چاک کردن . [ ک َ دَ ] (مص مرکب ) چاک زدن . پاره کردن . دریدن . شکافتن . خراشیدن
: بکردند چاک آن کیی جوشنش
بشمشیر شد پاره پاره تنش .
فردوسی .
به آب اندرون تن در آورده پاک
چنان چون کند خور شب تیره چاک .
فردوسی .
فکند آن تن شاهزاده بخاک
بچنگال کردش جگرگاه چاک .
فردوسی .
کواکب بر بساط مجره کاه بگستردند و صبح جامه چاک کرد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص
159). || در مصیبت عزیزی جامه بر تن دریدن . گریبان دریدن یا جامه بر تن پاره کردن در عزا و ماتم یا از شدت اندوه و الم . چهره بناخن شخودن
: همه جامه ٔ پهلوی کرد چاک
خروشان بسر بر همی ریخت خاک .
فردوسی .
بیفتاد ز اسب آفریدون بخاک
سپه سر بسر جامه کردند چاک .
فردوسی .
بزد دست و جامه بدرید پاک
بناخن دو رخ را همیکرد چاک .
فردوسی .
نفس نفس اگر از باد نشنوم بویش
زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک .
حافظ.