لو داویدوویچ لاندائو

لِو داویدوویچ لاندائو (به روسی: Лев Давидович Ландау) زاده ۲۲ ژانویه ۱۹۰۸، باکو - درگذشته ۱ آوریل ۱۹۶۸، مسکو)، فیزیکدان یهودی‌تبار شوروی بود، که خدمات با ارزشی در مباحث مختلف فیزیک نظری انجام داده است. از جمله کارهای او می‌توان، به تئوری کوانتومی دیامغناطیس، نظریه ابرمیعان و نظریه گذار فاز درجه دو، نظریه گینزبورگ-لانداو در ابررسانایی، اصطکاک لانداو در نظریه پلاسما و همچنین قطب لانداو در الکترودینامیک کوانتوم اشاره کرد. از لئو لانداو، به خاطر کارهای با ارزشش، در مورد ابرمیعان، سال ۱۹۶۲ با جایزه نوبل فیزیک قدردانی شد.
منابع [ویرایش]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ لو لاندائو موجود است.
Dorozynski, Alexander (1965). The Man They Wouldn't Let Die. (After Landau's 1962 car accident, the physics community around him rallied to attempt to save his life. They managed to prolong his life until 1968.)
.M. Khalatnikov (editor): Landau. The physicist and the men. Recollections of L.D. Landau Translated from the Russian by J.B. Sykes. (Pergamon Press, 1989) ISBN 0-08-036383-0
[نهفتن]
ن • ب • و
برندگان جایزهٔ نوبل فیزیک (۱۹۵۱–۱۹۷۵)
سر جان داگلاس کاکرافت / ارنست والتون (۱۹۵۱) · فلیکس بلاک / ادوارد میلز پورسل (۱۹۵۲) · فریتز زرنیکه (۱۹۵۳) · ماکس بورن / والتر بوث (۱۹۵۴) · ویلیس اوژن لمب / پولیکارپ کوش (۱۹۵۵) · ویلیام شاکلی / جان باردین / والتر هاوسر براتین (۱۹۵۶) · چن نینگ یانگ / تسونگ-دائو لی (۱۹۵۷) · پاول چرنکوف / لیا فرانک / ایگور یوگنیویچ تام (۱۹۵۸) · امیلیو گینو سگر / اوون چمبرلین (۱۹۵۹) · دونالد آرتور گلایزر (۱۹۶۰) · رابرت هافستاتر / رودولف لودویگ موسبائر (۱۹۶۱) · لو لاندائو (۱۹۶۲) · یوجین ویگنر / ماریا ژئوپرت مایر / جی.هانس.دی جنسن (۱۹۶۳) · چارلز هارد تاونز / نیکولای باسوف / الکساندر میخایلوویچ پروخورف (۱۹۶۴) · سین‌ایترو تومونوجا / جولیان شوینگر / ریچارد فاینمن (۱۹۶۵) · آلفرد کاستلر (۱۹۶۶) · هانس بته (۱۹۶۷) · لوئیس والتر آلوارز (۱۹۶۸) · موری گل‌مان (۱۹۶۹) · هانس اولوف گوستا آلفون / لوئیس نیل (۱۹۷۰) · دنیس گابور (۱۹۷۱) · جان باردین / لئون نیل کوپر / جان رابرت شریفر (۱۹۷۲) · لئو ایساکی / ایوار جیاور / بریان دیوید جوزفسون (۱۹۷۳) · مارتین رایل / آنتونی هویش (۱۹۷۴) · آگه بوهر / بن روی ماتلسن / لئو جیمز رینواتر (۱۹۷۵)
فهرست کامل · (۱۹۰۱–۱۹۲۵) · (۱۹۲۶–۱۹۵۰) · (۱۹۵۱–۱۹۷۵) · (۱۹۷۶–۲۰۰۰) · (۲۰۰۱–۲۰۲۵)
رده‌ها: استادان دانشگاه سن پترزبورگاعضای آکادمی ملی دانش آمریکااعضای خارجی انجمن سلطنتیاهالی باکواهالی خارکوفاهالی مسکوبرندگان جایزه استالینبرندگان جایزه نوبل اهل روسیهبرندگان جایزه نوبل فیزیکدانشمندان فیزیک نظریدانشمندان یهودیدانش‌آموختگان دانشگاه سن پترزبورگدرگذشتگان ۱۹۶۸ (میلادی)زادگان ۱۹۰۸ (میلادی)فیزیک‌دانان اهل روسیهفیزیک‌دانان اهل شورویمخترعان اهل روسیهیهودیان اهل روسیه

