زنده کن

زنده کن . [ زِ دَ / دِ ک ُ ] (نف مرکب ) زنده گر. احیاکننده ٔ موتی . (آنندراج ). زنده کننده . احیاکننده . محیی . (فرهنگ فارسی معین ) :
که زنده کن پاک جان من اوست
بر آنم که روشن روان من اوست .

فردوسی .

از مدحتش که زنده کن دوستان اوست
تا نفخ صور، صور دوم در دهان ماست .

خاقانی .

پدیدآور خلق عالم تویی
تو میرانی و زنده کن هم تویی .

نظامی .

زمین زنده دار آسمان زنده کن
جهانگیر دشمن پراکنده کن .

نظامی .

- زنده کن آتش ؛ مشتعل سازنده ٔ آن . روشن کننده ٔ آتش :
غازه کش چهره ٔ گلهای باغ
زنده کن آتش دلها بداغ .

میرزا طاهر وحید (از آنندراج ).

- زنده کن نام ؛ نام آورکننده . از گمنامی بیرون آورنده . نگهدارنده و حافظ نام کسی یا خانواده ای :
منم ویژه ، زنده کن نام اوی
مبادا بجز نیک فرجام اوی .

فردوسی .