باب دیلن

رابرت دیلَن[۲] (انگلیسی: Robert Dylan؛ زادهٔ ۲۴ مهٔ ۱۹۴۱ با نام رابرت آلن زیمرمن انگلیسی: Robert Allen Zimmerman) خواننده-ترانه‌سرا، نویسنده و هنرمند تجسمی آمریکایی است. او اغلب به عنوان یکی از بزرگ‌ترین ترانه‌سرایان تمام دوران شمرده می‌شود.[۳][۴] دیلن در طول ۶۰ سال فعالیت حرفه‌ای‌اش یکی از چهره‌های اصلی فرهنگ عامه بوده‌است.[۵] بسیاری از آثار نام‌دار او به دههٔ ۱۹۶۰ برمی‌گردد؛ زمانی که ترانه‌هایی مانند «دمیدن در باد» (۱۹۶۳) و «زمانه در تغییر است» (۱۹۶۴) به سروده‌های جنبش حقوق مدنی و ضد جنگ تبدیل شدند. اشعار او در این دوره طیفی از تأثیرات سیاسی، اجتماعی، فلسفی و ادبی را در بر می‌گرفت. این آثار در برابر قاعده‌های موسیقی پاپ چالش‌برانگیز و برای پادفرهنگ رو به رشد این دوره خوشایند بود.[۶] در پی انتشار اولین آلبومش (۱۹۶۲) که هم‌نام خودش بود و عمدتاً شامل ترانه‌های فولک مرسوم بود، دیلن سال بعد با انتشار آلبوم د فری‌ویلن باب دیلن به ترانه‌سرایی برجسته تبدیل شد. بسیاری از ترانه‌هایش برگرفته از لحن و عبارت‌پردازی ترانه‌های قدیمی فولک بودند. دیلن در سال‌های ۱۹۶۵ و ۱۹۶۶ با به‌کار بردن سازهای راک تقویت‌شدهٔ الکترونیکی در میان مردم بحث‌برانگیز شد و در ۱۵ ماه سه مورد از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین آلبوم‌های راک دههٔ ۱۹۶۰ را ضبط کرد: همه را به خانه بیاور (۱۹۶۵)، دیدار دوباره با بزرگراه ۶۱ (۱۹۶۵) و بلوند بر روی بلوند (۱۹۶۶). تک‌آهنگ شش دقیقه‌ای او «چون یک خانه‌به‌دوش» (۱۹۶۵) حد و مرزهای تجاری و خلاقانه را در موسیقی عامه‌پسند گسترش داده‌است.[۷][۸] در ژوئیهٔ ۱۹۶۶، تصادف با موتورسیکلت منجر به کناره‌گیری دیلن از برگزاری تور شد. او در این دوره، شمار زیادی از ترانه با اعضای د بند که قبلاً در تور با هم همکاری می‌کردند ضبط کرد. این قطعات ضبط‌شده در ۱۹۷۵ به عنوان یک آلبوم مشترک به‌نام نوارهای ضبط زیرزمینی منتشر شد. دیلن در اواخر دههٔ ۱۹۶۰ و اوایل دههٔ ۱۹۷۰ در سه آلبوم خود موسیقی کانتری و مضامین روستایی را تجربه کرد. او در ۱۹۷۵ آلبوم بلاد آن د ترکز را منتشر کرد که بسیاری آن را بازگشت به فرم می‌دانستند. او در اواخر دههٔ ۱۹۷۰ او به‌عنوان یک مسیحی دوباره زاده شد و مجموعه‌ای از آلبوم موسیقی در ژانر انجیل معاصر منتشر کرد. او در اوایل دههٔ ۱۹۸۰ به سبک ویژه و آشناتر مبتنی بر راک خود بازگشت. آلبوم وقفهٔ ذهن دیلن در سال ۱۹۹۷ آغاز تحولی شگرف برای حرفه‌اش بود. او از آن زمان تاکنون پنج آلبوم منتشر کرده که مورد تحسین منتقدان قرار گرفته و جدیدترین آن‌ها راه‌های خشن و سرکش (۲۰۲۰) است. او همچنین مجموعه‌ای از سه آلبوم را در دههٔ ۲۰۱۰ ضبط کرد که شامل نسخه‌هایی از استانداردهای مرسوم آمریکایی و به‌ویژه ترانه‌های ضبط شده از فرانک سیناترا بود. دیلن از اواخر دههٔ ۱۹۸۰ به‌طور مداوم تورهایی را برگزار کرده که با نام تور بی پایان شناخته می‌شود.