سطبر

سطبر. [ س ِ طَ ] (ص ) کلفت و غلیظ و هنگفت و کثیف . (ناظم الاطباء). غلیظ. (ترجمان القرآن ) (صراح اللغة). ستبر : ولیکن عجب از وی این است که وی طعام درشت خوردی و لباس سطبر پوشیدی . (ترجمه ٔ تاریخ طبری بلعمی ). و از وی [ از شهرک مامطیر بدیلمان ] حصیری خیزد سطبر و سخت نیکو. (حدود العالم ). و مردم سودان سطبرلب و دراز انگشتان و بزرگ صورت باشند. (حدود العالم ).
کنگی بلند بینی لنگی بزرگ پای
محکم سطبرساقی زین گرد ساعدی .

عسجدی .

گفتند ای حکیم ترا... سطبر و بندگران و... می بینم . (تاریخ بیهقی ). دل سطبر و خون او سطبر باشد. (ذخیره خوارزمشاهی ).
در زاویه ٔ فرخج و تاریکم
با پیرهن سطبر و خلقانم .

مسعودسعد.

عکرمه گفت [ مَن ّ ] چیزی بود مانند روبی سطبر. (تفسیر ابوالفتوح ).
گردن سطبر کردی از سیم این و آن
با سیلی مصادره گردن سطبر به .

سوزنی .

عاشقی و توبه یا امکان صبر
این محالی باشد ای جان بس سطبر.

مولوی .

چو بازو قوی کرد و دندان سطبر
براندایدش دایه پستان بصبر.

سعدی .

رجوع به ستبر شود. || کلان و گنده و جسیم . (ناظم الاطباء). چاق و فربه :
به بالا بلند و به پیکر سطبر
به حمله چو شیر و به پیکار ببر.

فردوسی .

|| منجمد. || متراکم .(ناظم الاطباء).