آب تره بولاغ اوتی

آب‌تَره، (نام‌های دیگر: بولاغ اوتی،[۱] علف چشمه، شاهی آبی، ترتیزک آبی) (نام علمی: Nasturtium nasturtium-aquaticum, N. microphyllum) گیاهی دارویی از تیرهٔ شب‌بوها به ارتفاع ۱۰ تا ۶۰ سانتی متر با برگ‌های کوچک به رنگ سبز تیره و گل‌های خوشه‌ای کوچک سفید و ساقه‌های خزنده است که از نقاط مختلف آن ریشه‌های کوچک و سفید خارج می‌شود و معمولاً در کنار جوی‌ها و باتلاق‌ها می‌روید.[۲] این گیاه مقدار قابل توجهی آهن، کلسیم و اسید فولیک و کمی هم ویتامین‌های ث و آ دارد.
آهن قابل جذب آب‌تره از اسفناج هم بیشتر است و به همین جهت می‌تواند در بهبود کم‌خونی مؤثر باشد. کلسیم آن نیز بیشتر از شیر و ویتامین ث آن از پرتقال بیشتر است.[۳]
تاریخچه [ویرایش]

آب‌تره به صورت وحشی در بسیاری از نقاط آسیا و اروپا می‌روید و انسان‌ها از دوران باستان با آن آشنا بوده و خاصیت‌های درمانی گوناگونی را به آن نسبت می‌دادند. این گیاه هم به خاطر این خاصیت‌های دارویی و هم مزهٔ تند خوش‌گوار آن مورد علاقهٔ بسیاری بوده است. کسنوفون فرماندهٔ جنگی و مورخ یونانی از سربازانش می‌خواسته برای تقویت نیروی خود آب‌تره بخورند. وی همچنین در کتاب کورش‌نامه خود در توضیح زندگی پارسیان در مراکز تربیتی آن‌ها به این نکته اشاره می‌کند که آب‌تره از غذاهای اصلی آنان بوده‌است. در مورد کودکان می‌نویسد؛ «غذای عمدهٔ آن‌ها نان و بولاغ اوتی است، که از خانه با خود می‌آورند و فنجانی دارند، که با آن از رودخانه آب می‌آشامند.»[۴] و در مورد نوجوانان؛ «غذای دیگر این نوجوانان، جز آنکه ذکر شد، فقط گوشت شکار است یا بولاغ اوتی.»[۵] یونانیان و انگلوساکسونها آب‌تره را برای درمان طاسی مصرف می‌کرده‌اند. جرارد (۱۶۳۳) آن را برای درمان یرقان سفید دختران جوان توصیه می‌کرده‌است. فرانسیس بیکن هم خاصیت‌های جادویی همچون جوان کردن زنان سالخورده را به آب‌تره نسبت داده‌است. ایرلندی‌ها هم ارزش خاصی برای آب‌تره قائل بوده و آن را غذای دانایان و فرزانگان می‌دانسته‌اند.[۶] چاپ پنجم،
اثر درمانی [ویرایش]

تحقیقات متعددی از اثر ضدسرطانی آب تره حکایت داشته‌است.
در سال ۲۰۱۰ تحقیق در دانشگاه ساوتمپتون نشان داد که تنها پس از چند ساعت از گذشت مصرف حدود ۸۰ گرم آب‌تره، میزان مولکول‌های ضدسرطانی در خون افزایش یافته و از رشد سلول‌های سرطان پستان جلوگیری می‌شود. به این ترتیب این گیاه هم در جلوگیری از رشد سرطان پستان و هم در کمک به بهبودی مبتلایان به این بیماری و جلوگیری از عود آن مؤثر است.[۷]
مطالعه‌ای که در ژورنال «همه‌گیرشناسی سرطان» در سال ۱۹۹۵ به چاپ رسید از کاهش پیشرفت سرطان ریه در افراد سیگاری با مصرف منظم روزانه ۵۷ گرم آب‌تره حکایت داشت.[۸] مطالعه دیگری در دانشگاه اولستر که در «ژورنال آمریکایی تغذیه بالینی» در سال ۲۰۰۷ به چاپ رسید نشان داده که مصرف ۸۵ گرم آب‌تره در روز به مدت ۸ هفته حدود ٪۲۳ تخریب دی‌ان‌ای گلبول‌های سفید بر اثر سرطان را کاهش می‌دهد. اثر مثبت آب‌تره در افراد سیگاری چشمگیرتر است که این احتمالاً به کمبود آنتی‌اکسیدان‌ها در بدن سیگاری‌ها مربوط می‌شود.[۹]
همچنین مقدار بالای ید در این گیاه آن را برای بهبود فعالیت غدهٔ تیروئید و درمان بیماران مبتلا به کم‌کاری تیروئید سودمند ساخته‌است.
از ویژگی‌های دیگر این گیاه مدر بودن، خلط آوری (که آن را برای بهبود سرفه و گلودرد مفید می‌سازد) و داشتن اسیدهای گوارشی (کمک به هضم غذا) است.
نام این گیاه در گویش لری استان فارس(منطقه کامفیروز) «بکلو» می‌باشد و برای بیماریهایی مثل زردی نوزاد استفاده می‌شود.[نیازمند منبع]
منابع [ویرایش]

