قلعه بحرین

قلعه بحرین به عربی ( قلعة البحرین ) نام قلعه‌ای تاریخی در کشور پادشاهی بحرین و یکی از نقاط دیدنی آن امارت است. نخستین بنیانگذاران قلعه پرتغالی ها بوده اند. در سال ۱۸۹۳ میلادی قسمت گسترده‌ای از قلعه ویران می‌شود. همچنین در سالهای ۱۹۳۲ و ۱۹۴۳ شاهد ویرانه‌هایی بوده‌است. در سال ۱۹۷۵ میلادی توسط حکومت بحرین بازسازی شده‌است.
میراث جهانی یونسکو [ویرایش]

درسال ۲۰۰۱ میلادی قلعهٔ بحرین توسط یونسکو به کلی تعمیر شده‌است. همچنین قلعه مزبور درسال ۲۰۰۵ میلادی در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت گردیده‌است. اماکن تاریخی دیگری هم در کشور بحرین و جود دارد که زیر نظر سازمان یونسکو تعمر ورعایت می‌شود مانند: قلعه عراد و مسجد خمیس، سنگ نبشته سر در ورودی مسجد خمیس نشان می‌دهد که این مسجد در عهد خلیفه اموی عبدالملک ابن مروان بنا شده‌است.
منابع [ویرایش]

کتاب بلدیة البحرین:(الأماکن الأثریة فی البحرین) انتشار سال ۱۹۷۹
کتاب:(السیاحة والتسویق والتجارة) انتشار سال ۱۹۸۸
سیاحة فی جزر الحوار، اصدار بلدیة العاصمة.
[نهفتن]
ن • ب • و
نقاط دیدنی کشور پادشاهى بحرین
باب البحرین
بر صخیر جزایر حوار خانه سیادی خانه جسره خانه شیخ عیسی بن علی قلعه بحرین قلعه رفاع قلعه عراد مسجدخمیس مسجد سیادی موزه بحرین
نگارخانه [ویرایش]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ قلعه بحرین موجود است.

تابلو قلعه بحرین


قلعه بحرین


قلعه بحرین


درون قلعه

قلعه


توپ درون قلعه


درون قلعه بحرین


قلعه
این یک نوشتار خُرد پیرامون یک مکان جغرافیایی است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ قلعه بحرین موجود است.
رده‌ها: آثار تاریخی بحرین قلعه‌های بحرین میراث جهانی یونسکو در بحرین نقاط دیدنی بحرین


قس عربی

قلعة البحرین فی ضاحیة السیف. تقع على شاطئ البحر فی الجهة الشمالیة من جزیرة البحرین وهو محصور ما بین قریة کرباباد من الشرق وقریة حلة عبد الصالح من الجنوب والغرب. وهذا الموقع کبیر جداً إذ أنه یشکل فی الواقع المرکز الرئیسی لحضارة دلمون ویتمثل ذلک فی هضبة القلعة حیث یحیط بها سور المدینة الضخم ویضم هذا الموقع قلعة البحرین القصر الإسلامی، المدن الدلمونیة ومیناء دلمون. وشکلت القلعة المبینة على تل واسع الموقع الرئیسی لبحوث وحفریات البعثة الأثریة الفرنسیة، حلت البعثة الفرنسیة فی القلعة محل البعثة الدنمرکیة التی اکتشفت الموقع فی الخمسینات وکان یرأس البعثة الدنمارکیه بیدر فیلیم جلوب وجیفری بیبی، وتؤکد هذه البحوث والحفریات ان هذه المنطقة السکنیة الممتدة على مساحة 17.5 هکتار کانت مؤهلة دون أنقطاع خلال الفترة الواقعة بین 2300 قبل المیلاد الی القرن الثامن عشر، أنها کانت بدون شک العاصمة القدیمة للبحرین، لقد شید ملوک هرمز حصن فارسی واسع فی موقع القلعة علی مرحلتین فی القرن الرابع عشر والقرن الخامس عشر ومن ثم قام البرتغالیون بتحصین هذا الحصن وذلک ببناء استحکامات علی زوایا الحصن، یزید عمق طبقات الموقع عن ثمانیة أمتار تراکمت علی مر العصور فی ثنایاها عدة مدن بنیت فوق بعضها البعض. البعثة الفرنسیة للموقع ومنهم الباحثة مونیک کوفران رکزت حتی نهایه 1988 علی فترتین تارخیتین قریبتین وهما الحقبة الإسلامیة والحقبة البرتغالیة فأهتمت بدراسة المبانی الرئیسیة الدفاعیة کالحصن الصغیر المطل علی البحر الذی من الممکن أن یکون قد شید فی عصر الساسنید والذی رمم فی القرن الثالث عشر, ومنذ 1989 بدأ الفریق الفرنسی الثانی برئاسة بییر لومبار یهتم بمجمع عمرانی کبیر یمثل عصور دلمون القدیمة(حوالی 2300 الی 1800 قبل المیلاد) ودلمون المتوسطة (من منتصف الالفیة الثانیة قبل المیلاد) ودلمون الحدیث (النصف الأول من الالفیة الأولی قبل المیللاد)، من أهم اکتشافات البعثة الفرنسیة هو أکتشاف طبقات عصور دلمون الأوسط حیث وجدت فی ثنایاها الکثیر من الالواح الطینیة التی تعتبر الارشیف الإداری الذی کتب باللغة المسماریة وهذا شاهد علی احتلال کاسید بابل للمدینة ،تشکل هذه الالواح وما زالت أقدم أرشیف کاسیدی تم الکشف عنه فی الشرق الأوسط کما تعکس طبیعة الکتابة المسماریة الساحلیة.
محتویات [اعرض]
[عدل]البناء الأول