قس انگلیسی
Lev Davidovich Landau (Russian language: Ле́в Дави́дович Ланда́у; January 22 [O.S. January 9] 1908 – April 1, 1968) was a prominent Soviet physicist who made fundamental contributions to many areas of theoretical physics. His accomplishments include the independent co-discovery of the density matrix method in quantum mechanics (alongside John von Neumann), the quantum mechanical theory of diamagnetism, the theory of superfluidity, the theory of second-order phase transitions, the Ginzburg–Landau theory of superconductivity, the theory of Fermi liquid, the explanation of Landau damping in plasma physics, the Landau pole in quantum electrodynamics, and the two-component theory of neutrinos. He received the 1962 Nobel Prize in Physics for his development of a mathematical theory of superfluidity that accounts for the properties of liquid helium II at a temperature below 2.17 K (−270.98 °C).
Contents [show]
[edit]Early years



Landau family in 1910
Landau was born on January 22, 1908 to Jewish parents[1][2][3] in Baku, in what was then the Russian Empire. Landau's father was an engineer with the local oil industry and his mother was a doctor. Recognized very early as a child prodigy in mathematics, Landau was quoted as saying in later life that he scarcely remembered a time when he was not familiar with calculus. Landau graduated at 13 from gymnasium. His parents considered him too young to attend university, so for a year he attended the Baku Economical Technicum. In 1922, at age 14, he matriculated at Baku State University, studying in two departments simultaneously: the department of Physics and Mathematics, and the department of Chemistry. Subsequently he ceased studying chemistry, but remained interested in the field throughout his life.
In 1924, he moved to the main centre of Soviet physics at the time: the Physics Department of Leningrad State University. In Leningrad, he first made the acquaintance of genuine theoretical physics and dedicated himself fully to its study, graduating in 1927. Landau subsequently enrolled for post-graduate study at the Leningrad Physico-Technical Institute, and at 21, received a doctorate. Landau got his first chance to travel abroad in 1929, on a Soviet government traveling fellowship supplemented by a Rockefeller Foundation fellowship.
After brief stays in Göttingen and Leipzig, he went to Copenhagen to work at Niels Bohr's Institute for Theoretical Physics. After the visit, Landau always considered himself a pupil of Niels Bohr and Landau's approach to physics was greatly influenced by Bohr. After his stay in Copenhagen, he visited Cambridge and Zürich before returning to the Soviet Union.
[edit]Kharkov

Between 1932 and 1937 he headed the department of theoretical physics at the Kharkov Polytechnical Institute. Apart from his theoretical accomplishments, Landau was the principal founder of a great tradition of theoretical physics in Kharkov, Soviet Union, sometimes referred to as the "Landau school". In Kharkov, he and his friend and former student, Evgeny Lifshitz, began writing the Course of Theoretical Physics, ten volumes that together span the whole of the subject and are still widely used as graduate-level physics texts. During the Great Purge, Landau was investigated within the UPTI Affair in Kharkov, but he managed to leave for Moscow to take up a new post.[4]
Landau developed a comprehensive exam called the "Theoretical Minimum" which students were expected to pass before admission to the school. The exam covered all aspects of theoretical physics, and between 1934 and 1961 only 43 candidates passed.
[edit]Institute for Physical Problems, Moscow

Landau was the head of the Theoretical Division at the Institute for Physical Problems from 1937 until 1962.[5] Landau was arrested on April 27, 1938, because he had compared the Stalinist dictatorship with that of Hitler,[6][4] and was held in the NKVD's Lubyanka prison until his release on April 29, 1939, after the head of the institute Pyotr Kapitsa, an experimental low-temperature physicist, wrote a letter to Joseph Stalin, personally vouching for Landau's behavior, and threatening to quit the institute if Landau were not released.[7] After his release Landau discovered how to explain Kapitza’s superfluidity using sound waves, or phonons, and a new excitation called a roton.[4]
Landau led a team of mathematicians supporting Soviet atomic and hydrogen bomb development. Landau calculated the dynamics of the first Soviet thermonuclear bomb, including predicting the yield. For this work he received the Stalin Prize in 1949 and 1953, and was awarded the title "Hero of Socialist Labor" in 1954.[4]
His students included Lev Pitaevskii, Alexei Abrikosov, Arkady Levanyuk, Evgeny Lifshitz, Lev Gor'kov, Isaak Khalatnikov, Boris L. Ioffe, Roald Sagdeev and Isaak Pomeranchuk.
[edit]Family

