianity, Islam and the Baha'i Faith.[12][13] Many aspects of Judaism have also directly or indirectly influenced secular Western ethics and civil law.[14]
Jews are an ethnoreligious group[15] and include those born Jewish and converts to Judaism. In 2010, the world Jewish population was estimated at 13.4 million, or roughly 0.2% of the total world population. About 42% of all Jews reside in Israel and about 42% reside in the United States and Canada, with most of the remainder living in Europe.[16] The largest Jewish religious movements are Orthodox Judaism (Hareidi Judaism and Modern Orthodox Judaism), Conservative Judaism and Reform Judaism. A major source of difference between these groups is their approach to Jewish law.[17] Orthodox Judaism maintains that the Torah and Jewish law are divine in origin, eternal and unalterable, and that they should be strictly followed. Conservative and Reform Judaism are more liberal, with Conservative Judaism generally promoting a more "traditional" interpretation of Judaism's requirements than Reform Judaism. A typical Reform position is that Jewish law should be viewed as a set of general guidelines rather than as a set of restrictions and obligations whose observance is required of all Jews.[18][19] Historically, special courts enforced Jewish law; today, these courts still exist but the practice of Judaism is mostly voluntary.[20] Authority on theological and legal matters is not vested in any one person or organization, but in the sacred texts and rabbis and scholars who interpret them.[21]
Contents [show]
Defining character and principles of faith

Defining character


Glass platter inscribed with the Hebrew word zakhreinu - remember us
Unlike other ancient Near Eastern gods, the Hebrew God is portrayed as unitary and solitary; consequently, the Hebrew God's principal relationships are not with other gods, but with the world, and more specifically, with the people He created.[22] Judaism thus begins with an ethical monotheism: the belief that God is one, and concerned with the actions of humankind.[23] According to the Hebrew Bible, God promised Abraham to make of his offspring a great nation.[24] Many generations later, he commanded the nation of Israel to love and worship only one God; that is, the Jewish nation is to reciprocate God's concern for the world.[25] He also commanded the Jewish people to love one another; that is, Jews are to imitate God's love for people.[26] These commandments are but two of a large corpus of commandments and laws that constitute this covenant, which is the substance of Judaism.
Thus, although there is an esoteric tradition in Judaism (Kabbalah), Rabbinic scholar Max Kadushin has characterized normative Judaism as "normal mysticism", because it involves everyday personal experiences of God through ways or modes that are common to all Jews.[27] This is played out through the observance of the halakhot and given verbal expression in the Birkat Ha-Mizvot, the short blessings that are spoken every time a positive commandment is to be fulfilled.
The ordinary, familiar, everyday things and occurrences, we have constitute occasions for the experience of God. Such things as one's daily sustenance, the very day itself, are felt as manifestations of God's loving-kindness, calling for the Berakhot. Kedushah, holiness, which is nothing else than the imitation of God, is concerned with daily conduct, with being gracious and merciful, with keeping oneself from defilement by idolatry, adultery, and the shedding of blood. The Birkat Ha-Mitzwot evokes the consciousness of holiness at a rabbinic rite, but the objects employed in the majority of these rites are non-holy and of general character, while the several holy objects are non-theurgic. And not only do ordinary things and occurrences bring with them the experience of God. Everything that happens to a man evokes that experience, evil as well as good, for a Berakah is said also at evil tidings. Hence, although the experience of God is like none other, the occasions for experiencing Him, for having a consciousness of Him, are manifold, even if we consider only those that call for Berakot.[28]
Whereas Jewish philosophers often debate whether God is immanent or transcendent, and whether people have free will or their lives are determined, Halakha is a system through which any Jew acts to bring God into the world.
Ethical monotheism is central in all sacred or normative texts of Judaism. However, monotheism has not always been followed in practice. The Jewish Bible (Tanakh) records and repeatedly condemns the widespread worship of other gods in ancient Israel.[29] In the Greco-Roman era, many different interpretations of monotheism existed in Judaism, including the interpretations that gave rise to Christianity.[30]
Moreover, as a non-creedal religion, some have argued that Judaism does not require one to believe in God. For some, observance of Jewish law is more important than belief in God per se.[31] In modern times, some liberal Jewish movements do not accept the existence of a personified deity active in history.[32]
Core tenets
Main article: Jewish principles of faith
13 Principles of Faith:
I believe with perfect faith that the Creator, Blessed be His Name, is the Creator and Guide of everything that has been created; He alone has made, does make, and will make all things.
I believe with perfect faith that the Creator, Blessed be His Name, is One, and that there is no unity in any manner like His, and that He alone is our God, who was, and is, and will be.
I believe with perfect faith that the Creator, Blessed be His Name, has no body, and that He is free from all the properties of matter, and that there can be no (physical) comparison to Him whatsoever.
I believe with perfect faith that the Creator, Blessed be His Name, is the first and the last.
I believe with perfect faith that to the Creator, Blessed be His Name, and to Him alone, it is right to pray, and that it is not right to pray to any being besides Him.
I believe with perfect faith that all the words of the prophets are true.
I believe with perfect faith that the prophecy of Moses our teacher, peace be upon him, was true, and that he was the chief of the prophets, both those who preceded him and those who followed him.
I believe with perfect faith that the entire Torah that is now in our possession is the same that was given to Moses our teacher, peace be upon him.
I believe with perfect faith that this Torah will not be exchanged, and that there will never be any other Torah from the Creator, Blessed be His Name.
I believe with perfect faith that the Creator, Blessed be His Name, knows all the deeds of human beings and all their thoughts, as it is written, "Who fashioned the hearts of them all, Who comprehends all their actions" (Psalms 33:15).
I believe with perfect faith that the Creator, Blessed be His Name, rewards those who keep His commandments and punishes those that transgress them.
I believe with perfect faith in the coming of the Messiah; and even though he may tarry, nonetheless, I wait every day for his coming.
I believe with perfect faith that there will be a revival of the dead at the time when it shall please the Creator, Blessed be His name, and His mention shall be exalted for ever and ever.
-Maimonides
Scholars throughout Jewish history have proposed numerous formulations of Judaism's core tenets, all of which have met with criticism.[33] The most popular formulation is Maimonides' thirteen principles of faith, developed in the 12th century. According to Maimonides, any Jew who rejects even one of these principles would be considered an apostate and a heretic.[34][35] Jewish scholars have held points of view diverging in various ways from Maimonides' principles.[36][37]
In Maimonides' time, his list of tenets was criticized by Hasdai Crescas and Joseph Albo. Albo and the Raavad argued that Maimonides' principles contained too many items that, while true, were not fundamentals of the faith.
Along these lines, the ancient historian Josephus emphasized practices and observances rather than religious beliefs, associating apostasy with a failure to observe Jewish law and maintaining that the requirements for conversion to Judaism included circumcision and adherence to traditional customs. Maimonides' principles were largely ignored over the next few centuries.[38] Later, two poetic restatements of these principles ("Ani Ma'amin" and "Yigdal") became integrated into many Jewish liturgies,[39][citation needed] leading to their eventual near-universal acceptance.[40][41]
In modern times, Judaism lacks a centralized authority that would dictate an exact religious dogma.[21][42] Because of this, many different variations on the basic beliefs are considered within the scope of Judaism.[36] Even so, all Jewish religious movements are, to a greater or lesser extent, based on the principles of the Hebrew Bible and various commentaries such as the Talmud and Midrash. Judaism also universally recognizes the Biblical Covenant between God and the Patriarch Abraham as well as the additional aspects of the Covenant revealed to Moses, who is considered Judaism's greatest prophet.[36][43][44][45][46] In the Mishnah, a core text of Rabbinic Judaism, acceptance of the Divine origins of this covenant is considered an essential aspect of Judaism and those who reject the Covenant forfeit their share in the World to Come.[47]
Jewish religious texts

The following is a basic, structured list of the central works of Jewish practice and thought.
Tanakh[48] (Hebrew Bible) and Rabbinic literature
Mesorah
Targum
Jewish Biblical exegesis (also see Midrash below)
Works of the Talmudic Era (classic rabbinic literature)
Mishnah and commentaries
Tosefta and the minor tractates
Talmud:
The Babylonian Talmud and commentaries
Jerusalem Talmud and commentaries
Midrashic literature:
Halakhic Midrash
Aggadic Midrash
Halakhic literature
Major Codes of Jewish Law and Custom
Mishneh Torah and commentaries
Tur and commentaries
Shulchan Aruch and commentaries
Responsa literature
Jewish Thought and Ethics
Jewish philosophy
Kabbalah
Hasidic works
Musar literature and other works of Jewish ethics
Siddur and Jewish liturgy
Piyyut (Classical Jewish poetry)
Jewish legal literature
Main article: Halakha
The basis of Jewish law and tradition (halakha) is the Torah (also known as the Pentateuch or the Five Books of Moses). According to rabbinic tradition there are 613 commandments in the Torah. Some of these laws are directed only to men or to women, some only to the ancient priestly groups, the Kohanim and Leviyim (members of the tribe of Levi), some only to farmers within the Land of Israel. Many laws were only applicable when the Temple in Jerusalem existed, and fewer than 300 of these commandments are still applicable today.
While there have been Jewish groups whose beliefs were claimed to be based on the written text of the Torah alone (e.g., the Sadducees, and the Karaites), most Jews believed in what they call the oral law. These oral traditions were transmitted by the Pharisee sect of ancient Judaism, and were later recorded in written form and expanded upon by the rabbis.
Rabbinic Judaism (which derives from the Pharisees) has always held that the books of the Torah (called the written law) have always been transmitted in parallel with an oral tradition. To justify this viewpoint, Jews point to the text of the Torah, where many words are left undefined, and many procedures mentioned without explanation or instructions; this, they argue, means that the reader is assumed to be familiar with the details from other, i.e., oral, sources. This parallel set of material was originally transmitted orally, and came to be known as "the oral law".
By the time of Rabbi Judah haNasi (200 CE), after the destruction of Jerusalem, much of this material was edited together into the Mishnah. Over the next four centuries this law underwent discussion and debate in both of the world's major Jewish communities (in Israel and Babylonia), and the commentaries on the Mishnah from each of these communities eventually came to be edited together into compilations known as the two Talmuds. These have been expounded by commentaries of various Torah scholars during the ages.
Halakha, the rabbinic Jewish way of life, then, is based on a combined reading of the Torah, and the oral tradition - the Mishnah, the halakhic Midrash, the Talmud and its commentaries. The Halakha has developed slowly, through a precedent-based system. The literature of questions to rabbis, and their considered answers, is referred to as responsa (in Hebrew, Sheelot U-Teshuvot.) Over time, as practices develop, codes of Jewish law are written that are based on the responsa; the most important code, the Shulchan Aruch, largely determines Orthodox religious practice today.
Jewish philosophy
Main article: Jewish philosophy
Jewish philosophy refers to the conjunction between serious study of philosophy and Jewish theology. Major Jewish philosophers include Solomon ibn Gabirol, Saadia Gaon, Judah Halevi, Maimonides, and Gersonides. Major changes occurred in response to the Enlightenment (late 18th to early 19th century) leading to the post-Enlightenment Jewish philosophers. Modern Jewish philosophy consists of both Orthodox and non-Orthodox oriented philosophy. Notable among Orthodox Jewish philosophers are Eliyahu Eliezer Dessler, Joseph B. Soloveitchik, and Yitzchok Hutner. Well-known non-Orthodox Jewish philosophers include Martin Buber, Franz Rosenzweig, Mordecai Kaplan, Abraham Joshua Heschel, Will Herberg, and Emmanuel Lévinas.
Related Topics
Torah databases (electronic versions of the Traditional Jewish Bookshelf)
List of Jewish prayers and blessings
Rabbinic hermeneutics
13 Principles of Hermeneutics:
A law that operates under certain conditions will surely be operative in other situations where the same conditions are present in a more acute form
A law operating in one situation will also be operative in another situation, if the text characterizes both situations in identical terms.
A law that clearly expresses the purpose it was meant to serve will also apply to other situations where the identical purpose may be served.
When a general rule is followed by illustrative particulars, only those particulars are to be embraced by it.
A law that begins with specifying particular cases, and then proceeds to an all-embracing generalization, is to be applied to particulars cases not specified but logically falling into the same generalization.
A law that begins with a generalization as to its intended applications, then continues with the specification of particular cases, and then concludes with a restatement of the generalization, can be applied only to the particular cases specified.
The rules about a generalization being followed or preceded by specifying particulars (rules 4 and 5) will not apply if it is apparent that the specification of the particular cases or the statement of the generalization is meant purely for achieving a greater clarity of language.
A particular case already covered in a generalization that is nevertheless treated separately suggests that the same particularized treatment be applied to all other cases which are covered in that generalization.
A penalty specified for a general category of wrong-doing is not to be automatically applied to a particular case that is withdrawn from the general rule to be specifically prohibited, but without any mention of the penalty.
A general prohibition followed by a specified penalty may be followed by a particular case, normally included in the generalization, with a modification in penalty, either toward easing it or making it more severe.
A case logically falling into a general law but treated separately remains outside the provisions of the general law except in those instances where it is specifically included in them.
Obscurities in Biblical texts may be cleared up from the immediate context or from subsequently occurring passages
Contradictions in Biblical passages may be removed through the mediation of other passages.
-R. Ishmael[49]
Orthodox and many other Jews do not believe that the revealed Torah consists solely of its written contents, but of its interpretations as well. The study of Torah (in its widest sense, to include both poetry, narrative, and law, and both the Hebrew Bible and the Talmud) is in Judaism itself a sacred act of central importance. For the sages of the Mishnah and Talmud, and for their successors today, the study of Torah was therefore not merely a means to learn the contents of God's revelation, but an end in itself. According to the Talmud,
These are the things for which a person enjoys the dividends in this world while the principal remains for the person to enjoy in the world to come; they are: honoring parents, loving deeds of kindness, and making peace between one person and another. But the study of the Torah is equal to them all. (Talmud Shabbat 127a).
In Judaism, "the study of Torah can be a means of experiencing God".[50] Reflecting on the contribution of the Amoraim and Tanaim to contemporary Judaism, Professor Jacob Neusner observed:
The rabbi's logical and rational inquiry is not mere logic-chopping. It is a most serious and substantive effort to locate in trivialities the fundamental principles of the revealed will of God to guide and sanctify the most specific and concrete actions in the workaday world .... Here is the mystery of Talmudic Judaism: the alien and remote conviction that the intellect is an instrument not of unbelief and desacralization but of sanctification."[51]
To study the Written Torah and the Oral Torah in light of each other is thus also to study how to study the word of God.
In the study of Torah, the sages formulated and followed various logical and hermeneutical principles. According to David Stern, all Rabbinic hermeneutics rest on two basic axioms:
first, the belief in the omnisignificance of Scripture, in the meaningfulness of its every word, letter, even (according to one famous report) scribal flourish; second, the claim of the essential unity of Scripture as the expression of the single divine will.[52]
These two principles make possible a great variety of interpretations. According to the Talmud,
A single verse has several meanings, but no two verses hold the same meaning. It was taught in the school of R. Ishmael: 'Behold, My word is like fire—declares the Lord—and like a hammer that shatters rock' (Jer 23:29). Just as this hammer produces many sparks (when it strikes the rock), so a single verse has several meanings." (Talmud Sanhedrin 34a).
Observant Jews thus view the Torah as dynamic, because it contains within it a host of interpretations[53]
According to Rabbinic tradition, all valid interpretations of the written Torah were revealed to Moses at Sinai in oral form, and handed down from teacher to pupil (The oral revelation is in effect coextensive with the Talmud itself). When different rabbis forwarded conflicting interpretations, they sometimes appealed to hermeneutic principles to legitimize their arguments; some rabbis claim that these principles were themselves revealed by God to Moses at Sinai.[54]
Thus, Hillel called attention to seven commonly used in the interpretation of laws (baraita at the beginning of Sifra); R. Ishmael, thirteen (baraita at the beginning of Sifra; this collection is largely an amplification of that of Hillel).[55] Eliezer b. Jose ha-Gelili listed 32, largely used for the exegesis of narrative elements of Torah. All the hermeneutic rules scattered through the Talmudim and Midrashim have been collected by Malbim in Ayyelet ha-Shachar, the introduction to his commentary on the Sifra. Nevertheless, R. Ishmael's 13 principles are perhaps the ones most widely known; they constitute an important, and one of Judaism's earliest, contributions to logic, hermeneutics, and jurisprudence.[56] Judah Hadassi incorporated Ishmael's principles into Karaite Judaism in the 12th century.[57] Today R. Ishmael's 13 principles are incorporated into the Jewish prayer book to be read by observant Jews on a daily basis.[58][59][60][61]
Jewish identity