لقد بنیت هذه القلعة من قبل حکام عرب محلیین فی القرن الرابع عشر المیلادی على مبانی تعود لفترات مختلفة وتتکون من أربعة أبراج دائریة فی کل زاویة برج وبعض الغرف الخاصة بالذخیرة والغرف الخاصة بالجند.
[عدل]البناء الثانی

لقد جدد البناء الأول من قبل حکام عرب محلیین وتم توسعة القلعة من الخارج وذلک ببناء سور خارجی خلف السور الأصلی مع إضافة أبراج جدیدة دائریة الشکل. برجان فی وسط الجدار الغربی وبرجان فی وسط الجدارین الشمالی والجنوبی.
[عدل]البناء الثالث

بعد اکتشاف رأس الرجاء الصالح قام البرتغالیون باحتلال الساحل الممتد من رأس الرجاء الصالح إلى الهند بقیادة الأدمیرال (الفونسو البوکیرک) ولقد أستولوا على البحرین فی الفترة من 1521 – 1602 م.
وفی تلک الفترة لفت انتباههم موقع قلعة البحرین الاستراتیجی واستخدموها قاعدة عسکریة لهم.
وفی أثناء الاحتلال قرروا بناء إضافات جدیدة فی وسطها مثل بناء مقر خاص للقائد کما قاموا بتوسیع سور القلعة وأضافوا أربعة أبراج مربعة الشکل.
[عدل]الحصن الإسلامی

یقع فی الجهة الشمالیة شمالی سور المدینة ویعود تاریخه إلى الفترة من 100م – 1400 م مبنى على جدران تعود لفترة تایلوس، وهو على شکل مربع طول کل ضلع من أضلاعه 52 متراً وفی کل زاویة یوجد برج دائری وفی منتصف کل جدار برج على شکل نصف دائرة، ما عداً الجدار الغربی فإنه یتوسط برجان على شکل ربع دائرة. حیث یشکلان معاً المدخل الرئیسی وفی کل برج فتحات للرمایة وتتوسطه فناء مربع وفیه أربعة ممرات تتعامد وتنفتح على الفناء وتوجد به مجموعة کثیرة من الغرف ومدبسة لتخزین واستخراج عصیر التمور (الدبس).

[عدل]المیناء الدلمونی

یقع هذا المیناء فی الجهة الشمالیة من سور المدینة والذی یعتبر فی الواقع البوابة الرئیسیة لدلمون إذ أن السفن التجاریة القادمة من الشرق والشمال والغرب لابد أن تمر بهذا المیناء المتصل بقناة عمیقة تمتد إلى وسط البحر. ولقد وصلت إلى هذا المیناء السفن الشراعیة القادمة من [ بلاد وادی السند ] وفارس وبلاد ما بین النهرین وعمان والکویت والمنطقة الشرقیة بالمملکة العربیة السعودیة.
فی هذا المیناء تم اکتشاف مجموعة من الأوزان والأختام المستخدمة فی ختم البضائع وفی الجهة الجنوبیة من البوابة توجد مکاتب الجمارک وغرف التخزین ومواقف خاصة للنقل وبئر المیاه.
ونظراً لأهمیة هذا المیناء فإنه جدد أضیفت علیه بعض التعدیلات وهو یعاصر المدن الدلمونیة.
[عدل]المدن الدلمونیة

