نشانه های سجاوندی سگاوندی ترقیم عرب

نشانه‌های سگاوندی نشانه‌هایی است که برای روشن کردن معنی و مشخص کردن آغاز و انجام عبارت‌ها و جمله‌ها و بندها در نگارش بکار می‌رود.
این نشانه‌ها که نشانه‌های نوشتاری هم نامیده می‌شوند نشانه‌هایی هستند که برای آسانتر خواندن یک نوشته، بیان یک احساس، فرمول‌نویسی در ریاضیات و غیره و یا ایجاد دگرگونی در تلفظ واژه‌ها بکار می‌روند.
واژه سگاوندی (تازی شده آن سجاوندی) از نام ابوالفضل سجاوندی گرفته شده است.
(فرهنگ دهخدا: سگاوند شهری است در دامنه کوهی به همین نام نزدیک سیستان که تازی شده آن سجاوند است)
تاریخچه [ویرایش]

در قدیمی‌ترین متن‌هایی که در دست است اثری از نشانه‌های سگاوندی دیده نمی‌شود. در متن‌های باستانی یونانی و رومی برخی نمونه‌های نشانه‌گذاری مانند دو نقطه روی‌هم دیده می‌شود. قرآن‌های نخستین بی نشانه سگاوندی نوشته می‌شد.
ابوالفضل سجاوندی در قرن ششم هجری قمری برای راهنمایی قاریان نخستین نشانه‌ها را در نگارش قرآن بکار برد. با همین انگیزه کاتبان اروپایی کتاب مقدس در سده‌های میانه نشانه‌هایی را بکار می‌بردند.
با اختراع چاپ گرایش به استاندارد کردن نشانه‌گذاری متن‌ها بیشتر شد. آلدوس مانوتیوس و نوه‌اش نخستین کوشش‌ها را در استاندارد کردن نشانه‌گذاری متن‌ها انجام دادند.
فهرست نشانه‌ها [ویرایش]

نقطه .
خط تیره -
مَدَّک ~
آپاستروف یا بالانقطه ` (در فارسی دری افغانستان: ناخنک)
علامت سوال یا پرسش‌نما ؟ (در فارسی دری افغانستان: سوالیه)
علامت تعجب ! (در فارسی دری افغانستان: نشانهٔ ندا، ندائیه، اعجابیه، علامهٔ خطاب)

همچنین

نشانه‏هاى نقطه‏گذارى - که به آن‏ها نشانه‏هاى سجاوندى هم مى‏گویند - علائمى است براى صحیح و سریع‏تر خواندن متن و نشان دادن روابط صحیح و منطقى اجزاى مختلف جمله و فهم مقصود نویسنده یا تغییر لحن‏هاى او.
توضیح آن‏که: در هنگام سخن گفتن، کلمه‏ها با واسطه‏هاى صوتى به هم مى‏پیوندد و به کمک آهنگ و لحن کلام، معناى جمله و ارتباط منطقى اجزاى آن بر شنونده، روشن و آشکار مى‏گردد، لیکن در زبان نوشتار چون خواننده از راه گوش، درک مطلب نمى‏کند، ناچار براى بهتر خواندن و فهمیدن باید وسیله دیگرى در اختیار داشته باشد، این وسیله، همان علامت‏هاى نقطه‏گذارى است.

نشانه‏هاى مشهور
نشانه‏هاى مشهورِ نقطه‏گذارى (سجاوندى) به شرح زیر است:
1. نقطه .
2. ویرگول ،
3. نقطه ویرگول ؛
4. دو نقطه :
5. سه نقطه ...
6. علامت سؤال ؟
7. علامت تعجب !
8. گیومه « »
9. پرانتز ( )
10. پرانتز گلدار «»
11. قلاب‏] [
12. تیره -
13. خط ممتد -
14. خط موج‏دارص
15. خطِّ تاب‏دار(ابرو)
16. خطِّ مایل /
17. علامت تکرار "
18. پیکان‏ظ
19. ستاره *
20. نشانه نکته

