نظام نظریه سیستم رنگ آلبرت مانسل

آلبرت مانسل، هنرمندی آمریکایی بود که در قرن نوزدهم می‌زیست و این سیستم رنگ، از ابداعات اوست. در این سیستم، هر سطح رنگی با سه بُعد اصلی، قابل شناسایی است و با تعریف رنگ، وضعیت آن رنگ در هر سه بعد توضیح داده می‌شود. این ابعاد، فام یا ته‌رنگ، درخشندگی و اشباع یا خلوص رنگ نامیده می‌شوند.
شاخصه‌های اصلی رنگ
همچنانکه در بالا آمد در این سیستم، هر رنگ، دارای سه صفت یا سه بُعد بصری مستقلاً تغییرپذیر است: فام، درخشندگی و اشباع. چشم انسان، رنگ‌ها را بر اساس این سه خصوصیت از هم متمایز می‌کند.
1. ته‌رنگ یا فام (پرده رنگ یا نام رنگ) (Hue)
در واقع همان اسم عام رنگ است که به صورت کامل و در نهایت درخشش دیده شود، مثلاً فام آبی. رنگ‌ها به دو دسته‌ی کلی فام‌دار (قرمز، آبی، زرد و...) و بی‌فام (سیاه، سفید و خاکستری) تقسیم می‌شوند.
فام یا ته رنگ، صفتی از رنگ است که جایگاه آن را در سلسله‌ی رنگی (از قرمز تا بنفش)، مشخص می‌کند. در واقع رنگین بودن خود رنگ‌هاست که اصطلاحاً به آن ته‌رنگ یا فام می‌گویند، مثل تمایز رنگ زرد، قرمز و سبز از یکدیگر به دلیل رنگ‌هایشان.
فام یا هیو، بعد رنگی است که از آن به ارتفاع رنگی نیز یاد می‌شود و وجه تمایز آبی، قرمز، سبز و غیره می‌باشد و تونالیته‌های بین دو رنگ که شامل 10 رتبه است، به وسیله‌ی حروف انگلیسی مورد شناسایی قرار می‌گیرد. مثلاً حرف R، ابتدای کلمه‌ی Red و به معنای قرمز است. برای هیو، اعدادی به صورت پیشوند، قبل از این حروف انگلیسی قرار می‌گیرند؛ مثلاً 5R یا 7.5R. رنگ 5R مشخص کننده‌ی رتبه‌ی میانی رنگ قرمز و درجه‌ی خلوص آن است. 5R قرمزی است که با زرد همراه نیست و ارغوانی به نظر نمی‌رسد. با بزرگتر شدن این عدد، قرمز به سمت زردقرمز (Yellow – Red) و با کوچکتر شدن آن، قرمز، به سمت قرمزارغوانی (Red – Purple) میل می‌کند.
گفته می‌شود که تقریباً 150 فام متفاوت را می‌توان تشخیص داد، ولی همه‌ی اینها به طور مساوی در طیف مرئی توزیع نشده‌اند‌، زیرا چشم ما برای تفکیک فام‌ها در طول موج‌های بلندتر، توانایی بیشتری دارد. بلندترین طول موج‌ها در منطقه‌ی قرمز و کوتاه‌ترین طول موج‌ها در منطقه‌ی بنفش هستند.
دسته‌بندی عمومی رنگ‌ها به بی‌فام (سیاه، سفید و خاکستری‌ها) ، و فام‌دار (قرمز، زرد، سبز،...) بر همین صفت مبتنی است. برای سهولت درک مطلب، فام را می‌توان مشخص کننده‌ی اسم عام رنگ‌ها تعریف کرد. قرمز، زرد و آبی را فام‌های اولیه می‌نامند و چون مبنای سایر فام‌ها هستند، رنگ‌های اصلی نیز نام گرفته‌اند.
در حقیقت منظور از ته‌رنگ یا فام همان کیفیت رنگین بودن رنگ‌هاست. وقتی از یک رنگ صحبت به میان می‌آید منظور ته‌رنگ یا فام خاصی می‌باشد. بنابراین رنگ‌ها به نام ته‌رنگ یا فام آنها، یا در واقع بخشی از طول موج نوری که منعکس می‌کنند، نامیده می‌شوند؛ مثل سبز، قرمز یا نارنجی. علی رغم اینکه تعداد بسیار زیادی رنگ وجود دارد، تنها تعداد محدودی از آنها دارای اسم مشخصی هستند که بدون هیچ پیشوند و پسوندی دلالت بر رنگشان دارد؛ مانند قرمز، زرد و آبی. سایر رنگ‌ها معمولاً با پیشوند و پسوندهایی که به اسمشان اضافه می‌شود، مشخص می‌شوند. مانند: سبزآبی، قرمزبنفش، آبی تیره، سبز روشن، ارغوانی، فیروزه‌ای، سبز زیتونی، زرد لیمویی، قهوه‌ای و آبی آسمانی.
