سپردن

سپردن . [ س ِ / س َ پ َ / پ ُ دَ ] (مص ) طی کردن و راه رفتن . (برهان ) (آنندراج ). طی کردن مسافت . رفتن راه :
بکامی سپرد از ختا ۞ تا ختن
بیک تک دوید از بخارا به وخش .

شاکر بخاری .

اگر کوه آتش بود بسپرم
از این ننگ خواریست گر نگذرم .

فردوسی (شاهنامه چ بروخیم ج 3 ص 550).

پی رخش رستم زمین بسپرد
ز توران کسی را بکس نشمرد.

فردوسی (شاهنامه چ بروخیم ج 3 ص 653).

کسی که راه خلافش سپرد تا نبرید
مخالفت کند او را حواس و هفت اندام .

فرخی .

چو راهی بباید سپردن بگام
بود راندن تعبیه بی نظام .

عنصری .

ملوک روزگار که با یکدیگر دوستی بسر برند و راه مصلحت سپرند وفاق و ملاحظات را پیوسته گردانند. (تاریخ بیهقی ).
همی تا توان راه نیکی سپر
که نیکی بود مر بدی را سپر.

اسدی .

لاجرم نسپرند راه خطا
لاجرم دل بدیو نسپارند.

ناصرخسرو.

کاری که نه کار توست مسپار ۞
راهی که نه راه توست مسپر.

ناصرخسرو.

چرا نسپری راه علم حقیقت
به بیهوده ها جان و دل چون سپاری ؟.

ناصرخسرو.

بر سلیمان علیه السلام اسب عرض کردند، وی گفت شکر خدای تعالی را که دو باد را فرمان بردار من کرد... تا بیکی زمین می سپرم و به یکی هوا. (نوروزنامه ).
و با رعایا طریق خوب سپردی [ هرمزبن نرسی ] (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 66). و چندانکه به ابتدای عهد طریق عدل میسپرد بعاقبت سیرت بگردانید. (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 170). چون این پسر بپادشاهی بنشست و رعیت شاد شدند و سیرتی نیکو سپرد... (فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 73).
زمانکی پسرا گر ره وفا سپری
ز من نخواهی تیر جفات را سپری .

سوزنی .

خود کوی سودا نسپرم خود روی زیبا ننگرم
بر دام خوبان مگذرم چون مرغ ایشان نیستم .

خاقانی .

روندگان طریقت ره بلا سپرند
رفیق عشق چه غم دارد از نشیب و فراز.

حافظ.

|| پیچیدن و لفافه کردن و با هم پیچیدن . (ناظم الاطباء). || طی کردن زمان . گذراندن :
تا گرفتم صنما وصل تو فرخنده بفال
جز بشادی نسپردم شب و روز و مه و سال .

فرخی .

حشمت مبین و سلطنت گل که بسپرد ۞
فراش باد هر ورقش را بزیر پی .

حافظ (دیوان چ قزوینی ص 295).