وجه نام‏گذارى‏
چرا به این علائم، «نشانه‏هاى نقطه‏گذارى» یا «نشانه‏هاى سجاوندى» مى‏گویند؟ علت آن است که در بعضى از این علائم، نقطه (.) به کار رفته است، از این رو، به آن‏ها «نشانه‏هاى نقطه‏گذارى» مى‏گویند؛ مثلاً در شش نشانه از علائم بیست‏گانه‏اى که برشمردیم، نقطه وجود دارد.
اما این که به آن‏ها «سجاوندى» مى‏گویند دلیلش این است که مخترع این نشانه‏ها، اهل «سجاوند» (از محله‏هاى عزنین) بوده است. علامه قزوینى در این باره مى‏نویسد:
این اصطلاحِ «سجاوندى» فقط در ایران و سایر بلاد شرقىِ ممالک اسلامى معمول شده بود و هنوز دوام دارد، چون مخترع این علامات و رموز، از اهلِ سجاوند از محالِّ (محله‏هاى) غزنین - یکى از شرقى‏ترین بلاد اسلام است - بوده است.(1)

فایده‏
فایده این نشانه‏ها، کمک به خواننده براى فهم بهتر و سریع‏تر متن است. واقعیت این است که برخى علائم سجاوندى مثل نقطه و ویرگول، گاهى خواننده را از اشتباه خوانى بازمى‏دارد و مقصود اصلىِ نویسنده را به او منتقل مى‏کند و پاره‏اى دیگر از آن‏ها، سرعت خواننده را بالا مى‏برد؛ یعنى در فهم بهتر، دخیل نیست، اما سرعت را بیشتر مى‏کند و صرفه‏جویى در وقت را باعث مى‏شود. بخشى دیگر از آن‏ها هم متن را زیباتر مى‏کنند.
این هر سه فایده، خصوصاً درست‏خوانى و سرعت، کم دست‏آوردى نیست.
داستانِ حکم مکتوب آن پادشاه را در مورد یک مجرم شنیده‏اید که یک مکث (همان ویرگول امروزى) او را از مرگ، نجات داد؛ توضیح آن‏که: پادشاهى با خشم و غضب، درباره مجرمى این دستور را نوشت: «بخشش لازم نیست اعدامش کنید». اما کسى که اعدام را اجرا مى‏کرد وقتى این حکم به دستش رسید با این مکث، حکم را براى مأموران خود خواند که: «بخشش، لازم نیست اعدامش کنید». با همین ویرگول و توقف، وى از مرگ نجات یافت، بعدها هم پادشاه فهمید که او واقعاً استحقاقِ اعدام را نداشته و بى‏گناه بوده است.
یا «سعدى» در «کلیات» بخش غزلیات، شعرى دارد که چون مواضع مکث آن روشن نیست، مى‏توان آن را چندگونه خواند. ایشان سروده‏اند:
از در بخشندگى و بنده‏نوازى‏

مرغ هوا را نصیب ماهى دریا
بحث درباره مصراع دوم این بیت است که واقعاً باید چگونه خواند تا منظور شاعر، تأمین شود؟ مصراع فوق را مى‏توان به چند وجه خواند:
- مرغ، هوا را نصیب، ماهى دریا (یعنى خداوند متعال هوا و آسمان را نصیب پرندگان کرده و دریا و آب را نصیب ماهى).
- مرغ هوا را نصیب، ماهى دریا (یعنى خداوند متعال، ماهى دریا را غذاى پرندگان قرار داده است).
- مرغِ هوا را نصیبِ ماهى دریا (یعنى خداوند متعال، مرغ هوا را غذاى ماهى دریا قرار داده است).
اگر شاعر، نشانه مکث و توقف را در این مصراع به کار مى‏برد، منظور او بهتر فهمیده مى‏شد.