تشکل هضبة قلعة البحرین مجموعة من المدن مبنیة فوق بعضها البعض ویحیط بها سور ضخم طول الجدار من الشرق إلى الغرب 750 متراً وطوله من الشمال إلى الجنوب 360 متراً ویبلغ أقصى نقطة ارتفاع عن مستوى سطح البحر حوالی 12 متراً. وتعتبر فی الواقع إحدى عجائب الدنیا لما تحتویه من مبانی ضخمة مبنیة فوق بعضها البعض. ولقد تمکن علماء الآثار من خلال دراسة الطبقات ومقارنة الفخار المکتشف بفخار وادی الرافدین من تمییز خمس مدن تعود لست فترات تاریخیة.
[عدل]المدینة الأولى
تضم هذه المدینة المبنیة على الأرض البکر فترتین زمنیتین هما الفترة المبکرة والتی یرجع تاریخها من 2800 ق.م – 2300 ق.م حیث تم اکتشاف مجموعة من الکسر الفخاریة ربما أن الجزء المنقب لم یکتشف فیه بقایا المبانی أو أنها کانت مبنیة بسعف النخیل.
أما الفترة الأخرى فهی دلمون الأولى والتی یرجع تاریخها للفترة المحصورة ما بین 2300 قزم – 1800 ق.م
ولقد تم العثور على کسر فخاریة مختلفة وبعض الجدران المبنیة بالحجارة والطین.
[عدل]المدینة الثانیة
تضم هذه المدینة فترة دلمون المتوسطة وتؤرخ فی الفترة المحصورة ما بین 1800ق.م –750ق.م. وفی هذه الفترة وصلت حضارة دلمون إلى قمة ذروتها فی الازدهار ولعبت دوراً نشطاً فی التجارة والعلاقات الخارجیة مع الحضارات الأخرى العریقة وترکت لنا بصمات هذا النمو الحضاری واضحاً على المبانی الضخمة والتی استخدمت فی بنائها الحجارة الکبیر جداً والمقطوعة على شکل قوالب والمصفوفة بشکل منتظم والممسوحة بمادة الجص، ولقد تم اکتشاف معبد له بوابة روعة فی فن البناء ویتوسطه قاعة فی وسطها قاعدتین لعمودین وبعض الغرف بالإضافة إلى مدبسة لتخزین واستخراج عصیر التمور.
[عدل]المدینة الثالثة
بنیت هذه المدینة فی فترة دلمون المتأخرة والتی تؤرخ فی الفترة المحصورة ما بین 750 ق.م – 325 ق.م ولقد تم اکتشاف مجموعة من المبانی الممسوحة جیداً بالجص وأهم المبانی هو قصر ملک المسمىِ (قصر اوبیرى) کما تم اکتشاف مجموعة من الأوانی الفخاریة التی تضم عظام أو هیاکل الأفاعی وهی مدفونة فی أرضیات الغرف. هذا بالإضافة إلى بعض الغرف والحمامات. کما تم العثور على مجموعة من التوابیت المستخدمة کمدافن.
[عدل]المدینة الرابعة
بنیت هذه المدینة فی فترة تایلوس والتی تؤرخ فی الفترة المحصورة ما بین 325 ق.م – 622 م وهی تعتبر مزج لمجموعة من الحضارات الشرقیة والحضارة الغربیة والحضارة المحلیة ولقد تم اکتشاف مجموعة من الغرف المبنیة بالحجارة والممسوحة بمادة الجص کما تم اکتشاف مجموعة من العملات الفضیة التی تعود لالإسکندر المقدونی.
[عدل]المدینة الخامسة
هذه المدینة تعود للفترة الإسلامیة والتی تؤرخ فی الفترة المحصورة ما بین 622-1400م. ولقد تم اکتشاف فی هذه المدینة مجموعة من المبانی المبنیة بالحجارة الصغیرة والممسوحة بمادة الجص وتمثل هذه المبانی منازل صغیرة یتکون کل منزل من غرفتین وحمام ومدبسة وفناء، کما تم اکتشاف سوق مرکزی یضم مجموعة من الدکاکین المتقابلة والتی تمتد من الشرق إلى الغرب.
[عدل]المصادر

لفتنانت کولونیل، سیر آرنولد ویلسون،، «(تاریخ عمان والخلیج)» ،. طبع عام 1409 للهجرة.
تصنیفات: البحرین قلاع البحرین قلاع البرتغالیین فی الخلیج آثار البحرین آثار عربیةالسیاحة فی البحرین

قس عبری

מצודת בחריין (ערבית قلعة البحرین - "קלעת אלבחרין") היא אתר ארכאולוגי בצפונו של האי בחריין השוכן בסמוך לחוף המפרץ הפרסי ממערב לבירה מנאמה. האתר הוא תל בגובה של 11.2 מטר ובשטח של 175 דונם; אורכו 600 מטר ורוחבו 300 מטר. בשנת 2005 הוכרזה המצודה כאתר מורשת עולמית. שטח ההכרזה הורחב באופן משמעותי אל תוך הים בשנת 2008, לאחר שהתגלתו בסמוך למצודה תעלה תת-ימית ומגדל. ההרחבה נדרשה גם כדי למנוע את הקמתו של אי מלאכותי בשטח של 6,000 דונם במרחק של 500 מטר מול חופי המצודה, וכן נמל דייגים וכביש מהיר.
תוכן עניינים [הצגה]
[עריכה]היסטוריה