[۹] دیلن از سال ۱۹۹۴ هشت کتاب طراحی و نقاشی منتشر کرده و آثارش در گالری‌های هنری بزرگ به نمایش گذاشته شده‌است. او بیش از ۱۲۵ میلیون از آثارش را به فروش رسانده و این موضوع او را به یکی از پرفروش‌ترین هنرمندان موسیقی در تمام دوران تبدیل کرده‌است.[۱۰] او جوایز و افتخارات متعددی از جمله نشان افتخار آزادی رئیس‌جمهوری، ده جایزه گرمی، یک جایزه گلدن گلوب و یک جایزه اسکار دریافت کرده‌است. نام دیلن در تالار مشاهیر راک اند رول، تالار مشاهیر ترانه‌سرایی نشویل و تالار مشاهیر ترانه‌سرایی راه یافته‌است. هیئت جایزه پولیتزر در سال ۲۰۰۸ به او تقدیرنامهٔ ویژه‌ای را به دلیل «تأثیر عمیق او بر موسیقی عامه‌پسند و فرهنگ آمریکایی، که با ترکیبات غنایی با قدرت شاعرانه فوق‌العاده محسوس شده» اعطا کرد.[۱۱] دیلن در سال ۲۰۱۶ جایزه نوبل ادبیات را برای «آفرینش بیانی تازه در ترانه‌سرایی آمریکا» دریافت کرد.[۱۲] زندگی[ویرایش] رابرت آلن زیمرمن در ۲۴ مه ۱۹۴۱ در بیمارستان سنت‌ماری شهر دلوث، مینه‌سوتا به دنیا آمد.[۱۳] وی به خانواده یهودی از طبقه متوسط جامعه تعلق داشت. در سال ۱۹۴۷ به علت آن که پدر شغلش را از دست داد، به هیبینگ، مینه‌سوتا نقل مکان کردند. در دهه ۱۹۵۰ باب، مثل بسیاری از کودکان و نوجوانان آمریکایی از طریق وسیله ارتباطی جدیدی که رادیو ترانزیستوری نام داشت، عاشق موسیقی شد.[۱۴] او در نوجوانی زادگاه خود را ترک کرد و برای اینکه دیگر با گذشته‌اش ارتباطی نداشته‌باشد[نیازمند منبع] نام خود را نیز تغییر داد. معروف است که او نام هنری خود را از نام شاعر اهل ولز بریتانیا، دیلن تامس گرفته‌است. باب دیلن یکی از تأثیرگذارترین چهره‌ها در موسیقی معاصر آمریکا بوده‌است. ترانه معروف او «چون یک خانه‌به‌دوش» توسط مجله رولینگ استون به عنوان برترین ترانه تمام زمان‌ها انتخاب شد. برخی از ترانه‌های او توسط بسیاری از خوانندگان مشهور بازخوانی شده‌است که از جمله آن‌ها می‌توان به «کوبیدن بر در بهشت» که توسط گروه گانز ان روزز اجرا شد و «در مسیر برج دیده‌بانی» که توسط جیمی هندریکس اجرا شد، اشاره کرد. مارتین اسکورسیزی فیلم مستند «راهی به خانه نیست» را در مورد باب دیلن ساخته‌است. همچنین فیلم «من آنجا نیستم» ساخته تاد هینز برگرفته از زندگی این هنرمند است. او به خاطر ترانه‌های نغز و پرمفهومش بارها نامزد دریافت جایزه نوبل ادبیات شده که در نهایت سال ۲۰۱۶ این جایزه را کسب نموده‌است. دیلن یک گیاه‌خوار نیز هست. اعتراض و آن روی سکه[ویرایش] باب دیلن و جُون بایز در حال اجرای ترانه‌ای در راهپیمایی به سوی واشینگتن برای