جاناور

جاناور. [ وَ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) جانور. (ناظم الاطباء). حیوان .زنده . پرندگان حی . جاندار. هرچه جان دارد از آدمی وغیر آن . (شرفنامه ٔ منیری ). مطلق حیوان :
هر شب که نو برآیند از گردون
این اختران شوخ نه جاناور.

مسعودسعد.

شگفت این که با اینهمه زنده ام
تواند چنین زیست جاناوری .

نظامی (از فرهنگ ضیاء).

گه چو یوسف شاهدی از چاه بر تختی شود
گه چو آدم صورتی از خاک جاناور شود.

سیدحسن غزنوی (از بهار عجم ).