چاک چاک کردن . [ ک َ دَ ] (مص مرکب ) شکافتن . پاره پاره کردن . درانیدن . شرحه شرحه و ریش ریش کردن .پاره پوره کردن . زخم فراوان کسی را زدن
: بخود کرد جامه همه چاک چاک
بسر بر همیکرد ز اندوه خاک .
فردوسی .
کنند این زره در برت چاک چاک
چو مردار آنگه کشندت بخاک .
فردوسی .
بدو گفت کاوس ، یزدان پاک
تن بد سگالان کند چاک چاک .
فردوسی .