کار و آزادی به تاریخ ۲۸ اوت ۱۹۶۳ میلادی. این بخش به تمیزکاری نیاز دارد. محتویات این بخش ممکن است غیرقابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشند یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کنند. در می ۱۹۶۳، وجههٔ سیاسی دیلن با حضور و تمرین در اد سولیوان شو افزایش یافت، دیلن توسط «رئیس برنامه‌های تمرینی» سی‌بی‌اس متوجه شده بود که آهنگی که برنامه داشت اجرایش کند، حرف‌های پارانوئید جان بریچ، به‌طور بالقوه برای بنیاد جان بریچ توهین‌آمیز است. دیلن نیز به دلیل تن ندادن به سانسور از اجرای این آهنگ صرف‌نظر کرد.[۱۵] تا این زمان، دیلن و جوآن بائز هر دور از اعضای برجسته جنبش حقوق مدنی بودند و با یکدیگر در راه‌پیمائی در واشینگتن در ۲۸ اوت ۱۹۶۳ خوانده بودند. آلبوم سوم دیلن، زمانه در تغییر است، بازگوکنندهٔ وجه سیاسی و بدبینانه دیلن بود. آهنگ‌ها غالباً به موضوعات روز و داستان‌های دنیای واقعی اختصاص داشت، «تنها بازیچه‌ای در دست آنها» به قتل فعال حقوق مدنی مدگار اورز؛ و آهنگ برشتی مرگ ملالت‌بار هتی کرول به مرگ کارگر سیاه‌پوست میخانه هتی کرول توسط ویلیام زاتزینگر سفیدپوست و معروف اشاره می‌کرد. در معنایی عام‌تر آهنگ‌های شعر هولیس براون و نورث کانتری بلوز به باروری ناامیدکننده جوامع کشاورزی و کارگری اشاره می‌کرد.[۱۶] این‌گونه تم‌های سیاسی در این آلبوم با دو آهنگ عاشقانه به نام‌های «چکمه‌های چرمی اسپانیایی» و «از آن صبح‌های پشیمانی» همراه بود. دیلن در سال ۱۹۶۶ در پایان سال ۱۹۶۳ دیلن احساس می‌کرد که توسط جریان‌های ملی فرهنگی و اعتراضی احاطه شده‌است. این احساس زمانی خودش را به‌طور عمومی نشان داد که بلافاصله بعد از قتل جان اف. کندی، جایزه تام پین را از کمیته آزادی‌های مدنیِ ضروری و ملی دریافت کرد، دیلن از خود بی‌خود شده بلافاصله نقش کمیته را زیر سؤال برد و اعضای آن را پیر و طاس خواند و ادعا کرد ردی از خودش (و همه) در قتل کندی توسط لی هاروی اسوالد می‌بیند. آلبوم روی دیگر باب دیلن در یک بعد از ظهر ماه ژوئن در ۱۹۶۴ ضبط شد و حال و هوای سبک تری نسبت به آلبوم قبلی داشت. وجه سوررئال و فکاهی دیلن دوباره در آهنگ‌های «آزاد خواهم بود شماره ۱۰” و “کابوس دیوانه موتور» ظاهر شده بود. حادثه اسپانیایی هارلم و به رامُنا آهنگ‌هایی رمانتیک بودند، درحالی که دلتنگی‌های زاغ سیاه و باورت نمی‌کنم (اون جوری رفتار می‌کنه انگار همو اصلاً ندیدیم) نوید چیرگی راک‌اندرول بر موسیقی دیلن را می‌دادند. اونی که می‌خواهی من نیستم عزیز، که ظاهراً دربارهٔ پشت‌پا زدن به عشق است، به عنوان پشت‌پازدن دیلن به اعتبار و اعتمادی است که بدست آورده بود. جهت‌گیری جدید او در دو آهنگ طولانی نمایان شد: آهنگ امپرسیونیستی زنگ‌های آزادی که