تاریخچه‏
پیش از رواج این نشانه‏ها در کشور ما و در خطهاى ایرانىِ پیش از اسلام، علائم دیگرى وجود داشته که مربوط به نقطه‏گذارى است. براى نمونه در متن‏هاى اوستایى و پهلوى به این نشانه برمى‏خوریم:
.... که ظاهراً معادلِ نقطه است.
در خطِّ پارسى باستان نیز نشانه‏هاى / و " براى جدا کردن واژه‏ها به کار مى‏رفته است. از قدیم، استادان علمِ قرائت قرآن کریم از نشانه‏هایى براى انواع وفق استفاده مى‏کرده‏اند که اکنون نیز رایج است و به آن، «سجاوندى کردن» مى‏گفتند. علامه قزوینى مى‏نویسد:
آن‏چه علامات و رموز در قرآن‏ها براى علامت انواع وقف از واجب و مستحسن و... یا عدم وقفِ مطلق و سایر علامات و رموز در قرآن‏هاى خطى وبسیارى از قرآن‏هاى چاپى مى‏نوشتند و هنوز هم در بعضى مى‏نویسند، مجموع این‏ها را روى هم رفته «سجاوندى» گویند.(2)
سپس مى‏نویسد:
سجاوندى کردن، کنایه از منقّش کردن و سجاوندى شدنِ مصحف و سجاوندى کردن به شنجرف و آب طلا نوشتن و نوشته شدنِ آیات قرآنى(3) است.
باز مى‏نویسد:
سجاوندى، کتابى است در علم قرائت که در آن براى علامات اوقاف (نشانه‏هاى وقف) نقطه‏هاى طلا گذارند.(4)

رواج نشانه‏هاى نقطه‏گذارى در ایران‏
نشانه‏هاى فعلىِ نقطه‏گذارى را ما از اروپاییان گرفته‏ایم. نخستین کسى که در ایران درباره کاربرد این علامت‏ها در خطِّ فارسى، مطلبى نوشته و اصطلاحاتى پیشنهاد کرده آقاى «حسین فؤادى» است. وى دیدگاه‏هاى خود را در این‏باره در شماره دومِ مجله «مهر» (سال 1313) با عنوانِ «نشانه‏هاى نگارش» نوشت. سپس مجله «راهنماى کتاب» در سال 1340، نظر خواهى مطرح کرد که: «آیا استعمالِ نشانه‏هایى که اروپاییان در خط فعلى خود به کار مى‏برند در خط فارسى نیز ضرورت دارد»؟
دو دانشمندى که به این نظرخواهى پاسخ دادند آقایان احمد آرام و محمد مشرف الملک بودند که استفاده از این علامت‏ها را در خطِّ فارسى تأیید کردند. از آن پس این نشانه‏ها در نوشته‏هاى فارسى رواج یافت و نویسندگان در چگونگى استعمال آن‏ها دقت‏هاى فراوانى کردند. امروزه یکى از وظایف مهم ویراستاران - خصوصاً ویراستاران صورى / فنى - آن است که نشانه‏هاى نقطه‏گذارى را به درستى کنترل کنند.

دقت در استفاده از نشانه‏ها
نگذاشتن علامت، بهتر از استفاده نا به جاست. برخى از نویسندگان و ویراستاران در استفاده از علائم، افراط مى‏کنند، خصوصاً نقطه و ویرگول را بسیار به کار مى‏برند، بعضى هم از این نشانه‏ها کم‏تر استفاده مى‏کنند؛ به این دلیل که خواننده خود باید زحمت بکشد و مکانِ توقف یا مکث کوتاه و بلند را بفهمد. اینان مى‏گویند که اگر خواننده با متن، دست و پنجه نرم کند و با چند بار خواندن، معنا و مفهوم آن را بفهمد، بهتر در ذهن او مى‏ماند. عقیده این گروه آن است که نشانه‏هاى سجاوندى، خواننده را تنبل بار مى‏آورد.
اما از این دو گروه افراطى و تفریطى، مثل همه کارهاى دیگر، «تعادل» و «حد وسط» پسندیده است. ولى باید دقیق بود و نشانه‏ها را در جاى خود قرار داد. نویسندگان و ویراستاران پخته و کار کشته، به این علائم توجه فراوانى دارند؛ چنان‏که درباره «گوستاو فلوبر» گفته‏اند:
تمام صبح را صرف مى‏کرد که یک ویرگول را در جاى خود قرار دهد و تمام بعداز ظهرِ آن روز را صرف مى‏کرد تا آن را بردارد.(5)
غربیان به نحوه استفاده از این نشانه‏ها بسیار اهمیت مى‏دهند. نویسندگان غربى هر چند که معمولاً صحیح و مطابقِ قواعد نگارش مى‏نویسند، اما ویراستاران آن‏ها بسیار سخت‏گیر و نکته سنج‏اند و از یک علامت، سرسرى نمى‏گذرند. یکى از نویسندگان از بحث‏هایى که با «رابرت باب گاتلیب» - ویراستار کهنه‏کار آمریکایى - داشته این چنین یاد مى‏کند:
من و «باب» مرتب بر سر دو نقطه و نقطه ویرگول، با هم جر وبحث مى‏کردیم. به نظر من، نقطه - ویرگول به اندازه دو نقطه مؤثر نیست. تیره هم از نظر من خیلى مهم است، من ریتمِ نوشته‏هایم را به کمک آن تنظیم مى‏کنم.
آن‏چه گذشت، اجمالى از کلیات نشانه‏هاى نقطه‏گذارى بود، به یارى حق در شماره‏هاى آینده از چگونگىِ کاربرد این نشانه‏ها و جاى‏گاه واقعى آن‏ها بحث خواهیم کرد.
* * *

