گروه کر

یک گروه کُر[و ۱]، کُرال[ی ۱] یا گروه هم‌سرایان[و ۲]، گروهی موسیقیایی متشکل از خوانندگان است. البته باید در نظر داشت موسیقی کرال، به قطعاتی گفته می‌شود که برای اجرای چنین گروهی نوشته می‌شود. به گروهی از خوانندگان که اجرای گروهی دارند، گروه کر یا گروه هم‌سرایان گفته می‌شود. اصطلاح گروه کر غالبا به گروه‌های وابسته به کلیسا اطلاق می‌شود؛ (فارغ از این که جزء اعضای اصلی گروه کر هستند یا نه)، و دسته دوم به گروه‌هایی اشاره دارد که در سالن‌های کنسرت یا تئاتر به اجرا می‌پردازند. البته این تفاوت چندان سخت‌گیرانه نیست. اصطلاح "کر" در شکلی دیگر به معنای زیرمجموعه‌ای از اجرای دسته‌جمعی به کار می‌رود. بدین‌ترتیب ممکن است به عباراتی مانند "کر سازهای بادی-چوبیِ"[و ۳] ارکستر، یا "کرهای" گوناگون مجموعه‌ای از صداها یا سازها در ساخته‌ای پلی‌کرال بربخوریم. در اوراتوریوها[و ۴] و مس‌های [و ۵] معمول سده‌های هجدهم تا بیست و یکم، از واژه گروه کر یا همسرایان برای نشان دادن وجود بیش از یک خواننده در هر بخش برای مقایسه با کوارتت تک‌خوان‌هایی نیز که در این کارها وجود دارد، به کار می‌رفته و می‌رود.



نیایش شامگاهی در بست کلیسای یورک مینیستر. تصویر گروه کر در جایگاه‌های خراطی شده.
محتویات [نمایش]
ساختار گروه‌های کر [ویرایش]

رهبری گروه‌های کر غالبا توسط یک رهبر ارکستر یا کُر‌مایْستِر[و ۶] (رهبر گروه کر) انجام می‌گیرد. اغلب گروه‌های کر شامل چهار بخش هستند تا خواندن را در هارمونی چهاربخشی انجام دهند. اگرچه در صورتی که خواننده‌هایی برای خواندن بخش‌های بیشتر وجود داشته باشد، هیچ‌گونه محدودیتی در تعداد بخش‌های ممکن وجود ندارد. به عنوان مثال، توماس تالیس[و ۷] موتتی ۴۰ بخشی با نام Spem in alium[ی ۲] برای هشت گروه کر با پنج صدا برای هر گروه نوشت؛ و یا قطعه Stabat Mater [ی ۳] اثر کشیشتف پندرتسکی، برای سه گروه کر با ۱۶ صدا برای هر گروه نوشته شده است؛ یعنی در مجموع ۴۸ بخش. علاوه بر چهار بخش، سه، پنج، شش و هشت بخش از معمول ترین تعداد بخش‌ها در یک گروه کر هستند. گروه‌های کر هم توانایی خواندن با همراهی ساز را دارند و هم بدون آن. آواز بدون آکومپانیمان، آواز آکاپلا[و ۸] نام دارد (اگرچه هیئت مدیره انجمن کرال آمریکا (ACDA) این نوع استفاده از آکاپلا را به معنای عدم همراهی مناسب نمی‌داند[۱]، چرا که آکاپلا اشاره به آوازی دارد که در "کلیساها" اجرا می‌شود و امروزه آواز بدون همراهی موسیقیایی بیشتر حالتی سکولار و غیرمذهبی دارد). سازهای همراهی‌کننده گروه کر می‌توانند گستره بسیار متفاوتی داشته باشند؛ از یک ساز گرفته تا یک ارکستر کامل. برای تمرینات گروه کر معمولا از یک پیانو یا ارگ استفاده می‌شود، حتی اگر سازهای متفاوتی برای اجرا در نظر گرفته شده باشد و یا گروه کر در حال تمرین قطعات بدون ساز باشد.

در مراسم پرستش [ویرایش]

همراهی [ویرایش]


گروه کر رابین موشه کوهن، یهودیان مصری اسکندریه در کنیسه ساموئل مناشه. اسکندریه, مصر.
کلیساهای ارتدکس شرقی، برخی از گروه‌های پروتستان آمریکایی و کنیسه‌های یهود، از هیچ سازی استفاده نمی‌کنند. ساز همراهی‌کننده در کلیساهای مناسک لاتین (غربی)[و ۹] معمولا ارگ است، اگرچه کلیسای Moravian در بخش آمریکای استعماری، از گروه سازهای زهی و بادی استفاده نمودند. کلیساهای زیادی که مراسم پرستش خود را در قالب معاصر برگزار می‌کنند، از گروه موسیقیایی تقویت شده کوچکی برای همراهی آوازخوانان استفاده می نمایند. و در کلیساهای کاتولیک رومی با نظر مسئولان خود، ممکن است همراهی ارکستری دیگری را نیز به کار گیرند.

کاربرد در تشریفات مذهبی [ویرایش]
علاوه بر خواندن آواز که حاضرین در کلیسا در انجام آن شرکت می‌کنند؛ به عنوان مثال: اجرای سرودهای مذهبی یا موسیقی تشریفاتی (آیینی)، بعضی از گروه‌های کر کلیساها هنوز هم به اجرای آثار مناجات‌گونه[و ۱۰] می پردازند. از میان این قطعات می‌توان به Proper اشاره نمود (proper خود شامل آنتی‌فون‌هایی با نام های introit، gradual و communion است که ممکن است با مناسبت‌های گوناگون سال عبادی[و ۱۱] تغییر کنند). از اصلی‌ترین این کلیساها می‌توان به کلیساهای کاتولیک و انگلیسی اشاره کرد؛ هر چند معمول‌ترین قطعات اجرا شده در کلیساها برای تشریفات خاص، موتت و نیز Anthem (سرودهای کوتاه مذهبی) در زمان‌های از پیش تعیین شده است.

کاربردهای معاصر [ویرایش]
گرچه بسیاری از کلیساهای معاصر خواننده‌ها را جایگزین گروه کر کرده‌اند، ولی برخی کلیساها گروه‌های کری را به خدمت می‌گیرند که به تقویت صدای خواننده ها پرداخته و در هر دو گروه مردان و زنان از دامنه صدایی آلتو، تنور، سوپرانو برخوردارند. بر خلاف کلیساهای سنتی، اعضای این گروه‌ها به همراه آهنگ دست زده، دستان خود را بالا برده و حتی بر روی سکو می‌رقصند، با این هدف که حاضرین در کلیسا را نیز به انجام همین کارها تشویق کنند. برخی از این گروه‌ها حتی رهبر نیز ندارند.

انواع گروه‌های کر [ویرایش]
گروه‌های کر مختلط (صداهای مردان و زنان). این نوع را می‌توان معمول‌ترین گروه کر دانست که معمولا شامل چهار صدای سوپرانو، آلتو، تنور و باس است که غالبا از آن با شکل مخفف SATB یاد می‌کنند. بیشتر اوقات یک یا دو صدا به دو گروه تقسیم می‌شود؛ به عنوان مثال زمانی SSAATTBB داریم که هر صدا به دو بخش تقسیم شود و SATBSATB هنگامی پیش می‌آید که گروه کر به دو گروه چهاربخشی نیمه مستقل تقسیم شده باشد. گهگاه صدای باریتون نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد که در این صورت آن بخش توسط باس‌هایی که توانایی اجرای محدوده فراتر از باس را دارند اجرا می‌شود (و آن را به شکل SATBarB نشان می‌دهند). در گروه‌های کر کوچکتر که مردان کمتری در اجرا شرکت دارند، با تنظیمی متفاوت متشکل از بخش‌های: سوپرانو، آلتو و باریتون (SAB)، گروه اندک مردان می‌توانند تنها در یک بخش به خوبی نقش باس‌ها و تنورها را بر عهده گیرند.
گروه کر مردان[و ۱۲]، متشکل از صداهای SATB همانند آنچه در گروه کر مختلط وجود دارد، با این تفاوت که پسران بخش بالایی را می‌خوانند (که آنها را تریبل[و ۱۳] یا سوپرانوی پسرانه[و ۱۴] می‌خوانند) و مردان نیز بخش آلتو را به شکل فالستو[و ۱۵] می‌خوانند که به این نوع صدا کنترتنور[و ۱۶] می‌گویند. این شکل از گروه کر معمولا در کلیسای جامع انگلیس یافت می‌شود.
گروه کر زنان، که معمولا شامل دو بخش از صداهای سوپرانو و آلتو است که غالبا با شکل کوتاه‌شده‌ی SSAA نشان داده می‌شود. و یا ممکن است گروه شامل سوپرانو I، سوپرانو II و آلتو باشد که در آنصورت SSA خوانده می‌شود.
گروه کر مردان[و ۱۷] یا همسرایان مرد[و ۱۸]، که معمولا از دو تنور، یک باریتون و یک باس تشکیل می‌شود، که غالبا آن را به شکل TTBB نمایش می دهند (و یا ATBB، در صورتی که بخش بالایی در محدوده صدایی آلتو به شکل فالستو خوانده شود. ممکن است فرم ATBB در بعضی از آثار موسیقیایی کوارتت باربرشاپ[و ۱۹] مشاهده شود).
گروه کر بچه‌ها که غالبا دوبخشی (SA) و سه بخشی (SSA) است و گاهی صداهای بیشتری نیز دارد. این شامل گروه‌های کر پسران نیز می‌شود.
گروه‌های کر را بر پایه نهادی که گروه در آنجا به فعالیت می‌پردازد نیز، دسته‌بندی می‌کنند:

گروه‌های کر کلیسا
گروه‌های کر دانشگاهی و دانشکده‌ای
گروه‌های کر جمعی (متشکل از کودکان یا بزرگسالان)
گروه‌های کر حرفه‌ای مستقل، (مانند: گروه Anúna) و یا گروه‌های با پشتیبانی دولت (مانند: خوانندگان BBC، گروه ملی کر مجلسی ایرلند، گروه کر مجلسی کانادا[و ۲۰]، گروه کر رادیو سوئد)


یک گروه‌ کر مدرسه‌ای
گروه‌های کر مدرسه‌ای
گروه‌های کر اشاره‌گر (متشکل از اعضای ناشنوا یا شنوا) که از زبان اشاره به جای صدا استفاده می‌کنند.
گروه‌های کر ترکیبی آوازی و اشاره‌گر که هم از زبان اشاره و هم آواز استفاده می‌کنند و برای هدایت گروه از مربی حرکات و مدیر موسیقی کمک گرفته می‌شود.
برخی از گروه‌های کر را بر اساس موسیقی‌ای که اجرا می‌نمایند، دسته‌بندی می‌کنند، مانند:

گروه های کر سمفونیک
گروه‌های کر باخ
گروه‌های کر جز آوازی
گروه‌های کر نمایشی که اعضای گروه در آن می‌رقصند و می‌خوانند، که غالبا تا حدی شبیه به اجراهای موزیکال است.
گروه‌های کر Gospel
موسیقی باربرشاپ
آرایش اعضا بر روی صحنه [ویرایش]



یک روش چیدمان گروه کر


گروه آلمانی Kantorei[ی ۴] در برابر ارکستر
درباره چگونگی آرایش بخشهای مختلف اعضای گروه کر بر روی صحنه، مکتبهای فکری گوناگونی وجود دارد. در گروههای کر سمفونیک، معمول است گروه در پشت ارکستر، مطابق با چیدمان استاندارد گروه سازهای زهی، یعنی از زیرترین تا بم ترین صدا و از چپ به راست قرار گیرند. هرچند این چینش به هیچ وجه جهان‌شمول نیست. در قطعاتی که پیانو ساز همراهی‌کننده است و یا آواز آکاپلا، به طور معمول مردان در قسمت عقب و زنان جلوی آنها قرار می‌گیرند. البته برخی از رهبران ترجیح می‌دهند باس‌ها پشت سر سوپرانوها قرار گیرند، با این استدلال که صداهای بیرونی باید یکدیگر را تعدیل کنند.

در گروه‌های کر حرفه‌ای‌تر، غالبا تمام گروه‌های صدایی به صورت مختلط قرار می‌گیرند. طرفداران این شیوه، علت استفاده از آن را در این نکته می‌دانند که هر خواننده در گروه می‌تواند آسان‌تر صدای دیگر اعضا را شنیده و صدای خود را با آنان وفق دهد، ولی در این صورت از هر خواننده انتظار می‌رود کمتر به دیگر اعضای بخش خود وابسته باشد. مخالفان این روش اعتقاد دارند با این آرایش تفکیک مکانی هر خط صدا از بین رفته که خود یک ویژگی ارزشمند برای شنوندگان به شمار می‌آید. از سوی دیگر این کار باعث حذف رزونانس محلی شده که کاهش حجم موثر گروه کر را در پی دارد.

در آثار موسیقیایی که دو یا چند گروه کر در آن شرکت دارند، معمولا اعضای هر گروه کر با یکدیگر هستند، و گاهی به شکلی معنی‌دار از یکدیگر جدا می‌گردند؛ به ویژه در اجراهای موسیقی قرن شانزدهم. برخی از آهنگسازان عقیده دارند که گروه‌های کر حتما باید از هم تفکیک شوند؛ مانند رکوئیم جنگ اثر: بنجامین بریتن. در این میان، فاصله خوانندگان از یکدیگر نیز مورد توجه بوده است. مطالعات صورت‌گرفته در این زمینه نشان داده‌اند نه تنها آرایش حقیقی، بلکه مقدار فضای پهلویی و فراگیر، دریافت صدا را برای آوازخوانان و شنوندگان تحت تاثیر قرار می‌دهد.[۲]

مهارت‌های مورد نیاز خوانندگان گروه کر [ویرایش]

خواننده‌های گروه کر از نظر توانایی‌ها و اجراهایشان بسیار متفاوتند. بهترین خواننده‌های یک گروه کر (در مقایسه با دیگر اعضا) از مهارت‌های زیر برخوردارند:
دقت در خواندن نت خواسته شده (با زیر وبم درست و ژوست)، به همراه تمبر (رنگ) صدایی که مکمل دیگر خواننگان باشد؛
دقت در خواندن با حجم کنترل‌شده صدا که با نشانه‌های دینامیکی مشخص‌شده در برگه نت یا تعیین‌شده توسط رهبر، و پرهیز از خواندن با صدای بلند که به شکل محسوسی به عنوان صدایی انفرادی از میان بخش خود شنیده شود؛
دیدخوانی بسیار روان؛[ی ۵]
دقت در خواندن و تلفظ و رعابت سبک تلفظی که مربی زبان تعیین کرده است، در هر زبانی که می‌خواهد باشد. این مورد شامل: بیان صحیح، زمان بندی درست واکه (مصوت) های ساده و مرکب و قراردهی درست صامت ها؛
درک و تفسیر موسیقی و بازتاب آن درک در تولید صدایی آن اثر؛
کاملا آماده و گوش‌به‌زنگ بودن برای مدتی طولانی، و نظارت دقیق بر آنچه در جلسه تمرین یا اجرا می‌گذرد؛
نظارت هر فرد بر چگونگی خواندن خود، یافتن اشتباهات و تلاش برای تصحیح آنها به مرور زمان؛
پذیرش راهنمایی و پیشنهادهای دیگر اعضای گروه به نفع کل گروه، حتی هنگامی که خواننده از نظر زیبایی‌شناسی با آن نکات موافق نیست؛
ارائه صدایی سالم و خوشایند با به کارگیری شگردهای مناسب آوازی؛
خواندن با استفاده از مصوت‌ها و ردیابی صداها برای انطباق با گروه؛
در این میان، خوانندگانی که گوش مطلق دارند هنوز نیازمند مهارت‌های دیگری هستند؛ از جمله: خواندن قطعه در گامی متفاوت از گام اصلی قطعه؛ چرا که گروه‌های کر معمولا قطعات را در حالت ترنسپوز‌شده می خوانند؛ هماهنگی با گروه، حتی در مواردی که گروه به صورت نامحسوسی از فرکانس مرجع تغییر تنالیته می‌دهد؛ دادن گام یا نواک آغازین به گروه که قطعه با آن آغاز می‌شود، که معمولا در قطعات بدون همراهی روی می‌دهد؛

مرور تاریخی کلی موسیقی کرال [ویرایش]

روزگار باستان [ویرایش]
نوشتار اصلی: موسیقی یونان باستان‎


نقش برجسته, که اکنون در آتن قرار دارد. در این تصویر که احتمالا نشان‌دهنده بخشی از نمایش باکای [و ۲۱] است، دیونیسوس به همراه چند بازیگر زن با ماسک و طبل در دست به تصویر در آمده اند.
خاستگاه موسیقی کرال را می‌توان موسیقی سنتی دانست، چرا که آوازخوانی در گروه‌های بزرگ بسیار در فرهنگ‌های کهن رواج داشته است. از این جمله می‌توان به آواز تک‌بخشی یا اونیسون اشاره کرد که در یونان باستان رایج بوده و یا آوازهای چندبخشی همانند آنچه در موسیقی کرال معاصر اروپا دیده می‌شود که بر اساس قوانین هارمونی نوشته شده‌اند. [۳]

قدیمی‌ترین رپرتوار کرال ثبت شده خالی از ابهام که تا به امروز حفظ شده، از یونان باستان است. کامل‌ترین آثار به‌جامانده از آن دوره، سرودهای مذهبی دلفی از قرن دوم و سرودهای مذهبی Mesomedes از قرن دوم هستند. گروه اصلی کر یونان در درام یونانی به ایفای نقش می‌پرداختند و پاره‌ای از کارهای نمایش‌نامه‌نویسانی چون: اوریپید (نمایشنامه اورستس) و سوفوکلز (نمایشنامه آژاکس) که بر روی کاغذهای ساخته شده از پاپیروس به جا مانده‌اند. اثر گورنگاشت سیکیلوس[و ۲۲] نوشته شده در قرن دوم پیش از میلاد، کامل‌ترین اثر به جای مانده از آن دوران است (اگرچه به نظر می رسد قطعه برای اجرای سولو نوشته شده باشد). از نمونه‌های مورد توجه اخیر می‌توان به سرود مذهبی Oxyrhynchus [و ۲۳] (قرن دوم پیش از میلاد) به عنوان ابتدایی‌ترین موسیقی مسیحی اشاره کرد.

از موسیقی نمایش‌های رمی، فِرازی موسیقیایی بر روی تک‌خطی از نمایش‌نامه هکیرا[و ۲۴] نوشته تِرِنس[و ۲۵] در قرن هجدهم پدیدار شد.