المان‌های تفسیر اجتماعی‌اش را علیه چشم‌انداز استعاره‌ای متراکمی، که بعدها توسط آلن گینزبرگ صورت‌بندی شد قرار می‌داد و به‌سان زنجیرهای تصاویر براق و روزگار گذشته من که به سادگی و جدیت آهنگ‌های موضوعی گذشته خودش حمله می‌کرد و به نظر می‌رسید که پیش‌بینی‌ای بود برای واکنش شدید او به مواجهه‌اش با شهرت قبلی‌اش و مسیر تازه‌ای که در پیش گرفته بود. در نیمه دوم سال ۱۹۶۴ و سال ۱۹۶۵ ظاهر دیلن و سبک موسیقی‌اش به سرعت تغییر کرد، همان‌طور که از آهنگ‌هایی پیشرو با مضامین معاصر و مایه‌های بومی به سمت فولک-راک موسیقی پاپ رفت. جین‌های ژولیده و تی‌شرت‌های کهنه‌ای که می‌پوشید با لباس‌های خیابان کارنابی، عینک آفتابی‌های روز یا شب و «چکمه‌های بیتلزی» نوک‌دار عوض شد. یک گزارشگر لندنی نوشت: «موهایی با لبه‌های شانه‌خورده. یک تی‌شرت با طرح‌های شلوغ که نورش از لامپهای نئونی میدان لستر هم بیشتر است. او شبیه یک طوطی سوءتغذیه‌گرفته شده.» دیلن همچنین به‌طور فزاینده و عجیبی در مصاحبه‌هایش مشاجره می‌کرد. در شوی تلویزیونی لس کرین ظاهر شد و دربارهٔ فیلمی که قرار بود در آن بازی کند مورد سؤال قرار گرفت و به کرین گفت که احتمالاً یک فیلم کابویی ترسناک باشد. وقتی از او پرسیدند که آیا قرار است نقش کابوی را بازی کند در جواب گفت: «نه، من نقش مادرم را بازی می‌کنم.» آثار[ویرایش] او در سال ۱۹۸۲ به تالار مشاهیر ترانه‌سرایان و در سال ۱۹۸۸ به تالار مشاهیر راک اند رول راه یافت. برخی آلبوم‌ها و تک‌ترانه‌های او نظیر بزرگراه ۶۱ دیدار دوباره، بلوند بر بلوند، آقای تمبورین من، چون یک خانه‌به‌دوش و دمیدن در باد در تالار مشاهیر گرمی قرار گرفته‌اند. در سال ۲۰۰۸ دیلن جایزه ویژه پولیتزر را برای «تأثیر ژرفی که با آفرینش اشعاری با قدرت شاعرانه فوق‌العاده بر موسیقی عامه‌پسند و فرهنگ آمریکا گذاشت» به دست آورد. مهارت کلامی، شوخ‌طبعی، تفسیر شرایط اجتماعی، کاربرد ماهرانه قافیه و استعاره از ویژگی‌های بارز اشعار دیلن است. او نه تنها بر موسیقی‌دانان بلکه بر نویسندگانی نظیر آلن گینزبرگ و جویس کرول اوتس نیز تأثیر عمیقی گذاشته‌است.[۱۷] آهنگ کوبیدن بر در بهشت از کارهای غمناک و زیبای باب دیلن است، شرح‌حال فردی نظامی که از عنوان و وظیفه‌اش که کشتار است خسته شده‌است. بعد از انتشار این آهنگ توسط باب دیلن خواننده‌های متعددی از جمله گروه گانز ان رزز، این آهنگ را بازخوانی کرده‌اند.∗ وی در سال ۲۰۲۰ بعد از ۸ سال، آلبوم راه‌های خشن و سرکش را منتشر کرد. هنرهای دیگر[ویرایش] باب دیلن طراح و نقاش نیز هست. کتاب «طرح‌های توخالی» (Drawn Blank) دیلن را رندوم هاوس در سال ۱۹۹۴ منتشر کرد و در سال ۲۰۰۷ برخی از آثارش در نمایشگاهی در آلمان در کنار آثار نقاشان بزرگ اروپا از جمله پیکاسو به نمایش درآمد.