پی نوشت ها:
1) ایرج افشار (به کوشش)، یاداشت‏هاى قزوینى، ج 5، ص 71.
2) همان.
3) همان.
4) همان.
5) ایزابل زیگلر، هنر نویسندگى خلّاق، ترجمه خداداد موقر، ص 12.

قس عربی

الترقیم فی اللغة هو نظام من الحرکات والعلامات التی تستعمل فی تنظیم الکتابة. یستعمل الترقیم فی الفصل بین کلمات، أو أجزاء من الجملة. علامات الترقیم هی علامات ورموز متفق علیها توضع فی النص المکتوب بهدف تنظیمه وتیسیر قرآته وفهمه. علامات الترقیم لاتعتبر حروف وهی غیر منطوقة. تختلف استخدامات علامات الترقیم وقواعدها حسب اللغة وأیضاً تطور تلک اللغة عبر الزمن، ومن الاستخدامات الشائعة لعلامات الترقیم فی اللغة العربیة: الفصل بین أجزاء الحدیث والمعانی، تحدید مواقع الوقوف فی النص، الاقتباس النصی، إظهار التعجب أو الاستفهام وتحدید علاقة الجمل ببعضها.
من أهم قواعد طباعة اللغة العربیة (وحتى اللغات غیر العربیة) بعلامات الترقیم هی أن تضع مسافة فقط بعد علامة الترقیم (ولیس قبلها)؛ باستثناء الأقواس والتی تکون ملاصقة للجملة التی بداخل القوسین ولا تلامس الکلام الذی یحیط بالأقواس من الخارج، وأیضاً باستثناء الثلاث نقاط (...) والتی ترمز إلى کلام محذوف أو فترة صمت تتخلل حدیث، هذه النقاط الثلاث تلامس کل ما یحیطها من کلام على الاتجاهین (وإن کان البعض یجعلها تتبع نفس القاعدة العادیة لعلامات الترقیم بلصقها بما یسبقها فقط من کلام وفصلها عما یتبعها).
وکمثال: لا تکتب أو تطبع الجملة هکذا "أعتز بلغتی العربیة ، وأحب الخط العربی جدًا !"، بل اکتبها هکذا "أعتز بلغتی العربیة، وأحب الخط العربی جدًا!" ومن الأسباب وراء هذه القاعدة سبب قد یساعدک على تذکرها، وهو أنک إذا وضعت مسافة قبل علامة الترقیم، وفجأة لم یکن فی السطر مساحة کافیة لعلامة الترقیم فی النهایة، فسیبدأ البرنامج السطر الجدید بعلامة الترقیم، وهذا بالتأکید سیبدو غریباً. ماذا تفعل علامة ترقیم مثل الفصلة أو النقطتین فی بدایة سطر هکذا؟
[عدل]علامات الترقیم بشکل جدول لتسهیل الفهم

