شرف الدین . [ ش َ رَ فُدْ دی ] (اِخ ) احمدبن شیخ یحیی منیری . از اهل قصبه ٔ منیر بنگاله ٔ هند و از عارفان و شاعران قرن نهم هجری قمری و از پیروان و معاریف مشایخ نقشبندیه بود. وی دارای تألیفاتی است از جمله کتابی بنام «شرفنامه » در بیان لغات ، بنام اوست که یا خود نگاشته و یا یکی از مریدانش بنام او پرداخته است
۞ . ابیات زیر از اوست :
گر سلسله ٔ زلفت در دور جنان پیچد
در پنج نماز خود دوزخ به دعا خواهم .
روی سیه و موی سفید آوردم
چشمی گریان قدی چو بید آوردم
چون خود گفتی که نا امیدی کفر است
فرمان تو بردم و امید آوردم .
(از ریاض العارفین و فرهنگ سخنوران ).
رجوع به فرهنگ سخنوران و مآخذ مندرج در آن شود.