جستارهای وابسته: موسیقی باستانی
موسیقی قرون وسطی [ویرایش]
نوشتار اصلی: موسیقی قرون وسطی‎


آوازخوانی در کلیسا, Tacuinum Sanitatis Casanatensis (قرن چهاردهم).
سرودهای گرگورین به همراه انواع اندک دیگری از سرودهایی که بعدا توسط کلیسای کاتولیک رده‌بندی (و یا گاهی توقیف) شدند، از قدیمی‌ترین قطعات موسیقی نت‌نویسی‌شده اروپای غربی است. آواز اونیسون در گروه کر، سنتی است که از حدود اواسط دوران زندگی سن اَمبروز (قرن چهارم) تا پاپ گرگوری کبیر (قرن ششم) آغاز شده و تا به امروز ادامه یافته است. در اواخر قرون وسطی، نوع جدیدی از خواندن با نام ارگانوم پدید آمد. این شیوه که شامل چندین بخش ملودیک بود، نقشی اصلی در برخی مناسبت‌ها را بازی می‌کرد؛ اگرچه در ابتدا این اثر پُلی‌فونیک تنها توسط سولیست‌ها خوانده می‌شد. پیشرفت‌های بعدی این تکنیک به ایجاد فرم‌هایی چون کلاوزوله[و ۲۶]، کندکتوس[و ۲۷] و موتت شد (برجسته‌ترین نوع آن، موتت ایزوریتمیک است)، که بر خلاف موتت‌های دوره رنسانس به قطعه‌ای با متون متفاوت که به طور همزمان با صداهای مختلف خوانده می‌شود، اشاره می‌کند. نسخه خطی Old Hall،

اولین مدرک از پلی‌فونی با بیشتر از یک خواننده در هر بخش است (جمع‌آوری‌شده در سال ۱۴۲۰، اگرچه قطعات موسیقیایی اواخر قرن چهاردهم را در بر دارد). در این مجموعه دیویزه‌های آشکاری وجود دارد که یک بخش را به دو نت صدادهنده همزمان تقسیم می‌کند.

موسیقی رنسانس [ویرایش]
نوشتار اصلی: موسیقی دوره رنسانس‎


کانتوریای ساخته‌ی لوکا دلا روبیا[و ۲۸]. Museo dell'Opera del Duomo, فلورانس.
موسیقی کرال مذهبی در دوره رنسانس، نوع عمده‌ای از موسیقی در اروپای غربی بود که به طور رسمی نت‌نویسی می‌شد. در سراسر این دوران، صدها مس[و ۲۹] و موتت[و ۳۰] (و همچنین فرم‌های گوناگون دیگری) برای گروه‌های کر آکاپلا تصنیف شد؛ اگرچه بحث‌ها و اختلاف نظرهایی بر سر نقش سازها در دوره‌های زمانی و حوزه‌های خاص وجود دارد. از آهنگسازان مشهورتر این دوره می‌توان به: دوفای[و ۳۱]، ژوسکن دِ‌پری[و ۳۲]، جووانی پیرلوئیجی دا پالسترینا[و ۳۳]، و ویلیام برد[و ۳۴] یاد کرد. قطعات کرال، افتخارات پُلی‌فونی دوره رنسانس به حساب می‌آمدند که توسط گروه‌های کر ممتاز و ورزیده، در سراسر اروپا به اجرا در می‌آمدند. موسیقی کرال از این دوره تا به امروز که گروه‌های کر زیادی نیز وجود دارد، همچنان محبوب است.

مادریگال، پاره‌آهنگی [ی ۶] که برای خواندن تازه‌کارها در اجراهای موسیقی مجلسی ایجاد شد، در این دوره شکل گرفت. اگرچه مادریگال‌های ابتدایی به شکل فضاهایی نمایشی برای اشعار عشقی یکطرفه و داستان‌های اساطیری در ایتالیا بودند، کاربرد آنها پس از ورود به انگلیس و ادغام با فرم رقص مانند باله، در برپایی جشن‌ها و مناسبت‌هایی چون آهنگ‌های ملایم فصل و مهمانی‌های به صرف شام تغییر کرد. امروزه واژه مادریگال برای بیشتر انگلیسی‌ها به مورد دوم اشاره دارد تا معنای دقیق مادریگال که به قالبی شعری اشاره می‌کند که از خط‌هایی که هر کدام از هفت و یازده سیلاب تشکیل شده است.

تعامل صداهای آوازی در پلی‌فونی دوره رنسانس، موسیقی غرب را برای قرن‌ها تحت تاثیر قرار داد. آهنگسازان تا به امروز مرتبا به "شیوه پالسترینا" آموزش می‌بینند؛ به ویژه شیوه تدوین‌شده توسط یوهان جوزف فوکس، تئوریسین موسیقی قرن هجدهم. آهنگسازان اواخر قرن بیستم نیز با الهام از موسیقی آن دوره، آهنگ‌هایی به شیوه رنسانس نوشتند. به عنوان مثال هربرت هولز[و ۳۵]، مسی در مُد دوریَن نوشت که کاملا به سبک رنسانس محض است و همچنین مس در سل مینور اثر رالف وان ویلیامز، بسط و گسترشی از این سبک است. رهبر و آهنگساز اطریشی، آنتون فون وبرن، مجموعه کُرالیس کُنستانتینوس اثر هینریش آیزاک را به عنوان موضوع پایان‌نامه خود انتخاب کرد و ممکن است تکنیک‌های کنترپوانی به کار رفته در موسیقی سریالیسمی‌اش، الهام‌گرفته از این تحقیقات باشد.

موسیقی باروک [ویرایش]
دوره باروک در موسیقی، با رشد و پیشرفت باس شماره‌ای[و ۳۶]، به همراه دست‌آوردهای چشمگیر در قلمرو موسیقی آوازی سولو مانند مونودی‌های انجمن فلورنتین کامراتا و اپرا شکل گرفت. این حرکت نو در حقیقت توسعه روال همراهی موسیقی کرال با ارگ بود که از پیش پایه نهاده شده بود، چه از روی صفحه نت کاسته‌شده بی‌جزئیات (که گاهی امکان بازسازی بخش‌های گم‌شده از آن ممکن بود) و چه از روی باسو سیگوئنته[و ۳۷] (باس زیر؛ بخشی متشکل از یک پنج خط حامل که بخش بم موسیقی را در خود دارد).

در این میان سبک جدید کنسرتاتوی آوازی پدید آمد که در آن صداها و سازها با یکدیگر ترکیب می‌شدند. شاید بتوان سرچشمه آن را در موسیقی پُلی‌کرال مکتب ونیزی جستجو کرد. کلودیو مونته‌وردی (۱۶۴۳-۱۵۶۷) از کسانی بود که با موسیقی‌هایی که برای عبادات شامگاهی[و ۳۸] نوشت و همچنین کتاب هشتم مادریگال هایش[۴] که استعداد و ظرافت بالایی از سوی هر دو گروه خواننده‌ها و نوازندگان می‌طلبد، این سبک را به کمال رساند. شاگرد وی، هینریش شوتز[و ۳۹] (۱۶۷۲-۱۵۸۵)، (که پیشتر نزد جووانی گابریلی[و ۴۰] آموزش دیده بود) این سبک جدید را به آلمانی‌ها معرفی کرد. در کنار موسیقی جدید seconda pratica، نوشتن موتت‌های کنترپوانی به سبک استایل آنتیکو[و ۴۱] یا سبک قدیم تا قرن نوزدهم نیز ادامه یافت.

باید به خاطر داشت که گروه‌های کر این زمان معمولا بسیار کوچک بودند و می‌شد خوانندگان را از نظر مناسب بودن برای خواندن در کلیسا و یا موسیقی‌های مجلسی دسته بندی کرد. اسناد موجود نشان می‌دهند مونته‌وردی که خود یک خواننده نیز بود، در اجرای مگنیفیکات‌هایش که در هر بخشش یک صدا بوده، شرکت داشته است. [۵]

همراهی مستقل سازی، فصل جدیدی را در موسیقی کرال باز کرد. Verse anthem ها، جانشین سولوهای همراهی‌شونده با بخش‌های کرال شدند؛ ارلاندو گیبنز و هنری پرسل از پرآوازه‌ترین آهنگسازان این سبک بودند. گرندموتت‌ها(ی افرادی مانند: ژان-باپتیست لولی و میشل ریچارد دلالانده) این بخش‌ها را به موومان‌های مجزا تفکیک کرد. اوراتوریو که توسط جاکومو کاریسیمی پایه‌گذاری شد، این انگاره را به کارهای در اندازه کنسرتی تبدیل کرد، که معمولا بر اساس برداشت ضعیفی از داستان‌های کتاب مقدس بود.

اوج اوراتوریو را می‌توان در کارهای گئورگ فردریش هندل، به ویژه مسیحا و بنی‌اسرائیل در مصر یافت. در حالی که صدها گروه کر مدرن باید تا رشد جوامع کرال و کنسرت یادبود سده او صبر می‌کردند، می‌بینیم که هندل در همین حال از نیروهای اجراکننده گوناگونی استفاده کرده؛ از سولیست‌های Chandos Anthem گرفته تا گروه‌های بزرگتر (که بخش‌ها یا اندازه آنها کاملا با گروه‌های کر ارکسترهای مدرن متفاوت هستند):

« دیروز [ششم اکتبر] در کلیسای وست‌مینستر، تمرین سرود تاجگذاری برگزار شده بود که ساخت و تنظیم موسیقی آن به عهده مصنف مشهور، آقای هندل بوده است: در این قطعه ۴۰ خواننده و در حدود ۱۴۰ ویولن، ترومپت، ابوا، تیمپانی به طور متناسبی قرار داده شده بودند..! »
—نوریچ گازت، ۱۴ اکتبر ۱۷۲۷
آهنگسازان لوتری، به ساخت کانتاتاهایی با همراهی ساز پرداختند که اغلب بر اساس کرال (سرودهای مذهبی) بودند. اگرچه دیتریش بوکسته‌هود یکی از آهنگسازان برجسته این سبک بود، ولی عهده‌دار شدن ساخت کانتاتاهایی بر روی متن برای تمام سال کلیسایی آن هم تا نسل بعد کاری در اندازه‌های وسیع بود. تیله‌مان کانتاتاهای کرالی برای فرانکفورت نوشت (که بعدا نسخه های سولویی از آن با عنوان Harmonische Gottesdienst به چاپ رسید) و همینطور کریستف گراپنر به ساخت کانتاتاهای مناسبتی برای دارمشتات مشغول بود، ولی یوهان سباستین باخ (۱۷۵۰–۱۶۸۵) سهمی بزرگ و شگفت انگیز در این میان داشت: پس از مرگ وی، از پنج چرخه کامل از کانتاتاهایش سخن به میان آمده است، که سه چرخه از آنها که نزدیک به ۲۰۰ کار می‌شود، امروزه شناخته شده است. این مقدار البته بدون در نظر گرفتن موتت‌ها، (البته باخ خود به ندرت از اصطلاح کانتاتا استفاده می‌کرد؛ در اینجا موتت به "موسیقی‌های کلیسایی" ساخته وی بدون همراهی ارکستر اشاره دارد، که البته سازها باید بر اساس ریتم و تمپوی خوانندگان بنوازند. پاسیون‌ها، مس‌ها، مگنیفیکات و کانتاتاهای باخ در زمره کارهای با همراهی سازی قرار می‌گیرند.



