رمح

رمح . [ رُ ] (ع اِ) نیزه . (مهذب الاسماء) (منتهی الارب ). چوبی است دراز با حربه ای در سر آن برای دفع و طعن دشمن . ج ، رِماح ، اَرماح . (از اقرب الموارد). پیغال :
آهنین رمحش چو آید بر دل پولادپوش
نه منی تیغش چو آید بر سر خنجرگذار.

منوچهری .

تیغ او و رمح او و تیر او و گرز او
دست او و جام او و کلک او و پالهنگ .

منوچهری .

صاحب آنندراج آرد: بفارسی افعی و مار و نهال از تشبیهات اوست :
شاخ نهال رمحت برکند بیخ باغی
سیل سحاب جودت افزود آب سائل .

خواجه جمال الدین سلمان (از آنندراج ).

مار رمحت به سنان مهرشکاف آمده است
شیر رایات تو در معرکه صفدر شده است .

خواجه جمال الدین سلمان (از آنندراج ).

آنکه گر افعی رمحش رود اندر ته خاک
دل محمود برون آورد از زلف ایاز.

عرفی (از آنندراج ).

- رمح اَظْمی ̍ ؛ نیزه ٔ گندم گون . (مهذب الاسماء). نیزه ٔ اسمر. (از اقرب الموارد).
- رمح ثَلِب ؛ نیزه ٔ رخنه درآورده . (مهذب الاسماء). نیزه ٔ شکاف برداشته . (از اقرب الموارد).
|| درویشی و فاقه . (منتهی الارب ). فقر وفاقه . (از اقرب الموارد).