In 1937 Landau married a girl from Kharkov, Kora T. Drobanzeva;[8] their son Igor was born in 1946. Landau believed in free love rather than monogamy, and encouraged his wife and his students to practice free love; his wife was not enthusiastic.[4]
[edit]Last years



Landau in May 1963
On January 7, 1962, Landau's car collided with an oncoming truck. He was severely injured and spent two months in a coma. Although Landau recovered in many ways, his scientific creativity was destroyed,[5] and he never returned fully to scientific work. His injuries prevented him from accepting the 1962 Nobel Prize for physics in person.[9]
In 1965 former students and coworkers of Landau founded the Landau Institute for Theoretical Physics, located in the town of Chernogolovka near Moscow, and headed for the following three decades by Isaak Markovich Khalatnikov.
In June 1965, Lev Landau and Yevsei Liberman published a letter in the New York Times, stating that as Soviet Jews they opposed US intervention on behalf of the Student Struggle for Soviet Jewry.[10]
[edit]Death

Landau died on April 1, 1968, aged 60, from complications of the injuries sustained in the car accident he was involved in 6 years earlier. He was buried at Novodevichy cemetery.[11][12]
[edit]Legacy



Commemorative plaque in Baku.
Two celestial objects are named in his honor:
the minor planet 2142 Landau.[13]
the lunar crater Landau.
[edit]Landau's List

Landau kept a list of names of physicists which he ranked on a logarithmic scale of productivity ranging from 0 to 5. The highest ranking, 0.5, was assigned to Albert Einstein. A rank of 1 was awarded to "historical giants" Isaac Newton, Eugene Wigner, and the founding fathers of quantum mechanics, Niels Bohr, Werner Heisenberg, Paul Dirac and Erwin Schrödinger. Landau ranked himself as a 2.5 but later promoted himself to a 2. David Mermin, writing about Landau, referred to the scale, and ranked himself in the fourth division, in the article My Life with Landau: Homage of a 4.5 to a 2.[14][15]
[edit]Works

[edit]Landau and Lifshitz Course of Theoretical Physics
Main article: Course of Theoretical Physics
L.D. Landau, E.M. Lifshitz (1976). Mechanics. Vol. 1 (3rd ed.). Butterworth–Heinemann. ISBN 978-0-7506-2896-9.
L.D. Landau, E.M. Lifshitz (1975). The Classical Theory of Fields. Vol. 2 (4th ed.). Butterworth–Heinemann. ISBN 978-0-7506-2768-9.
L.D. Landau, E.M. Lifshitz (1977). Quantum Mechanics: Non-Relativistic Theory. Vol. 3 (3rd ed.). Pergamon Press. ISBN 978-0-08-020940-1.
V.B. Berestetskii, E.M. Lifshitz, L.P. Pitaevskii (1982). Quantum Electrodynamics. Vol. 4 (2nd ed.). Butterworth–Heinemann. ISBN 978-0-7506-3371-0.
L.D. Landau, E.M. Lifshitz (1980). Statistical Physics, Part 1. Vol. 5 (3rd ed.). Butterworth–Heinemann. ISBN 978-0-7506-3372-7.
L.D. Landau, E.M. Lifshitz (1987). Fluid Mechanics. Vol. 6 (2nd ed.). Butterworth–Heinemann. ISBN 978-0-08-033933-7.
L.D. Landau, E.M. Lifshitz (1986). Theory of Elasticity. Vol. 7 (3rd ed.). Butterworth–Heinemann. ISBN 978-0-7506-2633-0.
L.D. Landau, E.M. Lifshitz, L.P. Pitaevskii (1984). Electrodynamics of Continuous Media. Vol. 8 (1rst ed.). Butterworth–Heinemann. ISBN 978-0-7506-2634-7.
L.P. Pitaevskii, E.M. Lifshitz (1980). Statistical Physics, Part 2. Vol. 9 (1rst ed.). Butterworth–Heinemann. ISBN 978-0-7506-2636-1.
L.P. Pitaevskii, E.M. Lifshitz (1981). Physical Kinetics. Vol. 10 (1rst ed.). Pergamon Press. ISBN 978-0-7506-2635-4.
[edit]Other books