↑ مصاحب، غلامحسین، و دیگران. دایرةالمعارف مصاحب. مدخل «آب‌تره»، ص ۵.
↑ سبزی درمانی، نویسنده آریا فلاحتگر لیش، انتشارات نیلوفرانه، چاپ سوم.
↑ Watercress Nutrition watercress.com
↑ حسن پیرنیا، تاریخ ایران باستان، جلد اول، چاپ پنجم، تهران: دنیای کتاب، ۱۳۷۰، صفحهٔ ۲۴۷
↑ حسن پیرنیا، تاریخ ایران باستان، ج اول، ص ۲۴۸
↑ Alan Davidson, Tom Jaine, Watercress," The Oxford companion to food, Oxford University Press, 2006, Page 840, ISBN 0-19-280681-5
↑ Watercress may help fight cancer Daily Telegraph
↑ Hecht SS, Chung FL, Richie JP, et al. "Effects of watercress consumption on metabolism of a tobacco-specific lung carcinogen in smokers", Cancer Epidemiology, December 1995 4; 877
↑ Watercress 'helps protect against cancer' Times Online, 15 Feb 2007
[نمایش]
ن • ب • و
گیاهان دارویی و ادویه‌جات
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ آب‌تره موجود است.
رده‌ها: داروهای گیاهی شب‌بویان گیاهان آبزی گیاهان دارویی گیاهان علفی گیاهان طبی

قس گیاه بولاغ اوتی
گیاه بولاغ اوتی
شناسنامه
شرح گیاه
روش کاشت
کود
تکثیر از طریق کاشتن قطعات ریشه دار
داشت
مبارزه با آفات
برداشت
دامنه انتشار


شناسنامه

شب بو Cruciferae :تیره
Nasturtium officinale-Sisymbrium nasturtium :نام لاتین
Watercresse :نام انگلیسی
آب تره – علف چشمه – بولاغ اوتی :نام فارسی
حرف الماء – ذره الماء :نام عربی


شرح گیاه

گیاهی است علفی و پایا که از ساقه های خوابیده آن که عموماً ضخیم و گوشتدار است جابجا ریشه های کوچک و سفید رنگ به صورت شبکه ای خارج می شود که ارتباط آنها در نقاط مختلف زمین را باعث می گردد. برگهای آن متناوب و گوشتدار ، مرکب از 3 تا 9 قطعه نامنظم به رنگ سبز تیره و عاری از کرک است. در قسمت انتهایی ساقه آن گلهای سفید رنگی مجتمع به شکل خوشه ظاهر می شود که پس از آمیزش هر یک میوه ای به صورت خورجین و به طول 2 تا 5/2 سانتی متر تبدیل می گردد. دانه اش قهوه ای رنگ مدور و واقع در دو ردیف در داخل میوه است: طول ساقه آن به تناسب شرایط محیط زندگی تفاوت می کنند. به طوریکه در جریانهای آب کم عمق ساقه اش کوتاه ولی در جریانهای آب نسبتاً عمیق که زلال نیز باشد از 2 متر هم تجاوز می کند. نمونه هائی از این گیاه در ارتفاعات زیاد می رویند. معمولاً طعمی تلخ دارند و بر عکس نمونه هائی که در اعمال زیاد آب رشد می کنند طعم تند خود را از دست می دهند.

تکثیر گیاه

از طریق کاشتن دانه یا قطعات ساقه ریشه دار انجام می گیرد.