[۱۸] جوایز[ویرایش] باب دیلن، برنده جایزه اسکار (برای فیلم پسران شگفت‌انگیز (فیلم))، گلدن گلاب و نشان افتخار است.[۱۹] جایزه نوبل[ویرایش] • او به تماس‌های مکرر مسئولان جوایز نوبل پاسخ نداده و مسئولان نوبل می‌گویند که تلاش خود را برای پیدا کردن باب دیلن، خواننده و ترانه‌سرای آمریکایی که امسال برنده نوبل ادبیات شده متوقف کرده‌اند. اعطای جایزه نوبل ادبیات به باب دیلن تعجب بسیاری را برانگیخت. اما از آن زمان باب دیلن هیچ واکنشی از خود نشان نداده‌است. بلافاصله پس از آنکه نام این خواننده-آهنگساز ۷۵ ساله به عنوان برنده نوبل اعلام شد، او در لاس وگاس به روی صحنه رفت اما هیچ اشاره‌ای به این جایزه نکرد.[۲۰] • در ۲۱ اکتبر ۲۰۱۶ تنها اشاره جزئی که به عنوان «برنده جایزه نوبل ادبی» در یک مقاله مربوط به نقد کتابش در وبسایت رسمی باب دیلن وجود داشت به توصیه او از وبسایتش پاک شد تا هیچ اشاره‌ای به این جایزه در وبسایت او نباشد.[۲۱] • در ۲۵ اکتبر ۲۰۱۶ آکادمی ویژه نوبل در سوئد بار دیگر اعلام کرد که هنوز هم موفق به تماس با ترانه‌سرای نامدار نشده‌است. دبیرخانه نوبل گفت که تاکنون به هیچ ایمیلی جواب داده نشده و در تلفن پیام «این شماره دیگر معتبر نیست» شنیده می‌شود.[۲۲] • در ۲۷ اکتبر ۲۰۱۶ روزنامه «نیویورک تایمز» در مقاله‌ای بی‌تفاوتی مطلق باب دیلن نسبت به جایزه ادبی نوبل را «برخوردی سارتری» ارزیابی کرده‌است. ژان پل سارتر، نویسنده نامدار فرانسوی، در سال ۱۹۶۴ جایزه ادبی نوبل را رد کرد. فیلسوف نامدار در اطلاعیه‌ای توضیح داد نمی‌تواند بزرگ‌ترین جایزه عالم ادبیات را قبول کند، زیرا عقیده دارد که یک نویسنده نباید تحت‌تأثیر نهادهای فرهنگی و سیاسی قرار گیرد. به گفته نویسنده «نیویورک تایمز»، باب دیلن حتی یک قدم از فیلسوف اگزیستانسیالیست فراتر گذاشته، زیرا نه تنها جایزه را رد کرده، بلکه عملاً آن را نادیده گرفته و این‌گونه آن را مطلقاً بی‌اهمیت تلقی کرده‌است. نویسنده نیویورک تایمز تأکید می‌کند که شاید باب دیلن از معنای و بار فلسفی اقدام خود بی‌خبر باشد، اما این از اهمیت «واکنش» او نمی‌کاهد.[۲۳] • در ۲۸ اکتبر ۲۰۱۶ باب دیلن بالاخره بعد از چندین روز سکوت، اعلام کرد جایزه نوبل ادبیات را می‌پذیرد و برای دریافت آن شخصاً به اروپا سفر خواهد کرد. او گفت خبر اهدای جایزه نوبل ادبیات به او، زبانش را بند آورده بوده‌است.[۲۴] • در ۱۶ نوامبر ۲۰۱۶ آکادمی سوئد اعلام کرده که باب دیلن ماه آینده شخصاً برای گرفتن جایزه نوبل به استکهلم نخواهد رفت. این آکادمی گفت که دیلن، برنده نوبل ادبیات امسال در «نامه‌ای شخصی» اعلام کرده به علت «تعهدات از پیش تعیین شده» برایش مقدور نیست که در مراسم اهدای جایزه حضور یابد.