Origin of the term "Judaism"
The term Judaism derives from the Latin Iudaismus, derived from the Greek Ιουδαϊσμός Ioudaïsmos, and ultimately from the Hebrew יהודה, Yehudah, "Judah";[62][63] in Hebrew: יַהֲדוּת, Yahadut. It first appears as the Hellenistic Greek iudaismos in 2nd Maccabees in the 2nd century BCE. In the context of the age and period it held the meaning of seeking or forming part of a cultural entity, that of iudea, the Greek derivative of Persian Yehud, and can be compared with hellenismos, meaning acceptance of Hellenic cultural norms (the conflict between iudaismos and hellenismos lay behind the Maccabeean revolt and hence the invention of the term iudaismos).[64] The earliest instance of the term in English, used to mean "the profession or practice of the Jewish religion; the religious system or polity of the Jews", is Robert Fabyan's The newe cronycles of Englande and of Fraunce a 1513. As an English translation of the Latin, the first instance in English is a 1611 translation of the Apocrypha (Deuterocanon in Catholic and Orthodox Christianity), 2 Macc. ii. 21 "Those that behaved themselues manfully to their honour for Iudaisme."[65]
Distinction between Jews as a people and Judaism
According to Daniel Boyarin, the underlying distinction between religion and ethnicity is foreign to Judaism itself, and is one form of the dualism between spirit and flesh that has its origin in Platonic philosophy and that permeated Hellenistic Judaism.[66] Consequently, in his view, Judaism does not fit easily into conventional Western categories, such as religion, ethnicity, or culture. Boyarin suggests that this in part reflects the fact that much of Judaism's more than 3,000-year history predates the rise of Western culture and occurred outside the West (that is, Europe, particularly medieval and modern Europe). During this time, Jews have experienced slavery, anarchic and theocratic self-government, conquest, occupation, and exile; in the Diasporas, they have been in contact with and have been influenced by ancient Egyptian, Babylonian, Persian, and Hellenic cultures, as well as modern movements such as the Enlightenment (see Haskalah) and the rise of nationalism, which would bear fruit in the form of a Jewish state in the Levant. They also saw an elite convert to Judaism (the Khazars), only to disappear as the centers of power in the lands once occupied by that elite fell to the people of Rus and then the Mongols. Thus, Boyarin has argued that "Jewishness disrupts the very categories of identity, because it is not national, not genealogical, not religious, but all of these, in dialectical tension."[67]
In contrast to this point of view, practices such as Humanistic Judaism reject the religious aspects of Judaism, while retaining certain cultural traditions.
Who is a Jew?
Main article: Who is a Jew?
According to traditional Jewish Law, a Jew is anyone born of a Jewish mother or converted to Judaism in accordance with Jewish Law. American Reform Judaism and British Liberal Judaism accept the child of one Jewish parent (father or mother) as Jewish if the parents raise the child with a Jewish identity. All mainstream forms of Judaism today are open to sincere converts, although conversion has traditionally been discouraged since the time of the Talmud. The conversion process is evaluated by an authority, and the convert is examined on his or her sincerity and knowledge.[68] Converts are given the name "ben Abraham" or "bat Abraham", (son or daughter of Abraham).
Traditional Judaism maintains that a Jew, whether by birth or conversion, is a Jew forever. Thus a Jew who claims to be an atheist or converts to another religion is still considered by traditional Judaism to be Jewish. According to some sources, the Reform movement has maintained that a Jew who has converted to another religion is no longer a Jew,[69][70] and the Israeli Government has also taken that stance after Supreme Court cases and statutes.[71] However, the Reform movement has indicated that this is not so cut and dry, and different situations call for consideration and differing actions. For example, Jews who have converted under duress may be permitted to return to Judaism "without any action on their part but their desire to rejoin the Jewish community" and "A proselyte who has become an apostate remains, nevertheless, a Jew". (p. 100-106).[72]
The question of what determines Jewish identity in the State of Israel was given new impetus when, in the 1950s, David Ben-Gurion requested opinions on mihu Yehudi ("who is a Jew") from Jewish religious authorities and intellectuals worldwide in order to settle citizenship questions. This is still not settled, and occasionally resurfaces in Israeli politics.
Jewish demographics
Main article: Jewish population
The total number of Jews worldwide is difficult to assess because the definition of "who is a Jew" is problematic; not all Jews identify themselves as Jewish, and some who identify as Jewish are not considered so by other Jews. According to the Jewish Year Book (1901), the global Jewish population in 1900 was around 11 million. The latest available data is from the World Jewish Population Survey of 2002 and the Jewish Year Calendar (2005). In 2002, according to the Jewish Population Survey, there were 13.3 million Jews around the world. The Jewish Year Calendar cites 14.6 million. Jewish population growth is currently near zero percent, with 0.3% growth from 2000 to 2001.
Jewish religious movements

Main article: Jewish religious movements
Rabbinic Judaism
Rabbinic Judaism (or in some Christian traditions, Rabbinism) (Hebrew: "Yahadut Rabanit" - יהדות רבנית) has been the mainstream form of Judaism since the 6th century CE, after the codification of the Talmud. It is characterised by the belief that the Written Torah (Law) cannot be correctly interpreted without reference to the Oral Torah and by the voluminous literature specifying what behavior is sanctioned by the law (called halakha, "the way").
The Jewish Enlightenment of the late 18th century resulted in the division of Ashkenazi (Western) Jewry into religious movements or denominations, especially in North America and Anglophone countries. The main denominations today outside Israel (where the situation is rather different) are Orthodox, Conservative, and Reform.
Orthodox Judaism holds that both the Written and Oral Torah were divinely revealed to Moses, and that the laws within it are binding and unchanging. Orthodox Jews generally consider commentaries on the Shulchan Aruch (a condensed codification of halakha that largely favored Sephardic traditions) to be the definitive codification of Jewish law. Orthodoxy places a high importance on Maimonides' 13 principles as a definition of Jewish faith.
Orthodoxy is often divided into Modern Orthodox Judaism and Haredi Judaism. Haredi Judaism is less accommodating to modernity and has less interest in non-Jewish disciplines, and it may be distinguished from Modern Orthodox Judaism in practice by its styles of dress and more stringent practices. Subsets of Haredi Judaism include: Hasidic Judaism, which is rooted in the Kabbalah and distinguished by reliance on a Rebbe or religious teacher; and Sephardic Haredi Judaism, which emerged among Sephardic (Asian and North African) Jews in Israel.
Conservative Judaism, known as Masorti outside the United States and Canada, is characterized by a commitment to traditional Jewish laws and customs, including observance of Shabbat and kashrut, a deliberately non-fundamentalist teaching of Jewish principles of faith, a positive attitude toward modern culture, and an acceptance of both traditional rabbinic and modern scholarship when considering Jewish religious texts. Conservative Judaism teaches that Jewish law is not static, but has always developed in response to changing conditions. It holds that the Torah is a divine document written by prophets inspired by God and reflecting his will, but rejects the Orthodox position that it was dictated by God to Moses.[73][74] Conservative Judaism holds that the Oral Law is divine and normative, but holds that both the Written and Oral Law may be interpreted by the rabbis to reflect modern sensibilities and suit modern conditions.
Reform Judaism, called Liberal or Progressive Judaism in many countries, defines Judaism as a religion rather than as a race or culture, rejects most of the ritual and ceremonial laws of the Torah while observing moral laws, and emphasizes the ethical call of the Prophets. Reform Judaism has developed an egalitarian prayer service in the vernacular (along with Hebrew in many cases) and emphasizes personal connection to Jewish tradition.