کانتات باروک چهارصدایی
یکی از موضوعات داغی که امروزه بحث زیادی بر سر آن است، به اصطلاح "نظریه ریفکین" است که به بررسی دوباره یادداشت معروف " Entwurff" می‌پردازد. باخ این یادداشت (اگرچه کوتاه ولی بسیار مهم برای یک موسیقی کلیسایی متعارف) را در سال ۱۷۳۰ به انجمن محلی لایپزیگ فرستاد و در طی آن درخواست در اختیار گرفتن دست کم ۱۲ خواننده را از آنها کرد. نظر به مسئولیت باخ برای تدارک موسیقی چهار کلیسا و توانایی اجرای ساخته‌هایی برای گروه‌های کر دوبل با در دسترس داشتن یک خواننده برای هر بخش، جاشوا ریفکین اینگونه استنتاج می‌کند که موسیقی باخ به سادگی با یک صدا برای هر بخش در ذهنش شکل می‌گرفت.[ی ۷] مجموعه‌های اندکی از بخش‌های اجرای اصلی شامل ripieni هستند که به جای دو برابر کردن بی روح کوارتت آوازی، به آن استحکام می‌بخشد.


کرال هله‌لویا

هله‌لویا، از اوراتوریوی مسیحا ساخته گئورگ فریدریش هندل, یکی از مشهورترین قطعات کر تمام تاریخ است
آیا مشکلی با شنیدن این پرونده دارید؟ راهنمای رسانه را ببینید.
موسیقی کلاسیک و رمانتیک [ویرایش]
آهنگسازان اواخر قرن هجدهم مجذوب پتانسیل‌های نوی سمفونی‌ها و دیگر موسیقی‌های سازی شدند و عموما موسیقی کرال را نادیده گرفتند. بهترین کارهای موتسارت عمدتا شامل موسیقی‌های کرال وی نمی‌شود، مگر چند استثنا مانند آثار مس "بزرگ" در دو مینور و رکوئیم در رمینور . علاقه هایدن به موسیقی کرال در اواخر عمرش و در پی سفری به انگلستان در حدود سال ۱۷۹۰ بیشتر شد. وی در این سفر پس از شنیدن اوراتوریوهای متعددی از هندل که توسط ارکسترهای بزرگ اجرا شده بودند، از اوایل سال ۱۷۹۷ به نوشتن مجموعه‌ای از مس ها و همچنین دو اوراتوریوی بزرگش آفرینش و فصل‌ها مشغول شد. بتهوون تنها دو مس را در کارنامه خود دارد که هر دو برای تشریفات مذهبی کاربرد دارند؛ اگرچه اثر میسا سولمنیس وی تنها برای بزرگترین مراسم مناسب است. او همچنین استفاده از گروه کر به عنوان بخشی از بافت ارکستر هارمونیک را با سمفونی نهم و کرال فانتازیای خود پایه‌گذاری نمود.

در قرن نوزدهم، موسیقی مذهبی از کلیساها رخت بربست و در سالن‌های کنسرت طنین‌انداز شد. در این دوره انبوهی از آثار موسیقیایی مذهبی ساخته شده بودند که مناسب کاربردهای کلیسایی نبودند؛ مانند: قطعه: Te Deum، رکوئیم از برلیوز و Ein deutsches Requiem[و ۴۲] ساخته برامس. استابات ماتر روسینی، مس‌های شوبرت و همچنین رکوئیم وردی شکوه و عظمت ایجاد‌شده به وسیله‌ی همراهی سازی را در قطعات به کار گرفتند.

در این دوره اوراتوریوها که به وضوح تحت تاثیر مدل‌های ساخت هندل قرار داشتند، همچنان نوشته می‌شدند. L'Enfance du Christ[و ۴۳] اثر برلیوز، قطعات Elijah و St Paul نوشته مندلسون در این دسته از کارها قرار می‌گیرند. اگرچه شوبرت، مندلسون و برامس کانتاتاهایی غیرمذهبی نوشتند که از شناخته‌ترین‌شده این کارها می‌توان به Schicksalslied و Nänie ساخته برامس اشاره نمود.

تعداد اندکی از آهنگسازان به ساخت موسیقی آکاپلا ادامه دادند، به ویژه آنتون بروکنر که در مس‌ها و موتت‌هایش به شکلی شگفت‌آور کنترپوآن دوره رنسانس را با هارمونی کروماتیک در کنار یکدیگر قرار داد. مندلسون و برامس نیز موتت‎های آکاپلای پر معنی نوشتند.

رفته رفته توجه به گروه‎های کر آماتور (که عمدتا مکانی برای ابراز احساسات اجتماعی بود) به عنوان امکانی موسیقیایی برای اجرای part-song های آوازی شوبرت، شومان، مندلسون، برامس و دیگران جدی تر می شد. شکل‎گیری چنین گروه‎هایی عمدتا نتیجه تلاقی و گردهمایی‎های اجتماعی بود. این "کانون های آواز" غالبا برای گروه‎های مجزای خانم‎ها یا آقایان بود و موسیقی آن هم معمولا برای چهار بخش نوشته می‎شد (از همین رو به آن آواز بخشی می‎گفتند) که یا آکاپلا بود و یا با سازبندی ساده‎ای همراه بود. در همین هنگام جنبش سیسیلی دست به بازگردانی سبک ناب رنسانس در کلیساهای کاتولیک زد.


"Wie lieblich sind deine Wohnungen"

(چه دوست‌داشتنی است اقامتگاه تو) از Ein deutsches Requiem (رکوئیم آلمانی) ساخته یوهانس برامس
آیا مشکلی با شنیدن این پرونده دارید؟ راهنمای رسانه را ببینید.
قرن بیستم و بیست و یکم [ویرایش]
موسیقی کرال نیز همانند دیگر ژانرهای موسیقی دوره‎ای از آزمایش و تحول را در طول قرن قرن بیستم تجربه کرد. در حالی که اندکی از آهنگسازان شناخته‎شده عمدتا بر روی موسیقی کرال تمرکز کرده بودند، مهم‎ترین آهنگسازان اوایل سده نمونه‎های خوبی ساختند که به رپرتوار نیز افزوده شدند.

آهنگسازان اواخر دوره رومانتیک، همانند: ریشارد اشتراوس و سرگئی راخمانینف به گسترش این ژانر کمک کردند. مس در سل مینور اثر رالف وان ویلیامز یادآور سبک رنسانس است، در حالی که طراوت و چالاکی زبان‎های هارمونیک جدید را نیز به نمایش می‌کشد. او به تنظیم آهنگ‌های محلی انگلیسی و اسکاتلندی نیز پرداخت. قطعه Friede auf Erden[و ۴۴] ساخته آرنولد شونبرگ یک کالیدوسکوپ تونال است که مرکزیت تونال آن پی در پی جابجا می‌شود (دیگر اثر او، Verklärte Nacht برای خانواده سازهای زهی نیز به همان دوران باز می‌گردد). آهنگساز اوکراینی میکولا ﻟﺌﻮﻥ‌ﺗﻮﻳﭻ نیز به کشف راه‌های جدیدی برای هارمونیزه کردن و تنظیم قطعات فولکلور اوکراینی پرداخت و توانست شاهکارهایی چون Dudaryk و Shchedryk را بیافریند. قطعه شِدریک که از یک تم چهار نتی اُستیناتو بهره می‌گیرد، پس از اینکه به دست پیتر جِی. ویلخووسکی با نام کارول زنگ‌ها ترجمه شد، توانست به یک کارول محبوب کریستمس تبدیل شود.[ی ۸]

ظهور آتونالیته و دیگر سیستم‌ها و تکنیک‌های هارمونیک غیرسنتی در قرن بیستم نیز، بر موسیقی کرال تاثیر گذاشتند. در این سالها، موسیقی سریالی در کرال‌های ساخته آرنولد شونبرگ از جمله: سرود "Dreimal Tausend Jahre" [و ۴۵] به نمایش گذاشته می‌شود، در حالی که سبک خاص آهنگساز در استفاده از تکنیک "آواز نزدیک به صحبت کردن"[و ۴۶] در سرود مذهبی "De Profundis" [و ۴۷] آشکار است. نوع متمایز زبان مُدال پل هیندمیت چه در مس‌های آکاپلا و چه در شش شانسون او بر روی اشعاری از ریلکه[و ۴۸] نمود پیدا می‌کند. اگرچه او در رکوئیم سکولار خود به نام "When Lilacs Last in the Dooryard Bloom'd" [و ۴۹]، سبک کنترپوان دیسونانسی را ارائه می‌دهد. این کنترپوان دیسونانسی را در "Cinq Rechants" [و ۵۰]، اثر الیویه مسیان که بازگوکننده داستان تریستان و ایزولده است، می‌توان دید. تنظیم‌های سرود مذهبی توسط چارلز آیوز، غیرقابل‌مقایسه بودن زبان هارمونیک رادیکال وی را نشان می‌دهد. خوشه‌های صوتی و عناصر اتفاقی در موسیقی‌های کرال ساخته کشیشتف پندرتسکی، خالق "پاسیون سن لوقا"، نقش برجسته‌ای را بازی می‌کنند. این مورد درباره جورج لیگتی نیز صادق است؛ از ساخته‌های وی می‌توان رکوئیم و نور جاودان[و ۵۱] را نام برد. میلتون بابیت سریالیسم کامل را وارد کارهای کرال کودکان ساخت. در همان دوره دنیل پینکهام قطعاتی برای کر و نوار الکترونیکی نوشت. در قطعات سرود پاندا و سرود فضانورد، مردیت مانک با تنظیم غیرمتعارف موسیقی برای متن این قطعات، در جستجوی نت‌های هارمونیک است. قطعاتی که چنین لحن ناآشنایی دارند، دشوار بوده و به ندرت توسط آماتورها اجرا می‌شوند، ولی به هر حال این قطعات جای خود را در رپرتوار گروه‌های کر حرفه‌ای و نیمه‌حرفه‌ای سرتاسر جهان پیدا کرده‌اند.

