خام طمع

خام طمع. [ طَ م َ ] (ص مرکب ) کسی که دارای آرزوی بیهوده و باطل باشد. (ناظم الاطباء). آنکه او را طمع خام است . نعت است مر کسی را که صاحب طمع خام باشد :
یکیش خام طمع خواند و یکی بدنفس
یکی کلنگی گوید، یکی چه خوزیخوار.

کمال الدین اسماعیل .

نه من خام طمع عشق تو ورزیدم و بس
که چو من سوخته در خیل تو بسیاری هست .

سعدی (طیبات ).

جانم از پختن سودای وصال تو بسوخت
تو من خام طمع بین که چه سودا دارم .

سعدی .

زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات
ای دل خام طمع این هوس از یاد ببر.

حافظ.