[עריכה]העת העתיקה
התל יושב באופן רציף החל מהקמתו בשנת 2300 לפנה"ס לערך ועד למאה ה-17. החלק העתיק ביותר במצודה שוכן בפינתו הצפונית של האתר, בקרבת חוף הים, וכולל שרידי בתים ששימשו ככל הנראה למגורים. באותה עת הוקמה סביב האתר חומת אבן אשר שימשה להגנתו, וקטע ממנה באורך של 46 מטר השתמר עד היום. מתקופה זו התגלה גם רחוב ברוחב של 12 מטר, ומשני צדדיו בתים גדולים שחלקם שימשו ככל הנראה כארמונות. מאוחר יותר, בשנת 1450 לפנה"ס לערך, היינו בתקופת הברונזה האמצעית, הוקמה חומה נוספת במקום, ויכול שחלק ממנה היה חידושה והעצמתה של החומה הקודמת. בתי האתר הוגדלו ושונו, ושימשו כמגוריו של המושל מטעם תרבות הקסיט ששלטה בתל. בתקופת הברזל, מהמאה ה-11 לפנה"ס עד המאה ה-5 לפנה"ס, שימש המקום כבירת תרבות דילמון. תרבות זו הייתה ידועה רק ממקורות שומרים, עד שנערכו החפירות במקום, והממצאים בתל הם החשובים ביותר שנתגלו אודותיה עד כה. גם תרבות דילמון הקימה חומה חדשה על בסיס החומה הקיימת במקום, וחלק ממנה מגיע כיום עד לגובה של 4.5 מטר. מתקופה זו התגלו שרידיו של מקדש שלו שני עמודים, ומספר בתי מגורים יוקרתיים שבהם הותקנה מערכת ביוב מתקדמת. מתחת לבתים אלה התגלו מספר קברים ובהם סרקופגים. בסביבות המאה ה-3 לפנה"ס, נבנה חלקו המרכזי של התל באופן מקיף, אך בשל הרס מאוחר יותר באזור זה, קשה לעמוד בבירור על אופיים של בתים אלה. מצודה גדולה ורבועה שאורך כל אחד מצלעותיה מגיע ל-51.5 מטר התגלתה בצידו הצפוני של האתר, וזו מתוארכת בסבירות רבה למאה ה-3, על בסיס ההשפעות הסאסאניות הניכרות בה. המצודה הייתה בשימוש עד למאה ה-5 ואז ננטשה.
[עריכה]מאז ימי הביניים
במאה ה-13 שוב אויישה המצודה. היא נבנתה מחדש ושימשה לצרכים מסחריים. מתקופה זו השתמרו שמונה מחדריו של המבנה. במרכזו של התל התגלו שתי שכבות נוספות - האחת מהמאה ה-14, היינו מאמצע התקופה המוסלמית, מתאפיינת בבנייה צפופה, ונראה כי שמשה כשוק או כחאן; והאחרת מהמאה ה-15 שבה בעיקר בנייה צנועה בהיקפה. מהמאה ה-16 שימש התל בעיקר כמוצב צבאי, והמצודה הארוכה ששכנה בו, חלשה עליו והעניקה לו את שמו הנוכחי. ראשיתה של המצודה בתחילת המאה ה-15 כאשר מבנה מבוצר פשוט הוקם על התל. ב-1529 הורחבה המצודה באופן ניכר, היא הותאמה להצבת תותחים וחפיר נחפר סביבה. החל מ-1561, כאשר בחריין באה תחת שלטון האימפריה הפורטוגזית, קיבלה המצודה את צורתה הנוכחית. מגדלי שמירה בסגנון ג'נובה נוספו בפינותיה והחפיר הורחב. במאה ה-17 הוגבלה הגישה אל המצודה מכיוון הים כאשר התעלה בשונית האלמוגים המוליכה אליה נחסמה כמעט לחלוטין, ורק סירות קטנות יכלו להגיע עד למצודה בזמן הגאות. מסיבה זו ננטשה המצודה לבסוף לאחר כ-4000 שנות יישוב אנושי רצוף.
[עריכה]מחקר באתר

האתר נחקר מ-1954 עד 1970 בידי משלחת דנית ולאחר מכן, מ-1978 ועד שנת 1987, על ידי שתי משלחות צרפתיות. כרבע משטח התל נחקר עד כה ונחשפו שכבות רבות של אזורי מגורים ומרחבים ציבוריים ששימשו למסחר, לפולחן ולצרכים צבאיים. צילומי אוויר שנערכו בשנות ה-80 של המאה ה-20 חשפו תעלה תת-ימית ברוחב של 15 עד 90 מטרים ובאורך של 1.8 ק"מ מהחוף. התעלה שימשה כעורק תנועה לתחבורה הימית שהפליגה אל המצודה וממנה, והיא נחפרה בשונית האלמוגים שעל קרקעית הים. עוד התגלה בלב ים מגדל רבוע בן שתי קומות אשר שימש ככל הנראה כמעין מגדלור אשר הנחה כלי שיט אל התעלה. המגדל הבולט מעט מעל פני המים (בהתאם לגאות), שוכן סמוך לכניסה אל התעלה התת-ימית.
[עריכה]קישורים חיצוניים

