ایماء

ایماء. (ع مص ) (از «وم ء») اشاره کردن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از آنندراج ) (از اقرب الموارد) (فرهنگ فارسی معین ) (تاج المصادر بیهقی ). || (اِمص ) اشاره . کنایه . رمز :
صد چو ماهست آن عجب دُرّیتیم
که بیک ایماء او شد مه دونیم .

مولوی .

|| در تصوف ، تعریض خطاب بی اشارت و عبارت . (فرهنگ فارسی معین ). رجوع به ایما شود.