حسن
نویسه گردانی:
ḤSN
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن محمدبن حسن طوسی . وی پسر شیخ الطائفه ٔ طوسی صاحب تهذیب و استبصار میباشد. و کنیت او ابوعلی و تا 515 هَ . ق . زندگی میکرده است . قسمتهائی از کتاب «بشارة المصطفی » که به نام «امالی ابن الشیخ » نیز معروف است ، از املای وی بوده که از 509 هَ . ق . به بعد در نجف القا کرده است . و ابن طاوس وی را «الخال » نامیده و دائی خویش شمرده است .و نیز او راست : «الانوار». (ذریعه ج 2 ص 309 و 411).
واژه های همانند
۱,۷۲۲ مورد، زمان جستجو: ۰.۹۹ ثانیه
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن حسین سبزواری . رجوع به حسن سبزواری شود.
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن حسین سکونی کوفی . او راست : کتاب الحدیث . (ذریعه ج 6 ص 321).
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن حسین عربی معروف به ابن الشیخ حسبه جی حنفی درگذشته ٔ 1140 هَ . ق . او راست : معیارالدول و مسبارالملل در جغرافی ...
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن حسین عرنی مدنی نجار. او راست : کتاب الحدیث . (ذریعه ج 6 ص 321).
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن حسین نوبختی . رجوع به حسن نوبختی شود.
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن حمدان تغلبی . رجوع به حسن حمدانی شود.
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن حمدان . رجوع به حسن حمدانی شود.
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن حمدون . رجوع به حسن کاتب شود.
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن حمزةبن علی بن عبداﷲ مرعشی . رجوع به حسن مرعشی شود.
حسن . [ ح َ س َ ] (اِخ ) ابن حمزةبن محمد شیرازی . رجوع به حسن بلاسی شود.