از سبک‌های در دسترس‌تر موسیقی کرال می‌توان به آثاری از بنجامین بریتن، از جمله: رکوئیم جنگ و آهنگ‌های پنج گل[و ۵۲] و شادی در بره[و ۵۳] اشاره کرد. موتت‌هایی برای کریسمس[و ۵۴]، گلوریا و مس در سل ماژور از ساخته‌های فرانسیس پولنک غالبا اجرا می‌شوند. کارل ارف نمونه ای کهن‌گرا را در کانتاتای کارمینا بورانا[و ۵۵] به نمایش می‌کشد که بسیار نیز اجرا شده است. آهنگسازانی از ایالات متحد مانند: آرون کوپلند، ساموئل باربر و رندال تامپسون نیز قطعاتی نوشتند که کاملا می‌توان رنگ و بوی آمریکایی آنها را تشخیص داد. آهنگسازانی از اروپای شرقی همچون بلا بارتوک و زولتان کدای مقدار اندکی موسیقی برای گروه‌های کر نوشتند. مس برای گروه کر دوبل ساخته فرانک مارتن که به پراجراترین اثر این آهنگساز تبدیل شده است، با زبان هارمونیک مدرن متمایزش، کیفیت (مدالیته) و کنایه را با فرم‌های قرون وسطایی و رنسانس ترکیب می‌کند.

گروه به اصطلاح "مینیمالیست های مذهب گرا" را آروو پارت معرفی نمود. برخی از ساخته‌های او چون: مگنیفیکات و پاسیون یوحنا غالبا اجرا شده اند. آهنگسازانی دیگر، چون جان تِونر (خالق اثر آهنگی برای آتنا[و ۵۶]) و هنریک گورتسکی (آهنگساز Totus Tuus) نیز این عنوان را دارند. مینی‌مالیسم و پسا مینی‌مالیسم آمریکایی را می‌توان در کارهای آهنگسازانی چون استیو رایش در قطعه موسیقی صحرا[و ۵۷] و اقتباس‌های کرال از روی اپرای "انیشتین بر روی ساحل"[و ۵۸] فیلیپ گلس جستجو کرد. در این میان می‌توان از آهنگسازانی دیگر چون جان آدامز خالق اپرای "مرگ کلینگوفر"[و ۵۹] و دیوید لَنگ، صاحب اثر مصائب دخترک کبریت فروش[و ۶۰]، برنده جایزه پولیتزر یاد کرد.

با آغاز قرن بیست و یکم، موسیقی کرال دوباره مورد توجه واقع شد که بخشی از آن را می‌توان به دلیل علاقه ایجاد شده به سبک کارهای کرال قابل دسترس و نفوذ آهنگسازان معروف و خلاقی چون اریک ویتاکر، دانست. می توان تاثیرات چندفرهنگی را در پاسیون سن مَرقُس ساخته اُزوالدو گُلیخُف حس کرد؛ وی در ساخت این اثر شیوه باخ در نوشتن پاسیون را با موسیقی خیابانی آمریکای لاتین درهم آمیخته است. چن یی نیز در کانتات افسانه های چینی[و ۶۱]، ملودی‌های سنتی چینی را که با سازهای اصیل چینی نواخته می‌شوند، با زبان و سبک آتونال ترکیب می‌نماید. علت شهرت برخی آهنگسازان را می‌توان ساخته‌های کرال آنان دانست، که به عنوان یکی از بهترین نمونه‌های شناخته‌شده از این دست می‌توان به آهنگساز بسیار محبوب جان راتر اشاره نمود. به نظر می‌رسد انبوه کارهای دراماتیک آهنگساز ولزی، کارل جنکینز از نظر نمایشی بازگشتی به کارهای (کارل) ارف دارد. موسیقی جیمز مک میلان نیز به سنت‌شکنی در ساخت کارهای کرال که با بریتن، والتن، لایتن در بریتانیا آغاز شده بود، ادامه می‌دهد. همزمان آهنگسازان درجه اول موسیقی رسانه‌ای چون: جان ویلیامز و کنتارو ساتو و همچنین آهنگسازان برجسته موسیقی ارکستری مانند: آگوستا رید توماس، سوفیا گوبایدولینا، آرون جی کرنیس و توماس ایدس با ساخته‌هایشان کمک‌های شایانی به کارنامه کارهای کرال نمودند.

البته در این میان آثار مجامعی که ریشه در موسیقی کلاسیک کنسرتی ندارند نیز در غنی کردن کارنامه کرال و همچنین ارائه رویکردهای نو برای آهنگسازان نقشی بارز داشته اند:

در اواخر قرن نوزدهم گروه‌های کر مردان با اقدامات کارگران معدن زغال سنگ جنوب ولز با محبوبیتی روزافزون روبرو شد، که حاصل آن تاسیس گروه‌های کر متعددی از جمله Treorchy Male Choir، Morriston Orpheus Choir و Cor Meibion Pontypridd Male voice choirs بود. با وجود رکود صنعت استخراج زغال سنگ در ولز و درگذشت بسیاری از افرادی که در شکل‌گیری و رشد این گروه‌ها تاثیر گذار بودند، ولی همچنان بسیاری از این گروه‌های کر به کار خود ادامه می‌دهند و به عنوان بخشی سنتی از فرهنگ ولز به شمار می‌روند و در سطح بین‌المللی به اجرا می‌پردازند. البته باید به این نکته نیز اشاره کرد که تمام این گروه‎های کر بر اساس فعالیت‌های کارگران ولزی استخراج زغال سنگ پدید نیامدند. به عنوان مثال شکل‌گیری برخی از آنها از باشگاه‌های راگبی بود؛ مانند Cardiff Arms Park Male Choir و گروه کر باشگاه راگبی موریستُن. و یا گروه‌هایی دیگر چون: Pontarddulais Male Choir که از گروه کر جوانان تشکیل شد.
آفریقایی‌های حاضر در آمریکا که به بردگی گرفته شده بودند، ژانری نو موسوم به موسیقی‌های روحانی سیاهان[و ۶۲] به وجود آوردند. گروه خوانندگان جوبیلی دانشگاه فیسک با تورهایی که برگزار نمودند، این قطعات را به رپرتوار قطعات کنسرتی افزودند و تنظیم‌هایی از این قطعات به عنوان بخشی از رپرتوار استاندارد کارهای کرال تبدیل شده اند. ویلیام ال. داوسِن[و ۶۳]، جستر هِیرستُن[و ۶۴] و موزِس هوگان[و ۶۵] از آهنگسازان و تنظیم کننده‌های برجسته این سنت هستند.
در اواسط قرن بیستم، کوارتت‌های باربرشاپ دست به آزمایش‌هایی برای ترکیب آنسامبل‌های بزرگتر و تشکیل گروه‌های کری زدند که موسیقی چهاربخشی باربرشاپ را اجرا کنند. این تلاش‌ها غالبا با صحنه‌پردازی، رقص‌پردازی و طراحی لباس همراه است. اولین مسابقات بین‌المللی گروه‌های کر باربرشاپ در سال ۱۹۵۳ برگزار شد و تا به امروز نیز ادامه دارد.
یکی از زمینه‌های اصلی رشد جنبش کرال در اواخر قرن بیستم میلادی، در نتیجه اقدامات گروه‌های کر دگرباش‌های جنسی بوده است. شکل‌گیری چنین گروه‌هایی حدودا به سال ۱۹۷۹ باز می‌گردد، که در ظرف چند ماه گروه‌های کر مردان همجنس‌گرا در شهرهای بزرگ ایالات متحده همچون: نیویورک، لس‌آنجلس، سیاتل و دالاس تاسیس شدند. در طول ربع قرن گذشته، تعداد چنین گروه‌هایی؛ گروه کر مردان، زنان و یا مختلط، در حد انفجار افزایش یافته است. انجمن گروه‌های کر همجنس‌گرایان زن و مرد به عنوان گروهی همبند، هم اکنون در سرتاسر جهان بیش از صد گروه کر عضو دارد.
تاریخچه گروه کر در ایران [ویرایش]
این بخش نوشتار نیازمند گسترش است.
یادداشت [ویرایش]

