شیخ اَجَلّ.
الف. (معنی لُغوی) شیخ اعظم. رجوع شود به «
شیخ» و «
اجل» («اجل»
صفت تفضیلی بر اساس صفت مطلق «
جلیل» است).
ب. (اصطلاح رایج در ادبیات فارسی) منظور «مشرف الدین مصلح بن عبداﷲ
سعدی شیرازی» است.
توضیح:در بخش «
شیخ»
لغتنامۀ دهخدا چنین درج گردیده است: "در اصطلاح شعرا و اهل ادب چون شیخ مطلق گویند مراد مصلح الدین سعدی است." در همین بخش برای مثال درج گردیده: "در اصطلاح اطبا و حکما این کلمه را چون مطلق آرند مراد بوعلی سیناست."