روش کاشت

برای کاشت گیاه آن چیزی که اهمیت دارد ایجاد گودالهایی است که در آنها بطورمداوم آب در جریان باشد.آب جاری داخل گودالهای باید تازه زلال غیر اسیدی فاقد املاح آهکی و ترکیبات قابض باشد. زیرا املاح اخیر در صورت موجود بودن بصورت ریز در سطح اعضا گیاه باقی مانده مانع از رشد آن می شوند آب های آهن دار برای پرورش گیاه بسیار مناسب می باشد معمولاً گودالهایی برای پرورش گیاه در نظر گرفته می شودکه 50 متر طول و 3 متر عرض داشته باشند. در این گودالها باید 40 تا 50 لیتر آبی در ثانیه وارد گردد و جریان داشته باشد زیرا اگر آب محل پرورش حالت جاری داشته باشد طعم برگ و سرشاخه های گیاه ناپسند می گردد. جنس زمین گودالها باید رسی و سفت باشند تا آب را از خود به نواحی عمقی نفوذ ندهد ولی چون ریشه گیاه باید در خاک نفوذ کند از این لحاظ به ارتفاع 20 سانتی متر خاک حاصلخیز و خاک برگ دار ، در کف گودالها می ریزند عمق این گودالها معمولاً 50 تا 60 سانتی متر انتخاب می گردد. آنچه در زراعت این گیاه اهمیت دارد ایسنت که بطور دقیق باید ترتیب وارد و خارج شدن آب در گودالها داده شود و بعلاوه طول گودالها نباید از 75 متر زیاد تر باشد تا در زمستان با تغییرات آب و هوائی که پیش می آید تنظیم درجه حرارت آب محیط کشت با اشکال مواجه شود در بعضی نواحی گودالهای را به نحوی به یکدیگر مربوط می سازند که جریان آب از گودالی به گودال دیگر به سهولت امکان پذیر شود.

کود

از کودهای لازم برای زراعت گیاه کود حیوانی نیمه تجزیه شده همراه با خاکبرگ است. بعلاوه برای آنکه رشد ریشه های گیاه تامین گردد باید علاوه بر کودهای شیمیایی به مقدار 3 تا 4 کیلوگرم سوپر فسفات ، یک کیلو گرم فسفات پتاسیم و 2 تا 3 کیلوگرم گچ به ازای هر 100 متر مربع زمین افزوده می شود از معایت تکثیر از طریق کاشتن دانه آن است که محصول معمولاً دیرتر بدست می آید بعلاوه نوع محصول بدست آمده مرغوب نمی باشد و به همین علت است که اصولاً در زراعت این گیاه از طریق مذکور کمتر استفاده می شود مگر در هنگامیکه دسترسی به مزارع پرورش این گیاه در بین نباشد تا قطعات ساقه ریشه دار به منظور تکثیر از آن تهیه شود.
در تکثیر از طریق کاشتن دانه معمولاً دانه های رسیده را در اسفند تا فروردین و یا در تابستان در سطح گودالهای مذکور می پاشند و در این عمل رعایت نکات زیر ضروری است : چون علف چشمه دانه های بسیار ریز به رنگ زرد مایل به قرمز دارد بطوریکه هر یک گرم دانه آن شامل 4000 عدد و هر لیتر دانه به وزن 580 گرم می باشد از این جهت باید دانه ها قبلاً با ماسه مخلوط شود تا پاشیدن یکنواخت آن به مقادیر مورد نظر امکان پذیر باشد.قوه نامیه دانه گیاه 5 سال دوام دارد. پس از پاشیدن دانه ها در سطح محیط کشت نیز به فاصله 2 تا 5 روز به تناسب گرمای محیط کشت دانه جوانه می زند : معمولاً در ماههای اسفند فروردین پس از آنکه آب را وارد گودال کردند و آنرا بعد از مدت کوتاهی خارج ساختند دانه ها را بطور یکنواخت می پاشند و پس از آنکه دانه ها جوانه زدند گیاهان جوان رشد نسبتاً کافی پیدا نمودند به ملایمت آب وارد گودال می سازند زیرا سرعت جریان آب باعث ریشه کن شدن گیاهان جوان خواهد شد.