מדיה וקבצים בנושא מצודת בחריין בוויקישיתוף
אתר מוזיאון תרבות דילמון בבחריין
אתר המשלחת הארכאולוגית הצרפית (צרפתית)

שרידים במצודה



מראה כללי



מראה במצודה


אתרי מורשת עולמית בבחריין
מצודת בחריין • תרבות הפנינים בבחריין

קואורדינטות: 26°13′59″N 50°31′20″E
קטגוריות: בחריין: אתרי מורשת עולמיתבחריין: היסטוריה

قس پرتغالی

O Forte do Bahrein ("Qal'at al-Bahrain"; em língua árabe: قلعة البحرین), também denominado como Forte português da ilha de Bahrein localiza-se em Manama, capital do Bahrein, no golfo Pérsico.
Índice [esconder]
1 História
2 Bibliografia
3 Ver também
4 Ligações externas
[editar]História

A primitiva ocupação humana do seu sítio remonta a uma elevação artificial (um "tell") iniciado por volta de 2300 a.C. e ocupado sucessivamente até ao século XVI, quando foi aproveitado pelos portugueses para uma fortificação que atualmente lhe dá nome: "qal'a", que significa "forte". Entre outras funções, ao longo de sua história serviu como capital dos Dilmun – uma das mais importantes civilizações da região.
Foi conquistada em 1559 por forças portuguesas sob o comando de D. Antão de Noronha, então capitão de Ormuz. Estes ocuparam a fortificação árabe então existente, no topo da elevação com doze metros de altura.
Em 1561 a fortificação foi ampliada e modernizada, com traça do arquiteto obidense Inofre de Carvalho, que lhe acrescentou uma área abaluartada, diretamente inspirada nas gravuras do tratado de Pietro Cataneo.
Embora a documentação sobre esta estrutura seja escassa, uma representação da "ilha de Barem", no "Livro das Plantas das Fortalezas", de autoria de Pedro Barreto de Resende, apresenta-a com planta no formato quadrangular, com torreões de planta circular nos vértices.
Os Portugueses foram expulsos do Bahrain em 1602, pelas forças de Shah Abbas.
Cerca de 25% do sítio já havia sido escavado revelando estruturas de diferentes tipos desde 1954: residenciais, públicas, comerciais, religiosas e militares. Em conjunto, testemunham a importância do local, um entreposto comercial ao longo dos séculos.
O sítio arqueológico encontra-se classificado, desde 2005, como Património da Humanidade pela UNESCO.
O Forte do Bahrein sofreu recente intervenção de conservação com a interveniência da Fundação Calouste Gulbenkian.
[editar]Bibliografia



Forte do Bahrein: aspecto das escavações.
O "Livro das Plantas de todas as fortalezas, cidades e povoaçoens do Estado da Índia Oriental" da Biblioteca Pública e Arquivo Distrital de Évora de António Bocarro e Pedro Barreto de Resende. Lisboa: Imprensa Nacional-Casa da Moeda. ISBN 972-27-0444-3
[editar]Ver também

Forte de Comorão
Forte de Nossa Senhora da Conceição de Ormuz
Forte de Queixome
Império português
Qal'at Arad
[editar]Ligações externas

Fortaleza Portuguesa do Barém no WikiMapia
Maravilhas de Portugal no Mundo: Qal'at al-Bahrain
Este artigo sobre Sítios Arqueológicos é um esboço. Você pode ajudar a Wikipédia expandindo-o.
Ver avaliações
Avaliar esta página
O que é isto?
Credibilidade
Imparcialidade
Profundidade
Redação
Conheço este assunto muito profundamente (opcional)

Enviar avaliações
Categorias: Patrimônio Mundial da UNESCO no BahreinAntigas fortificações de PortugalSítios arqueológicos do BahreinFortificações do Bahrein

قس روسی
Калат-аль-Бахрейн (араб. قلعة البحرین‎‎ — «крепость Бахрейн») — место археологических раскопок в Бахрейне. Представляет собой искусственный холм, который был образован последовательными культурными наслоениями приблизительно с 2300 до 1700 гг. до н. э., что говорит о постоянном человеческом присутствии на протяжении данного периода. Среди прочих наслоений — внушительная португальская крепость; под ней находится древняя крепость, ранее являвшаяся столицей Дильмуна и давшая название всему месту раскопок («кала, калат» — «крепость»). Сохранилось богатое археологическое наследие, которое характеризует данную цивилизацию, ранее известную лишь по упоминаниям в шумерских источниках.[1] В 2005 году это место было включено в список Всемирного наследия ЮНЕСКО.[1]
К настоящему моменту раскопано около 25% объекта, были обнаружены сооружения различного назначения — жилые, торговые, общественные, военные и религиозные. Наличие этих сооружений подтвердило нахождение в данном месте крупного торгового порта.
[править]Примечания