[۲۵] • در روز ۱۰ دسامبر ۲۰۱۶ آزیتا راجی سفیر آمریکا در سوئد متن سخنرانی و پیام تشکری را که باب دیلن نوشته بود در غیاب وی در جریان مراسم اعطای جایزه نوبل قرائت کرد.[۲۶] جستارهای وابسته[ویرایش] • چون یک خانه‌به‌دوش • تام پتی اند د هارت‌بریکرز • ترَولینگ ویلبریز • زمانه در تغییر است منابع[ویرایش] 1. ↑ Erlewine, Stephen Thomas (December 12, 2019). "Bob Dylan biography". آل‌میوزیک. Retrieved January 6, 2020. 2. ↑ نام قانونی او رابرت دیلن است که در منابع زیر ذکر شده‌است:  Dunn, Tim (2008). The Bob Dylan Copyright Files 1962-2007. AuthorHouse. ISBN 978-1-4389-1589-0.  Bell, Ian (2013). Once Upon a Time: The Lives of Bob Dylan. ISBN 978-1-4804-4750-9. Bob Dylan — as a matter of legal record, 'Robert Dylan' ...  Rowley, Chris (1984). Blood on the Tracks: The Story of Bob Dylan. London: Proteus Books. p. 136. ISBN 978-0-86276-127-1. The petition for divorce stated that the "respondent, Robert Dylan … " 3. ↑ "No. 1 Bob Dylan". Rolling Stone. April 10, 2020. Retrieved January 29, 2021. 4. ↑ Al Kooper. "Bob Dylan: American musician". Encyclopædia Britannica. Retrieved November 5, 2016. 5. ↑ «باب دیلن، ترانه‌سرای آمریکایی، به عنوان برنده نوبل ادبیات ۲۰۱۶ معرفی شد». رادیو فردا. ۲۰۱۶-۱۰-۱۳. دریافت‌شده در ۲۰۱۶-۱۰-۱۳. 6. ↑ J. Kramer, Michael (2021). The World of Bob Dylan. Cambridge University Press. pp. 251–263. 7. ↑ "500 Greatest Songs Of All Time". Rolling Stone. April 7, 2011. Archived from the original on October 31, 2019. Retrieved January 6, 2020. 8. ↑ Rogovoy, Seth (September 27, 2021). "How Bob Dylan's greatest song changed music history — a deep-dive into an accidental masterpiece". The Forward. Archived from the original on September 28, 2021. Retrieved September 30, 2021. Bruce Springsteen, who was originally touted as a “new Dylan” when he was signed to Columbia Records, Dylan’s label, by the same label honcho, John Hammond, who signed Dylan, said this about “Like a Rolling Stone”: “Dylan freed your mind and showed us that because the music was physical did not mean it was anti-intellect. He had the vision and talent to make a pop song so that it contained the whole world. He invented a new way a pop singer could sound, broke through the limitations of what a recording could achieve, and he changed the face of rock ‘n’ roll for ever and ever. ” 9. ↑ Clinton, Heylin (2011). Behind the Shades: The 20th Anniversary Edition. pp. 646-652. ISBN 978-0-571-27240-2. 