لب تشنه . [ ل َ ت َ
/ ت ِ ن َ
/ ن ِ ] (ص مرکب ) عطشان
: خاک لب تشنه ٔ خون است و ز سرچشمه ٔ دل
آب آتش زده چون چاه سقر بگشایید.
خاقانی .
مانم بخاک کم بها لب تشنه ٔ آب وفا
کز جرعه ٔ هیچ آشنا آلوده دامان نیستم .
خاقانی .
لب تشنه ترم ز سگ گزیده
از دست کس آب چون ستانم .
خاقانی .
زین بحر بصیرت بین بی شربت ازو مگذر
کز شط چنین بحری لب تشنه شدن نتوان .
خاقانی .
نوح که لب تشنه بحیوان رسید
چشمه غلط کرد به طوفان رسید.
نظامی .
-
شاه لب تشنه ؛ حسین بن علی علیه السلام
: زیر خنجر گفت شاه لب تشنه
مهلتی ای شمر تشنه ام تشنه .