مشی و مشیانه

مَشی و مَشیانه. (در افسانه آفرینش ایرانی معادل آدم و حوا). نخستین جفتِ بشر در تاریخِ اساطیری ایران و از نطفهٔ کیومرث هستند که پس از کشته شدنِ وی به‌دستِ اهریمن بر زمین ریخته می‌شود. مشی ‌و مشیانه از آغاز بر روی زمین زاده می‌شوند و هیچ گناهِ نخستینی مرتکب نشده‌اند و وظیفه دارند جهان را از شرّ اهریمن برهانند. پس از چهل سال شاخه‌ای ریواس می‌روید که دارای دو ساق و پانزده برگ است. این پانزده برگ برابر با سال‌هایی است که آیودامن (مشیا) و مشیانه - نخستین زوج آدمی - در آن هنگام دارند. آیودامن و مشیانه، همسان و همبالای‌اند و تنشان در کمرگاه چنان به هم پیوند خورده است که شناختِ این که کدام نر و کدام ماده‌اند ممکن نیست. مشیا و مشیانه دارای هفت جفت فرزند می‌شوند و هر جفتی یک نر و یک ماده است. هر کدام از جفت‌ها با هم آمیزش می‌کنند و روانهٔ یکی از هفت‌کشور می‌شوند. از آنان فرزندانِ دیگر به وجود می‌آیند و نسلِ بشر ادامه می‌یابد. آیودامن و مشیانه در صد سالگی می‌میرند. فرزندانِ آیودامن و مشیانه آغاز و مبدأ بسیاری از نژادهای گوناگون را در بر می‌گیرند. ویکی پارسی محمد محمدعلی، مشی و مشیانه، سه گانه روز اول عشق، انتشارات کاروان، ۱۳۸۷