10. ↑ "Bob Dylan Sells Songwriting Catalog In 9-Figure Deal". NPR.org (به انگلیسی). Retrieved 2021-06-14. 11. ↑ "The 2008 Pulitzer Prize Winners Special Awards and Citations". pulitzer.org. November 10, 2008. Retrieved May 13, 2014. 12. ↑ "The Nobel Prize in Literature 2016" (PDF). Nobelprize.org. October 13, 2016. Archived from the original (PDF) on September 20, 2017. Retrieved January 6, 2020. 13. ↑ ظریف، هومن (۱۳۸۷). «نگاهی به شخصیت، موسیقی و ترانه‌های باب دیلن: باب دیلن آن جا نیست». نقد سینما (۵۷): ۷۶–۷۷. دریافت‌شده در ۲۰۱۶-۱۰-۱۳. 14. ↑ Kinney, David (2016-10-06). "The Dylanologists". Google Books (به انگلیسی). Retrieved 2016-10-13. 15. ↑ فراهانی، ایلیا. (1400). شبح تام جود: موسیقی عامه پسند در آمریکا از وودی گاتری تا بروس اسپرینگستین. تهران: نشر آگه. 16. ↑ فراهانی، ایلیا. در جستجوی اصالت. http://www.rouzgar.com/article/1393/02/000211.php 17. ↑ «Bob Dylan». Poetry Foundation. دریافت‌شده در ۱ ژوئن ۲۰۱۲. 18. ↑ پرویز جاهد (۲۸ شهریور ۱۳۸۶). «باب دیلن نقاش». رادیو زمانه. دریافت‌شده در ۱۳ ژوئن ۲۰۱۲. 19. ↑ «باب دیلن، راکرفا». راکرفا. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۷ آوریل ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۲۴ مه ۲۰۲۱. 20. ↑ باب دیلن کجاست؟ 'خبری از برنده نوبل ادبیات نیست'، 21. ↑ Dylan stryker rad om Nobelpriset. 22. ↑ ابراز شگفتی یوسا، نویسنده نامدار پرویی، از اعطای جایزه نوبل به باب دیلن 23. ↑ The Meaning of Bob Dylan’s Silence 24. ↑ باب دیلن: خبر برنده شدن نوبل زبانم را بند آورده بود، 25. ↑ باب دیلن برای گرفتن نوبل به سوئد نمی‌رود 26. ↑ [۱۸] پیوند به بیرون[ویرایش] باب دیلندر پروژه‌های خواهر ویکی‌پدیا • در میان تصاویر و رسانه‌ها از ویکی‌انبار • در میان گفتاوردها از ویکی‌گفتاورد • در میان داده‌ها از ویکی‌داده • وبگاه رسمی • باب دیلن در IMDb • باب دیلن در Nobelprize.org گسترش • ن • ب • و تک‌آهنگ‌های باب دیلن گسترش جایزه‌های باب دیلن گسترش داده‌های کتابخانه‌ای رده‌ها: • باب دیلن • آمریکایی‌های ترک-یهودی‌تبار • اعضای ترولینگ ویلبریز • افراد آمریکایی اوکراینی و یهودی‌تبار • افراد آمریکایی لیتوانیایی یهودی‌تبار • افراد زنده • افسران لژیون دونور • اهالی ملیبو، کالیفرنیا • اهالی ووداستاک، نیویورک • اهالی هیبینگ، مینه‌سوتا • برندگان جایزه اسکار بهترین ترانه‌پرداز • برندگان جایزه پولیتزر • برندگان جایزه گرمی • برندگان جایزه مرکز کندی • برندگان جایزه نوبل ادبیات • برندگان جایزه نوبل اهل ایالات متحده آمریکا • برندگان جایزه