تکثیر از طریق کاشتن قطعات ریشه دار

این روش در مرداد ماه انجام می گیرد. در این هنگام هر 2 یا 3 قطعه ریشه دار را با هم می کارند و در عمق نسبتاً کم خاک آنها را وارد می سازند ترتیب کاشتن آنها نیز به نحوی است که آنها را در امتداد خطوطی به فواصل 8 تا 10 سانتی متر از یکدیگر در عمق کم خاک وارد می کنند و همواره رعایت میشود که فاصله قطعات از یکدیگر 8 تا 10 سانتی متر باشد. بعلاوه بعد از 15 روز موقعی که قطعات بخوبی ریشه دوانیده دارای اعضای هوائی شدند، آب را به آرامی وارد گودال میسازند بطوریکه ارتفاع 3 تا 4 سانتی متر سطح کشت را فرا گیرد و اگر در این مقطع آب زیادتر از ارتفاع مذکور باشد گیاه جوان در آب غوطه ور خواهد شد که برای نمو مناسب نیست. در این موقع باید توجه داشت که اگر کود قبلاً به داخل گودال وارد نشده باشد آنرا در این موقع به محل کشت افزود بنحوی که کود بیشتر در فواصل قطعات رویش یافته جای بگیرد و با این عمل در مواردی که قدرت جریان آب زیاد است مانع ریشه کن شدن آنها شود. پس از نمو نسبتاً کامل گیاهان جوان ، آب به مقدار کافی وارد گودال می نمایند بطوریکه ارتفاع آن معادل 10 تا 20 سانتی متر در سطح کشت باشد تا گیاه رشد بهتری پیدا کند.

داشت

از مراقبتهای لازم محیط کشت آنست که توجه گردد سطح گودال هیچ وقت خشک نشود و بعلاوه علفهای هرز آبزی مانند veronica beccabungal L. و sium latifolium L عدسک آبی و غیره از محیط کشت خارج گردند. خارج کردند عدسکهای آبی بدین طریق است که آب محیط کشت را از حد عادی زیادتر می نمایند بنحوی که گیاهان به حالت غوطه ور در داخل آن قرار گیرند سپس با یک شن کش عدسک های آبی را از سطح آب خارج می سازند.

مبارزه با آفات

آفات مختلفی به زراعت گیاه حمله می کنند که بعضی از آنها باعث فساد برگ و ساقه ها و غوطه ور شدن آنه در داخل آب می گردند در این گونه موارد بهترین وسیله برای از بین بردن آنها این است که ساقه های آفت دیده را از کلیه قسمتهای مزرعه قطع نموده آنها را در خارج از مزرعه بسوزانند در مواقع یخبندانهای شدید باید گیاهان به حالت غوطه ور در آب در آیند.
مراقبتهای لازم و کندن علفهای هرز معمولاً هر 10 تا 15 روز باید انجام گیرد بعلاوه درجه حرارت آب گودالها باید بطور مداوم تحت کنترل دقیق باشد و ضمناً دقت شود که گیاهان به مرحله گل دادن نرسند یعنی قبل از رسیدن به این مرحله چیده شوند زیرا در غیر اینصورت از ارزش آن کاسته می شود.

برداشت

برای مصارف درمانی معمولاً گیاهان را با ریشه از زمین خارج می کنند و پس از قطع ریشه ها آنها رابه حالت تازه عرصه نمود انجام این کار را نیز به اواخر اردیبهشت تا مهر ماه موکول می نمایند هر قدر آب محیط کشت تازه باشد محصول بدست آمده جهت مصرف به حالت خام مرغوب تر خواهد بود. معمولاً موقعی اقدام به چیدن گیاه می گردد که طول آنها 16 تا 20 سانتی متر شود. در این مقطع سر شاخه و برگ را از حد 10 سانتی متر قطع می کنند.این گیاه برای مصارف تغذیه و درمانی کاربرد دارد.

