آذین بستن . [ ب َ ت َ ] (مص مرکب ) به آذین کردن
: نوروز جهان چون بت نوآیین
از لاله همه کوه بسته آذین .
کسائی مروزی .
ببستند [ رومیان ] آذین ببیراه و راه
برآواز شیروی پرویزشاه
برآمد هم آواز رامشگران
همه شهر روم از کران تا کران .
فردوسی .
ببستند آذین بشهر اندرون
پر از خنده لبها و دل پر ز خون .
فردوسی .
بدان شهر بودیش جای نشست
همه شهر سرتاسر آذین ببست .
فردوسی .
تبیره ببردند و پیل از درش
ببستند آذین همه کشورش .
فردوسی .
ببستند آذین بشهر و براه
که شاه آمد از دشت نخجیرگاه .
فردوسی .
ببستند آذین براه و بشهر
همی هر کس از کام برداشت بهر.
فردوسی .
ابر فروردین گوئی بجهان آذین بست
که همه باغ پرند است و همه راغ حریر.
فرخی .
فضل بن حمید اندر آمد مردمان شهر آذین بستند. (تاریخ سیستان ). و شهر را آذین بسته بودند آذینی از حد و اندازه گذشته . (تاریخ بیهقی ). و صحن گیتی را بنور علم و معرفت آذین بستند. (کلیله و دمنه ).