A Reform synagogue with mixed seating and equal participation of men and women
Reconstructionist Judaism, like Reform Judaism, does not hold that Jewish law, as such, requires observance, but unlike Reform, Reconstructionist thought emphasizes the role of the community in deciding what observances to follow.
Jewish Renewal is a recent North American movement which focuses on spirituality and social justice, but does not address issues of Jewish law. Men and women participate equally in prayer.
Humanistic Judaism is a small non-theistic movement centered in North America and Israel that emphasizes Jewish culture and history as the sources of Jewish identity.
Jewish movements in Israel
Main article: Religion in Israel
Most Jewish Israelis classify themselves as "secular" (hiloni), "traditional" (masorti), "religious" (dati) or Haredi. The term "secular" is more popular as a self-description among Israeli families of western (European) origin, whose Jewish identity may be a very powerful force in their lives, but who see it as largely independent of traditional religious belief and practice. This portion of the population largely ignores organized religious life, be it of the official Israeli rabbinate (Orthodox) or of the liberal movements common to diaspora Judaism (Reform, Conservative).
The term "traditional" (masorti) is most common as a self-description among Israeli families of "eastern" origin (i.e., the Middle East, Central Asia, and North Africa). This term, as commonly used, has nothing to do with the official Masorti (Conservative) movement. There is a great deal of ambiguity in the ways "secular" and "traditional" are used in Israel: they often overlap, and they cover an extremely wide range in terms of ideology and religious observance. The term "Orthodox" is not popular in Israeli discourse, although the percentage of Jews who come under that category is far greater than in the diaspora. What would be called "Orthodox" in the diaspora includes what is commonly called dati (religious) or haredi (ultra-Orthodox) in Israel. The former term includes what is called "Religious Zionism" or the "National Religious" community, as well as what has become known over the past decade or so as haredi-leumi (nationalist haredi), or "Hardal", which combines a largely haredi lifestyle with nationalist ideology. (Some people, in Yiddish, also refer to observant Orthodox Jews as frum, as opposed to frei (more liberal Jews)).
Haredi applies to a populace that can be roughly divided into three separate groups along both ethnic and ideological lines: (1) "Lithuanian" (non-hasidic) haredim of Ashkenazic origin; (2) Hasidic haredim of Ashkenazic origin; and (3) Sephardic haredim.
Alternative Judaism
Main article: Alternative Judaism
Karaite Judaism defines itself as the remnants of the non-Rabbinic Jewish sects of the Second Temple period, such as the Sadducees. The Karaites ("Scripturalists") accept only the Hebrew Bible and what they view as the Peshat ("simple" meaning); they do not accept non-biblical writings as authoritative. Some European Karaites do not see themselves as part of the Jewish community at all, although most do. The Samaritans, a very small community located entirely around Mount Gerizim in the Nablus/Shechem region of the West Bank and in Holon, near Tel Aviv in Israel, regard themselves as the descendants of the Israelites of the Iron Age kingdom of Israel. Their religious practices are those of Judaism, but they regard only the written Torah as authoritative scripture (with a special regard also for the Samaritan Book of Joshua).
Jewish observances

Jewish ethics
Main article: Jewish ethics
Jewish ethics may be guided by halakhic traditions, by other moral principles, or by central Jewish virtues. Jewish ethical practice is typically understood to be marked by values such as justice, truth, peace, loving-kindness (chesed), compassion, humility, and self-respect. Specific Jewish ethical practices include practices of charity (tzedakah) and refraining from negative speech (lashon hara). Proper ethical practices regarding sexuality and many other issues are subjects of dispute among Jews.
Prayers
Main article: Jewish services


A Yemenite Jew at morning prayers, wearing a kippah skullcap, prayer shawl and tefillin
Traditionally, Jews recite prayers three times daily, Shacharit, Mincha, and Ma'ariv with a fourth prayer, Mussaf added on Shabbat and holidays. At the heart of each service is the Amidah or Shemoneh Esrei. Another key prayer in many services is the declaration of faith, the Shema Yisrael (or Shema). The Shema is the recitation of a verse from the Torah (Deuteronomy 6:4): Shema Yisrael Adonai Eloheinu Adonai Echad—"Hear, O Israel! The Lord is our God! The Lord is One!"
Most of the prayers in a traditional Jewish service can be recited in solitary prayer, although communal prayer is preferred. Communal prayer requires a quorum of ten adult Jews, called a minyan. In nearly all Orthodox and a few Conservative circles, only male Jews are counted toward a minyan; most Conservative Jews and members of other Jewish denominations count female Jews as well.
In addition to prayer services, observant traditional Jews recite prayers and benedictions throughout the day when performing various acts. Prayers are recited upon waking up in the morning, before eating or drinking different foods, after eating a meal, and so on.
The approach to prayer varies among the Jewish denominations. Differences can include the texts of prayers, the frequency of prayer, the number of prayers recited at various religious events, the use of musical instruments and choral music, and whether prayers are recited in the traditional liturgical languages or the vernacular. In general, Orthodox and Conservative congregations adhere most closely to tradition, and Reform and Reconstructionist synagogues are more likely to incorporate translations and contemporary writings in their services. Also, in most Conservative synagogues, and all Reform and Reconstructionist congregations, women participate in prayer services on an equal basis with men, including roles traditionally filled only by men, such as reading from the Torah. In addition, many Reform temples use musical accompaniment such as organs and mixed choirs.
Religious clothing
Further information: kippah, tzitzit, and tefillin
A kippah (Hebrew: כִּפָּה, plural kippot; Yiddish: יאַרמלקע, yarmulke) is a slightly rounded brimless skullcap worn by many Jews while praying, eating, reciting blessings, or studying Jewish religious texts, and at all times by some Jewish men. In Orthodox communities, only men wear kippot; in non-Orthodox communities, some women also wear kippot. Kippot range in size from a small round beanie that covers only the back of the head, to a large, snug cap that covers the whole crown.
Tzitzit (Hebrew: צִיציִת) (Ashkenazi pronunciation: tzitzis) are special knotted "fringes" or "tassels" found on the four corners of the tallit (Hebrew: טַלִּית) (Ashkenazi pronunciation: tallis), or prayer shawl. The tallit is worn by Jewish men and some Jewish women during the prayer service. Customs vary regarding when a Jew begins wearing a tallit. In the Sephardi community, boys wear a tallit from bar mitzvah age. In some Ashkenazi communities it is customary to wear one only after marriage. A tallit katan (small tallit) is a fringed garment worn under the clothing throughout the day. In some Orthodox circles, the fringes are allowed to hang freely outside the clothing.
Tefillin (Hebrew: תְפִלִּין), known in English as phylacteries (from the Greek word φυλακτήριον, meaning safeguard or amulet), are two square leather boxes containing biblical verses, attached to the forehead and wound around the left arm by leather straps. They are worn during weekday morning prayer by observant Jewish men and some Jewish women.[75]
A kittel (Yiddish: קיטל), a white knee-length overgarment, is worn by prayer leaders and some observant traditional Jews on the High Holidays. It is traditional for the head of the household to wear a kittel at the Passover seder in some communities, and some grooms wear one under the wedding canopy. Jewish males are buried in a tallit and sometimes also a kittel which are part of the tachrichim (burial garments).
Jewish holidays
Main article: Jewish holiday
Jewish holidays are special days in the Jewish calendar, which celebrate moments in Jewish history, as well as central themes in the relationship between God and the world, such as creation, revelation, and redemption.
Shabbat
Main article: Shabbat


Two braided Shabbat challahs placed under an embroidered challah cover at the start of the Shabbat meal
Shabbat, the weekly day of rest lasting from shortly before sundown on Friday night to nightfall Saturday night, commemorates God's day of rest after six days of creation.[76] It plays a pivotal role in Jewish practice and is governed by a large corpus of religious law. At sundown on Friday, the woman of the house welcomes the Shabbat by lighting two or more candles and reciting a blessing. The evening meal begins with the Kiddush, a blessing recited aloud over a cup of wine, and the Mohtzi, a blessing recited over the bread. It is customary to have challah, two braided loaves of bread, on the table. During Shabbat Jews are forbidden to engage in any activity that falls under 39 categories of melakhah, translated literally as "work". In fact the activities banned on the Sabbath are not "work" in the usual sense: They include such actions as lighting a fire, writing, using money and carrying in the public domain. The prohibition of lighting a fire has been extended in the modern era to driving a car, which involves burning fuel, and using electricity.
Three pilgrimage festivals
Main article: Shalosh regalim


Sukkahs in Jerusalem
Jewish holy days (chaggim), celebrate landmark events in Jewish history, such as the Exodus from Egypt and the giving of the Torah, and sometimes mark the change of seasons and transitions in the agricultural cycle. The three major festivals, Sukkot, Passover and Shavuot, are called "regalim" (derived from the Hebrew word "regel", or foot). On the three regalim, it was customary for the Israelites to make pilgrimages to Jerusalem to offer sacrifices in the Temple.
Passover (Pesach) is a week-long holiday beginning on the evening of the 14th day of Nisan (the first month in the Hebrew calendar), that commemorates the Exodus from Egypt. Outside Israel, Passover is celebrated for eight days. In ancient times, it coincided with the barley harvest. It is the only holiday that centers on home-service, the Seder. Leavened products (chametz) are removed from the house prior to the holiday, and are not consumed throughout the week. Homes are thoroughly cleaned to ensure no bread or bread by-products remain, and a symbolic burning of the last vestiges of chametz is conducted on the morning of the Seder. Matzo is eaten instead of bread.
Shavuot ("Pentecost" or "Feast of Weeks") celebrates the revelation of the Torah to the Israelites on Mount Sinai. Also known as the Festival of Bikurim, or first fruits, it coincided in biblical times with the wheat harvest. Shavuot customs include all-night study marathons known as Tikkun Leil Shavuot, eating dairy foods (cheesecake and blintzes are special favorites), reading the Book of Ruth, decorating homes and synagogues with greenery, and wearing white clothing, symbolizing purity.
Sukkot ("Tabernacles" or "The Festival of Booths") commemorates the Israelites' forty years of wandering through the desert on their way to the Promised Land. It is celebrated through the construction of temporary booths called sukkot (sing. sukkah) that represent the temporary shelters of the Israelites during their wandering. It coincides with the fruit harvest, and marks the end of the agricultural cycle. Jews around the world eat in sukkot for seven days and nights. Sukkot concludes with Shemini Atzeret, where Jews begin to pray for rain and Simchat Torah, "Rejoicing of the Torah", a holiday which marks reaching the end of the Torah reading cycle and beginning all over again. The occasion is celebrated with singing and dancing with the Torah scrolls. Shemini Atzeret and Simchat Torah are technically considered to be a separate holiday and not a part of Sukkot.
High Holy Days
Main article: High Holidays


Jews praying in a synagogue on Yom Kippur, from an 1878 painting by Maurycy Gottlieb
The High Holidays (Yamim Noraim or "Days of Awe") revolve around judgment and forgiveness.
Rosh Hashanah, (also Yom Ha-Zikkaron or "Day of Remembrance", and Yom Teruah, or "Day of the Sounding of the Shofar"). Rosh Hashanah is the Jewish New Year (literally, "head of the year"), although it falls on the first day of the seventh month of the Hebrew calendar, Tishri. Rosh Hashanah marks the beginning of the 10-day period of atonement leading up to Yom Kippur, during which Jews are commanded to search their souls and make amends for sins committed, intentionally or not, throughout the year. Holiday customs include blowing the shofar, or ram's horn, in the synagogue, eating apples and honey, and saying blessings over a variety of symbolic foods, such as pomegranates.
Yom Kippur, ("Day of Atonement") is the holiest day of the Jewish year. It is a day of communal fasting and praying for forgiveness for one's sins. Observant Jews spend the entire day in the synagogue, sometimes with a short break in the afternoon, reciting prayers from a special holiday prayerbook called a "Machzor". Many non-religious Jews make a point of attending synagogue services and fasting on Yom Kippur. On the eve of Yom Kippur, before candles are lit, a prefast meal, the "seuda mafseket", is eaten. Synagogue services on the eve of Yom Kippur begin with the Kol Nidre prayer. It is customary to wear white on Yom Kippur, especially for Kol Nidre, and leather shoes are not worn. The following day, prayers are held from morning to evening. The final prayer service, called "Ne'ilah", ends with a long blast of the shofar.
Purim
Main article: Purim


Purim street scene in Jerusalem
Purim (Hebrew: פורים (help·info) Pûrîm "lots") is a joyous Jewish holiday that commemorates the deliverance of the Persian Jews from the plot of the evil Haman, who sought to exterminate them, as recorded in the biblical Book of Esther. It is characterized by public recitation of the Book of Esther, mutual gifts of food and drink, charity to the poor, and a celebratory meal (Esther 9:22). Other customs include drinking wine, eating special pastries called hamantashen, dressing up in masks and costumes, and organizing carnivals and parties.
Purim is celebrated annually on the 14th of the Hebrew month of Adar, which occurs in February or March of the Gregorian calendar.
Hanukkah
Main article: Hanukkah
Hanukkah (Hebrew: חֲנֻכָּה‎, "dedication") also known as the Festival of Lights, is an eight day Jewish holiday that starts on the 25th day of Kislev (Hebrew calendar). The festival is observed in Jewish homes by the kindling of lights on each of the festival's eight nights, one on the first night, two on the second night and so on.
The holiday was called Hanukkah (meaning "dedication") because it marks the re-dedication of the Temple after its desecration by Antiochus IV Epiphanes. Spiritually, Hanukkah commemorates the "Miracle of the Oil". According to the Talmud, at the re-dedication of the Temple in Jerusalem following the victory of the Maccabees over the Seleucid Empire, there was only enough consecrated oil to fuel the eternal flame in the Temple for one day. Miraculously, the oil burned for eight days - which was the length of time it took to press, prepare and consecrate new oil.
Hanukkah is not mentioned in the Bible and was never considered a major holiday in Judaism, but it has become much more visible and widely celebrated in modern times, mainly because it falls around the same time as Christmas and has national Jewish overtones that have been emphasized since the establishment of the State of Israel.
Other holidays
Main article: Tisha B'Av
Main articles: Yom Hashoah and Yom Ha'atzmaut
Tisha B'Av (Hebrew: תשעה באב‎ or ט׳ באב, "the Ninth of Av") is a holiday of mourning and fasting commemorating the destruction of the First and Second Temples and the expulsion of the Jews from Spain.
The modern holidays of Yom Ha-shoah (Holocaust Remembrance Day) and Yom Ha'atzmaut (Israeli Independence Day) commemorate the horrors of the Holocaust and the achievement of Israel independence, respectively.
Torah readings
Main article: Torah reading
The core of festival and Shabbat prayer services is the public reading of the Torah, along with connected readings from the other books of the Tanakh, called Haftarah. Over the course of a year, the whole Torah is read, with the cycle starting over in the autumn, on Simchat Torah.
Synagogues and religious buildings
Main article: Synagogue