دامنه انتشار

جریانهای آب غالب نواحی ایران راه کرج چالوس ، ارتفاعات سیاه بیشه ، عمارلو اطراف تهران ، ری ، گیلان ، آذربایجان ، شیراز ، نزدیک بوشهر، سیستان و بسیاری از نواحی دیگر.
دانشنامه رشد




قس انگلیسی

Watercresses (Nasturtium officinale, N. microphyllum; formerly Rorippa nasturtium-aquaticum, R. microphylla) are fast-growing, aquatic or semi-aquatic, perennial plants native to Europe and Asia, and one of the oldest known leaf vegetables consumed by humans. They are members of the family Brassicaceae, botanically related to garden cress, mustard and radish — all noteworthy for a peppery, tangy flavour.
The hollow stems of watercress are floating, and the leaves are pinnately compound. Small, white and green flowers are produced in clusters.
Nasturtium nasturtium-aquaticum (nomenclaturally invalid) and Sisymbrium nasturtium-aquaticum L. are synonyms of N. officinale. Nasturtium officinale var microphyllum (Boenn. ex Reich.) Thellung is a synonym of N. microphyllum (ITIS, 2004). These species are also listed in some sources as belonging to the genus Rorippa, although molecular evidence shows the aquatic species with hollow stems are more closely related to Cardamine than Rorippa.[1] Despite their latin name, watercresses are not closely related to the flowers popularly known as nasturtiums (Tropaeolum majus).
Contents [show]
[edit]Cultivation



Watercress beds in Warnford, Hampshire
Cultivation of watercress is practical on both a large scale and a garden scale. Being semi-aquatic, watercress is well-suited to hydroponic cultivation, thriving best in water that is slightly alkaline. It is frequently produced around the headwaters of chalk streams. In many local markets, the demand for hydroponically grown watercress exceeds supply, partly because cress leaves are unsuitable for distribution in dried form, and can only be stored fresh for a short period.
Watercress can be sold in supermarkets inside sealed plastic bags, containing a little moisture and lightly pressurised to prevent crushing of contents. This has allowed national availability with a once-purchased storage life of one to two days in chilled/refrigerated storage.
Also sold as sprouts, the edible shoots are harvested days after germination. If unharvested, watercress can grow to a height of 50–120 cm. Like many plants in this family, the foliage of watercress becomes bitter when the plants begin producing flowers.
In the United States in the 1940s, New Market, Alabama was known locally as the "Watercress Capital of the World".[2]
Watercress is grown in a number of counties of the United Kingdom, most notably Hertfordshire, Hampshire, Wiltshire and Dorset, although the first commercial cultivation was along the River Ebbsfleet in Kent grown by William Bradbery (horticulturist) in 1808. Alresford, near Winchester, is now considered the Watercress Capital of the World with its annual festival bringing in an excess of 15,000 visitors (to the extent that a preserved steam railway line is named after the famous local crop). In recent years,[when?] watercress has become more widely available in the UK, at least in the South-East, being stocked pre-packed in some supermarkets, as well as fresh by the bunch at farmers' markets and greengrocers. Value-added products, such as the traditional watercress soup and pesto, are increasingly easy to source.
[edit]Health benefits

Watercress, raw
Nutritional value per 100 g (3.5 oz)
Energy 11 kJ (2.6 kcal)
Carbohydrates 1.29 g
- Sugars 0.20 g
- Dietary fibre 0.5 g
Protein 2.30 g
Vitamin A equiv. 160 μg (20%)
- beta-carotene 1914 μg (18%)
- lutein and zeaxanthin 5767 μg
Folate (vit. B9) 9 μg (2%)
Vitamin C 43.0 mg (52%)
Iron 0.20 mg (2%)
Percentages are relative to
US recommendations for adults.
Watercress contains significant amounts of iron, calcium, iodine, and folic acid, in addition to vitamins A and C.[3] Because it is relatively rich in Vitamin C, watercress was suggested (among other plants) by English military surgeon John Woodall (1570–1643) as a remedy for scurvy. In some regions, watercress is regarded as a weed, in other regions as an aquatic vegetable or herb. Watercress crops grown in the presence of manure can be a haven for parasites such as the liver fluke Fasciola hepatica.[4]
Many benefits from eating watercress are claimed, such as that it acts as a stimulant, a source of phytochemicals and antioxidants, a diuretic, an expectorant, and a digestive aid.[5] It also appears to have antiangiogenic cancer-suppressing properties; it is widely believed to help defend against lung cancer.[6][7][8][9] A 2010 study conducted by the University of Southampton found that consumption of watercress may also inhibit the growth of breast cancer.[10] The content of phenethyl isothiocyanate (PEITC) in watercress inhibits HIF, which can inhibit angiogenesis.
Watercress is mentioned in the Talmud as being able to stop bleeding, when mixed with vinegar.[11]
[edit]Side effects
Watercress is a known inhibitor of the cytochrome P450 CYP2E1, which may result in altered drug metabolism for individuals on certain medications such as chlorzoxazone.[12]
[edit]See also