علامة الترقیم مواضعها المثال
الفاصلة
(،)
بین الجمل المتصلة المعنى.
بین أقسام الشیء الواحد.
بعد لفظ المُنادَى.
بین القَسَم وجوابه.
قلب المؤمن طاهر، ولا یعرف الحقد.
أرکان الصلاة: تکبیرة الإحرام، والقیام.
یا علیّ، استذکر دروسک.
والله، لأتصدقنّ.
الفاصلة المنقوطة
(؛)
للجمل التی تکون إحداها سببا للأخرى.ـ أستذکر دروسی؛ طلبًا للنجاح.ـ
علامة الاستفهام
(؟)
فی نهایة جملة الاستفهام.ـ متى استذکرت دروسک؟ـ
علامة التعجب
(!)
توضع فی نهایة الجملة التعجبیة أو المعبرة عن الفرح أو الحزن أو الاستغاثة أو الدعاء.ـ ما أجمل الإیمان! ـ واحسرتاه! ـ النار النار!
النقطة
(.)
توضع فی نهایة الفقرة أو الجمل التامة الدین النصیحة.
النقطتان
(:)
بعد القول قال تعالى: " قل هو الله أحد "، بعد التمثیل مثلا: هذه العبارة، بعد الشیء وأقسامه أرکان الإسلام خمسة: 1-شهادة، عند ذکر معانی الألفاظ أهل الکتاب: الیهود والنصارى. الأمثلة مصاحبة للشرح
الشرطة
(-)
بین العدد المعدود اقسام الکلام ثلاثة:
1-اسم 2-فعل 3-حرف .
الشرطتان
(--)
قبل الجملة المعترضة وبعدها -تغمده الله برحمته-
القوسان
()
1-یوضع بینهما کلمة أو جملة تفسر کلمة غامضة سبقتها.
2.أو الأرقام الواقعة فی وسط الکلام.
1-الذهب الأسود (البترول) هو مصدر ثروة دول الخلیج.
2.تدربنا فی الوحدة (1) على مهارات نحویة.
علامتی التنصیص
" "
نقل مباشر للنص البحث فی اللغة "الکشف" طلب شیء
علامة الحذف
...
توضع مکان الکلام المحذوف مثال: أما أنت...أحسنت صنعاً
علامة الحذف
...
فی نهایة جمله قطعت لسبب مثال: لو لم أرى السیارة قادمة, لحدث...
[عدل]وصلات خارجیة

الترقیم من موقع اللغة العربیة فی الوسط الدرزی والشرکسی
[عدل]انظر أیضا

ألف خنجریة
أحمد زکی باشا
هناک المزید من الصور والملفات فی ویکیمیدیا کومنز حول: ترقیم
[أخف]ع • ن • ت
ترقیم
علامات عامة
فاصلة ، ٬ ٫ , • نقطة وفاصلة ؛ ; • نقطة . ۔ • نقطتان : • ثلاث نقاط … • علامة استفهام ؟ ? • علامة تعجب ! • قوسان () • قائم |

علامات خاصة
أت @ • إت & • نسبة ٪ %
اصطلاحات ضبط
وقف لازم ۘ • وقف ممنوع ۙ • تعانق وقف ۛ • وقف أولى ۖ • وصل أولى ۗ • نهایة آیة ۝ • بدایة ربع حزب ۞ • موضع سجدة ۩ • موجب سجدة ̅ • إقلاب ۢ • إشمام ◊ • إمالة ◊
تصنیفات: ترقیمعلامات ترقیمقواعد الکتابةیونیکود

قس انگلیسی

Punctuation marks are symbols that indicate the structure and organization of written language, as well as intonation and pauses to be observed when reading aloud.

In written English, punctuation is vital to disambiguate the meaning of sentences. For example, "woman, without her man, is nothing" (emphasizing the importance of men) and "woman: without her, man is nothing" (emphasizing the importance of women) have greatly different meanings, as do "eats shoots and leaves" (to mean "consumes plant growths") and "eats, shoots and leaves" (to mean "eats firstly, fires a weapon secondly, and leaves the scene thirdly").[1]

The rules of punctuation vary with language, location, register and time and are constantly evolving. Certain aspects of punctuation are stylistic and are thus the author's (or editor's) choice. Tachygraphic language forms, such as those used in online chat and text messages, may have wildly different rules. For English usage, see the articles on specific punctuation marks.

Contents [show]
[edit]History

The first writing systems were mostly logographic and/or syllabic, for example Chinese and Maya script, and they do not necessarily require punctuation, especially spacing. This is because the entire morpheme or word is typically clustered within a single glyph, so spacing does not help as much to distinguish where one word ends and the other starts. Disambiguation and emphasis can easily be communicated without punctuation by employing a separate written form distinct from the spoken form of the language that uses slightly different phraseology. Even today, formal written modern English differs subtly from spoken English because not all emphasis and disambiguation is possible to convey in print, even with punctuation.