Interior of the Esnoga synagogue in Amsterdam
Synagogues are Jewish houses of prayer and study. They usually contain separate rooms for prayer (the main sanctuary), smaller rooms for study, and often an area for community or educational use. There is no set blueprint for synagogues and the architectural shapes and interior designs of synagogues vary greatly. The Reform movement mostly refer to their synagogues as temples. Some traditional features of a synagogue are:
The ark (called aron ha-kodesh by Ashkenazim and hekhal by Sephardim) where the Torah scrolls are kept (the ark is often closed with an ornate curtain (parochet) outside or inside the ark doors);
The elevated reader's platform (called bimah by Ashkenazim and tebah by Sephardim), where the Torah is read (and services are conducted in Sephardi synagogues);
The eternal light (ner tamid), a continually lit lamp or lantern used as a reminder of the constantly lit menorah of the Temple in Jerusalem
The pulpit, or amud, a lectern facing the Ark where the hazzan or prayer leader stands while praying.
In addition to synagogues, other buildings of significance in Judaism include yeshivas, or institutions of Jewish learning, and mikvahs, which are ritual baths.
Dietary laws: kashrut
Main article: Kashrut
The Jewish dietary laws are known as kashrut. Food prepared in accordance with them is termed kosher, and food that is not kosher is also known as treifah or treif. People who observe these laws are colloquially said to be "keeping kosher".[77]
Many of the laws apply to animal-based foods. For example, in order to be considered kosher, mammals must have split hooves and chew their cud. The pig is arguably the most well-known example of a non-kosher animal.[78] Although it has split hooves, it does not chew its cud.[79] For seafood to be kosher, the animal must have fins and scales. Certain types of seafood, such as shellfish, crustaceans, and eels, are therefore considered non-kosher. Concerning birds, a list of non-kosher species is given in the Torah. The exact translations of many of the species have not survived, and some non-kosher birds' identities are no longer certain. However, traditions exist about the kashrut status of a few birds. For example, both chickens and turkeys are permitted in most communities. Other types of animals, such as amphibians, reptiles, and most insects, are prohibited altogether.[77]
In addition to the requirement that the species be considered kosher, meat and poultry (but not fish) must come from a healthy animal slaughtered in a process known as shechitah. Without the proper slaughtering practices even an otherwise kosher animal will be rendered treif. The slaughtering process is intended to be quick and relatively painless to the animal. Forbidden parts of animals include the blood, some fats, and the area in and around the sciatic nerve.[77]
Jewish law also forbids the consumption of meat and dairy products together. The waiting period between eating meat and eating dairy varies by the order in which they are consumed and by community, and can extend for up to six hours. Based on the Biblical injunction against cooking a kid in its mother's milk, this rule is mostly derived from the Oral Torah, the Talmud and Rabbinic law.[77] Chicken and other kosher birds are considered the same as meat under the laws of kashrut, but the prohibition is Rabbinic, not Biblical.[80]
The use of dishes, serving utensils, and ovens may make food treif that would otherwise be kosher. Utensils that have been used to prepare non-kosher food, or dishes that have held meat and are now used for dairy products, render the food treif under certain conditions.[77]
Furthermore, all Orthodox and some Conservative authorities forbid the consumption of processed grape products made by non-Jews, due to ancient pagan practices of using wine in rituals.[77] Some Conservative authorities permit wine and grape juice made without rabbinic supervision.[81]
The Torah does not give specific reasons for most of the laws of kashrut.[77] However, a number of explanations have been offered, including maintaining ritual purity, teaching impulse control, encouraging obedience to God, improving health, reducing cruelty to animals and preserving the distinctness of the Jewish community.[82] The various categories of dietary laws may have developed for different reasons, and some may exist for multiple reasons. For example, people are forbidden from consuming the blood of birds and mammals because, according to the Torah, this is where animal souls are contained.[83] In contrast, the Torah forbids Israelites from eating non-kosher species because "they are unclean".[84] The Kabbalah describes sparks of holiness that are released by the act of eating kosher foods, but are too tightly bound in non-kosher foods to be released by eating.[85]
Survival concerns supersede all the laws of kashrut, as they do for most halakhot.[86][87]
Laws of ritual purity
Main article: Tumah
The Tanakh describes circumstances in which a person who is tahor or ritually pure may become tamei or ritually impure. Some of these circumstances are contact with human corpses or graves, seminal flux, vaginal flux, menstruation, and contact with people who have become impure from any of these.[88][89] In Rabbinic Judaism, Kohanim, members of the hereditary caste that served as priests in the time of the Temple, are mostly restricted from entering grave sites and touching dead bodies.[90]
Family purity
Main article: Niddah
An important subcategory of the ritual purity laws relates to the segregation of menstruating women. These laws are also known as niddah, literally "separation", or family purity. Vital aspects of halakha for traditionally observant Jews, they are not usually followed by Jews in liberal denominations.[91]
Especially in Orthodox Judaism, the Biblical laws are augmented by Rabbinical injunctions. For example, the Torah mandates that a woman in her normal menstrual period must abstain from sexual intercourse for seven days. A woman whose menstruation is prolonged must continue to abstain for seven more days after bleeding has stopped.[88] The Rabbis conflated ordinary niddah with this extended menstrual period, known in the Torah as zavah, and mandated that a woman may not have sexual intercourse with her husband from the time she begins her menstrual flow until seven days after it ends. In addition, Rabbinical law forbids the husband from touching or sharing a bed with his wife during this period. Afterwards, purification can occur in a ritual bath called a mikveh.[91]
Traditional Ethiopian Jews keep menstruating women in separate huts and, similar to Karaite practice, do not allow menstruating women into their temples because of a temple's special sanctity. Emigration to Israel and the influence of other Jewish denominations have led to Ethiopian Jews adopting more normative Jewish practices.[92][93]
Life-cycle events
Life-cycle events, or rites of passage, occur throughout a Jew's life that serve to strengthen Jewish identity and bind him/her to the entire community.
Brit milah - Welcoming male babies into the covenant through the rite of circumcision on their eighth day of life. The baby boy is also given his Hebrew name in the ceremony. A naming ceremony intended as a parallel ritual for girls, named zeved habat or brit bat, enjoys limited popularity.
Bar mitzvah and Bat mitzvah - This passage from childhood to adulthood takes place when a female Jew is twelve and a male Jew is thirteen years old among Orthodox and some Conservative congregations. In the Reform movement, both girls and boys have their bat/bar mitzvah at age thirteen. This is often commemorated by having the new adults, male only in the Orthodox tradition, lead the congregation in prayer and publicly read a "portion" of the Torah.
Marriage - Marriage is an extremely important lifecycle event. A wedding takes place under a chupah, or wedding canopy, which symbolizes a happy house. At the end of the ceremony, the groom breaks a glass with his foot, symbolizing the continuous mourning for the destruction of the Temple, and the scattering of the Jewish people.
Death and Mourning - Judaism has a multi-staged mourning practice. The first stage is called the shiva (literally "seven", observed for one week) during which it is traditional to sit at home and be comforted by friends and family, the second is the shloshim (observed for one month) and for those who have lost one of their parents, there is a third stage, avelut yud bet chodesh, which is observed for eleven months.
Community leadership

Classical priesthood
The role of the priesthood in Judaism has significantly diminished since the destruction of the Second Temple in 70 CE, when priests attended to the Temple and sacrifices. The priesthood is an inherited position, and although priests no longer have any but ceremonial duties, they are still honored in many Jewish communities. Many Orthodox Jewish communities believe that they will be needed again for a future Third Temple and need to remain in readiness for future duty.
Kohen (priest) - patrilineal descendant of Aaron, brother of Moses. In the Temple, the kohanim were charged with performing the sacrifices. Today, a Kohen is the first one called up at the reading of the Torah, performs the Priestly Blessing, as well as complying with other unique laws and ceremonies, including the ceremony of redemption of the first-born.
Levi (Levite) - Patrilineal descendant of Levi the son of Jacob. In the Temple in Jerusalem, the levites sang Psalms, performed construction, maintenance, janitorial, and guard duties, assisted the priests, and sometimes interpreted the law and Temple ritual to the public. Today, a Levite is called up second to the reading of the Torah.
Prayer leaders
From the time of the Mishnah and Talmud to the present, Judaism has required specialists or authorities for the practice of very few rituals or ceremonies. A Jew can fulfill most requirements for prayer by himself. Some activities—reading the Torah and haftarah (a supplementary portion from the Prophets or Writings), the prayer for mourners, the blessings for bridegroom and bride, the complete grace after meals—require a minyan, the presence of ten Jews.
The most common professional clergy in a synagogue are:
Rabbi of a congregation - Jewish scholar who is charged with answering the legal questions of a congregation. This role requires ordination by the congregation's preferred authority (i.e. from a respected Orthodox rabbi or, if the congregation is Conservative or Reform, from academic seminaries). A congregation does not necessarily require a rabbi. Some congregations have a rabbi but also allow members of the congregation to act as shatz or baal kriyah (see below).
Hassidic Rebbe - rabbi who is the head of a Hasidic dynasty.
Hazzan (note: the "h" denotes voiceless pharyngeal fricative) (cantor) - a trained vocalist who acts as shatz. Chosen for a good voice, knowledge of traditional tunes, understanding of the meaning of the prayers and sincerity in reciting them. A congregation does not need to have a dedicated hazzan.
Jewish prayer services do involve two specified roles, which are sometimes, but not always, filled by a rabbi and/or hazzan in many congregations. In other congregations these roles are filled on an ad-hoc basis by members of the congregation who lead portions of services on a rotating basis:
Shaliach tzibur or Shatz (leader—literally "agent" or "representative"—of the congregation) leads those assembled in prayer, and sometimes prays on behalf of the community. When a shatz recites a prayer on behalf of the congregation, he is not acting as an intermediary but rather as a facilitator. The entire congregation participates in the recital of such prayers by saying amen at their conclusion; it is with this act that the shatz's prayer becomes the prayer of the congregation. Any adult capable of reciting the prayers clearly may act as shatz. In Orthodox congregations and some Conservative congregations, only men can be prayer leaders, but all Progressive communities now allow women to serve in this function.
The Baal kriyah or baal koreh (master of the reading) reads the weekly Torah portion. The requirements for being the baal kriyah are the same as those for the shatz. These roles are not mutually exclusive. The same person is often qualified to fill more than one role, and often does. Often there are several people capable of filling these roles and different services (or parts of services) will be led by each.
Many congregations, especially larger ones, also rely on a:
Gabbai (sexton) - Calls people up to the Torah, appoints the shatz for each prayer session if there is no standard shatz, and makes certain that the synagogue is kept clean and supplied.
The three preceding positions are usually voluntary and considered an honor. Since the Enlightenment large synagogues have often adopted the practice of hiring rabbis and hazzans to act as shatz and baal kriyah, and this is still typically the case in many Conservative and Reform congregations. However, in most Orthodox synagogues these positions are filled by laypeople on a rotating or ad-hoc basis. Although most congregations hire one or more Rabbis, the use of a professional hazzan is generally declining in American congregations, and the use of professionals for other offices is rarer still.
Specialized religious roles
Dayan (judge) - An ordained rabbi with special legal training who belongs to a beth din (rabbinical court). In Israel, religious courts handle marriage and divorce cases, conversion and financial disputes in the Jewish community.
Mohel (circumciser) - An expert in the laws of circumcision who has received training from a previously qualified mohel and performs the brit milah (circumcision).
Shochet (ritual slaughterer) - In order for meat to be kosher, it must be slaughtered by a shochet who is an expert in the laws of kashrut and has been trained by another shochet.
Sofer (scribe) - Torah scrolls, tefillin (phylacteries), mezuzot (scrolls put on doorposts), and gittin (bills of divorce) must be written by a sofer who is an expert in Hebrew calligraphy and has undergone rigorous training in the laws of writing sacred texts.
Rosh yeshiva - A Torah scholar who runs a yeshiva.
Mashgiach of a yeshiva - Depending on which yeshiva, might either be the person responsible for ensuring attendance and proper conduct, or even supervise the emotional and spiritual welfare of the students and give lectures on mussar (Jewish ethics).
Mashgiach - Supervises manufacturers of kosher food, importers, caterers and restaurants to ensure that the food is kosher. Must be an expert in the laws of kashrut and trained by a rabbi, if not a rabbi himself.
History

Main article: Jewish history
Origins
Main article: Origins of Judaism
Further information: Ancient Semitic religion


Scenes from the Book of Esther decorate the Dura-Europos synagogue dating from 244 CE
At its core, the Tanakh is an account of the Israelites' relationship with God from their earliest history until the building of the Second Temple (c. 535 BCE). Abraham is hailed as the first Hebrew and the father of the Jewish people. As a reward for his act of faith in one God, he was promised that Isaac, his second son, would inherit the Land of Israel (then called Canaan). Later, Jacob and his children were enslaved in Egypt, and God commanded Moses to lead the Exodus from Egypt. At Mount Sinai they received the Torah - the five books of Moses. These books, together with Nevi'im and Ketuvim are known as Torah Shebikhtav as opposed to the Oral Torah, which refers to the Mishna and the Talmud. Eventually, God led them to the land of Israel where the tabernacle was planted in the city of Shiloh for over 300 years to rally the nation against attacking enemies. As time went on, the spiritual level of the nation declined to the point that God allowed the Philistines to capture the tabernacle. The people of Israel then told Samuel the prophet that they needed to be governed by a permanent king, and Samuel appointed Saul to be their King. When the people pressured Saul into going against a command conveyed to him by Samuel, God told Samuel to appoint David in his stead.


