فرهی

فرهی . [ ف َرْ رَ ] (اِ) فره . فر. خوره . (یادداشت بخط مؤلف ). فرّ و شان و شوکت و شکوه و عظمت و افزونی داشتن . (برهان ) :
به مردی ودانایی و فرهی
بزرگی و آیین شاهنشهی .

فردوسی .

همیشه به پیروزی و فرهی
کلاه بزرگی و تاج مهی .

فردوسی .

بدان تا رساند به شاه آگهی
که گرسیوز آمد ابا فرهی .

فردوسی .

سوی رومیه باز با فرهی
شد و کرد با کاروان همرهی .

اسدی .

- بافرهی ؛ باشکوه . باعظمت . بافرّ :
چو آمد به کاووس شاه آگهی
که آمد سیاووش بافرهی .

فردوسی .

سوم هفته در جایگاه مهی
نشست اندر آرام بافرهی .

فردوسی .

- فرهی دادن ؛ شکوه و پیروزی دادن :
چو پیروزگر فرهی دادمان
در بخت پیروز بگشادمان .

فردوسی .

|| (ص ) دارای افزونی . (ناظم الاطباء).