کاتوره

کاتوره . [ رَ / رِ ] (ص ) سرگشته . (لغت فرس نسخه ٔ خطی متعلق به مرحوم اقبال ) (صحاح الفرس ) (معیار جمالی ) (اوبهی ) (برهان ) ۞ . شیفته سار. حیران . سرگردان بود همچون آسیمه . (فرهنگ اسدی نسخه ٔ نخجوانی ) :
آن بلبل کاتوره ٔبرجسته ز مطموره
چون دسته ٔ طنبوره گیرد شجر از چنگل .

منوچهری .

دوستش عاقل است و پابرجای
دشمنش ابله است ۞ و کاتوره .

شمس فخری .

|| (اِ) آسیمگی . سرگردانی :
هیچ راحت می نبینم در سرود و رود تو
غیر از این فریاد کز وی خلق را کاتوره خاست .

رودکی .

مؤلف فرهنگ انجمن آرا گوید: فخر قواس بزای معجمه بمعنی گرانی آورده و این بیت (فوق ) رودکی را شاهد کرده ... و برای زای معجمه وقتی شاهد شود که قافیه ٔ بیت معلوم باشد. || دوار. سرگیجه . || مؤلف برهان گوید: بمعنی کارآگاه هم هست که منهی و اخبار رساننده باشد. این معنی اشتباه است ، زیرا در صحاح الفرس (نسخه ٔ کتابخانه ٔ مؤلف ) پس از شرح کلمه ٔ «کاتوره » آمده : کارآگاه ،منهی باشد که اخبار باز رساند و کارآگاه لغتی است مستقل و معنی آن بمعنی کاتوره داده شده .