Ancient Chinese classical texts were transmitted without punctuation. However, many Warring states era bamboo texts contain the symbols 「└」 and 「▄」 indicating the end of a chapter and full stop, respectively.[2] By the Song dynasty, addition of punctuation to texts by scholars to aid comprehension became common.[3]

The earliest alphabetic writing had no capitalization, no spaces, no vowels and few punctuation marks. This worked as long as the subject matter was restricted to a limited range of topics (e.g., writing used for recording business transactions). Punctuation is historically an aid to reading aloud (vis George Bernard Shaw).

The oldest known document using punctuation is the Mesha Stele (9th century BC). This employs points between the words and horizontal strokes between the sense section as punctuation.

The Greeks were using punctuation marks consisting of vertically arranged dots - usually two (cf. the modern colon) or three - in around the 5th century BC. Greek playwrights such as Euripides and Aristophanes used symbols to distinguish the ends of phrases in written drama: this essentially helped the play's cast to know when to pause. In particular, they used three different symbols to divide speeches, known as commas (indicated by a centred dot), colons (indicated by a dot on the base line), and periods or full stops (indicated by a raised dot).

The Romans (circa 1st century BC) also adopted symbols to indicate pauses.

"On the page, punctuation performs its grammatical function, but in the mind of the reader it does more than that. It tells the reader how to hum the tune."

Lynn Truss, Eats, Shoots and Leaves.[4]
Punctuation developed dramatically when large numbers of copies of the Christian Bible started to be produced. These were designed to be read aloud and the copyists began to introduce a range of marks to aid the reader, including indentation, various punctuation marks and an early version of initial capitals. Saint Jerome and his colleagues, who produced the Vulgate translation of the Bible into Latin, developed an early system (circa 400 AD); this was considerably improved on by Alcuin. The marks included the virgule (forward slash) and dots in different locations; the dots were centred in the line, raised or in groups.

With the invention of moveable type in Europe began an increase of printed material. "The rise of printing in the 14th and 15th centuries meant that a standard system of punctuation was urgently required."[5] The introduction of a standard system of punctuation has also been attributed to Aldus Manutius and his grandson. They have been credited with popularizing the practice of ending sentences with the colon or full stop, inventing the semicolon, making occasional use of parentheses and creating the modern comma by lowering the virgule. By 1566, Aldus Manutius the Younger was able to state that the main object of punctuation was the clarification of syntax.[6]

By the 19th century, punctuation in the western world had evolved "to classify the marks hierarchically, in terms of weight".[7] Cecil Hartley's poem identifies their relative values:

The stop point out, with truth, the time of pause
A sentence doth require at ev'ry clause.
At ev'ry comma, stop while one you count;
At semicolon, two is the amount;
A colon doth require the time of three;
The period four, as learned men agree.[8]
The use of punctuation was not standardised until after the invention of printing. According to the 1885 edition of The American Printer, the importance of punctuation was noted in various sayings by children such as:

Charles the First walked and talked
Half an hour after his head was cut off.
With a semi-colon and a comma added it reads:

Charles the First walked and talked;
Half an hour after, his head was cut off.[9]
Shortly after the invention of printing, the necessity of stops or pauses in sentences for the guidance of the reader produced the colon and full point. In process of time, the comma was added, which was then merely a perpendicular line, proportioned to the body of the letter. These three points were the only ones used until the close of the fifteenth century, when Aldo Manuccio gave a better shape to the comma, and added the semicolon; the comma denoting the shortest pause, the semicolon next, then the colon, and the full point terminating the sentence. The marks of interrogation and admiration were introduced many years after.[10]

The standards and limitations of evolving technologies have exercised further pragmatic influences. For example, minimisation of punctuation in typewritten matter became economically desirable in the 1960s and 1970s for the many users of carbon-film ribbons, since a period or comma consumed the same length of expensive non-reusable ribbon as did a capital letter.

[edit]Conventional styles of English punctuation

Main articles: Quotation mark#Punctuation and Quotation mark
There are two major styles of punctuation in English: American or traditional punctuation; and British or logical punctuation. These two styles differ mainly in the way in which they handle quotation marks.

[edit]Other languages

Other European languages use much the same punctuation as English. The similarity is so strong that the few variations may confuse a native English reader. Quotation marks are particularly variable across European languages. For example, in French and Russian, quotes would appear as: « Je suis fatigué. » (in French, each "double punctuation", as the guillemet, requires a non-breaking space; in Russian it does not).