↑ chorale؛ استفاده از این واژه به معنای گروه کر بیشتر در انگلیسی آمریکایی رایج است.
↑ لاتین: به معنای امیدی به هیچ کس دیگر. خط اول موتت با این جمله شروع می شود: هرگز به جز تو به کس دیگری امید نبسته ام.
↑ یکی از سرودهای مذهبی قرن ۱۳ کلیسای کاتولیک رومی است که به ستایش مریم مقدس می پردازد. نام این شعر که به زبان لاتین سروده شده، چیزی نزدیک به "مادرِ غمگین ایستاد" است. در خط اول آن می خوانیم: مادرِ غمگین اشکریزان در کنار صلیبی که فرزندش از آن آویزان بود، ایستاده بود.
↑ Kantorei در زبان آلمانی به موسیقی‌دانان کلیسای پروتستان آلمانی گفته می‌شود؛ به گفته دیگر: موسیقی‌دانانی که با رهبری Kantor (کانتور) به اجرا می‌پردازند. باخ نیز زمانی که در لایپزیگ به سر می برد، سمت کانتور را در کلیسای Thomaskirche بر عهده داشت.
↑ sight-read؛ در زبان ایتالیایی "parlati" گفته می شود
↑ part song؛ همانطور که در مقاله همسنگ در ویکیپدیای انگلیسی می خوانیم، ترجمه دقیق برای این واژه در زبان های دیگر یافت نمی شود، ولی در کل part song یا part-song به فرمی از موسیقی کرال گفته می شود که مضمونی غیرمذهبی دارد و عموما برای گروه های کر چهار بخشی (SATB) نوشته می شود. اگرچه ممکن است برای گروه های کر زنان و یا مردان نیز نوشته شود. در جایی دیگر می خوانیم: "part-song" قطعه ای هموفونیک برای گروه کر است که ملودی اصلی آن به بخش بالایی (به عنوان مثال: سوپرانو) داده می شود.
↑ از آنجا که باخ مسئولیت نوشتن موسیقی برای ۴ کلیسا را بر عهده داشت و در یادداشت خود به انجمن محلی لایپزیگ درخواست در اختیار گرفتن ۱۲ خواننده را داده بود.
↑ Щедрик یا "شِدریک" در زبان اوکراینی به معنای بخشنده یا باسخاوت است.
واژه نامه (چندزبانه) [ویرایش]

↑ choir
↑ chorus
↑ woodwind choir
↑ oratorio
↑ mass
↑ choirmaster
↑ Thomas Tallis
↑ a cappella
↑ Western Rite
↑ liturgy
↑ liturgical year
↑ Male choirs
↑ treble
↑ boy soprano
↑ falsetto
↑ countertenor
↑ Men's choirs
↑ Male Chorale
↑ barbershop quartet
↑ Choeur de chambre du Canada
↑ The Bacchae
↑ The Seikilos epitaph
↑ Oxyrhynchus hymn
↑ Hecyra (The Mother-in-Law)
↑ Publius Terentius Afer; better known in English as Terence
↑ clausulae
↑ conductus
↑ Luca della Robbia
↑ mass
↑ motet
↑ Guillaume Dufay
↑ Josquin des Prez
↑ Giovanni Pierluigi da Palestrina
↑ William Byrd
↑ Herbert Howells
↑ thoroughbass or figured bass
↑ basso seguente
↑ Vespers
↑ Heinrich Schütz
↑ Giovanni Gabrieli
↑ stile antico
↑ رکوئیم آلمانی
↑ دوران کودکی مسیح
↑ صلح بر روی زمین
↑ سه بار و هزار سال
↑ sprechstimme
↑ از اعماق
↑ Rilke
↑ وقتی شکوفه یاس‌های بنفش در حیاط خانه باقی می‌ماند
↑ پنج سرود برگردان
↑ Lux Aeterna
↑ Five Flower Songs
↑ Rejoice in the Lamb
↑ Motets pour le temps de noël
↑ Carmina Burana
↑ Song for Athene, also known as "Alleluia
↑ Desert Music
↑ Einstein on the Beach
↑ The Death of Klinghoffer
↑ Little Match Girl Passion
↑ Chinese Myths Cantata
↑ Black Spirituals
↑ William Dawson
↑ Jester Hairston
↑ Moses Hogan
منابع [ویرایش]

↑ «ACDA.org». بازبینی‌شده در ‏١٣ جولای ۲۰۱۱.
↑ Daugherty, J. Spacing, Formation, and Choral Sound: Preferences and Perceptions of Auditors and Choristers. Journal of Research in Music Education. Vol. 47, Num. 3. 1999.
↑ Joseph Jordania. 2011. Why do People Sing? Music in Human Evolution. Logos
↑ کتاب پنجم وی شامل یک باسو کنتینوئو برای "هارپسیکورد یا لوت" می باشد.
↑ "La voce e grata assai, ma.." in Early Music, 199-
پیوندهای بیرونی [ویرایش]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ گروه کر موجود است.
معنای واژهٔ «chorus» را در ویکی‌واژه ببینید.
ChoralNet
International Federation for Choral Music
Choral Public Domain Library
Musica International - choral music repertoire database
Global Chant Database – Index of Gregorian Chant - online database of plainchant melodies and texts
Sacred Classics - online radio program of choral music
Art of the States - information and free recordings of several choral works
The Boy Choir & Soloist Directory
Male Voice Choirs
A history of UK cathedral choirs and choir schools
The Association of Gaelic Choirs
British Choirs on the Net, UK
St.Luke's Choir – Coptic Orthodox Church
Gerontius - choirs and choral music resources UK
National Association of Choirs, UK
Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Choir". Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press.
Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Chorus". Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press.
رده‌های صفحه: Wikipedia articles incorporating a citation from the 1911 Encyclopaedia Britannica with Wikisource referenceگروه‌های موسیقی موسیقی
قس عربی
الجوقة أو الخُورُس أو الکُورُس أو الکُورَال (بالإنکلیزیة: Choir) هو مجموعة من الأشخاص ، بتوجیه من مدیر، تقدم الفن الغنائی. تتکون من مطربین (أو مغنین). کلمة کورس (أو الجوقة) قد تعنی بصفة عامة تألیف موسیقی مکتوب لهؤلاء الأشخاص . الجوقة لها جذور فی الماضی ،تنسب هذه الممارسة إلى الموسیقى الیونانیة القدیمة (جوقة الیونانیة) التی کانت موجودة فی المسرح أثناء أداء المآسی ، مثل الصوت الخارجی الذی یسرد المشاهد الخارجیة.
هناک المزید من الصور والملفات فی ویکیمیدیا کومنز حول: جوقة
تصنیف: مصطلحات موسیقیة
قس انگلیسی
A choir, chorale or chorus is a musical ensemble of singers. Choral music, in turn, is the music written specifically for such an ensemble to perform.
A body of singers who perform together as a group is called a choir or chorus. The former term is very often applied to groups affiliated with a church (whether or not they actually occupy the choir) and the second to groups that perform in theatres or concert halls, but this distinction is far from rigid.
The term "Choir" has the secondary definition of a subset of an ensemble; thus one speaks of the "woodwind choir" of an orchestra, or different "choirs" of voices and/or instruments in a polychoral composition. In typical 18th- to 21st-century oratorios and masses, chorus or choir is usually understood to imply more than one singer per part, in contrast to the quartet of soloists also featured in these works.


Evensong in the quire of the York Minster, showing carved choirstalls.
Contents [show]
[edit]Structure of choirs

Choirs are often led by a conductor or choirmaster. Most often choirs consist of four sections intended to sing in four part harmony, but there is no limit to the number of possible parts as long as there is a singer available to sing the part: Thomas Tallis wrote a 40-part motet entitled Spem in alium, for eight choirs of five parts each; Krzysztof Penderecki's Stabat Mater is for three choirs of 16 voices each, a total of 48 parts. Other than four, the most common number of parts are three, five, six and eight.
Choirs can sing with or without instrumental accompaniment. Singing without accompaniment is called a cappella singing (although the American Choral Directors Association[1] discourages this usage in favor of "unaccompanied," since a cappella denotes singing "as in the chapel" and much unaccompanied music today is secular). Accompanying instruments vary widely, from only one to a full orchestra; for rehearsals a piano or organ accompaniment is often used, even if a different instrumentation is planned for performance, or if the choir is rehearsing unaccompanied music.
Many choirs perform in one or many locations such as a church, opera house or school hall. In some cases choirs join up to become one "mass" choir that performs for a special reason. In this case they provide a series of songs or musical works to celebrate and provide entertainment to others.
[edit]In worship services

[edit]Accompaniment


Egyptian Alexandria Jewish choir of Rabbin Moshe Cohen at Samuel Menashe synagogue. Alexandria, Egypt.
Eastern Orthodox churches, some American Protestant groups, and some synagogues do not use instruments. In churches of the Western Rite the accompanying instrument is usually the organ, although in colonial America, the Moravian Church used groups of strings and winds. Many churches which use a contemporary worship format use a small amplified band to accompany the singing, and Roman Catholic Churches may use, at their discretion, additional orchestral accompaniment.
[edit]Liturgical function
In addition to leading of singing in which the congregation participates, such as hymns and service music, some church choirs still sing full liturgies, including propers (introit, gradual, communion antiphons appropriate for the different times of the liturgical year). Chief among these are the Anglican and Roman Catholic churches; far more common however is the performance of anthems or motets at designated times in the service.
[edit]Types

Mixed choirs (with male and female voices). This is perhaps the most common type, usually consisting of soprano, alto, tenor and bass voices, often abbreviated as SATB. Often one or more voices is divided into two, e.g., SSAATTBB, where each voice is divided into two parts, and SATBSATB, where the choir is divided into two semi-independent four-part choirs. Occasionally baritone voice is also used (e.g., SATBarB), often sung by the higher basses. In smaller choirs with fewer men, SAB, or Soprano, Alto, and Baritone arrangements allow the few men to share the role of both the tenor and bass in a single part.
Male choirs, with the same SATB voicing as mixed choirs, but with boys singing the upper part (often called trebles or boy sopranos) and men singing alto (in falsetto), also known as countertenors. This format is typical of the British cathedral choir.
Female choirs, usually consisting of soprano and alto voices, two parts in each, often abbreviated as SSAA, or as soprano I, soprano II, and alto, abbreviated SSA.
Men's choirs, or Male Chorale, usually consisting of two tenors, baritone, and bass, often abbreviated as TTBB (or ATBB if the upper part sings falsetto in alto range. ATBB may be seen in some barbershop quartet music.
Children's choirs, often two-part SA or three-part SSA, sometimes more voices. This includes boy choirs.
Choirs are also categorized by the institutions in which they operate:
Church choirs
Collegiate and university choirs
Community choirs (of children or adults)
Professional choirs, either independent (e.g. Anúna) or state-supported (e.g., BBC Singers, National Chamber Choir of Ireland, Canadian Chamber Choir, Swedish Radio Choir).