↑ 1 2 UNESCO Qal’at al-Bahrain – Ancient Harbour and Capital of Dilmun (англ.). Архивировано из первоисточника 2 апреля 2012. Проверено 19 июня 2009.
[править]Ссылки

На Викискладе есть медиафайлы по теме Калат-аль-Бахрейн
UNESCO Археологические памятники Калат-аль-Бахрейн (рус.). Проверено 19 июня 2009.
Категории: История БахрейнаВсемирное наследие по алфавитуВсемирное наследие в БахрейнеИсчезнувшие города Азии

قس انگلیسی
The Qal'at al-Bahrain (in Arabic: قلعة البحرین‎, also known as the Bahrain Fort or Fort of Bahrain and previously as the Portugal Fort (Qal'at al Portugal)[1] is an archaeological site located in Bahrain, on the Arabian Peninsula. Archaeological excavations carried out since 1954 have unearthed antiquaries from an artificial mound of 12 m height containing seven stratified layers, created by various occupants from 2300 BC up to the 18th century, including Kassites, Portuguese and Persians. It was once the capital of the Dilmun civilization and was inscribed as a UNESCO World Heritage Site in 2005.[2][3]
Contents [show]
[edit]History and explorations



The archaeological finds unearthed in the fort reveal much about the history of the country. The area is believed to have been occupied for some 5000 years and contains a valuable insight into the copper and Bronze Ages of Bahrain. [4] The first Bahrain Fort was built around three thousand years ago, on the northeastern tip of Bahrain Island. The present fort dates from the sixth century AD.[5] The capital of the Dilmun civilization, Dilmun was known as the "land of immortality" and the ancestral place of Sumerians, a place where the Gods met.[4]
The site has been termed as Bahrain's "most important site in antiquity" and excavations have been carried out since 1954. The first excavation at the site was carried out by a Danish expedition between 1954 and 1972 which was later followed up by a French expedition from 1977.[6] Since 1987 Bahrain archaeologists have been involved with this work. The archaeological findings have revealed seven civilizations of urban structures beginning with Dilmun empire, the most important ancient civilizations of the region.[7] The Danish expedition revealed that it was a notable Hellenistic site.[8]
[edit]Geography



The fort and the tel are located on the Bahrain island, 6 km from the seashore towards the Northeast. On a clear day it is also seen from Saar. It stands like a "sentinel" near Manama, the capital of Bahrain; it is 4 km away from Manama in the fertile north coast.[7][9] The tel is the largest in the Gulf region and was built close to the port and built by reclamation of seashore land.
[edit]Description





Qal`at al-Bahrain is a typical tell — an artificial mound created by many successive layers of human occupation. The strata spread over an area 180000 sqft, laid out over the 300×600m tell, testifies to continuous human presence from about 2300 BC to the 16th century AD. About 25% of the site has been excavated revealing structures of different types:[2] residential, public, commercial, religious and military. They testify to the importance of the site as a trading port over the centuries. On the top of the 12m high mound, there is the impressive Qal`at al-Burtughal (Portuguese fort), which gave the whole site its name, qal`a, meaning "fort}. The site was the capital of the Dilmun, one of the most important ancient civilizations of the region. It contains the richest remains inventoried of this civilization, which was hitherto only known from written Sumerian references.[2][3]
The site contains many areas and walls, including Saar necropolis, Al-Hajjar necropolis, Kassite Palace, Madimat Hermand necropolis, Madimat Isa necropolis, Al-Maqsha Necropolis, Palace of Uperi, Shakhura necropolis, and the Northern city wall.[10] The ruins of the copper age consists of two sections of the fortification wall and the streets and houses immediately within it and a colossal building on the edge of the moat of the Portuguese fort in the centre.[4] Barbar pottery has been unearthed around the walls of the central building, dating back to the same age as the Barbar Temples, although other pottery and range of artefacts unearthed indicated some of them predated the temples, dating back to 3000 BC or later.[4] Relics of copper and ivory provide an insight into ancient trade links.[4] Many vessels have been unearthed on the site, and Danish excavations of the Palace of Uperi area revealed "snake bowls", sarcophagus and a mirror, and many others.[10]
[edit]Layout