The Western Wall in Jerusalem is a remnant of the wall encircling the Second Temple. The Temple Mount is the holiest site in Judaism.
Once King David was established, he told the prophet Nathan that he would like to build a permanent temple, and as a reward for his actions, God promised David that he would allow his son, Solomon, to build the first permanent temple and the throne would never depart from his children.
Rabbinic tradition holds that the details and interpretation of the law, which are called the Oral Torah or oral law, were originally an unwritten tradition based upon what God told Moses on Mount Sinai. However, as the persecutions of the Jews increased and the details were in danger of being forgotten, these oral laws were recorded by Rabbi Judah haNasi (Judah the Prince) in the Mishnah, redacted circa 200 CE. The Talmud was a compilation of both the Mishnah and the Gemara, rabbinic commentaries redacted over the next three centuries. The Gemara originated in two major centers of Jewish scholarship, Palestine and Babylonia. Correspondingly, two bodies of analysis developed, and two works of Talmud were created. The older compilation is called the Jerusalem Talmud. It was compiled sometime during the 4th century in Israel. The Babylonian Talmud was compiled from discussions in the houses of study by the scholars Ravina I, Ravina II, and Rav Ashi by 500 CE, although it continued to be edited later.
Some critical scholars oppose the view that the sacred texts, including the Hebrew Bible, were divinely inspired. Many of these scholars accept the general principles of the documentary hypothesis and suggest that the Torah consists of inconsistent texts edited together in a way that calls attention to divergent accounts.[94][95][96] Many suggest that during the First Temple period, the people of Israel believed that each nation had its own god, but that their god was superior to other gods.[97][98] Some suggest that strict monotheism developed during the Babylonian Exile, perhaps in reaction to Zoroastrian dualism.[99] In this view, it was only by the Hellenic period that most Jews came to believe that their god was the only god, and that the notion of a clearly bounded Jewish nation identical with the Jewish religion formed.[100]
John Day argues that the origins of biblical Yahweh, El, Asherah, and Ba'al, may be rooted in earlier Canaanite religion, which was centered on a pantheon of gods much like the Greek Pantheon.[101]
Antiquity
Main articles: Ancient Israel and Judah, Babylonian captivity, Hellenistic Judaism, Hasmonean Kingdom, Iudaea Province, and Bar Kokhba revolt
The United Monarchy was established under Saul and continued under King David and Solomon with its capital in Jerusalem. After Solomon's reign the nation split into two kingdoms, the Kingdom of Israel (in the north) and the Kingdom of Judah (in the south). The Kingdom of Israel was conquered by the Assyrian ruler Sargon II in the late 8th century BCE with many people from the capital Samaria being taken captive to Media and the Khabur River valley. The Kingdom of Judah continued as an independent state until it was conquered by a Babylonian army in the early 6th century BCE, destroying the First Temple that was at the center of ancient Jewish worship. The Judean elite were exiled to Babylonia and this is regarded as the first Jewish Diaspora. Later many of them returned to their homeland after the subsequent conquest of Babylonia by the Persians seventy years later, a period known as the Babylonian Captivity. A new Second Temple was constructed, and old religious practices were resumed.
During the early years of the Second Temple, the highest religious authority was a council known as the Great Assembly, led by Ezra of the Book of Ezra. Among other accomplishments of the Great Assembly, the last books of the Bible were written at this time and the canon sealed.
Hellenistic Judaism spread to Ptolemaic Egypt from the 3rd century BCE. After the Great Revolt (66–73 CE), the Romans destroyed the Temple. Hadrian built a pagan idol on the Temple grounds and prohibited circumcision; these acts of ethnocide provoked the Bar Kokhba revolt 132–136 CE after which the Romans banned the study of the Torah and the celebration of Jewish holidays, and forcibly removed virtually all Jews from Judea. In 200 CE, however, Jews were granted Roman citizenship and Judaism was recognized as a religio licita ("legitimate religion"), until the rise of Gnosticism and Early Christianity in in the fourth century.
Following the destruction of Jerusalem and the expulsion of the Jews, Jewish worship stopped being centrally organized around the Temple, prayer took the place of sacrifice, and worship was rebuilt around the community (represented by a minimum of ten adult men) and the establishment of the authority of rabbis who acted as teachers and leaders of individual communities (see Jewish diaspora).
Historical Jewish groupings (to 1700)
Around the 1st century CE there were several small Jewish sects: the Pharisees, Sadducees, Zealots, Essenes, and Christians. After the destruction of the Second Temple in 70 CE, these sects vanished. Christianity survived, but by breaking with Judaism and becoming a separate religion; the Pharisees survived but in the form of Rabbinic Judaism (today, known simply as "Judaism"). The Sadducees rejected the divine inspiration of the Prophets and the Writings, relying only on the Torah as divinely inspired. Consequently, a number of other core tenets of the Pharisees' belief system (which became the basis for modern Judaism), were also dismissed by the Sadducees. (The Samaritans practiced a similar religion, which is traditionally considered separate from Judaism.)
Like the Sadducees who relied only on the Torah, some Jews in the 8th and 9th centuries rejected the authority and divine inspiration of the oral law as recorded in the Mishnah (and developed by later rabbis in the two Talmuds), relying instead only upon the Tanakh. These included the Isunians, the Yudganites, the Malikites, and others. They soon developed oral traditions of their own, which differed from the rabbinic traditions, and eventually formed the Karaite sect. Karaites exist in small numbers today, mostly living in Israel. Rabbinical and Karaite Jews each hold that the others are Jews, but that the other faith is erroneous.
Over a long time, Jews formed distinct ethnic groups in several different geographic areas — amongst others, the Ashkenazi Jews (of central and Eastern Europe), the Sephardi Jews (of Spain, Portugal, and North Africa), the Beta Israel of Ethiopia, and the Yemenite Jews from the southern tip of the Arabian Peninsula. Many of these groups have developed differences in their prayers, traditions and accepted canons; however these distinctions are mainly the result of their being formed at some cultural distance from normative (rabbinic) Judaism, rather than based on any doctrinal dispute.
Persecutions
Main articles: Persecution of Jews, Antisemitism, and History of antisemitism
Antisemitism arose during the Middle Ages, in the form of persecutions, pogroms, forced conversion, expulsions, social restrictions and ghettoization.
This was different in quality to any repressions of Jews in ancient times. Ancient repression was politically motivated and Jews were treated no differently than any other ethnic group would have been. With the rise of the Churches, attacks on Jews became motivated instead by theological considerations specifically deriving from Christian views about Jews and Judaism.[102]
Hasidism
Main article: Hasidic Judaism
Hasidic Judaism was founded by Yisroel ben Eliezer (1700–1760), also known as the Ba'al Shem Tov (or Besht). It originated in a time of persecution of the Jewish people, when European Jews had turned inward to Talmud study; many felt that most expressions of Jewish life had become too "academic", and that they no longer had any emphasis on spirituality or joy. His disciples attracted many followers; they themselves established numerous Hasidic sects across Europe. Hasidic Judaism eventually became the way of life for many Jews in Europe. Waves of Jewish immigration in the 1880s carried it to the United States. The movement itself claims to be nothing new, but a refreshment of original Judaism. Or as some have put it: "they merely re-emphasized that which the generations had lost".[103] Nevertheless, early on there was a serious schism between Hasidic and non-Hasidic Jews. European Jews who rejected the Hasidic movement were dubbed by the Hasidim as Misnagdim, (lit. "opponents"). Some of the reasons for the rejection of Hasidic Judaism were the overwhelming exuberance of Hasidic worship, its untraditional ascriptions of infallibility and alleged miracle-working to their leaders, and the concern that it might become a messianic sect. Since then differences between the Hasidim and their opponents have slowly diminished and both groups are now considered part of Haredi Judaism.
The Enlightenment and new religious movements
Main articles: Haskalah and Jewish religious movements
In the late 18th century CE, Europe was swept by a group of intellectual, social and political movements known as the Enlightenment. The Enlightenment led to reductions in the European laws that prohibited Jews to interact with the wider secular world, thus allowing Jews access to secular education and experience. A parallel Jewish movement, Haskalah or the "Jewish Enlightenment", began, especially in Central Europe and Western Europe, in response to both the Enlightenment and these new freedoms. It placed an emphasis on integration with secular society and a pursuit of non-religious knowledge through reason. With the promise of political emancipation many Jews saw no reason to continue to observe Jewish law and increasing numbers of Jews assimilated into Christian Europe. Modern religious movements of Judaism all formed in reaction to this trend.
In Central Europe, followed by Great Britain and the United States, Reform Judaism and Liberal Judaism developed, relaxing legal obligations (especially those that limited Jewish relations with non-Jews), emulating Protestant decorum in prayer, and emphasizing the ethical values of Judaism's Prophetic tradition. Modern Orthodox Judaism developed in reaction to Reform Judaism, by leaders who argued that Jews could participate in public life as citizens equal to Christians, while maintaining the observance of Jewish law. Meanwhile, in the United States, wealthy Reform Jews helped European scholars, who were Orthodox in practice but critical (and skeptical) in their study of the Bible and Talmud, to establish a seminary to train rabbis for immigrants from Eastern Europe. These left-wing Orthodox rabbis were joined by right-wing Reform rabbis who felt that Jewish law should not be entirely abandoned, to form the Conservative movement. Orthodox Jews who opposed the Haskalah formed Haredi Orthodox Judaism. After massive movements of Jews following The Holocaust and the creation of the state of Israel, these movements have competed for followers from among traditional Jews in or from other countries.
Spectrum of observance


Judaism has spread to all corners of the world. Seen here is a synagogue in downtown Mumbai.
Countries such as the United States, Israel, Canada, United Kingdom, Argentina and South Africa contain large Jewish populations. Jewish religious practice varies widely through all levels of observance. According to the 2001 edition of the National Jewish Population Survey, in the United States' Jewish community—the world's second largest—4.3 million Jews out of 5.1 million had some sort of connection to the religion. Of that population of connected Jews, 80% participated in some sort of Jewish religious observance, but only 48% belonged to a synagogue, and fewer than 16% attend regularly.[104]
Birth rates for American Jews have dropped from 2.0 to 1.7.[105] (Replacement rate is 2.1.) Intermarriage rates range from 40-50% in the US, and only about a third of children of intermarried couples are raised as Jews. Due to intermarriage and low birth rates, the Jewish population in the US shrank from 5.5 million in 1990 to 5.1 million in 2001. This is indicative of the general population trends among the Jewish community in the Diaspora, but a focus on total population obscures growth trends in some denominations and communities, such as Haredi Judaism. The Baal teshuva movement is a movement of Jews who have "returned" to religion or become more observant.
Judaism and other religions