An English school choir
School choirs
Signing choirs (of Deaf or Hearing individuals), using Sign Language rather than voices
Integrated Signing and Singing Choirs, using both Sign Language and Voices and led by both a Signductor and a Musical Director.
Some choirs are categorized by the type of music they perform, such as
Bach choirs
Barbershop music
Gospel choirs
Show choirs, in which the members sing and dance, often in performances somewhat like musicals
Symphonic choirs
Vocal jazz choirs
[edit]Arrangements on stage



One possible layout


German Kantorei in front of the orchestra
There are various schools of thought regarding how the various sections should be arranged on stage.
In symphonic choirs it is common (though by no means universal) to order the choir behind the orchestra from highest to lowest voices from left to right, corresponding to the typical string layout.
In a cappella or piano-accompanied situations it is not unusual for the men to be in the back and the women in front; some conductors prefer to place the basses behind the sopranos, arguing that the outer voices need to tune to each other.
More experienced choirs often sing with the voices all mixed together. Proponents of this method argue that it makes it easier for each individual singer to hear and tune to the other parts, but it requires more independence from each singer. Opponents argue that this method loses the spatial separation of individual voice lines, an otherwise valuable feature for the audience, and that it eliminates sectional resonance, which lessens the effective volume of the chorus.
For music with double (or multiple) choirs, usually the members of each choir are together, sometimes significantly separated, especially in performances of 16th-century music. Some composers actually specify that choirs should be separated, such as in Benjamin Britten's War Requiem.
Consideration is also given to the spacing of the singers. Studies have found that not only the actual formation, but the amount of space (both laterally and circumambiently) affect the perception of sound by choristers and auditors.[2]
[edit]Historical overview of choral music

[edit]Antiquity
Main article: Music of ancient Greece


Relief, now in Athens, showing Dionysus with actresses (possibly from The Bacchae) carrying masks and drums.
The origins of choral music are found in traditional music, as singing in big groups is extremely widely spread in traditional cultures (both singing in one part, or in unison, like in Ancient Greece, as well as singing in parts, or in harmony, like in contemporary European choral music).[3]
The oldest unambiguously choral repertory that survives is that of ancient Greece, of which the 2nd century BC Delphic hymns and the 2nd century AD. hymns of Mesomedes are the most complete. The original Greek chorus sang its part in Greek drama, and fragments of works by Euripides (Orestes) and Sophocles (Ajax) are known from papyri. The Seikilos epitaph (2c BC) is a complete song (although possibly for solo voice). One of the latest examples, Oxyrhynchus hymn (3c) is also of interest as the earliest Christian music.
Of the Roman drama's music a single line of Terence surfaced in the 18c. However, musicologist Thomas J. Mathiesen comments that it is no longer believed to be authentic.[4]
See also Ancient music.
[edit]Medieval music
Main article: Medieval music


Church singing, Tacuinum Sanitatis Casanatensis, XIV century
The earliest notated music of western Europe is Gregorian Chant, along with a few other types of chant which were later subsumed (or sometimes suppressed) by the Catholic Church. This tradition of unison choir singing lasted from sometime between the times of St. Ambrose (4th century) and Gregory the Great (6th century) up to the present. During the later Middle Ages, a new type of singing involving multiple melodic parts, called organum, became predominant for certain functions, but initially this polyphony was only sung by soloists. Further developments of this technique included clausulae, conductus and the motet (most notably the isorhythmic motet), which, unlike the Renaissance motet, describes a composition with different texts sung simultaneously in different voices. The first evidence of polyphony with more than one singer per part comes in the Old Hall Manuscript (1420, though containing music from the late 14th century), in which there are apparent divisi, one part dividing into two simultaneously sounding notes.
[edit]Renaissance music
Main article: Renaissance music


Luca della Robbia's Cantoria, Museo dell'Opera del Duomo, Florence
During the Renaissance, sacred choral music was the principal type of formally notated music in Western Europe. Throughout the era, hundreds of masses and motets (as well as various other forms) were composed for a cappella choir, though there is some dispute over the role of instruments during certain periods and in certain areas. Some of the better-known composers of this time include Dufay, Josquin des Prez, Giovanni Pierluigi da Palestrina, and William Byrd; the glories of Renaissance polyphony were choral, sung by choirs of great skill and distinction all over Europe. Choral music from this period continues to be popular with many choirs throughout the world today.
The madrigal, a partsong conceived for amateurs to sing in a chamber setting, originated at this period. Although madrigals were initially dramatic settings of unrequited-love poetry or mythological stories in Italy, they were imported into England and merged with the more dancelike balletto, celebrating carefree songs of the seasons, or eating and drinking. To most English speakers, the word madrigal now refers to the latter, rather than to madrigals proper, which refers to a poetic form of lines consisting of seven and eleven syllables each.
The interaction of sung voices in Renaissance polyphony influenced Western music for centuries. Composers are routinely trained in the "Palestrina style" to this day, especially as codified by the 18c music theorist Johann Joseph Fux. Composers of the early 20th century also wrote in Renaissance-inspired styles. Herbert Howells wrote a Mass in the Dorian mode entirely in strict Renaissance style, and Ralph Vaughan Williams's Mass in G minor is an extension of this style. Anton von Webern wrote his dissertation on the Choralis Constantinus of Heinrich Isaac and the contrapuntal techniques of his serial music may be informed by this study.
[edit]Baroque music
The Baroque period in music is associated with the development around 1600 of the figured bass, with dramatic implications in the realm of solo vocal music such as the monodies of the Florentine Camerata and opera. This innovation was in fact an extension of established practice of accompanying choral music at the organ, either from a skeletal reduced score (from which otherwise lost pieces can sometimes be reconstructed) or from a basso seguente, a part on a single staff containing the lowest sounding part.
A new genre was the vocal concertato, combining voices and instruments; its origins may be sought in the polychoral music of the Venetian school. Claudio Monteverdi (1567–1643) brought it to perfection with his Vespers and his Eighth Book of Madrigals,[5] which call for great virtuosity on the part of singers and instruments alike. His pupil Heinrich Schütz (1585–1672) (who had earlier studied with Giovanni Gabrieli) introduced the new style to Germany. Alongside the new music of the seconda pratica, contrapuntal motets in the stile antico or old style continued to be written well into the 19th century.
It should be remembered that choirs at this time were usually quite small and that singers could be classified as suited to church or to chamber singing. Monteverdi, himself a singer, is documented as taking part in performances of his Magnificat with one voice per part.[6]
Independent instrumental accompaniment opened up new possibilities for choral music. Verse anthems alternated accompanied solos with choral sections; the best-known composers of this genre were Orlando Gibbons and Henry Purcell. Grand motets (such as those of Lully and Delalande) separated these sections into separate movements. Oratorio, pioneered by Giacomo Carissimi, extended this concept into concert-length works, usually loosely based on Biblical stories.
The pinnacle of the oratorio is found in George Frideric Handel's works, notably Messiah and Israel in Egypt. While the modern chorus of hundreds had to await the growth of Choral Societies and his centennial commemoration concert, we find Handel already using a variety of performing forces, from the soloists of the Chandos Anthems to larger groups (whose proportions are still quite different from modern orchestra choruses):
Yesterday [Oct. 6] there was a Rehearsal of the Coronation Anthem in Wesminster-Abby, set to musick by the famous Mr Hendall: there being 40 voices, and about 160 violins, Trumpets, Hautboys, Kettle-Drums and Bass' proportionable..!
—Norwich Gazette, October 14, 1727
Lutheran composers wrote instrumentally accompanied cantatas, often based on chorales (hymns). While Dieterich Buxtehude was a significant composer of such works, it was largely up to the next generation to undertake cantata cycles on texts for the entire church year. Telemann wrote choral cantatas for Frankfurt (later published in solo versions as the Harmonische Gottesdienst) and Graupner cycles for Darmstadt, but Johann Sebastian Bach (1685–1750) made a truly monumental contribution: his obituary mentions five complete cycles of his cantatas, of which three, comprising some 200 works, are known today, in addition to motets. Bach himself rarely used the term cantata. Motet refers to his church music without orchestra accompaniment, but instruments playing colla parte with the voices. His works with accompaniment consists of his Passions, Masses, the Magnificat and the cantatas.


Baroque cantata with one voice per part
A point of hot controversy today is the so-called "Rifkin hypothesis," which re-examines the famous "Entwurff," Bach's 1730 memo to the Leipzig City Council (A Short but Most Necessary Draft for a Well Appointed Church Music) calling for at least 12 singers. In light of Bach's responsibility to provide music to four churches and be able to perform double choir compositions with a substitute for each voice, Joshua Rifkin concludes that Bach's music was normally written with one voice per part in mind. A few sets of original performing parts include ripieni who reinforce rather than slavishly double the vocal quartet.

Hallelujah Chorus

The Hallelujah Chorus, from George Frideric Handel's Messiah, is one of the most famous choruses of all time
Problems listening to this file? See media help.
[edit]Classical and Romantic music
Composers of the late 18th century became fascinated with the new possibilities of the symphony and other instrumental music, and generally neglected choral music. Mozart's choral works, though not as numerous as his works for other media, stand out as some of his greatest (such as the "Great" Mass in C minor and Requiem in D minor, the latter of which is often considered the greatest Requiem Mass of all time). Haydn became more interested in choral music near the end of his life following his visits to England in the 1790s, when he heard various Handel oratorios performed by large forces; he wrote a series of masses beginning in 1797 and his two great oratorios The Creation and The Seasons. Beethoven wrote only two masses, both intended for liturgical use, although his Missa solemnis is suitable only for the grandest ceremonies. He also pioneered the use of chorus as part of symphonic texture with his Ninth Symphony and Choral Fantasia.
In the 19th century, sacred music escaped from the church and leaped onto the concert stage, with large sacred works unsuitable for church use, such as Berlioz's Te Deum and Requiem, and Brahms's Ein deutsches Requiem. Rossini's Stabat mater, Schubert's masses, and Verdi's Requiem also exploited the grandeur offered by instrumental accompaniment.
Oratorios also continued to be written, clearly influenced by Handel's models. Berlioz's L'Enfance du Christ and Mendelssohn's Elijah and St Paul are in the category. Schubert, Mendelssohn, and Brahms also wrote secular cantatas, the best known of which are Brahms's Schicksalslied and Nänie.
A few composers developed a cappella music, especially Bruckner, whose masses and motets startlingly juxtapose Renaissance counterpoint with chromatic harmony. Mendelssohn and Brahms also wrote significant a cappella motets.
The amateur chorus (beginning chiefly as a social outlet) began to receive serious consideration as a compositional venue for the part-songs of Schubert, Schumann, Mendelssohn, Brahms, and others. These 'singing clubs' were often for women or men separately, and the music was typically in four-part (hence the name "part-song") and either a cappella or with simple instrumentation. At the same time, the Cecilian movement attempted a restoration of the pure Renaissance style in Catholic churches.