The excavations of the tel has revealed a small settlement, the only one of that period in all of eastern Arabia, on its northern side. It has been inferred that the village was settled by people who developed agriculture near the oasis, planted palm trees, tended cattle, sheep and goat and also ventured into fishing in the Arabian Sea. The small houses that they built were made of rough stone with clay and or mortar as binding material. The houses had with plastered floors and were spacious. The village had well laid out streets.[11]
The fortifications seen in the excavated tel area were found around the township and were erected in cardinal directions. The fort walls are seen now only in the northern, western and southern slopes of the tel, and the eastern side is yet to be excavated. The fortifications covered an area of 15 ha and the walls were built with varying thickness with stone masonry with gates to allow for donkey carrying loads to pass through. The fortifications were frequently raised, as noted from the gates erected at four levels; the latest gate had two polished stone (made of fine grained material) pivots to fix a double leafed gate. The western wall was seen well preserved for a length of 30 ft. The streets were laid in north-south direction and were 12 m wide.[11]


In the centre of the tel was a palace at a commanding location consisting of several warehouses which was inferred as indicative of economic activity of the Dilmun period. Proceeding from here towards the north along the street leads to a large gate that probably was the entry to the palace grounds. The modest houses built to the same size and type of construction were laid along a network of roads.[11]
The place prospered till 1800 BC where after it was deserted. Eventually the town became covered with drift sand from the sea.[11]
[edit]Antiquaries

Metal artifacts found in the tel were limited to copper pieces, a socketed spearhead, fishing tools; a workshop of 15x35 m size was also identified where copper casting two piece moulds and wax moulds were found. small and large crucibles used for melting of the metal were recovered in substantial quantities indicative of large scale manufacture by professional artisans. This is also indicative of trading in such copper ware with Oman and Mesopotamia. Stamp seals of the Dilmun type were also recovered from the excavations.[11]
Pots and vessels were also found. Pots are confirmation of use for cooking. The large vessels were used for import of food and drinks from Oman and Mesopotamia. Several artifacts found, such as a cuneiform inscription and hematite link to Mesopotamia, steatite bowls are from Oman, and carnelian beads, a stone weight and a few potsherds are inferred as from the Indus Civilization.[11]
[edit]See also

Wikimedia Commons has media related to: Qal'at al-Bahrain
List of tourist attractions in Bahrain
Cities of the ancient Near East
[edit]References

^ Axworthy pp.175–274
^ a b c "Qal’at al-Bahrain – Ancient Harbour and Capital of Dilmun". Unseco.org. Retrieved 28 April 2011.
^ a b "Qal’at al-Bahrain (Bahrain) no 1192" (pdf). Unseco.org. Retrieved 28 April 2011.
^ a b c d e Whelan, John (April 1983). Bahrain: a MEED practical guide. Middle East Economic Digest. pp. 17–. ISBN 978-0-9505211-7-6. Retrieved 5 May 2011.
^ Cavendish, Marshall (September 2006). World and Its Peoples. Marshall Cavendish. p. 42. ISBN 978-0-7614-7571-2. Retrieved 5 May 2011.
^ Boucharlat, Rémy (1984). Arabie orientale, Mésopotamie et Iran méridional: de l'âge du fer au début de la période islamique. Éditions Recherche sur les civilisations. Retrieved 5 May 2011.
^ a b Dr Mike Hill. Wildlife of Bahrain. Miracle Graphics. pp. 92–. ISBN 978-99901-37-04-0. Retrieved 30 April 2011.
^ Khalifa, Haya Ali; Rice, Michael (1986). Bahrain through the ages: the archaeology. KPI. ISBN 978-0-7103-0112-3. Retrieved 5 May 2011.
^ Oxford Business Group. The Report: Emerging Bahrain 2007. Oxford Business Group. pp. 158–. ISBN 978-1-902339-73-3. Retrieved 30 April 2011.
^ a b Crawford, Harriet; Rice, Michael (1 December 2005). Traces of Paradise: The Archaeology of Bahrain, 2500 BC to 300 AD. I.B.Tauris. p. 222. ISBN 978-1-86064-742-0. Retrieved 5 May 2011.
^ a b c d e f Harriet E. W. Crawford (12 July 2000). Traces of paradise: the archaeology of Bahrain 2500 BC-300 AD : an exhibition at the Brunei Gallery, Thornhaugh Street, London WC1, 12 July-15 September 2000. I.B. Tauris. pp. 59–62. ISBN 978-0-9538666-0-1. Retrieved 7 May 2011.
[edit]Further reading

Kervran, Monik; Hiebert, Fredrik Talmage; Rougeulle, Axelle (2005). Qalʻat al-Bahrain: a trading and military outpost 3rd millennium B.C. – 17th century A.D.. Brepols. ISBN 978-2-503-99107-8.
Coordinates: 26°14′01″N 50°31′14″E
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: Forts in BahrainWorld Heritage Sites in BahrainArchaeological sites in BahrainFormer populated places in Southwest Asia

