فغ

فغ. [ ف َ ] (اِ) بغ. از سغدی فَغ فُغ ۞ به معنی بت است . (از حاشیه ٔ برهان چ معین ). به لغت فرغانه و ماوراءالنهر به معنی بت باشد که عربان صنم خوانند. || معشوق . یار. دوست . مصاحب . (از برهان ). || به کنایت زیبایان را گویند :
ز سیمین فغی من چو زرین کناغ
ز تابان مهی من چو سوزان چراغ .

منجیک .

کاخ او پربتان جادوفش
باغ او پرفغان کبک خرام .

فرخی .

گفتم فغان کنم ز تو ای بت هزار بار
گفتا که از فغان بود اندر جهان فغان .

عنصری .

فغ ماهرخ گفت کای ارجمند
در این پرنیان از چه ماندی نژند؟

اسدی .

یکی تخت عاج و یکی تخت چغ
یکی جای شاه و یکی جای فغ.

اسدی .

ترکیب ها:
- فغاک . فغستان . فغواره . رجوع به همین مدخل ها در ردیف خود شود.
|| کسی را که بسیار دوست دارند. || کنایه از جوانان خوب صورت و صاحب حسن هم هست . (از برهان ) :
هرچند که درویش پسر فغ زاید
در چشم توانگران همه چغز آید.

ابوالفتح بستی .