"Wie lieblich sind deine Wohnungen"

(How lovely is thy dwelling place) from Ein deutsches Requiem (A German Requiem) by Johannes Brahms
Problems listening to this file? See media help.
[edit]20th and 21st centuries
As in other genres of music, choral music underwent a period of experimentation and development during the 20th century. While few well-known composers focused primarily on choral music, most significant composers of the early century produced some fine examples that have entered the repertoire.
The late-Romantic composers, such as Richard Strauss and Sergei Rachmaninoff, contributed to the genre. Ralph Vaughan Williams's Mass in G minor harks back to the Renaissance style while exhibiting the vibrancy of new harmonic languages. Vaughan Williams also arranged English and Scottish folk songs. Arnold Schoenberg's Friede auf Erden is a tonal kaleidoscope, whose tonal centers are constantly shifting (his harmonically innovative Verklärte Nacht for strings dates from the same period). Ukrainian composer Mykola Leontovych also explored new ways of harmonizing and arranging Ukrainian folk songs, producing masterpieces such as Dudaryk and Shchedryk, the latter of which featured a four-note ostinato theme and became a popular Christmas carol known as Carol of the Bells after it was translated by Peter J. Wilhousky.
The advent of atonality and other non-traditional harmonic systems and techniques in the 20th century also affected choral music. Serial music is represented by choral works by Arnold Schoenberg, including the anthem "Dreimal Tausend Jahre," while the composer's signature use of sprechstimme is evident in his psalm "De Profundis." Paul Hindemith's distinctive modal language is represented by both his a cappella Mass and his Six Chansons on texts by Rilke, while a more contrapuntally dissonant style comes through in his secular requiem, When Lilacs Last in the Dooryard Bloom'd. Olivier Messiaen also demonstrates dissonant counterpoint in his Cinq Rechants, which tell the Tristan and Isolde story. Charles Ives' psalm settings exemplify the composer's incomparably radical harmonic language. Tone clusters and aleatory elements play a prominent role in the choral music of Krzysztof Penderecki, who wrote the St. Luke Passio, and György Ligeti, who wrote both a Requiem and a separate Lux Aeterna. Milton Babbitt incorporated integral serialism into works for children's chorus, while Daniel Pinkham wrote for choir and electronic tape. Meredith Monk's Panda Chant and Astronaut Anthem explore overtones in an unconventional text setting. Though difficult and rarely performed by amateurs, pieces that demonstrate such unfamiliar idioms have found their way into the repertories of the finest semi-professional and professional choirs around the world.
More accessible styles of choral music include that by Benjamin Britten, including his War Requiem, Five Flower Songs, and Rejoice in the Lamb. Francis Poulenc's Motets pour le temps de noël, Gloria, and Mass in G are often performed. A primitivist approach is exemplified by Carl Orff's widely performed Carmina Burana. In the United States, Aaron Copland, Samuel Barber, and Randall Thompson wrote signature American pieces. In Eastern Europe, Béla Bartók and Zoltán Kodály wrote a small amount of music for choirs. Frank Martin's Mass for double choir combines modality and allusion to Medieval and Renaissance forms with a distinctly modern harmonic language and has become the composer's most performed work.
The so-called holy minimalists are represented by Arvo Pärt, whose Johannespassion and Magnificat have received regular performances; John Tavener (Song for Athene) and Henryk Gorecki (Totus Tuus) share this label. American minimalism and post minimalism are represented by Steve Reich's Desert Music, choral excerpts from Philip Glass's Einstein on the Beach and John Adams' The Death of Klinghoffer, and David Lang's Pulitzer Prize-winning Little Match Girl Passion.
At the turn of the 21st century, choral music has received a resurgence of interest partly due to a renewed interest in accessible choral idioms.[citation needed] Multi-cultural influences are found in Osvaldo Golijov's St. Mark Passion, which melds the Bach-style passion form with Latin American street music, and Chen Yi's Chinese Myths Cantata melds atonal idioms with traditional Chinese melodies played on traditional Chinese instruments. Some composers began to earn their reputation based first and foremost on their choral output, including the highly popular John Rutter and Eric Whitacre. The large scale dramatic works of Karl Jenkins seem to hearken back to the theatricality of Orff, and the music of James MacMillan continues the tradition of boundary-pushing choral works from the United Kingdom begun by Britten, Walton, and Leighton. Meanwhile, primarily media music composers such as John Williams and Kentaro Sato, and prominent concert orchestral composers such as Augusta Read Thomas, Sofia Gubaidulina, Aaron Jay Kernis, and Thomas Ades also contribute vital additions to the choral repertoire.
A number of traditions originating outside of classical concert music have enriched the choral repertoire as well as provided new outlets to composers:
At the end of the 19th century, male voice choirs became popular with the coal miners of South Wales, and numerous choirs were established including the Treorchy Male Choir, Morriston Orpheus Choir and Cor Meibion Pontypridd Male voice choirs. Although the mining communities which gave rise to these choirs largely died out in the 1970s and 1980s with the decline of the Welsh coal industry, many of these choirs continue, and are seen as a traditional part of Welsh culture and perform worldwide. Not all of the choirs were based on coal – some started in the rugby clubs, such as Cardiff Arms Park Male Choir and Morriston Rugby Choir, while others such as Pontarddulais Male Choir were formed out of a youth choir.
Black Spirituals entered the concert repertoire with the tours of the Fisk College Jubilee Singers, and arrangements of such spirituals are now part of the standard choral repertoire. Notable composers and arrangers of choral music in this tradition include William Dawson, Jester Hairston and Moses Hogan.
During the mid 20th century, barbershop quartets began experimenting with combining larger ensembles together into choruses which sing barbershop music in 4 parts, often with staging, choreography and costumes. The first international barbershop chorus contest was held in 1953 and continues to this day.
During the late 20th century, one of the major areas of growth in the choral movement[citation needed] has been in the areas of LGBT choruses. Starting around 1979, gay men's choruses were founded within a period of months in major U.S. cities such as New York, Los Angeles, Seattle and Dallas. Over the last quarter century the number of such groups, men's, women's and mixed, has exploded. GALA Choruses, an associative group, now has well-over 100 member choruses throughout the world.
African and African American choirs have a distinct and passionate sound. They incorporate their culture into the music; have a more upbeat tempo and use traditional instruments. They are also very good at singing slow and soulful renditions.
[edit]See also

Come and sing
[edit]References

^ ACDA.org
^ Daugherty, J. Spacing, Formation, and Choral Sound: Preferences and Perceptions of Auditors and Choristers. Journal of Research in Music Education. Vol. 47, Num. 3. 1999.
^ Joseph Jordania. 2011. Why do People Sing? Music in Human Evolution. Logos
^ Warren Anderson and Thomas J. Mathiesen. "Terence", The New Grove Dictionary of Music and Musicians, ed. S. Sadie and J. Tyrrell (London: Macmillan, 2001), xxv, 296.
^ His Fifth Book includes a basso continuo "for harpsichord or lute".
^ "La voce e grata assai, ma.." in Early Music, 199-
[edit]External links

Wikimedia Commons has media related to: Choirs
Look up chorus, chorale, or choir in Wiktionary, the free dictionary.
Listen to this article (info/dl)


This audio file was created from a revision of the "Choir" article dated 2005-05-06, and does not reflect subsequent edits to the article. (Audio help)
More spoken articles

ChoralNet
International Federation for Choral Music
Musica International - The Virtual Choral Library
Choral Public Domain Library
Musica International - choral music repertoire database
Global Chant Database – Index of Gregorian Chant - online database of plainchant melodies and texts
Sacred Classics - online radio program of choral music
Art of the States - information and free recordings of several choral works
The Boy Choir & Soloist Directory
Male Voice Choirs
Female Voice Choirs
A history of UK cathedral choirs and choir schools
The Association of Gaelic Choirs
British Choirs on the Net, UK
St. Luke's Choir – Coptic Orthodox Church
Gerontius - choirs and choral music resources UK
Choral database
National Association of Choirs, UK
Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Choir". Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press.
Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Chorus". Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press.
[hide] v t e
Vocal music
Types · Genres
Singing · Choral · Opera · Lied · Vocables

Voice classification
Voice type · Fach · Non-classical music
Concepts · Techniques
Coloratura · Chest voice · Falsetto · Head voice · Passaggio · Quintus · Sprechgesang · Tessitura · Timbre · Vocal pedagogy · Vocal range · Vocal register · Vocal resonation · Vocal weight
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: ChoirsMusical groupsVocal music
قس ترکی
Koro, teksesli ya da çoksesli bir müzik yapıtını seslendirmek üzere bir araya gelen şarkıcının bulunduğu topluluk. Normal olarak erkekler ve kadınlardan oluşan karma koro biçimindedir. Ama erkek çocuklarla yetişkin erkeklerin ya da yalnızca yetişkin erkeklerin yer aldığı erkekler korosu da vardır.
Müzik ile ilgili bu madde bir taslaktır. İçeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.
Kategoriler: Müzik taslaklarıKorolarMüzik grupları