2. درخشندگی و روشنی (ارزش رنگ) (Value)
منظور از درخشندگی، درجه‌ای از روشنی یک رنگ است که آن را از درجه‌ی دیگری از روشنی یا تیرگی همان رنگ متمایز می‌کند. به عبارت دیگر درجات مختلف روشنی یک رنگ را میزان درخشندگی آن می‌گویند.
این ویژگی رنگ‌ها، به میزان تیرگی و روشنی رنگ‌ها، مثل تمایز نارنجی از بنفش و زرد مرتبط است. درخشندگی، دومین صفت رنگ است و درجه‌ی نسبی تیرگی و روشنی آن را مشخص می‌کند. (غالباً نقاشان، اصطلاح رنگسایه را نیز در همین معنا به کار می‌برند) معمولاً درخشندگی رنگ‌های فام‌دار را در قیاس با رنگ‌های بی‌فام می‌سنجند.
کلماتی چون شدید و ضعیف (برای یک منبع نوری) و روشن و تیره برای رنگ ساطع شده از یک شی، مشخص‌کننده‌ی میزان ارزش رنگ است.
درخشندگی یا ولیو، بُعد غیررنگی است که از آن به ارزش رنگی نیز یاد می‌شود و به تیرگی یا روشنی رنگ اشاره می‌کند و دارای 11 رتبه است که از سیاه مطلق تا سفید مطلق را شامل می‌شود. در عمل، این طیف خاکستری‌ها شامل 9 تونالیته است. انعکاس نور یک رنگ، از طریق فرمول V(V-1) محاسبه می‌شود. در این فرمول، V معادل ولیو است. بنابراین رنگ‌هایی که دارای ارزش رنگی یکسان هستند، بازتاب یکسان نیز دارند.
در چرخه‌ی رنگ، زرد، بیشترین درخشندگی (معادل خاکستری روشن نزدیک به سفید) و بنفش، کمترین درخشندگی (معادل خاکستری تیره‌ی نزدیک به سیاه) را دارد. در چرخه‌ی رنگ، هر فام نسبت به دیگری میزان تیرگی یا روشنی ذاتی‌اش را می‌نمایاند. معکوس کردن این ترتیب طبیعی، ناسازگاری رنگی به بار می‌آورد؛ مثلاً اگر بنفش روشن در کنار سبز زیتونی قرار گیرد، نوعی تکان بصری ایجاد می‌کند.
3. شدت یا خلوص رنگ (اشباع یا پرمایگی) (Saturation)
خلوص رنگی، درجه‌ای از اشباع است که یک رنگ را در خالص‌ترین حالت خود نشان می‌دهد. به عنوان مثال یک آبی خالص که با هیچ رنگ دیگری مخلوط نشده باشد، در آبی‌ترین یا ناب‌ترین حالت خود دیده می‌شود، به طوری که هیچ آبی دیگری به آن شدت از آبی بودن دیده نمی‌شود. این درجه از خلوص رنگی را درجه‌ی اشباع و سیری رنگ می‌گویند.
این صفت رنگ‌ها به میزان خلوص رنگ‌ها، مثل تمایز رنگ قرمز در حالت خالص خود با قرمز‌هایی که از ترکیب رنگ قرمز و رنگ‌های دیگر ساخته شده‌اند، مرتبط است. سومین صفت رنگ، یعنی اشباع، میزان خلوص فام آن را مشخص می‌کند. (گاه واژه‌ی شدت را نیز در این مورد به کار می‌برند) بر اساس این صفت، رنگی دارای میزان خلوص بیشتری است که در ترکیب آن، سفید، سیاه یا خاکستری وجود نداشته باشد. باید به این نکته توجه داشت که رنگ‌هایی با درجه‌ی خلوص بالا یا اشباع، از نظر روانی، دارای بار عاطفی قوی‌تری هستند.
شدت یا خلوص، بُعد رنگی است که از آن به اشباع رنگی نیز یاد می‌شود و درجه‌ی اشباع یا قدرت یک رنگ را توصیف می‌کند. مقیاس این ویژگی رنگ، از خاکستری خنثی با عدد صفر شروع می‌شود و تا بالاترین درجه‌ی اشباع در هر سطح رنگی ادامه می‌یابد.