قس آلمانی

Qal'at al-Bahrain (Fort von Bahrain; arabisch ‏قلعة البحرین‎ Qalʿat al-Baḥrain) ist der Name einer archäologischen Stätte auf Bahrain. Der Ruinenhügel ist ca. 300 x 600 m groß und war wohl über lange Zeit der Hauptort der Insel. 2005 erfolgte die Aufnahme in die UNESCO-Welterbeliste.
Die untersten Schichten datieren um 2200 v. Chr. und gehören zu einer Stadtanlage der Dilmunkultur mit einer Stadtmauer und großen Hausanlagen, die Vorratseinrichtungen besaßen. Um 1450 v. Chr. wurde hier ein großer kassitischer Palast errichtet, in dem wohl ein Statthalter residierte. Von hier stammen zahlreiche Keilschrifttafeln. Die einzige datierte stammt aus dem 4. Regierungsjahr des Königs Agum[1]. Die meisten Forscher gehen davon aus, dass es sich dabei um Agum III. handelt[2]. Bereits aus der Regierungszeit von Burna-buriaš II. ist Ili-ippašra, ein kassitischer Statthalter von Dilmun bekannt. Der Palast des Statthalters brannte schließlich ab, die Verwaltung wurde vielleicht nach Failaka verlegt. Aus der Zeit vom 10. bis zum 5. vorchristlichen Jahrhundert stammen weitere große Hausanlagen mit sanitären Anlagen und Bestattungen unter den Fußböden.
Auch in hellenistischer Zeit (3. vorchristliches Jahrhundert) war die Stadt dicht besiedelt, doch sind diese Schichten nicht sehr gut erhalten. Im dritten nachchristlichen Jahrhundert wurde eine ca. 51,5 x 51,5m große Festungsanlage errichtet, die wahrscheinlich mit der Machtübernahme der Sassaniden in Verbindung steht. Auch für das islamische Mittelalter ist eine dichte Bebauung in der Stadt belegt. Die Portugiesen unterwarfen Bahrain im 16. Jahrhundert und kontrollierten von 1521 bis 1602 mit ihren Schiffen und einigen Befestigungsanlagen entlang der Küste den Seehandel im Persischen Golf. Im 16. Jahrhundert wurde an Stelle der Stadt ein großes portugiesisches Fort errichtet, das auch heute noch den Ort beherrscht.
Ausgrabungen fanden 1954–1970 unter der Leitung einer dänischen Mission unter Leitung von Geoffrey Bibby statt. Seit 1978 gräbt hier eine französische Mission und seit 1987 ein einheimisches Team.
Weblinks [Bearbeiten]

Commons: Qal'at al-Bahrain – Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
Qal'at al-Bahrain: Archäologische Stätte Qal'at al-Bahrain, Fort Bahrain (mit Film)
Ein Spaziergung durch das Fort Bahrain
Eintrag in der Welterbeliste der UNESCO auf Englisch und auf Französisch
Einzelnachweise [Bearbeiten]

↑ B. André-Salvini, P. Lombard, La découverte épigraphique de Qal'at al-Bahreïn: un jalon pour la chronologie de la phase Dilmoun moyen dans le Golfe arabe. Proceedings of the Seminar for Arabian Studies 27, 1997, 167
↑ D. T. Potts, Elamites and Kassites in the Persian Gulf. Journal of Near Eastern Studies 65/2, 2006, 116
Koordinaten: 26° 14′ 1″ N, 50° 31′ 14″ O (Karte)
Kategorien: Archäologischer Fundplatz in BahrainAntike arabische StadtWeltkulturerbe (Asien und Ozeanien)Festung in AsienDilmun

قس فرانسه

Qal'at al-Bahreïn est le principal site archéologique de l'âge du bronze retrouvé sur l'île de Bahreïn. Il s'agit sans doute d'un des plus importants centres de l'antique civilisation de Dilmun.
Le site est localisé au nord de l'île de Bahreïn. Il s'agit d'un tell de taille notable, habité dès les environs de 2300 av. J.-C. Le site est habité jusqu'au xviie siècle de notre ère. Il a été fouillé depuis le milieu du xxe siècle, d'abord par une équipe danoise (1954-1972, dirigé par Peter Vilhelm Glob, assisté de Geoffrey Bibby), puis par deux missions archéologiques françaises (dirigées respectivement par Monique Kervran de 1977 à 1988 et par Pierre Lombard de 1988 à 2004), en collaboration étroite avec le secteur de l'Archéologie et du Patrimoine (Ministère de la Culture du Royaume de Bahreïn).
Le site est classé depuis juillet 2005 au patrimoine mondial de l'UNESCO.
Liens externes[modifier]

Site de l'UNESCO
Bahrain National Museum's hall of Dilmun
Site de l'UMR 5133 du CNRS – Archéorient, rubrique « Missions archéologiques »
Portail du Proche-Orient ancien Portail de l’archéologie Portail du Moyen-Orient Portail du patrimoine mondial Portail de Bahreïn
Catégories : Site archéologique du BahreïnPatrimoine mondial au BahreïnVille du Proche-Orient ancienBien culturel du patrimoine mondialPatrimoine mondial inscrit en 2005Culture au Bahreïn