ز بس . [ زِ ب َ ] (حرف اضافه + اسم ) (از:«ز» مخفف از + اسم ) از کثرت . از انبوه
: ز بس ناله ٔ نای و بانگ سرود
همی داد دل جام می را درود.
فردوسی .
بیاراست بزمی چو خرم بهار
ز بس شادمانی گو نامدار.
فردوسی .
ز بس ناله ٔ بوق وهندی درای
همه مرد را دل برآمد ز جای .
فردوسی .
و رجوع به ازبس و بس شود.