فام‌های چرخه‌ی رنگ، صددرصد خالص‌اند، ولی در طبیعت، به ندرت می‌توان فام خالصی یافت. به طور کلی، هر فام، قابلیت ایجاد رنگ‌های متنوعی را در حوزه‌ی خود دارد که به آن تلوّن (واریاسیون) می‌گویند. (مثلاً انواع صورتی، اُخرایی و قهوه‌ای، تلوّن در فام قرمز هستند)
در سیستم عددنویسی مانسل، برای یک رنگ، به عنوان مثال، عبارت 2.5YR8/12 نمایشگر رنگی است که: هیوی آن 2.5YR است، یعنی در ناحیه‌ی بین زرد و قرمز است، اما میل به سمت قرمز دارد. ولیوی آن 8 است و نشانگر یک رنگ روشن می‌باشد. خلوص آن 12 است که عدد بزرگی است و نمایشگر یک رنگ قوی و اشباع شده است. در حقیقت عبارت 2.5YR8/12 نمایشگر یک رنگ نارنجی روشن قوی است. استثنایی که در سیستم استاندارد عددنویسی مانسل وجود دارد این است که طیف رنگ‌های خاکستری، سیاه و سفید، تنها به وسیله‌ی عدد ولیوی آنها که با پیشوند N شماره‌نویسی می‌شوند، مورد شناسایی قرار می‌گیرند؛ مثل N2.
بزرگترین امتیاز استفاده از سیستم مانسل این است که بی‌دقتی محاوره‌های روزمره را درباره‌ی رنگ ندارد. همانطور که قبلاً گفته شد، سیستم مانسل، یک سیستم رنگی نمونه‌ای (Sample Base) است، یعنی شناسایی رنگ بر اساس نمونه‌های عینی از رنگ‌های مورد نظر صورت می‌گیرد.
سیستم مانسل برای طراحان به حد کفایت دقیق است و نیازهای آنها را برآورده می‌کند؛ اما سیستم‌های دیگری هم وجود دارد که روش شناسایی و تعریف رنگ در آنها بر اساس نمونه‌های عینی رنگ، پایه‌ریزی نشده است، مهم‌ترین این سیستم‌ها، سیستمی است که CIE نامیده می‌شود. این سیستم براساس اندازه‌گیری مشخصات نورهای رنگی پایه‌ریزی شده است.
سیستم رنگ بر اساس اندازه‌گیری مشخصات نورهای رنگی (Instrument Base)
در روش CIE[1] از ترکیب نورهای رنگی برای ایجاد یک رنگ خاص استفاده می‌‍‌شود و اساس شناسایی رنگ، اندازه‌گیری دقیق مشخصات طیفی نورهای رنگی است. از این رو برخلاف سیستم نمونه‌ای، این سیستم براساس اطلاعات دقیقی که از ابزارآلات دقیق (Instrument) به دست می‌آید، پایه‌ریزی شده است.
برای انتخاب و تعیین رنگ یک محصول، می‌توان از هر دو سیستم یا مشتقات آنها استفاده کرد. اما مشکلی که باقی می‌ماند این است که بین رنگ‌های تعریف شده در این سیستم‌ها و رنگ‌های تولید شده در کارخانه‌ها، تفاوت‌هایی وجود دارد. از طرفی در صنعت، هر پدیده‌ای دارای تلرانس خاص خود است و رنگ هم به عنوان یک پدیده، از این قانون مستثنی نیست. تلاش‌های زیادی برای طراحی و ساخت دستگاه‌ها و ابزارآلاتی صورت گرفته که بتواند میزان انحراف یا خطا بین یک رنگ تعریف شده در یک سیستم استاندارد و همان رنگ تولید شده در آن سیستم را مورد سنجش و ارزیابی قرار دهد. این سنجش دارای دو مرحله است: ابتدا تعیین میزان انحراف از رنگ تعریف شده در آن سیستم و سپس تعیین حدود قابل قبول برای آن.
" مبانی هنرهای تجسمی ۲، مبانی رنگ،طراحی صنعتی، توصیف مشخصه‌های رنگ، شاخصه‌های رنگ "
________________________________________
[1] Commission International del’Eclairage
+ نوشته شده در دوشنبه بیست و چهارم بهمن 1390ساعت 20:15 توسط A.Zahedi