L.D. Landau, A.J. Akhiezer, E.M. Lifshitz (1967). General Physics, Mechanics and Molecular Physics. Pergamon Press. ISBN 978-0-08-009106-8.
[edit]Books about Landau

Dorozynski, Alexander (1965). The Man They Wouldn't Let Die. Secker and Warburg. ASIN B0006DC8BA. (After Landau's 1962 car accident, the physics community around him rallied to attempt to save his life. They managed to prolong his life until 1968.)
Janouch, Frantisek (1979). Lev D. Landau: His life and work. CERN. ASIN B0007AUCL0.
Khalatnikov, I.M., ed. (1989). Landau. The physicist and the man. Recollections of L.D. Landau. Sykes, J.B. (trans.). Pergamon Press. ISBN 0-08-036383-0.
Kojevnikov, Alexei B. (2004). Stalin's Great Science: The Times and Adventures of Soviet Physicists. History of Modern Physical Sciences. Imperial College Press. ISBN ISBN 1-86094-420-5.
Landau-Drobantseva, Kora (1999). Professor Landau: How We Lived. AST. ISBN 5-8159-0019-2. (Russian)
[edit]In popular culture

Russian television film My Husband – the Genius (unofficial translation of the Russian title Мой муж — гений) released in 2008 tells biography of Landau (played by Daniil Spivakovsky), mostly relying on his private life. It was generally panned by critics. People who had personally met Landau, including famous Russian scientist Vitaly Ginzburg, said that the film was not only terrible but also false in historical facts.
Another film about Landau, Dau, is in the filming process now and was originally planned to be released in 2010. It is directed by Ilya Khrzhanovsky with non-professional actor Theodor Kurentzis (an orchestra conductor) as Landau.
[edit]See also

Landau–Hopf theory of turbulence
Landau–Lifshitz–Gilbert equation
Landau–Lifshitz model
Landau (crater)
Landau theory of second order phase transitions
Ginzburg–Landau theory of superconductivity
Landau quantization, Landau levels
Landau damping
List of Jewish Nobel laureates
[edit]References

^ Martin Gilbert, The Jews in the twentieth century: an illustrated history, Schocken Books, 2001, ISBN 0805241906 p. 284
^ Frontiers of physics: proceedings of the Landau Memorial Conference, Tel Aviv, Israel, 6–10 June, 1988, (Pergamon Press, 1990) ISBN 0080369391 pp. 13–14
^ Edward Teller, Memoirs: A Twentieth Century Journey In Science And Politics, Basic Books 2002, ISBN 0738207780 p. 124
^ a b c d e Gennady Gorelik, Scientific American 1997, The Top Secret Life of Lev Landau
^ a b Alexander Dorozynsk (1965). The Man They Wouldn't Let Die.
^ Музей-кабинет Петра Леонидовича Капицы (Peter Kapitza Memorial Museum-Study), Академик Капица: Биографический очерк (a biographical sketch of Academician Kapitza).
^ Richard Rhodes, Dark Sun: The Making of the Hydrogen Bomb, pub Simon & Schuster, 1995, ISBN 0684824140 p. 33.
^ Petr Leonidovich Kapitsa, [ Experiment, Theory, Practice: Articles and Addresses, Springer, 1980, ISBN 9027710619, p. 329.
^ Nobel Presentation speech by Professor I. Waller, member of the Swedish Academy of Sciences. Nobelprize.org. Retrieved on 2012-01-28.
^ Yaacov Ro'i, [books.google.com/books?id=vvfIq0aJ_1oC&pg=PA199 The Struggle for Soviet Jewish Emigration, 1948–1967, Cambridge University Press 2003, ISBN 0521522447 p. 199
^ Lev Davidovich Landau. www.findagrave.com. Retrieved on 2012-01-28.
^ Obelisk at the Novodevichye Cemetery. novodevichye.com (2008-10-26). Retrieved on 2012-01-28.
^ Lutz D. Schmadel (2003). Dictionary of Minor Planet Names (5th ed.). Springer Verlag. p. 174. ISBN 3-540-00238-3.
^ Tony Hey (1997). Einstein's Mirror. Cambridge University Press. p. 1. ISBN 0-521-43532-3.
^ Asoke Mitra; Ramlo, Susan; Dharamsi, Amin; Mitra, Asoke; Dolan, Richard; Smolin, Lee (2006). "New Einsteins Need Positive Environment, Independent Spirit". Physics Today 59 (11): 10. Bibcode 2006PhT....59k..10H. doi:10.1063/1.2435630.
[edit]Further reading

