شیوه ایونی

شیوه ایونی یکی از سه شیوه کلاسیک در یونان باستان و معماری کلاسیک است. این شیوه معماری به سرزمین ایونیا واقع در ساحل آسیای صغیر (ترکیه) منسوب بوده و کمتر از شیوه دوریسی صلابت و استواری و رسمیت دارد و خاستگاه آن نیز همچون دوریسی ناشناخته مانده است. نخستین بقایای معماری شیوه ایونی در پرستشگاههایی دیده می‌شود که متعلق به قرن ششم قبل از میلاد است. از ویژگیهای این شیوه ستون باریک و بلند با سر ستون پیچ خورده (حلزونی شکل) است. طرح ستون این شیوه به بیننده از هر طرف دید مشابهی می‌دهد. نسبت ارتباع به قاعده ستون در این شیوه ۹ به ۱ و ۱۰ به ۱ یعنی نسبت به ستون دوریسی بلند‌تر است و تعداد شیارهای روی بدنه ستون نیز ۲۴ عدد است. مهم‌ترین عنصری که شیوه ایونی را از نظام دوریسی مجزا می‌کند، تغیر شکل سر ستون‌ها است. ستون سنگی در شیوه ایونی به جای اینکه مستقیماً روی سکوی پله دار قرار گیرد بر روی پایه ستون دایره شکلی که از سنگ یک پارچه تراشیده شده و دارای فرو رفتگیهایی نیز می‌باشد، قرار می‌گیرد. این سنگ حجاری شده روی یک لوحه سنگی مربع شکل قرار دارد که به این نوع پایه ستون در شیوه ایونی توروس گفته می‌شود. معابد بسیاری در یونان و سرزمینهای تابعه آن به شیوه ایونی بر پا شده‌اند که می‌توان به معبد آرتمیس در شهر افسوس اشاره کرد.