Christianity and Judaism
Main article: Christianity and Judaism
See also: Judeo-Christian, Christianity and antisemitism, Judaism's view of Jesus, Cultural and historical background of Jesus, and Christian-Jewish reconciliation
This section requires expansion. (May 2008)
Historians and theologians regularly review the changing relationship between some Christian groups and the Jewish people; the article on Christian-Jewish reconciliation studies one recent issue.
Islam and Judaism
Main article: Islam and Judaism
See also: History of the Jews under Muslim rule and Islam and antisemitism
The relationship between Islam and Judaism is special and close. Both religions claim to arise from the patriarch Abraham, and are therefore considered Abrahamic religions. As fellow monotheists, Muslims view Jews as "people of the book", a term that Jews have subsequently adopted as a way of describing their own connection to the Torah and other holy texts.[106] In turn, many Jews maintain that Muslims adhere to the Seven Laws of Noah. Thus, Judaism views Muslims as righteous people of God.[107] Jews have interacted with Muslims since the 7th century, when Islam originated and spread in the Arabian peninsula, and many aspects of Islam's core values, structure, jurisprudence and practice are based on Judaism.[108][109] Muslim culture and philosophy have heavily influenced practitioners of Judaism in the Islamic world.[110]
In premodern Muslim countries, Jews rarely faced martyrdom, exile or forcible conversion, and were mostly free in their choice of residence and profession.[111] Indeed, the years 712 to 1066 CE under the Ummayad and the Abbasid rulers have been called the Golden age of Jewish culture in Spain. Non-Muslim monotheists living in these countries, including Jews, were known as dhimmis. Dhimmis were allowed to practice their religion and to administer their internal affairs, but they were subject to certain restrictions that were not imposed on Muslims.[112] For example, they had to pay the jizya, a per capita tax imposed on free adult non-Muslim males,[112] and they were also forbidden to bear arms or testify in court cases involving Muslims.[113] Many of the laws regarding dhimmis were highly symbolic. For example, dhimmis in some countries were required to wear distinctive clothing, a practice not found in either the Qur'an or hadiths but invented in early medieval Baghdad and inconsistently enforced.[114] Jews in Muslim countries were not entirely free from persecution—for example, many were killed, exiled or forcibly converted in the 12th century, in Persia and by the rulers of the Almohad dynasty in North Africa and Al-Andalus.[115] At times, Jews were also restricted in their choice of residence—in Morocco, Jews were confined to walled quarters (mellahs) beginning in the 15th century and increasingly since the early 19th century.[116]
In the late 20th century, Jews were expelled from nearly all the Arab countries. Most have chosen to live in Israel. Today, antisemitic themes have become commonplace in the propaganda of Arab Islamic movements such as Hizbullah and Hamas, in the pronouncements of various agencies of the Islamic Republic of Iran, and even in the newspapers and other publications of Refah Partisi.[117]
Syncretic movements incorporating Judaism
There are some movements that combine elements of Judaism with those of other religions. The most well-known of these is Messianic Judaism, which arose in the 1960s.[118][119][120][121] It blends evangelical Christian theology with elements of Jewish terminology and ritual.[121][122][123][124][125] The movement states that Jesus is part of the Trinity,[126][127] and salvation is only achieved through acceptance of Jesus as one's savior.[128] Some members of the movement are ethnically Jewish, and some of them argue that Messianic Judaism is a sect of Judaism.[129] Jewish organizations and religious movements reject this, stating that Messianic Judaism is a Christian sect.[130] The most controversial of these groups is the American organization Jews for Jesus, which actively proselytizes ethnic Jews through numerous missionary campaigns in major American cities.
Other examples of syncretism include Judeo-Paganists, a loosely organized set of Jews who incorporate pagan or Wiccan beliefs with some Jewish religious practices, like Messianic Judaism; Jewish Buddhists, another loosely organized group that incorporates elements of Asian spirituality in their faith; and some Renewal Jews who borrow freely and openly from Buddhism, Sufism, Native American religion, and other faiths.
The Kabbalah Centre, which employs teachers from multiple religions, is a New Age movement that claims to popularize the kabbalah, the Jewish esoteric tradition.
See also

Judaism portal
Religion portal
Book: Abrahamic religions
Book: Judaism
Wikipedia books are collections of articles that can be downloaded or ordered in print.
Main article: Outline of Judaism
Anti-Judaism
Frankism
Jewish views of religious pluralism
Judaism by country
List of converts to Judaism
Sabbateanism
Secular Jewish culture
Criticism of Judaism
United States military chaplain symbols