Wikimedia Commons has media related to: Lev Landau
Karl Hufbauer, “Landau’s youthful sallies into stellar theory: Their origins, claims, and receptions,” Historical Studies in the Physical and Biological Sciences, 37 (2007), 337–354.
http://www.en.globaltalentnews.com/current_news/reports/3609/As-a-student-Landau-dared-to-correct-Einstein-in-a-lecture.html
O'Connor, John J.; Robertson, Edmund F., "Lev Landau", MacTutor History of Mathematics archive, University of St Andrews.
Lev Davidovich Landau
Landau’s Theoretical Minimum, Landau’s Seminar, ITEP in the Beginning of the 1950’s by Boris L. Ioffe, Concluding talk at the workshop QCD at the Threshold of the Fourth Decade/Ioeffest.
EJTP Landau Issue 2008.
Ammar Sakaji and Ignazio Licata (eds),Lev Davidovich Landau and his Impact on Contemporary Theoretical Physics, Nova Science Publishers, New York, 2009, ISBN 978-1-60692-908-7.
Gennady Gorelik, The top-secret life of Lev Landau, Scientific American, Aug. 1997, vol.277(2), 53–57.
[hide] v t e
Nobel Laureates in Physics (1951–1975)
Cockcroft / Walton (1951) Bloch / Purcell (1952) Zernike (1953) Born / Bothe (1954) Lamb / Kusch (1955) Shockley / Bardeen / Brattain (1956) Yang / T. D. Lee (1957) Cherenkov / Frank / Tamm (1958) Segrè / Chamberlain (1959) Glaser (1960) Hofstadter / Mössbauer (1961) Landau (1962) Wigner / Goeppert-Mayer / Jensen (1963) Townes / Basov / Prokhorov (1964) Tomonaga / Schwinger / Feynman (1965) Kastler (1966) Bethe (1967) Alvarez (1968) Gell-Mann (1969) Alfvén / Néel (1970) Gabor (1971) Bardeen / Cooper / Schrieffer (1972) Esaki / Giaever / Josephson (1973) Ryle / Hewish (1974) A. Bohr / Mottelson / Rainwater (1975)
Complete list (1901–1925) (1926–1950) (1951–1975) (1976–2000) (2001–2025)
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: 1908 births1968 deathsAzerbaijani JewsBurials at Novodevichy CemeteryForeign Members of the Royal SocietyHeroes of Socialist LabourJewish inventorsJewish physicistsSaint Petersburg State University alumniFull Members of the USSR Academy of SciencesMembers of the United States National Academy of SciencesMoscow State University facultyMoscow Institute of Physics and Technology facultyNobel laureates in PhysicsLenin Prize winnersPeople from BakuPeople from KharkivPeople from MoscowRecipients of the Order of LeninRecipients of the Order of the Red Banner of LabourRussian inventorsRussian JewsRussian Nobel laureatesRussian physicistsStalin Prize winnersSoviet JewsTheoretical physicists

قس عبری

לב דווידוביץ' לנדאו (רוסית: Лев Давидович Ландау‏; 22 בינואר 1908 - 1 באפריל 1968), פיזיקאי סובייטי ממוצא יהודי, מבכירי הפיזיקאים התאורטיים של המאה ה-20. תחומי המחקר שלו היו רבים ומגוונים, ועל מחקריו בנוזליות-על קיבל פרס נובל לפיזיקה בשנת 1962, שלושה פרסי סטלין ואת עיטור "גיבור העמל הסוציאליסטי". היה חבר באקדמיות למדעים של ברית המועצות, דנמרק הולנד, וארצות הברית, החברה המלכותית של בריטניה וארגונים מדעיים אחרים.
תוכן עניינים [הצגה]
[עריכה]חייו

