شاه نشین

شاه‌نشین در معماری ایرانی کاربردهای زیر را دارد:
تو رفتگی داخل پنج‌دری‌ها است که کمی از سطح زمین بالاتر بوده و معمولاً بزرگ خانه یا مهمان در آن می‌نشینند.
یک فضای تو رفته با سقف نیم گنبدی با فضایی مانند یک طاقچه گود، که در این معنی آن را نشیمن نیز می‌خوانند.
بخشی از تالار که بلندتر از دیگر قسمت‌هاست.[۱]
شاه نشین هم چنین نام قله‌ای است بر روی خط الراس سراسری توچال، شاه نشین در غرب قله توچال قرار گرفته و از اسیتگاه ۷ تله کابین توچال هم قابل دسترسی است. ارتفاع شاه نشین ۳۸۷۶ متر است.
این یک نوشتار خُرد معماری است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
پانویس [ویرایش]

↑ دایرة المعارف معماری و شهر سازی (=صفحه ۳۷۲)
منابع [ویرایش]

سید ابوالقاسم سید صدر.چاپ اول، چاپخانه مروی، زمستان ۱۳۸۱
[نهفتن]
ن • ب • و
معماری ایران
عناصر
بازار باغ عصارخانه کبوترخانه مناره کاخ کاروانسرا حمام پل آب‌انبار کوچه قلعه مصلی تکیه مدرسه مقبره مسجد قنات آشپزخانه اسلیمی تابستان‌نشین بام بادگیر باغچال تاقچه تالار توالت و حمام حوض حیاط دالان رسمی‌بندی زمستان‌نشین ساباط سرابستان سرداب سکو شاه‌نشین غلام‌گردش مقرنس نشیمن هشتی پنج‌دری پنج‌کاسه‌ای چار سو گنبد (معماری) کاربندی کاریز کنگره گوشواره یخدان گودال باغچه یزدی‌بندی سردر حرم شبستان دارالشتا

شیوه‌ها
پارسی پارتی خراسانی رازی آذری اصفهانی
نظریه‌ها
سبک سنتی شهرسازی ایرانی
دوره‌ها
هخامنشیان ساسانی صفوی زندیه قاجار معاصر
رده:معماری ایران
رده: معماری ایرانی