In Greek, the question mark is written as the English semicolon, while the functions of the colon and semicolon are performed by a raised point (•), known as the ano teleia (άνω τελεία).

Spanish uses an inverted question mark at the beginning of a question and the normal question mark at the end, as well as an inverted exclamation mark at the beginning of an exclamation and the normal exclamation mark at the end.

Arabic, Urdu, and Persian languages—written from right to left—use a reversed question mark: ؟, and a reversed comma: ، . This is a modern innovation; pre-modern Arabic did not use punctuation. Hebrew, which is also written from right to left, uses the same characters as in English, "," and "?" .

Originally, Sanskrit had no punctuation. In the 17th century, Sanskrit and Marathi, both written in the Devanagari script, started using the vertical bar (|) to end a line of prose and double vertical bars (||) in verse.

Texts in Chinese, Japanese, and Korean were generally left unpunctuated until the modern era. In unpunctuated texts, the grammatical structure of sentences in classical writing is inferred from context. Most punctuation marks in modern Chinese, Japanese, and Korean have similar functions to their English counterparts; however, they often look different and have different customary rules.

Further information: Chinese punctuation, Hebrew punctuation, Japanese punctuation, and Korean punctuation
[edit]Novel punctuation marks

[edit]“Love point” and similar marks
In 1966, the French author Hervé Bazin proposed a series of six innovative punctuation marks in his book Plumons l’Oiseau (“Let's pluck the bird”, 1966).[11] Besides a ψ-shaped irony mark (point d’ironie), these were:[12]

the “love point” (point d’amour: )
the “certitude point” (point de conviction: )
the “authority point” (point d’autorité: )
the “acclamation point” (point d’acclamation: )
the “doubt point” (point de doute: )
[edit]“question comma”, “exclamation comma”
An international patent application was filed, and published in 1992 under WO number WO9219458,[13] for two new punctuation marks: the “question comma” and the “exclamation comma”. The patent application entered into national phase exclusively with Canada, advertised as lapsing in Australia on 27 January 1994[14] and in Canada on 6 November 1995.[15]

[edit]See also

James while John had had had had had had had had had had had a better effect on the teacher, a word puzzle in which proper punctuation must be added to give the sentence meaning
Obelism, the practice of annotating manuscripts with marks set in the margins
Scribal abbreviations, abbreviations used by ancient and medieval scribes writing in Latin
Terminal punctuation
Tironian notes, a system of shorthand consisted of about 4,000 signs
Unicode symbols, characters of symbols that have a well-defined place in plain text, in computing
Usage
[edit]References

^ Truss, Lynne (2003). Eats, Shoots & Leaves: The Zero Tolerance Approach to Punctuation. Profile Books. ISBN 1-86197-612-7.
^ 林清源，《簡牘帛書標題格式研究》台北：文印書館，2006。(Lin Qingyuan, Study of Title Formatting in Bamboo and Silk Texts Taipei: Yiwen Publishing, 2006.) ISBN 957-520-111-6.
^ The History of the Song Dynasty (1346) states 「凡所讀書，無不加標點」 (Among those who read texts, there are none who do not add punctuation).
^ Truss, Lynn (2004). Eats, Shoots & Leaves: The Zero Tolerance Approach to Punctuation. New York: Gotham Books. p. 71. ISBN 1-59240-087-6.
^ Truss, Lynn (2004). Eats, Shoots & Leaves: The Zero Tolerance Approach to Punctuation. New York: Gotham Books. p. 77. ISBN 1-59240-087-6.
^ Truss, Lynn (2004). Eats, Shoots & Leaves: The Zero Tolerance Approach to Punctuation. New York: Gotham Books. pp. 77–78. ISBN 1-59240-087-6.
^ Truss, Lynn (2004). Eats, Shoots & Leaves: The Zero Tolerance Approach to Punctuation. New York: Gotham Books. p. 112. ISBN 1-59240-087-6.
^ Truss, Lynn (2004). Eats, Shoots & Leaves: The Zero Tolerance Approach to Punctuation. New York: Gotham Books. pp. 112–113. ISBN 1-59240-087-6.
^ I Saw Esau by Iona and Peter Opie (published 1943).
^ MacKellar, Thomas (1885). The American Printer: A Manual of Typography, Containing Practical Directions for Managing all Departments of a Printing Office, As Well as Complete Instructions for Apprentices: With Several Useful Tables, Numerous Schemes for Imposing Forms in Every Variety, Hints to Authors, Etc. (Fifteenth - Revised and Enlarged ed.). Philadelphia: MacKellar, Smiths & Jordan. p. 63.
^ Bazin, Hervé (1966), Plumons l’oiseau, Paris (France): Éditions Bernard Grasset, p. 142
^ Revised preliminary proposal to encode six punctuation characters introduced by Hervé Bazin in the UCS by Mykyta Yevstifeyev and Karl Pentzlin, Feb. 28, 2012
^ European Patent Office publication
^ Australian Official Journal of Patents, 27 January 1994
^ CIPO - Patent - 2102803 - Financial Transactions
[edit]Further reading

