جهل

جهل . [ ج َ ] (ع مص ) نادان شدن . (تاج المصادربیهقی ). نادان بودن . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). ضد علم . (اقرب الموارد). نادانستن . (آنندراج ). || نادان نمودن خود را. (منتهی الارب ). تسافُه . (اقرب الموارد از اساس اللغة). نادانی کردن . (دهار). || (اِمص ) نادانی . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) (کشاف اصطلاحات الفنون ) (آنندراج ) :
بفکن از پشت خویش جهل و بدانک
جهل ماریست سخت زشت و ثقیل .

ناصرخسرو.

از جهل قویتر گنه چه باشد
خیره چه بری ظن که بیگناهی .

ناصرخسرو.

نیارم که یارم بود جاهل ایرا
کرا جهل یار است یار است مارش .

ناصرخسرو.

دولت به اهل جهل دهند آری
خوان مسیح خرمگسان دارند.

خاقانی .

وآن کآیت جهل خواند بر خویش
فرزانه ٔ راستین شمارش .

خاقانی .

تربیت عاقلان در وی اثر کرده و جهل قدیم از جبلت او بدررفته است . (گلستان ).
علم نور است و جهل تاریکی
علم راهت برد بباریکی
جهل خوابست و علم بیداری
زآن نهانی و زین پدیداری .

اوحدی .

- جهل بسیط ؛ عدم العلم عما من شأنه ان یکون عالماً. (تعریفات ).
- جهل مرکب ؛ عبارة عن اعتقاد جازم غیرمطابق للواقع. (تعریفات ).
رجوع به این دو در ردیف خود شود.