یک عمر دستاورد گرمی • برندگان یهودی جایزه نوبل • ترانه‌پردازان راک اهل ایالات متحده آمریکا • ترانه‌پردازان یهودی اهل ایالات متحده آمریکا • چندنوازان اهل ایالات متحده آمریکا • خوانندگان اهل نیویورک • خوانندگان بلوز اهل ایالات متحده آمریکا • خوانندگان جاز اهل ایالات متحده آمریکا • خوانندگان سده ۲۰ (میلادی) اهل ایالات متحده آمریکا • خوانندگان سده ۲۱ (میلادی) اهل ایالات متحده آمریکا • خوانندگان فولک اهل ایالات متحده آمریکا • خوانندگان فولک یهودی • خوانندگان گاسپل اهل ایالات متحده آمریکا • خوانندگان موسیقی پاپ سنتی • خواننده-ترانه‌پردازان کانتری اهل ایالات متحده آمریکا • خواننده-ترانه‌پردازان مرد اهل ایالات متحده آمریکا • دانش‌آموختگان دانشگاه مینه‌سوتا • دریافت‌کنندگان مدال رئیس‌جمهوری آزادی • دریافت‌کنندگان نشان ملی هنر آمریکا • زادگان ۱۹۴۱ (میلادی) • شاعران یهودی‌تبار اهل ایالات متحده آمریکا • طراحان جلد آلبوم و پوستر کنسرت • فرماندهان نشان ادبیات و هنر • گروندگان به مسیحیت از یهودیت • گیتارنوازان مرد اهل ایالات متحده آمریکا • موسیقی‌دانان اهل دولوث، مینه‌سوتا • موسیقی‌دانان برنده جایزه گلدن گلوب • موسیقی‌دانان جاز آوازی • موسیقی‌دانان جاز اهل کالیفرنیا • موسیقی‌دانان جاز اهل نیویورک (ایالت) • موسیقی‌دانان جاز یهودی • موسیقی‌دانان راک یهودی • موسیقی‌دانان فولک اهل نیویورک (ایالت) • موسیقی‌دانان فولک راک آمریکایی • موسیقی‌دانان کانتری اهل مینه‌سوتا • موسیقی‌دانان یهودی‌تبار اهل ایالات متحده آمریکا • نوازندگان سازدهنی اهل ایالات متحده آمریکا • نوازندگان گیتار آکوستیک اهل ایالات متحده آمریکا • نوازندگان گیتار اهل کالیفرنیا • نوازندگان گیتار اهل مینه‌سوتا • نوازندگان گیتار اهل نیویورک • نوازندگان گیتار بلوز اهل ایالات متحده آمریکا • نوازندگان گیتار راک اهل ایالات متحده آمریکا • نوازندگان گیتار سده ۲۰ (میلادی) اهل ایالات متحده آمریکا • نوازندگان گیتار سده ۲۱ (میلادی) اهل ایالات متحده آمریکا • نوازندگان گیتار فولک اهل ایالات متحده آمریکا • نوازندگان گیتار کانتری اهل ایالات متحده آمریکا • نویسندگان آمریکایی یهودی‌تبار • نویسندگان سده ۲۰ (میلادی) اهل ایالات متحده آمریکا • نویسندگان سده ۲۱ (میلادی) اهل ایالات متحده آمریکا • هنرمندان انتشارات موسیقی سونی/ای‌تی‌وی • هنرمندان کلمبیا رکوردز • هنرمندان مینه‌سوتا • یهودیان و یهودیت در مینه‌سوتا • این صفحه آخرین‌بار در ‏۱۷ اوت ۲۰۲۳ ساعت ‏۰۳:۲۸ ویرایش شده‌است. • همهٔ نوشته‌ها تحت مجوز Creative Commons Attribution/Share-Alike در دسترس است؛ برای جزئیات بیشتر شرایط استفاده را بخوانید. ویکی‌پدیا® علامتی تجاری متعلق به سازمان غیرانتفاعی بنیاد ویکی‌مدیا است.