לב לנדאו נולד בבאקו (כיום בירת אזרבייג'ן) לדוד לנדאו, מהנדס נפט, בן אחר בן להרב יחזקאל לנדא. כבר כילד הפגין כישרון מיוחד למתמטיקה. בגיל 14 החל ללמוד באוניברסיטת באקו, שם למד במקביל בשני חוגים: פיזיקה-מתמטיקה וכימיה. ב-1924 עבר לאוניברסיטת לנינגרד, שם קיבל את תואר הדוקטור ב-1927 והוא בן 19 בלבד. בהמשך הפך לחבר מן המניין בסגל האוניברסיטה. בין השנים 1927-1926 פרסם את עבודותיו הראשונות בפיזיקה תאורטית. משנת 1929 שהה לנדאו כשנה וחצי במרכזי המדע של דנמרק, אנגליה ושווייץ שם עבד עם המובילים בקרב הפיזיקאים התאורטיקנים של אותה התקופה בהם נילס בוהר, אותו כינה לאחר מכן "מורהו היחיד".
בשנת 1932 מונה לעמוד בראש המחלקה התאורטית במכון הפיזיקלי-הטכני של אוקראינה בחרקוב עד שנת 1937, אולם עקב הליכים נגד פיזיקאים בעיר בשנה זו קיבל את הצעתו של פיוטר קאפיצה לשמש כראש המחלקה התאורטית במכון לחקר בעיות בפיזיקה במוסקבה (Институт физических проблем, ИФП). בשנת 1938 נעצר במסגרת הטיהורים הגדולים של סטלין, בין השאר עקב חרוזים שכתב נגד הממסד. לנדאו שוחרר כעבור שנה הודות להתערבותו של קאפיצה שלקח את לנדאו תחת חסותו. משחרורו ועד מותו בשנת 1968 כיהן ברציפות כחבר מן המניין בסגל המכון.
ב-7 בינואר 1962, בדרך ממוסקבה לדובנה, עבר לנדאו תאונת דרכים קשה. הוא נפצע אנושות, שהה שלושה חודשים בתרדמת והוכרז פעמים אחדות כמת קליני. פיזיקאים מכל העולם נטלו חלק בנסיון להציל את חייו של לנדאו. משמרות של גדולי הפיזיקאים עמדו 24 שעות ביממה מעל מיטתו. מכל רחבי אירופה וארצות הברית הוטס ציוד רפואי נדיר שהיה חסר לרופאים הסובייטיים. כתוצאה מכך ניצלו חייו של לנדאו חרף הסיכויים הדלים.
לאחר התאונה הפסיק לנדאו כמעט לחלוטין את פעילותו האקדמית, לדעת פיזיקאים מסוימים איבד למעשה לנדאו את יכולותיו השכליות הנדירות, אולם לדברי אשתו וילדיו לנדאו השתקם ואף היה קרוב לחזור לפעילות אקטיבית בפיזיקה בשנת 1968.
שש שנים לאחר התאונה הקשה נפטר לנדאו ב-1 באפריל 1968 במהלך התאוששות מניתוח במעיים.‏[1]
בן דודתו היה ד"ר יעקב וינשל, רופא, ממייסדי קופת חולים לאומית, סופר ואיש ציבור ישראלי.‏[2]
[עריכה]פעילותו האקדמית

החוקר לנדאו, המכונה "דאו", היה מבכירי הפיזיקאים של ברית המועצות. בין מכלול הבעיות הפיזיקליות איתן התמודד היו מכניקת הקוונטים, פיזיקה של גוף צפיד, מגנטיות, פיזיקה של טמפרטורות נמוכות, קרינה קוסמית, הידרודינמיקה, שדות קוונטיים, פיזיקה גרעינית, פיזיקה של חלקיקים אלמנטריים ופלזמה.
מעבר לתרומה הרבה שהייתה ללנדאו למחקר האקדמי, הוא גם תרם רבות להוראת הפיזיקה בברית המועצות ומדענים רבים ראו בו מודל לחיקוי. יחד עם יבגני מיכאילוביץ ליפשיץ כתב את סדרת הספרים לנדאו-ליפשיץ בפיזיקה, המהווים סיכום של כל הפיזיקה עד ימיו.
[עריכה]כרונולוגיה קצרה של חייו ופעילותו