Fools watercress - Apium nodiflorum
[edit]References

^ Al-Shehbaz I, Price RA (June 1998). "Delimitation of the genus Nasturtium (Brassicaceae)". Novon 8 (2): 124–6. doi:10.2307/3391978. JSTOR 3391978.
^ Huntsville's Missile Payload
^ "Watercress Nutritional Analysis". Southern Europe Fruits And Vegetables. Retrieved 28 May 2012.
^ CDC Parasites & Health: Fascioliasis
^ Watercress soup and the health benefits of watercress
^ Hecht SS, Chung FL, Richie JP, et al. (1 December 1995). "Effects of watercress consumption on metabolism of a tobacco-specific lung carcinogen in smokers". Cancer Epidemiol Biomarkers Prev. 4 (8): 877–84. PMID 8634661.
^ Medical News TODAY - Compounds in broccoli, cauliflower, and watercress block lung cancer progression
^ Times Online - Eating raw watercress every day may reduce risk of cancer
^ Hecht SS, Carmella SG, Murphy SE (1 October 1999). "Effects of watercress consumption on urinary metabolites of nicotine in smokers". Cancer Epidemiol Biomarkers Prev. 8 (10): 907–13. PMID 10548320.
^ Science Daily - Watercress May 'Turn Off' Breast Cancer Signal
^ Template:Avodah Zarah, 28a
^ Leclercq I, Desager JP, Horsmans Y (August 1998). "Inhibition of chlorzoxazone metabolism, a clinical probe for CYP2E1, by a single ingestion of watercress". Clin Pharmacol Ther. 64 (2): 144–9. doi:10.1016/S0009-9236(98)90147-3. PMID 9728894.
[edit]External links

Rorippa nasturtium-aquaticum (ITIS)
GLANSIS Species Fact Sheet
Categories: HerbsAquatic plantsBrassicaceaeLeaf vegetablesPerennial vegetablesMedicinal plants

قس ترکی آذری

Dərman acıqıjısı, adi acıqıjı (lat. Nasturtium officinale)[1] – acıqıjı cinsinə aid bitki növü.[2]
Adi acıqıjı çoxillik ot bitkisidir.
Mündəricat [göstər]
[redaktə]Təbabətdə



Adi acıqıcı
Hacı Sülеyman İrəvani (XVIII əsr) yazır ki, acıqıcı həlimindən vanna bədəndəki şlakları (tullantı maddələri) çıxardır, dərini yumşaldır, mədə-bağırsaq traktı və rеvmatizm xəstəliklərində xеyiirlidir. Acıqıjı həlimini içmək insanı gumrah еdir, daxili orqanları, bеyin və ürəyi möhkəmləndirir, aybaşını və sidiyi qovur, bağırsağdakı qurdları çıxarıdır. Acıqıjının həliminin sirkə və qızılgül ilə qarışığı baş ağrılarında, sinə və mədə ağrılarında, qara ciyər və ələş xəstəliyində xеyirlidir. Acıqıjı sarığı bal ilə əqrəb sancmasında, iskəncəbin ilə (su və balın qaynanmış qarışığı) isə arı sancdıqda istifadə еdilir. Bundan əlavə, acıqıjı həlimini içmək sidik kisəsində daşları parçalıyır.
Acıqıcı ilə sirkə qanqusmada xеyirlidir. Həddindən artıq qəbul еtdikdə ağ ciyərlərə ziyandır. Bu halı kеşniş aradan qaldırır. Quru halda acıqıjının dozası – 4,5 q. Onu mərzə əvəz еdir. Acıqıcının yağı onun şirəsinin küncüt yağı ilə qaynaması vasitəsilə alınır və ya acıqıjının gülünü bitki yağında günəşdə saxlayırlar. Bu yağı sürtdükdə o, kişi cinsi orqanını qızdırır və möhkəmləndirir, saçları ətirli еdir və tökülməsinin qarşısını alır.
Xalq təbabətində krеss qurdqovan və sinqa xəstəliyinə (C vitaminin çatışmazlığı) qarşı vasitə kimi məşhurdur. Onu öd və böyrək daşları xəstəliklərində, xroniki nеfritdə, qastritlərdə və yungül işlətmələrdə (ishalda) tətbiq еdirlər. Ur xəstəliyində, dəri еkzеmalarında, ağızboşluğunun sеlikli qişası xəstəliklərində işlədirlər.
Ən adi istifadə üsulu budur: tər yarpaqları vitaminoz salat kimi gündə 1-2 ovuc 3-4 həftə ərzində yеyirlər. Öddə daş olarkən və qastritlərdə onun şirəsindən 1 çay qaşığını gündə 3 dəfə içmək məsləhət görülür. Sulu krеssin həlimini də istifadə еtmək olar (mütləq təzə halda): 20-40 q ot 1 litrə suda qaynadılır, gündə 3 dəfə 1 stəkan içirlər (xüsusilə dəri xəstəliklərində daha münasibdir). Xaricdən (yanıqların müalicəsində) onun məlhəmini istifadə еdirlər. Məlhəmi hazırlamaq üçün bitkinin şirəsindən 2-3 xörək qaşığını 50 q kərəyağına əlavə еdirlər. Hazırlayarkən yağı şirə ilə diqqətlə qarışdırmalı, ta ki, vahid bir qarışıq alınana qədər (54, 406).
Müasir təbabətdə acıqıcı gеniş tətbiq olunmur. Onun əsas təsiri – vitaminozdur. Acıqıcının tərkibində lazımı qədər karotin (A provitamini), vitamin C, B, B1, B2 və Е vitaminləri vardır. Acıqıcının еkstraktı (cövhəri) qan təzyiqini mülayimliklə aşağı salır. Bundan əlavə acıqıjı qurdqovucudur.
[redaktə]Xarici keçidlər

