بی گه

بی گه . [ گ َه ْ ] (ص مرکب ، ق مرکب ) مخفف بی گاه .نابهنگام . بی موقع. نه بوقت . نه بهنگام :
که بی گه ز درگاه بیرون شوید
شگفت آیدم تا شما چون شوید.

فردوسی .

که بی گه چنین از کجا رفته اید
که با گرد راهید و آشفته اید.

فردوسی .

همیشه تا که تواند شناخت چشم درست
نماز بی گه خفتن ز بامداد پگاه .

فرخی .

چون رسیدم بشهر بی گه بود
شهر دربسته خانه بیره بود.

نظامی .

خروسی که بی گه نوا برکشید
سرش را پگه باز باید برید.

نظامی .

- بی گه شدن ؛ بی وقت شدن . وقت از دست رفتن :
وصف او ازشرح مستغنی بود
رو حکایت کن که بی گه میشود.

مولوی .

- گه و بی گه ؛ مخفف گاه و بی گاه . وقت و بی وقت . هر دم و هر لحظه . اوقات مختلف :
بدو هفته باید که ایدر بوی
گه و بی گه از تاختن نغنوی .

فردوسی .

بسی کردم گه و بی گه نظاره
ندیدم کار دنیا را کناره .

ناصرخسرو.

رجوع به گاه و بی گاه شود.