22 ינואר 1908 — נולד בבאקו, בנם של לובוב בינימינובנה ודויד לבוביץ' לנדאו.
1916 — 1920 - למד בגימנסיה.
1920 — 1922 — למד באוניברסיטה הכלכלית של באקו.
1922 — 1924 — למד באוניברסיטה הלאומית של אזרבייג'ן.
1924 — עבר למחלקה הפיזיקלית-מתמטית של אוניברסיטת לנינגרד.
1926 — התקבל ללימודי דוקטורט במכון הפיזיקלי-טכני בלנינגרד.
השתתפות בעבודה של הכנס החמישי של הפיזיקאים הסובייטיים במוסקבה (15-20 בדצמבר).
פרסום העבודה האקדמאית הראשונה של לנדאו "תאוריית הספקטרום של מולקולות דו-אטומיות"
1927 - סיים הלימודים (20 בינואר).
בעבודתו "בעיית קרינת הבלימה" (חלקיק הבולם פולט קרינה) לצורך תיאור מצב המערכת הכניס לראשונה למכניקת הקוונטים את המושג "מטריצת הצפיפות".
1929 — נסיעה לחו"ל לצורך השלמת לימודיו, למשך שנה וחצי. שהה בברלין, גטינגן, לייפציג, קופנהגן, קיימברידג' וציריך.
פרסום עבודתו על דיאמגנטיות, המציבה אותו בשורה אחת עם גדולי הפיזיקאים בעולם.
מרץ 1931 — חזרה למולדת ועבודה בלנינגרד.
אוגוסט 1932 — מעבר לחרקוב לתפקיד ראש המחלקה התאורטית במכון הפיזיקלי-טכני של אוקראינה (אופט"י - УФТИ).
1933 — מונה לראש החוג לפיזיקה תאורטית של המכון המכני הטכני לבניית מכונות בחרקוב ובנוסף הרצה לתלמידי החוג.
1934 — קיבל את התואר ד"ר (מקביל לפוסט-דוקטורט) למדעי הפיזיקה והמתמטיקה ללא עבודת מחקר.
השתתף בכנס של פיזיקה תאורטית בחרקוב.
נסע לסמינר של נילס בוהר בקופנהגן (1-22 במאי).
הקים את ה"מינימום התאורטי" — תוכנית מיוחדת ללימוד פיזיקאים צעירים ומוכשרים.
1935 — נשא הרצאות בפיזיקה באוניברסיטת חרקוב, כראש החוג לפיזיקה כללית
קיבל את התואר פרופסור.
1936-1937 — פיתח את תאורית מעברי הפאזות מהסוג השני ותאוריית המצב הרגעי של על-מוליכים.
1937 — עבר למכון לחקר בעיות פיזיקליות במוסקבה (8 בפברואר).
מונה לראש המחלקה התאורטית.
1938 — נעצר (27 באפריל)
1939 — שוחרר מהכלא הודות להתערבותו של פ.ל. קאפיצה (29 באפריל).
1940 - 1941 — פיתח את תאורית העל-מוליכות של הליום נוזלי.
1941 — פיתח את התאוריה של הנוזל הקוונטי.
1946, 30 בנובמבר — מונה לחבר פעיל באקדמיה המדעית של ברית המועצות.
קיבל את פרס סטלין.
1946 — פיתח את תאורית התנודות של פלזמה אלקטרונית ("דעיכת לנדאו").
1948 — פרסם את הספר "הרצאות בקורס לפיזיקה כללית" (בהוצאת МГУ).
1949 — הוכר כזכאי לפרס סטלין.
1950 — בנה ופיתח את תאורית מוליכות העל (בשיתוף עם ויטאלי גינזבורג).
1951 — מונה לחבר בסגל באקדמיה המלכותית של דנמרק.
1953 — קיבל את פרס סטלין.
1954 — קיבל את העיטור "גיבור העמל הסוציאליסטי".
פרסם (יחד עם א.א. אבריקוסוב וי.מ. חלטניקוב) את הספר הבסיסי " "יסודות האלקטרודינמיות".
1955 — פרסם את «הרצאות בתאוריית גרעין האטום» (יחד עם יעקב. א. סמורודינסקי).
1956 — נבחר לחבר האקדמיה המלכותית של הולנד.
1957 — פיתח את תאורית "נוזל פרמי".
1959 — הציע את עקרון השמירת הזוגיות המשולבת.
1960 — נבחר לחבר בקהילת הפיזיקאים הבריטית, הקהילה הלונדונית המלכותית, האקדמיה הלאומית למדע של ארצות הברית והאקדמיה האמריקאית למדעים ואומניות.
קיבל את פרס "פריץ לונדון".
קיבל את מדליית מקס פלאנק.
1962 — נפגע בתאונת דרכים קשה בדרך לדובנה (7 בינואר)
קיבל את פרס לנין על סדרת ספרים בפיזיקה תאורטית (יחד עם י.מ. ליפשיץ) (אפריל).
זכה בפרס נובל בפיזיקה "על התאוריות החלוציות שלו בתחום חומר מעובה, ובייחוד הליום נוזלי" (נובמבר).
1 באפריל 1968 — נפטר.
[עריכה]קישורים חיצוניים