Allen, Robert (25 July 2002). Punctuation. Oxford University Press. ISBN 0-19-860439-4.
Amis, Kingsley (2 March 1998). The King's English: A Guide to Modern Usage. HarperCollins. ISBN 0-00-638746-2.
Fowler, Henry Watson; Francis George Fowler (June 2002) [1906]. The King's English. Oxford University Press. ISBN 0-19-860507-2.
Gowers, Ernest (1948). Plain Words: a guide to the use of English. London: Her Majesty's Stationery Office.
Parkes, Malcolm Beckwith (1993). Pause and Effect: An Introduction to the History of Punctuation in the West. University of California Press. ISBN 0-520-07941-8.
[edit]External links

Look up Punctuation in Wiktionary, the free dictionary.
Wikibooks has a book on the topic of: English in Use/Punctuation
Wikibooks has a book on the topic of: English in Use/Other Common Punctuation Marks
Larry Trask: Guide to Punctuation A helpful online resource
History of Punctuation, in French Helpful photographs of early punctuation
Punctuation Marks in English: Clarity in Expression
Unicode reference tables:
U2000 PDF (137 kB) General Punctuation
U3000 PDF (98.6 kB) CJK Symbols and Punctuation
UFE30 PDF (65.4 kB) CJK Compatibility Forms
UFE50 PDF (70.7 kB) Small Form Variants
UFF00 PDF (204 kB) Halfwidth and Fullwidth Forms
Ethiopic script
Automatic Recovery of Capitalization and Punctuation of Automatic Speech Transcripts
English Punctuation Rules
An Online Punctuation & Grammar Correction for Dyslexic Writers


The ISO basic Latin alphabet v t e
Aa Bb Cc Dd Ee Ff Gg Hh Ii Jj Kk Ll Mm Nn Oo Pp Qq Rr Ss Tt Uu Vv Ww Xx Yy Zz
Related
Derivations Diacritics History ISO/IEC 646 List of letters Numerals Palaeography Punctuation Unicode
[show] v t e
Unicode
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: PunctuationTypography
نقطه‌چین ...
پرانتز، دوکمان یا گریزنما ( ) (در فارسی دری افغانستان: کمانک‌ها، قوس‌میان، هلالین)
درنگ‌نما ،
علامت نقل قول " "
گیومه «» (در فارسی دری افغانستان: ناخنک‌های دوتایی)
ویرگول یا نشانه فاصله یا سرکج ، (در فارسی دری افغانستان: سکته)
نقطه با ویرگول، سرکج با نقطه، سمیکولون ؛ (در فارسی دری افغانستان: مفرزه)
دونقطه بیانی : (در فارسی دری افغانستان: شارحه)
سه‌نقطه یا نشانه تعلیق ...
چندنقطه ........
تیره بلند ــ
خط کشیده ــــــــــــ
قلاب، دونبش، افزوده‌نما [ ]
یک ستاره *
دو ستاره **
سه ستاره ***
آکولاد (در فارسی دری افغانستان: کژک)
منابع [ویرایش]

همایون‌فرد، مهسا، نشانه‌گذاری و اهمیت آن در نگارش، بازدید: نوامبر ۲۰۰۸
فاریابی، پویا، روش املای زبان دری، پذیرفتهٔ اتحادیهٔ نویسندگان ج.د.ا. (جمهوری دموکراتیک افغانستان)، کابل: ۱۳۶۳

این یک نوشتار خُرد است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ نشانه‌های سجاوندی موجود است.
رده: نشانه‌های سجاوندیتایپوگرافینشانه‌های سگاوندینوشتنیونی‌کد