فرجام

فرجام . [ ف َ ] (اِ) بر وزن و معنی انجام است که به معنی انتها و آخر باشد. (برهان ). عاقبت . (غیاث ). خاتمه . ختام . (یادداشت به خط مؤلف ). در زبان پهلوی فرژام و فرجام و فرجامینیتن ۞ ، از پارسی باستان ظاهراً فرجامه ۞ از ریشه ٔ گم ۞ به معنی رفتن . (از حاشیه ٔ برهان چ معین ) :
ابله و فرزانه را فرجام خاک
جایگاه هر دو اندر یک مغاک .

رودکی .

که چون باشد انجام و فرجام جنگ
که را بیش خواهد بد اینجا درنگ .

دقیقی .

چنین است فرجام آوردگاه
یکی خاک یابد یکی فر و جاه .

فردوسی .

شما هیچ دل را مدارید تنگ
چنین است آغاز و فرجام جنگ .

فردوسی .

چرا به هم نکنی زر و سیم خویش به جهد
چرا نگه نکنی کارخویش را فرجام .

فرخی .

زمستان رابود فرجام نوروز
چنان چون تیره شب را عاقبت روز.

فخرالدین اسعد.

همین است و یک رزم مانده ست سخت
بکوشیم تا چیست فرجام بخت .

اسدی .

فرجام کار خویش نگه کن چو عاقلان
فرجامجوی روی ندارد به رود و جام .

ناصرخسرو.

همه فردای تو به از امروز
همه فرجام تو به از آغاز.

مسعودسعد.

با خود گفت غفلت کردم و فرجام کار غافلان چنین باشد. (کلیله و دمنه ).
خاقانیا منال که غم را چو تو بسی است
کاول نشست جفت و به فرجام فرد خاست .

خاقانی .

که شیرین انگبینی بود در جام
شهنشه روغن او شد به فرجام .

نظامی .

پیر میخانه همی خواند معمایی دوش
از خط جام که فرجام چه خواهد بودن .

حافظ.

- بدفرجام ؛ بدعاقبت : گدایی نیک سرانجام به از پادشاهی بدفرجام . (گلستان ).
- بدفرجامی ؛ بدعاقبتی :
وفاداری کن و نعمت شناسی
که بدفرجامی آرد ناسپاسی .

سعدی (صاحبیه ).

- خوب فرجام ؛ آنکه عاقبت کارش نیک باشد. خوش فرجام . خوشبخت :
برش تنگدستی دو حرفی نوشت
که ای خوب فرجام نیکوسرشت .

سعدی (بوستان ).

- فرخنده فرجام ؛ خوب فرجام . خوشبخت :
هم از بخت فرخنده فرجام تست
که تاریخ سعدی در ایام تست .

سعدی (بوستان ).

- نافرجام ؛ بدعاقبت . (غیاث ) :
هیچ دانی که چیست دخل حرام
یا کدام است خرج نافرجام ؟

سعدی (صاحبیه ).

- نیک فرجام ؛ خوب فرجام . عاقبت به خیر:
بخواند هوشمند نیک فرجام
نشاید کرد ضایع خیره ، ایام .

سعدی .