کشت ورز

کشت ورز. [ ک ِ وَ ] (نف مرکب ) برزگر. کشتکار. زارع . برزیگر. کشاورز :
نکردیم بر کشت ورزت زیان
دژم روی گشتی چو شیر ژیان .

فردوسی .

یکی پیشه کار و دگر کشت ورز
یکی آنکه پیمود فرسنگ مرز.

فردوسی .

دهقان فلک در آن کشت ورزی . (ترجمه ٔ محاسن اصفهان ص 10).
|| (اِ مرکب ) کشت و زرع :
زمردم بپرداخت این بوم و مرز
هم از چارپای و هم از کشت ورز.

اسدی .

همه سنگ و خارست آن بوم و مرز
تهی یکسر از میوه و کشت ورز.

اسدی (گرشاسب نامه ص 189).

ز گاوی که کردی همه کشت ورز
بدان دشت و صحرا روان گرد مرز.

اسدی .

کشت ورزت کرد باید با زمین
جنگ ناید با زمینت بر عتاب .

ناصرخسرو.

|| محل کشت یا کشت . محل زراعت . زراعتگاه . محقل . کشتزار:
خداوند این کشت ورز و گله
بمن شاه چین کرد این ده یله .

اسدی .