References

^ Methods and Categories: Judaism and Gospel
^ AskOxford: Judaism
^ Shaye J.D. Cohen 1999 The Beginnings of Jewishness: Boundaries, Varieties, Uncertainties, Berkeley: University of California Press; p. 7
^ Jacobs, Louis (2007). "Judaism". In Fred Skolnik. Encyclopaedia Judaica. 11 (2d ed.). Farmington Hills, Mich.: Thomson Gale. p. 511. ISBN 978-0-02-865928-2. "Judaism, the religion, philosophy, and way of life of the Jews."
^ "Knowledge Resources: Judaism". Berkley Center for Religion, Peace, and World Affairs. Retrieved 2011-11-22.
^ "What is the oral Torah?". Torah.org. Retrieved 2010-08-22.
^ "Karaite Jewish University". Kjuonline.com. Retrieved 2010-08-22.
^ "Society for Humanistic Judaism". Shj.org. Retrieved 2010-08-22.
^ "Religion & Ethics - Judaism". BBC. Retrieved 2010-08-22.
^ Religion: Three Religions, One God PBS
^ Settings of silver: an introduction to Judaism p. 59 by Stephen M. Wylen, Paulist Press, 2000 [1]
^ Heribert Busse (1998). Islam, Judaism, and Christianity: Theological and Historical Affiliations. Markus Wiener Publishers. pp. 63–112. ISBN 978-1-55876-144-5.
^ Irving M. Zeitlin (2007). The Historical Muhammad. Polity. pp. 92–93. ISBN 978-0-7456-3999-4.
^ Jewish Contributions to Civilization: An Estimate (book)
^ See, for example, Deborah Dash Moore, American Jewish Identity Politics, University of Michigan Press, 2008, p. 303; Ewa Morawska, Insecure Prosperity: Small-Town Jews in Industrial America, 1890-1940, Princeton University Press, 1999. p. 217; Peter Y. Medding, Values, interests and identity: Jews and politics in a changing world, Volume 11 of Studies in contemporary Jewry, Oxford University Press, 1995, p. 64; Ezra Mendelsohn, People of the city: Jews and the urban challenge, Volume 15 of Studies in contemporary Jewry, Oxford University Press, 1999, p. 55; Louis Sandy Maisel, Ira N. Forman, Donald Altschiller, Charles Walker Bassett, Jews in American politics: essays, Rowman & Littlefield, 2004, p. 158; Seymour Martin Lipset, American Exceptionalism: A Double-Edged Sword, W. W. Norton & Company, 1997, p. 169.
^ World Jewish Population, 2010. Sergio Della Pergola, Hebrew University of Jerusalem
^ "Jewish Denominations". ReligionFacts. Retrieved 2010-08-22.
^ "Reform Judaism". ReligionFacts. Retrieved 2010-08-22.
^ "What is Reform Judaism?". Reformjudaism.org. Retrieved 2010-08-22.
^ Encyclopædia Britannica. "Britannica Online Encyclopedia: Bet Din". Britannica.com. Retrieved 2010-08-22.
^ a b "Judaism 101: Rabbis, Priests and Other Religious Functionaries". Jewfaq.org. Retrieved 2010-08-22.
^ Nahum Sarna 1969 Understanding Genesis. New York: Schocken
^ Jacob Neusner, Defining Judaism, in Jacob Neusner and Alan Avery-Peck, "The Blackwell companion to Judaism" (Blackwell, 2003), p.3. Books.google.com.au. 2003-02-23. ISBN 978-1-57718-059-3. Retrieved 2010-08-22.
^ Gen. 17:3-8 Genesis 17: 3-8: Abram fell facedown, and God said to him, "As for me, this is my covenant with you: You will be the father of many nations. No longer will you be called Abram ; your name will be Abraham, for I have made you a father of many nations. I will make you very fruitful; I will make nations of you, and kings will come from you. I will establish my covenant as an everlasting covenant between me and you and your descendants after you for the generations to come, to be your God and the God of your descendants after you. The whole land of Canaan, where you are now an alien, I will give as an everlasting possession to you and your descendants after you; and I will be their God;" Gen. 22:17-18 Genesis 22: 17-18: I will surely bless you and make your descendants as numerous as the stars in the sky and as the sand on the seashore. Your descendants will take possession of the cities of their enemies, and through your offspring all nations on earth will be blessed, because you have obeyed me."
^ Exodus 20:3 "You shall have no other gods before me; Deut. 6:5 Deuteronomy 6:5 "Love the LORD your God with all your heart and with all your soul and with all your strength."
^ Lev. 19:18 Leviticus 19:18: "'Do not seek revenge or bear a grudge against one of your people, but love your neighbor as yourself. I am the Lord"
^ Kadushin, Max, 1972 The Rabbinic Mind. New York: Bloch Publishing Company. 194
^ Kadushin, Max, 1972 The Rabbinic Mind. New York: Bloch Publishing Company. 203
^ The Books of Melachim (Kings) and Book of Yeshaiahu (Isaiah) in the Tanakh contain a few of the many Biblical accounts of Israelite kings and segments of ancient Israel's population worshiping other gods. For example: King Solomon's "wives turned away his heart after other gods...[and he] did that which was evil in the sight of the LORD, and went not fully after the LORD" (elaborated in 1 Melachim 11:4-10); King Ahab "went and served Baal, and worshiped him...And Ahab made the Asherah [a pagan place of worship]; and Ahab did yet more to provoke the LORD, the God of Israel, than all the kings of Israel that were before him" (1 Melachim 16:31-33); the prophet Isaiah condemns the people who "prepare a table for [the idol] Fortune, and that offer mingled wine in full measure unto [the idol] Destiny" (Yeshaiahu 65:11-12). Translation: JPS (Jewish Publication Society) edition of the Tanakh, from 1917, available at Mechon Mamre.
^ The Jewish roots of Christological monotheism: papers from the St. Andrews conference on the historical origins of the worship of Jesus. Books.google.com. 1999. ISBN 978-90-04-11361-9. Retrieved 2010-08-22.
^ Steinberg, Milton 1947 Basic Judaism New York: Harcourt Brace Jovanovich. 36
^ "Judaism 101: Movements of Judaism". Jewfaq.org. Retrieved 2010-08-22.
^ Rabbi S. of Montpelier, Yad Rama, Y. Alfacher, Rosh Amanah.
^ "Maimonides’ 13 Foundations of Judaism". Mesora. "However if he rejects one of these fundamentals he leaves the nation and is a denier of the fundamentals and is called a heretic, a denier, etc."
^ Rabbi Mordechai Blumenfeld. "Maimonides, 13 Principles of Faith". Aish HaTorah. "According to the Rambam, their acceptance defines the minimum requirement necessary for one to relate to the Almighty and His Torah as a member of the People of Israel"
^ a b c Daniel Septimus. "The Thirteen Principles of Faith". MyJewishLearning.com.
^ Ronald L. Eisenberg (2004). The JPS guide to Jewish traditions. Jewish Publication Society. p. 509. ISBN 0-8276-0760-1. "The concept of "dogma" is ... not a basic idea in Judaism."
^ Dogma in Medieval Jewish Thought, Menachem Kellner.
^ "The Thirteen Principles of the Jewish Faith". Hebrew4Christians. Retrieved 2010-08-22.
^ "What Do Jews Believe?". Mechon Mamre. "The closest that anyone has ever come to creating a widely accepted list of Jewish beliefs is Maimonides' thirteen principles of faith."
^ The JPS guide to Jewish traditions, page 510, "The one that eventually secured almost universal acceptance was the Thirteen Principles of faith"
^ "Judaism 101: What Do Jews Believe?". Jewfaq.org. Retrieved 2010-08-22.
^ "Description of Judaism, Ontario Consultants on Religious Tolerance". Religioustolerance.org. Retrieved 2010-08-22.
^ "Judaism 101: The Patriarchs and the Origins of Judaism". Jewfaq.org. Retrieved 2010-08-22.
^ Rietti, Rabbi Jonathan. "How Do You Know the Exodus Really Happened?". Archived from the original on 2004-09-18. The word "emunah" has been translated incorrectly by the King James Bible as merely "belief" or "faith", when in actuality, it means conviction, which is a much more emphatic knowledge of God based on experience.
^ "Jewish Sacred Texts". ReligionFacts. Retrieved 2010-08-22.
^ M. San 10:1. Translation available here [2].
^ "Judaism 101: A Glossary of Basic Jewish Terms and Concepts". Union of Orthodox Jewish Congregations in America. April 12, 2006.
^ The Prayer book: Weekday, Sabbath, and Festival translated and arranged by Ben Zion Bokser. New York: Hebrew Publishing Company. 9-10
^ Kadushin, Max 1972 The Rabbinic Mind New York: Bloch Publishing. 213
^ Neusner, Jacob 2003 Invitation to the Talmud Stipf and Son, Oregon xvii-xxii
^ Stern, David "Midrash and Indeterminacy" in Critical Inquiry, Vol. 15, No. 1 (Autumn, 1988), p. 151.
^ Neusner, Jacob 2003 Invitation to the Talmud Stipf and Son, Oregon xvii-vix; Steinsaltz, Adin 1976 The Essential Talmud New York: Basic Books. 3-9; Strack, Hermann 1980 Introduction to the Midrash and Talmud New York: Atheneum. 95; Stern, David "Midrash and Indeterminacy" in Critical Inquiry, Vol. 15, No. 1 (Autumn, 1988), pp. 132-161
^ Stern, David "Midrash and Indeterminacy" in Critical Inquiry, Vol. 15, No. 1 (Autumn, 1988), p. 147.
^ Cohen, Abner 1949 Everyman's Talmud New York: E.P. Dutton & Co. xxiv; Strack, Hermann 1980 Introduction to the Midrash and Talmud New York: Atheneum. 95
^ Cohen, Abner 1949 Everyman's Talmud New York: E.P. Dutton & Co. xxiv; Steinsaltz, Adin 1976 The Essential Talmud New Yorki: Basic Books. 222; Strack, Hermann 1980 Introduction to the Midrash and Talmud New York: Atheneum. 95
^ Strack, Hermann 1980 Introduction to the Midrash and Talmud New York: Atheneum. 95
^ סדור רינת ישראל לבני חוײל Jerusalem: 1974, pp. 38-39
^ Chief Rabbi Sir Jonathan Sacks, 2006 The Koren Sacks Siddur: Hebrew/English Prayer Book: The Authorized Daily Prayer Book of the United Hebrew Congregations of the Commonwealth London: Harper Collins Publishers pp. 54-55
^ Nosson Scherman 2003 The Complete Artscroll Siddur Third Edition Brooklyn, N.Y.: Mesorah Publications pp. 49-53
^ Rabbi Schneur Zalman of Liadi, Nissen Mangel, 2003 Siddur Tehillat Hashem Kehot Publication Society. 24-25
^ "Methods and Categories: Judaism and Gospel". Bibleinterp.com. 2007-11-06. Retrieved 2010-08-22.
^ AskOxford: Judaism[dead link]
^ Oscar Sakrsaune, "In the Shadow of the Temple: Jewish Influences on Early Christianity"InterVarsity Press, 2002, PP.39FF. Books.google.com.au. 2002. ISBN 978-0-8308-2670-4. Retrieved 2010-08-22.
^ The Oxford English Dictionary.
^ Boyarin, Daniel (October 14, 1994). "Introduction". A radical Jew: Paul and the politics of identity. Berkeley, California: University of California Press. pp. 13–38. ISBN 0-520-08592-2. LCCN 93036269. Retrieved 2006-06-15. "Paul was motivated by a Hellenistic desire for the One, which among other things produced an ideal of a universal human essence, beyond difference and hierarchy. This universal humanity, however, was predicated (and still is) on the dualism of the flesh and the spirit, such that while the body is particular, marked through practice as Jew or Greek, and through anatomy as male or female, the spirit is universal. Paul did not, however, reject the body—as did, for instance, the gnostics—but rather promoted a system whereby the body had its place, albeit subordinated to the spirit. Paul's anthropological dualism was matched by a hermeneutical dualism as well. Just as the human being is divided into a fleshy and a spiritual component, so also is language itself. It is composed of outer, material signs and inner, spiritual significations. When this is applied to the religious system that Paul inherited, the physical, fleshy signs of the Torah, of historical Judaism, are re-interpreted as symbols of that which Paul takes to be universal requirements and possibilities for humanity."
^ Boyarin, Daniel (1994). "Answering the Mail". A radical Jew: Paul and the politics of identity. Berkeley, California: University of California Press. ISBN 0-520-08592-2. "Jewishness disrupts the very categories of identity, because it is not national, not genealogical, not religious, but all of these, in dialectical tension with one another."
^ Weiner, Rebecca (2007). "Who is a Jew?". Jewish Virtual Library. Retrieved 2007-10-06.
^ "Reform's Position On...What is unacceptable practice?". Faqs.org. 2010-06-29. Retrieved 2010-08-22.
^ Heschel, Susannah (1998) Abraham Geiger and the Jewish Jesus. Chicago: University of Chicago Press. p. 157. ISBN 0-226-32959-3
^ "Law of Return 5710-1950". Israel Ministry of Foreign Affairs. 2007. Retrieved 2007-10-22.
^ Jacob, Walter (1987). Contemporary American Reform Responsa. Mars, PA: Publishers Choice Book Mfg.. Books.google.com. 1987. ISBN 0-88123-003-0. Retrieved 2011-09-28.
^ Robert Gordis. "Torah MiSinai:Conservative Views". A Modern Approach to a Living Halachah. Masorti World. Archived from the original on 2007-07-13. "The Torah is an emanation of God... This conception does not mean, for us, that the process of revalation consisted of dictation by God."
^ "Conservative Judaism". Jewlicious. "We therefore understand this term as a metaphor to mean that the Torah is divine and that it reflects God’s will."
^ "Tefillin", "The Book of Jewish Knowledge", Nathan Ausubel, Crown Publishers, NY, 1964, p.458)
^ "Shabbat". Judaism 101. April 12, 2006.
^ a b c d e f g "Judaism 101: Kashrut". Jewfaq.org. Retrieved 2010-08-22.
^ Chaya Shuchat. "The Kosher Pig?". "It is also the most quintessentially “treif” of animals, with its name being nearly synonymous with non-kosher ... Although far from alone in the litany of non-kosher animals, the pig seems to stand in a class of its own."
^ "Tamar Levy, St. Louis, MO – Block Yeshiva High School, Grade 9". OUkosher.org. Retrieved 2010-08-22.
^ Shulchan Aruch, Yoreh De'ah, (87:3)
^ Elliot Dorff, "On the Use of All Wines"PDF (2.19 MB), YD 123:1.1985, pp. 11–15.
^ "Kashrut Facts". Religionfacts.com. Retrieved 2010-08-22.
^ "Judaism 101: Kashrut: Jewish Dietary Laws". Jewfaq.org. Retrieved 2010-08-22.
^ Vayyiqra (Leviticus) 11
^ Rice, Yisrael (2007-06-10). "Judaism and the Art of Eating". Chabad. Retrieved 2010-08-22.
^ Jewish life in WWII England: "there was a...special dispensation...that allowed Jews serving in the armed services to eat "non-kosher" when no Jewish food was available; that deviation from halacha was allowed 'in order to save a human life including your own.'"
^ Y. Lichtenshtein M.A.. "Weekly Pamphlet #805". Bar-Ilan University, Faculty of Jewish Studies, Rabbinical office. "...certain prohibitions become allowed without a doubt because of lifethreatening circumstances, like for example eating non-kosher food"
^ a b Vayyiqra (Leviticus) 15.
^ Bamidbar (Numbers) 19.
^ Avi Kehat. "Torah tidbits". Ou.org. Retrieved 2010-08-22.
^ a b "Judaism 101: Kosher Sex". Jewfaq.org. Retrieved 2010-08-22.
^ "Karaites". Encyclopedia.com. Retrieved 2010-08-22.
^ Wasserfall, Rahel (1999). Women and water: menstruation in Jewish life and law. Brandeis University Press. ISBN 0-87451-960-8.
^ Yehezkal Kauffman, The Religion of Israel
^ Robert Alter The Art of Biblical Poetry
^ E. A. Speiser Genesis (The Anchor Bible)
^ John Bright A History of Israel
^ Martin Noth The History of Israel
^ Ephraim Urbach The Sages
^ Shaye Cohen The beginnings of Jewishness
^ John Day Yahweh and the Gods and Goddesses of Canaan, page 68.
^ Langmuir, Gavin (1993). History, religion, and antisemitism. University of California Press. ISBN 0-520-07728-8.
^ ""The Maggid of Mezritch" Chapter 7 - Opposition Intensifies". Nishmas.org. Retrieved 2010-08-22.
^ http://www.harrisinteractive.com/vault/Harris-Interactive-Poll-Research-While-Most-Americans-Believe-in-God-Only-36-pct-A-2003-10.pdf Religious service attendance at least once a month
^ This is My Beloved, This is My Friend: A Rabbinic Letter on Intimate relations, p. 27, Elliot N. Dorff
^ Hence for example such books as People of the Book: Thirty Scholars Reflect on Their Jewish Identity (Johns Hopkins University Press, 1997) and People of the Book: Canon, Meaning, and Authority (Harvard University Press, 1997).
^ "Jewish Rabbi admits Islam is the oldest religion". YouTube. Retrieved 2010-08-22.
^ Prager, D; Telushkin, J. Why the Jews?: The Reason for Antisemitism. New York: Simon & Schuster, 1983. page 110-126.
^ Jewish-Muslim Relations, Past & Present, Rabbi David Rosen
^ "The Golden Age of Arab-Jewish Coexistence, The Golden Era". The Peace FAQ. 1998-09-01. Retrieved 2010-08-22.
^ Lewis (1999), p.131; (1984), pp.8,62
^ a b Lewis (1984), pp.10,20
^ Lewis (1987), p. 9, 27
^ Lewis (1999), p.131
^ Lewis (1984), pp. 17, 18, 52, 94, 95; Stillman (1979), pp. 27, 77
^ Lewis (1984), p. 28
^ Muslim Anti-Semitism by Bernard Lewis (Middle East Quarterly) June 1998
^ Feher, Shoshanah. Passing over Easter: Constructing the Boundaries of Messianic Judaism, Rowman Altamira, 1998, ISBN 978-0-7619-8953-0, p. 140. "This interest in developing a Jewish ethnic identity may not be surprising when we consider the 1960s, when Messianic Judaism arose."
^ Ariel, Yaakov (2006). "Judaism and Christianity Unite! The Unique Culture of Messianic Judaism". In Gallagher, Eugene V.; Ashcraft, W. Michael. Jewish and Christian Traditions. Introduction to New and Alternative Religions in America. 2. Westport, Conn: Greenwood Publishing Group. p. 191. ISBN 978-0-275-98714-5. LCCN 2006022954. OCLC 315689134. "In the late 1960s and 1970s, both Jews and Christians in the United States were surprised to see the rise of a vigorous movement of Jewish Christians or Christian Jews."
^ Ariel, Yaakov (2006). "Judaism and Christianity Unite! The Unique Culture of Messianic Judaism". In Gallagher, Eugene V.; Ashcraft, W. Michael. Jewish and Christian Traditions. Introduction to New and Alternative Religions in America. 2. Westport, Conn: Greenwood Publishing Group. p. 194. ISBN 978-0-275-98714-5. LCCN 2006022954. OCLC 315689134. "The Rise of Messianic Judaism. In the first phase of the movement, during the early and mid-1970s, Jewish converts to Christianity established several congregations at their own initiative. Unlike the previous communities of Jewish Christians, Messianic Jewish congregations were largely independent of control from missionary societies or Christian denominations, even though they still wanted the acceptance of the larger evangelical community."
^ a b Melton, J. Gordon. Encyclopedia of Protestantism. Infobase Publishing, 2005, ISBN 978-0-8160-5456-5, p. 373. "Messianic Judaism is a Protestant movement that emerged in the last half of the 20th century among believers who were ethnically Jewish but had adopted an Evangelical Christian faith... By the 1960s, a new effort to create a culturally Jewish Protestant Christianity emerged among individuals who began to call themselves Messianic Jews."
^ Ariel, Yaakov (2006). "Judaism and Christianity Unite! The Unique Culture of Messianic Judaism". In Gallagher, Eugene V.; Ashcraft, W. Michael. Jewish and Christian Traditions. Introduction to New and Alternative Religions in America. 2. Westport, Conn: Greenwood Publishing Group. p. 191. ISBN 978-0-275-98714-5. LCCN 2006022954. OCLC 315689134. "While Christianity started in the first century of the Common Era as a Jewish group, it quickly separated from Judaism and claimed to replace it; ever since the relationship between the two traditions has often been strained. But in the twentieth century groups of young Jews claimed that they had overcome the historical differences between the two religions and amalgamated Jewish identity and customs with the Christian faith."
^ Ariel, Yaakov (2006). "Judaism and Christianity Unite! The Unique Culture of Messianic Judaism". In Gallagher, Eugene V.; Ashcraft, W. Michael. Jewish and Christian Traditions. Introduction to New and Alternative Religions in America. 2. Westport, Conn: Greenwood Publishing Group. pp. 194–195. ISBN 978-0-275-98714-5. LCCN 2006022954. OCLC 315689134. "When the term resurfaced in Israel in the 1940s and 1950s, it designated all Jews who accepted Christianity in its Protestant evangelical form. Missionaries such as the Southern Baptist Robert Lindsey noted that for Israeli Jews, the term nozrim, "Christians" in Hebrew, meant, almost automatically, an alien, hostile religion. Because such a term made it nearly impossible to convince Jews that Christianity was their religion, missionaries sought a more neutral term, one that did not arouse negative feelings. They chose Meshichyim, Messianic, to overcome the suspicion and antagonism of the term nozrim. Meshichyim as a term also had the advantage of emphasizing messianism as a major component of the Christian evangelical belief that the missions and communities of Jewish converts to Christianity propagated. It conveyed the sense of a new, innovative religion rather that[sic] an old, unfavorable one. The term was used in reference to those Jews who accepted Jesus as their personal savior, and did not apply to Jews accepting Roman Catholicism who in Israel have called themselves Hebrew Christians. The term Messianic Judaism was adopted in the United States in the early 1970s by those converts to evangelical Christianity who advocated a more assertive attitude on the part of converts towards their Jewish roots and heritage."
^ Cohn-Sherbok, Dan (2000). "Messianic Jewish mission". Messianic Judaism. London: Continuum International Publishing Group. p. 179. ISBN 978-0-8264-5458-4. OCLC 42719687. Retrieved August 10, 2010. "Evangelism of the Jewish people is thus at the heart of the Messianic movement."
^ Ariel, Yaakov S. (2000). "Chapter 20: The Rise of Messianic Judaism" (Google Books). Evangelizing the chosen people: missions to the Jews in America, 1880–2000. Chapel Hill: University of North Carolina Press. p. 223. ISBN 978-0-8078-4880-7. OCLC 43708450. Retrieved August 10, 2010. "Messianic Judaism, although it advocated the idea of an independent movement of Jewish converts, remained the offspring of the missionary movement, and the ties would never be broken. The rise of Messianic Judaism was, in many ways, a logical outcome of the ideology and rhetoric of the movement to evangelize the Jews as well as its early sponsorship of various forms of Hebrew Christian expressions. The missions have promoted the message that Jews who had embraced Christianity were not betraying their heritage or even their faith but were actually fulfilling their true Jewish selves by becoming Christians. The missions also promoted the dispensationalist idea that the Church equals the body of the true Christian believers and that Christians were defined by their acceptance of Jesus as their personal Savior and not by their affiliations with specific denominations and particular liturgies or modes of prayer. Missions had been using Jewish symbols in their buildings and literature and called their centers by Hebrew names such as Emanuel or Beth Sar Shalom. Similarly, the missions' publications featured Jewish religious symbols and practices such as the lighting of a menorah. Although missionaries to the Jews were alarmed when they first confronted the more assertive and independent movement of Messianic Judaism, it was they who were responsible for its conception and indirectly for its birth. The ideology, rhetoric, and symbols they had promoted for generations provided the background for the rise of a new movement that missionaries at first rejected as going too far but later accepted and even embraced."
^ "What are the Standards of the UMJC?". FAQ. Union of Messianic Jewish Congregations. June 2004. Retrieved 2000-07-03. "1. We believe that there is one G-d, eternally existent in three persons, Father, Son and Holy Spirit.
2. We believe in the deity of the L-RD Yeshua, the Messiah, in His virgin birth, in His sinless life, in His miracles, in His vicarious and atoning death through His shed blood, in His bodily resurrection, in His ascension to the right hand of the Father, and in His personal return in power and glory."
^ Israel b. Betzalel (2009). "Trinitarianism". JerusalemCouncil.org. Retrieved 2009-07-03. "This then is who Yeshua is: He is not just a man, and as a man, he is not from Adam, but from God. He is the Word of HaShem, the Memra, the Davar, the Righteous One, he didn’t become righteous, he is righteous. He is called God’s Son, he is the agent of HaShem called HaShem, and he is “HaShem” who we interact with and not die."
^ "Do I need to be Circumcised?". JerusalemCouncil.org. Feb 10, 2009. Retrieved August 18, 2010. "To convert to the Jewish sect of HaDerech, accepting Yeshua as your King is the first act after one’s heart turns toward HaShem and His Torah – as one can not obey a commandment of God if they first do not love God, and we love God by following his Messiah. Without first accepting Yeshua as the King and thus obeying Him, then getting circumcised for the purpose of Jewish conversion only gains you access to the Jewish community. It means nothing when it comes to inheriting a place in the World to Come....Getting circumcised apart from desiring to be obedient to HaShem, and apart from accepting Yeshua as your King, is nothing but a surgical procedure, or worse, could lead to you believe that Jewish identity grants you a portion in the World to Come – at which point, what good is Messiah Yeshua, the Word of HaShem to you? He would have died for nothing!...As a convert from the nations, part of your obligation in keeping the Covenant, if you are a male, is to get circumcised in fulfillment of the commandment regarding circumcision. Circumcision is not an absolute requirement of being a Covenant member (that is, being made righteous before HaShem, and thus obtaining eternal life), but it is a requirement of obedience to God’s commandments, because circumcision is commanded for those who are of the seed of Abraham, whether born into the family, adopted, or converted....If after reading all of this you understand what circumcision is, and that is an act of obedience, rather than an act of gaining favor before HaShem for the purpose of receiving eternal life, then if you are male believer in Yeshua the Messiah for the redemption from death, the consequence of your sin of rebellion against Him, then pursue circumcision, and thus conversion into Judaism, as an act of obedience to the Messiah."
^
"Jewish Conversion - Giyur". JerusalemCouncil.org. JerusalemCouncil.org. 2009. Retrieved 2009-02-05. "We recognize the desire of people from the nations to convert to Judaism, through HaDerech (The Way)(Messianic Judaism), a sect of Judaism."
^
Orthodox
Simmons, Shraga. "Why Jews Don't Believe in Jesus". Aish HaTorah. Retrieved July 28, 2010. "Jews do not accept Jesus as the messiah because:
#Jesus did not fulfill the messianic prophecies. #Jesus did not embody the personal qualifications of the Messiah. #Biblical verses "referring" to Jesus are mistranslations. #Jewish belief is based on national revelation."
Conservative
Waxman, Jonathan (2006). "Messianic Jews Are Not Jews". United Synagogue of Conservative Judaism. Archived from the original on June 28, 2006. Retrieved 2007-02-14. "Hebrew Christian, Jewish Christian, Jew for Jesus, Messianic Jew, Fulfilled Jew. The name may have changed over the course of time, but all of the names reflect the same phenomenon: one who asserts that s/he is straddling the theological fence between Christianity and Judaism, but in truth is firmly on the Christian side....we must affirm as did the Israeli Supreme Court in the well-known Brother Daniel case that to adopt Christianity is to have crossed the line out of the Jewish community."
Reform
"Missionary Impossible". Hebrew Union College. August 9, 1999. Retrieved 2007-02-14. "Missionary Impossible, an imaginative video and curriculum guide for teachers, educators, and rabbis to teach Jewish youth how to recognize and respond to "Jews-for-Jesus," "Messianic Jews," and other Christian proselytizers, has been produced by six rabbinic students at Hebrew Union College-Jewish Institute of Religion's Cincinnati School. The students created the video as a tool for teaching why Jewish college and high school youth and Jews in intermarried couples are primary targets of Christian missionaries."
Reconstructionist/Renewal
"FAQ's About Jewish Renewal". Aleph.org. 2007. Retrieved 2007-12-20. "What is ALEPH's position on so called messianic Judaism? ALEPH has a policy of respect for other spiritual traditions, but objects to deceptive practices and will not collaborate with denominations which actively target Jews for recruitment. Our position on so-called "Messianic Judaism" is that it is Christianity and its proponents would be more honest to call it that."
Bibliography