יהודית אביטל, האיש שלא נתנו לו למות, דבר, 25 במרץ 1966, המשך, המשך
[עריכה]הערות שוליים

^ מת המדען היהודי־סובייטי לב לנדאו, מעריב, 3 באפריל 1968.
^ בן־דודי פרופ' לב לנדאו, דבר, 9 בנובמבר 1962.

[הצגה] זוכי פרס נובל לפיזיקה
קטגוריות: זוכי פרס נובל לפיזיקהזוכי פרס לניןיהודים אזריםזוכי פרס נובל יהודיםיהודים סובייטיםיהודים רוסיםמדענים אזריםפיזיקאים יהודיםמדענים סובייטיםמדענים רוסיםפיזיקאים רוסיםאנשי באקוזוכי פרס נובל רוסיםעמיתים זרים של החברה המלכותיתחברי האקדמיה הלאומית למדעים של ארצות הבריתסגל המכון לפיזיקה וטכנולוגיה של מוסקבהסגל אוניברסיטת מוסקבהסגל אוניברסיטאות ברוסיהגיבורי העמל הסוציאליסטיחברי האקדמיה למדעים של ברית המועצות

قس عربی

لیف لانداو عالم فیزیاء روسی. ولد 22 ینایر 1908 فی مدینة باکو بأذربیجان, وتوفی 1 أبریل عام 1968. له أبحاث عدیدة فی الفیزیاء النظریة. وتشتمل أعماله بحوثا فی میکانیکا الکم وتطبیق نظریة الکم على المغناطیسیة وظاهرتی المیوعة الفائقة والتوصیل الفائق، کما له أبحاث فی فیزیاء البلازما والنیوترینو.
حاز لانداو على جائزة نوبل للفیزیاء عام 1962 عن جهوده العلمیة وصیغه الریاضیة لتفسیر ظاهرة المیوعة الفائقة، واکتشفت هذه الظاهرة عند تبرید غاز الهیلیوم helium-II عند درجة حرارة تحت 17و2 کلفن (أی 270.98 تحت الصفر المئوی).
[عدل]أنظر أیضا

میوعة فائقة,
توصیل فائق,
نیوترینو,
مغناطیسیة,
لائحة الیهود الحاصلین على جائزة نوبل.
[أخف]ع · ن · ت
قائمة الحاصلین على جائزة نوبل فی الفیزیاء
کوکروفت / والتون (1951) · بلوخ / بورسیل (1952) · زیرنیکه (1953) · بورن / بوته (1954) · لامب / کوش (1955) · شوکلی / باردین / براتین (1956) · یانج / تسونج لی (1957) · شیرنکوف / فرانک / تام (1958) · سیجری / تشمبرلین (1959) · جلاسر (1960) · هوفستاتر / موسباور (1961) · لانداو (1962) · ویجنر / جوبرت-مایر / ینسن (1963) · تاونز / باسوف / بروخروف (1964) · توموناغا / شفینجر / فاینمان (1965) · کاستلر (1966) · بیته (1967) · ألفاریز (1968) · جیلمان (1969) · ألفین / نیل (1970) · غابور (1971) · باردین / کوبر / شریفر (1972) · إساکی / جیفییر / جوزیفسن (1973) · رایل / هویش (1974) · بور / موتیلسون / رینوتر (1975)
القائمة کاملة | (1901–1925) | (1926–1950) | (1951–1975) | (1976–2000) | (2001–2025)
تصنیفات: مدفونون بمقبرة نوفودیفیتشیأبطال العمل الاشتراکیأعضاء الأکادیمیة الوطنیة الأمریکیة للعلومحائزو جائزة لینینعلماء یهودأعضاء أجانب فی الجمعیة الملکیةیهود روسأعلام موسکومخترعون روسحائزو جائزة نوبل فی الفیزیاءنظریة الکمموالید 1908وفیات 1968فیزیائیون روسروس حازوا جائزة نوبلیهود حازوا جائزة نوبلفیزیائیون نظریون

قس