[1]
[redaktə]Mənbə

Fərid Ələkbərli. Şərqin min-bir sirri. Bakı, 2006, səh.8.

[redaktə]Mənbə

↑ Nurəddin Əliyev. Azərbaycanın dərman bitkiləri və fitoterapiya. Bakı, Elm, 1998.
↑ Elşad Qurbanov. Ali bitkilərin sistematikası, Bakı, 2009.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
Kateqoriyalar: Əlifba sırasına görə bitkilərAcıqıjıBitki qaralamalarıAzərbaycanın dərman bitkiləriOt bitkiləri

قس اسپانیولی

Nasturtium officinale, comúnmente llamado berro de agua o mastuerzo de agua, es una planta perenne común en arroyos, torrentes de aguas claras y pantanos, originaria de Europa y Asia Central. Se considera uno de los vegetales más antiguos consumidos por el ser humano. Actualmente se ha extendido por todo el mundo por ser una planta de consumo doméstico muy apreciada en ensaladas. Se ha convertido en una especie invasora en la región de los Grandes Lagos, donde fue localizada por primera vez en 1847.1
Contenido [mostrar]
[editar]Descripción

Es una planta perenne, acuática o semiacuática de entre 10 a 50 cm de altura que se agrupa en grandes colonias. Los tallos ascendentes son huecos y algo carnosos. Las hojas, de color verde oscuro, son glabras, bipinnadas y con limbo ancho. Las flores, pequeñas y blancas, se reúnen en ramilletes o panículas terminales.
[editar]Propiedades

Rico en yodo, hierro, vitaminas A, C y E.
Utilizado como estimulante y diurético.
Usado en medicina popular para aliviar la bronquitis y ciertas afecciones cutáneas.2
Se utilizan: Hojas, raíz, brotes tiernos y frescos.
El berro es un purgante, estimulante digestivo. En la provincia de Chimborazo se aprovechan estas cualidades para el tratamiento de niños, jóvenes y adultos por problemas estomacales.3
Diurético. Se utiliza la infusión de berro, en la Provincia de Chimborazo,es considerada una fruta
[editar]Taxonomía