Marc Lee Raphael, "Judaism in America" (Columbia University Press, 2003)
Avery-Peck, Alan, and Neusner, Jacob, (eds), "The Blackwell reader in Judaism" (Blackwell, 2001)
Cohn-Sherbok, Dan, "Judaism: history, belief, and practice" (Routledge, 2003)
Avery-Peck, Alan, and Neusner, Jacob, (eds), "The Blackwell Companion to Judaism (Blackwell, 2003)
Boyarin, Daniel 1994 A Radical Jew: Paul and the Politics of Identity Berkeley: University of California Press
Ancient Judaism, Max Weber, Free Press, 1967, ISBN 0-02-934130-2
Living Judaism: The Complete Guide to Jewish Belief, Tradition and Practice Wayne Dosick.
Conservative Judaism: The New Century, Neil Gillman, Behrman House.
American Jewish Orthodoxy in Historical Perspective Jeffrey S. Gurock, 1996, Ktav.
Philosophies of Judaism Julius Guttmann, trans. by David Silverman, JPS. 1964
Back to the Sources: Reading the Classic Jewish Texts Ed. Barry W. Holtz, Summit Books
A History of the Jews Paul Johnson, HarperCollins, 1988
A People Divided: Judaism in Contemporary America, Jack Wertheimer. Brandeis Univ. Press, 1997.
Encyclopaedia Judaica, Keter Publishing, CD-ROM edition, 1997
The American Jewish Identity Survey, article by Egon Mayer, Barry Kosmin and Ariela Keysar; a sub-set of The American Religious Identity Survey, City University of New York Graduate Center. An article on this survey is printed in The New York Jewish Week, November 2, 2001.
Lewis, Bernard. (1984). The Jews of Islam. Princeton: Princeton University Press. ISBN 0-691-00807-8
Lewis, Bernard. (1999). Semites and Anti-Semites: An Inquiry into Conflict and Prejudice. W. W. Norton & Co. ISBN 0-393-31839-7
Stillman, Norman (1979). The Jews of Arab Lands: A History and Source Book. Philadelphia: Jewish Publication Society of America. ISBN 0-8276-0198-0
Day, John. Yahweh and the Gods and Goddesses of Canaan. Chippenham: Sheffield Academic Press, 2000.
Dever, William G. Did God Have a Wife?. Grand Rapids: Wm. B. Eerdmans Publishing Co., 2005.
Walsh, J.P.M. The Mighty From Their Thrones. Eugene: Wipf and Stock Publishers, 1987.
Finkelstein, Israel (1996). Ethinicity and Origin of the Iron I Settlers in the Highlands of Canaan: Can the Real Israel Please Stand Up? The Biblical Archaeologist, 59(4).
Jews in Islamic countries:
A. Khanbaghi. The Fire, the Star and the Cross: Minority Religions in Medieval and Early Modern Iran (IB Tauris 2006).
External links

Find more about Judaism on Wikipedia's sister projects:
Definitions and translations from Wiktionary
Images and media from Commons
Learning resources from Wikiversity
News stories from Wikinews
Quotations from Wikiquote
Source texts from Wikisource
Textbooks from Wikibooks
General
Judaism 101, an extensive FAQ written by a librarian.
Judaism article from the 1901-1906 Jewish Encyclopedia
Shamash's Judaism resource page
Orthodox/Haredi
Orthodox Judaism - The Orthodox Union: Official website
Chabad-Lubavitch: Official website
The Various Types of Orthodox Judaism
Aish HaTorah
Ohr Somayach
Traditional/Conservadox
Union for Traditional Judaism
Conservative
The United Synagogue of Conservative Judaism: Official website
Masorti (Conservative) Movement in Israel
United Synagogue Youth
Reform/Progressive
The Union for Reform Judaism (USA)
Reform Judaism (UK): Official website
Liberal Judaism (UK): Official website
World Union for Progressive Judaism (Israel): Official website
Reconstructionist
Jewish Reconstructionist Federation: Official website
Renewal
ALEPH: Alliance for Jewish Renewal: Official website
OHALAH Association of Rabbis for Jewish Renewal: Official website
Humanistic
Society for Humanistic Judaism: Official website
Karaite
World Movement for Karaite Judaism
Jewish religious literature and texts
Complete Tanakh (in Hebrew, with vowels).
English Tanakh from the 1917 Jewish Publication Society version.
The Judaica Press Complete Tanach with Rashi in English
Torah.org. (also known as Project Genesis) Contains Torah commentaries and studies of Tanakh, along with Jewish ethics, philosophy, holidays and other classes.
The complete formatted Talmud online. Audio files of lectures for each page from an Orthodox viewpoint are provided in French, English, Yiddish and Hebrew. Reload the page for an image of a page of the Talmud.
See also Torah database for links to more Judaism e-texts.
Wikimedia Torah study projects
Wikisource has original text related to this article:
Pentateuch
Text study projects at Wikisource. In many instances, the Hebrew versions of these projects are more fully developed than the English.
Mikraot Gedolot (Rabbinic Bible) in Hebrew (sample) and English (sample).
Cantillation at the "Vayavinu Bamikra" Project in Hebrew (lists nearly 200 recordings) and English.
Mishnah in Hebrew (sample) and English (sample).
Shulchan Aruch in Hebrew and English (Hebrew text with English translation).
[show]
Links to related articles
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: JudaismMonotheistic religions