علیم

علیم . [ ع َ ] (ع ص ) دانا. (منتهی الارب ) (از لسان العرب ) (ازتاج العروس ) (از اقرب الموارد) (از متن اللغة). ج ، علماء (منتهی الارب ) (لسان العرب ) (تاج العروس ) (اقرب الموارد) (متن اللغة)، عُلاّم . (متن اللغة) :
بهمه کار امامی ، بهمه فضل تمام
بهمه باب ستوده ، بهمه علم علیم .

فرخی .

طالب حکمت شو ای مردحکیم
تا از او گردی تو بینا و علیم .

مولوی .

|| آنکه علمش محیط بر جمیع اشیاء باشد. (منتهی الارب ). || (اِخ ) یکی از صفات خداوند عالم جل ّ شأنه است . (ناظم الاطباء). از اسماء حسنی است . (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد) :
بنالم به تو ای علیم قدیر
ز اهل خراسان صغیر و کبیر.

ناصرخسرو.

صد هزار آفرین رب ّ علیم
باد بر ابر رحمت ابراهیم .

(از تاریخ بیهقی ص 387).