Nasturtium officinale fue descrita por William Townsend Aiton y publicado en Hortus Kewensis; or, a Catalogue of the Plants Cultivated in the Royal Botanic Garden at Kew. London (2nd ed.) 4: 110, en el año 1812. 4
Etimología
Nasturtium viene del latín nasus = "naríz" y tortus = "torcido" debido al olor picante de la planta que irritaba la nariz y obligaba a hacer gestos torciéndola.
Sinonimia
Arabis nasturtium Clairv.
Baeumerta nasturtium P.Gaertn., B.Mey. & Schreb.
Baeumerta nasturtium-aquaticum (L.) Hayek
Cardamine aquatica (Garsault) Nieuwl.
Cardamine fontana Lam.
Cardamine nasturtium (Moench) Kuntze
Cardamine nasturtium-aquaticum (L.) Borbás
Cardaminum nasturtium Moench
Crucifera fontana E.H.L.Krause
Nasturtium aquaticum Wahlenb.
Nasturtium fontanum Asch.
Nasturtium nasturtium (Moench) Cockerell
Nasturtium nasturtium-aquaticum (L.) H.Karst.
Nasturtium officinale subsp. rotundifolium A.P.Khokhr.
Nasturtium siifolium Rchb.
Radicula nasturtium (Moench) Druce
Radicula nasturtium-aquaticum (L.) Britten & Rendle
Rorippa nasturtium (Moench) Beck
Rorippa nasturtium-aquaticum (L.) Hayek
Rorippa officinalis (R.Br.) P.Royen
Sisymbrium amarum Salisb.
Sisymbrium cardaminefolium Gilib.
Sisymbrium fluviatile Vell.
Sisymbrium nasturtium (Moench) Willd.
Sisymbrium nasturtium-aquaticum L.5 6
[editar]Véase

Anexo:Plantas medicinales (A-B)
[editar]Referencias

↑ http://www.glu.org/en/node/199 |accessdate=2009-02-07}}
↑ The Food Site
↑ (PASSE), 2008. Pag. 91 a 94
↑ Nasturtium officinale en Trópicos
↑ Nasturtium officinale en PlantList
↑ Al-Shehbaz, I. and R. A. Price. 1998. Delimitation of the genus Nasturtium (Brassicaceae). Novon, 8: 124-126.
ITIS (home page) (visita octubre de 2004)
[editar]Bibliografía

Holmgren, N. H., P. K. Holmgren & A. Cronquist. 2005. Vascular Plants of the Intermountain West, U.S.A., subclass Dilleniidae. 2(B): 1–488. In A. J. Cronquist, A. H. Holmgren, N. H. Holmgren, J. L. Reveal & P. K. Holmgren (eds.) Intermount. Fl.. Hafner Pub. Co., New York.
Jonsell, B. 1982. Cruciferes. Fl. Madagasc. 84: 1–32.
Macbride, J. F. 1938. Cruciferae, Flora of Peru. Publ. Field Mus. Nat. Hist., Bot. Ser. 13(2/3): 937–983.
Nasir, E. & S. I. Ali (eds). 1980-2005. Fl. Pakistan Univ. of Karachi, Karachi.
Nee, M. H. 2008. Dilleniidae. 3: 1–255. In M. H. Nee Fl. Reg. Parque Nac. Amboró Bolivia. Editorial FAN, Santa Cruz.
ORSTOM. 1988. List Vasc. Pl. Gabon Herbier National du Gabon, Yaounde.
Rusby, H. H. 1893. On the collections of Mr. Miguel Bang in Bolivia. Mem. Torrey Bot. Club 3(3): 1–67.
Stevens, W. D., C. U. U., A. Pool & O. M. Montiel. 2001. Flora de Nicaragua. Monogr. Syst. Bot. Missouri Bot. Gard. 85: i–xlii, 1–2666.
Warwick, S. I., A. Francis & I. A. Al-Shehbaz. 2006. Brassicaceae: Species checklist and database on CD-Rom. Pl. Syst. Evol. 259: 249–258.
Zuloaga, F. O. 1997. Catálogo de las plantas vasculares de la Argentina. Monogr. Syst. Bot. Missouri Bot. Gard. 74(1–2): 1–1331.
Zuloaga, F. O., O. Morrone, M. J. Belgrano, C. Marticorena & E. Marchesi. (eds.) 2008. Catálogo de las Plantas Vasculares del Cono Sur (Argentina, Sur de Brasil, Chile, Paraguay y Uruguay). Monogr. Syst. Bot. Missouri Bot. Gard. 107(1): i–xcvi, 1–983; 107(2): i–xx, 985–2286; 107(3): i–xxi, 2287–3348.
[editar]Enlaces externos

Wikimedia Commons alberga contenido multimedia sobre Nasturtium officinale.
Wikiespecies tiene un artículo sobre Nasturtium officinale.
Hortus kew. ed. 2, 4:110. 1812
«Nasturtium officinale». Germplasm Resources Information Network (GRIN) online database.
Categorías: NasturtiumPlantas medicinales